Over the Top (1987)

Toch nog een aardig hoge rating voor deze film, maar hij is stiekem ook wel leuk.

Die soundtrack is overigens soms wel heel erg, en dan heb ik het over vooral over de jaren 80 nummers die ertussendoor klinken.

De soms mierzoete 80's muziek is zo fout inderdaad maar past ook wel weer een klein beetje in de geest van deze film, al hadden ze van mij ook betere muziek mogen gebruiken, op het einde is de muziek wel sterk trouwens tijdens het daadwerkelijke toernooi.

Over the Top is natuurlijk een ontzettend foute jaren 80 film. Het script is hilarisch, het acteerwerk laat soms te wensen over en het is allemaal te stompzinnig voor woorden. Het mierzoete verhaal met het zoontje is ook om te crinchen af en toe. Het glazuur springt nog net niet van mijn tanden af als je dat jochie weer eens sip ziet doen.

En toch is het niet verschrikkelijk om naar te kijken. De foute muziek, de zwetende mannen, de ontzettend gekke bekken tijdens het armworstelen (ze zullen vast veel lol hebben gehad tijdens het maken) en de vele foute figuren maken het toch af en toe nog een enigszinsaanvaardbare rit. De finale is een geweldig, hoe ze zoiets doms zo lang met spanning kunnen rekken.

Wellicht dat er nog een klein beetje jeugdsentiment aan vast hangt in combinatie met mijn voorliefde voor de foute jaren 80, want dit zorgt voor een kleine verhoging in mijn score.

2,0 >2,5*

Over The Top is een typische Stallonefilm. Stallone speelt Lincoln Hawke een trucker die een eenzaam bestaan leidt en als hobby armpje drukken heeft en wil meedoen aan het kampioenschap in Vegas. Op een dag moet hij zijn zoon Michael, met wie hij nooit contact heeft gehad, van militaire kostschool halen en naar zijn ernstig zieke moeder brengen in Las Vegas. Michael moet weinig Lincoln hebben omdat hij is opgestookt door zijn opa(Robert Loggia) die Lincoln maar een klaploper vind. Gaandeweg krijgen de twee een betere band. Over The Top is niet Stallones beste film. De armwrestlingscenes zijn goed maar de rest van het verhaal is mij iets te gekunsteld en daarom sleept de film zich voort. Stallone kan als geen ander underdog-heroes vertolken en ook nu lukt dat weer prima. Stallone kan ook erg goed de onhandige vader spelen. Je ziet dat hij wel graag een vader wil zijn maar totaal niet weet hoe en daarom krijg je veel awkward moments. Helaas heeft hij met David Mendenhall een matig kind-acteur tegen overzich met wie hij nauwelijks chemie heeft. Al wint hij wel met armpjedrukken van Henry Bowers uit It part 1(2017) Over The Top is als dramafilm niet geslaagd maar als sportfilm is hij okay. Verder heeft hij ook fraaie shots waar de truck door het Amerikaanse landschap rijdt met Meet Me Halfway van Kenny Loggins op de achtergrond. De soundtrack is dan ook een van de pluspunten in de film.

Het verhaal slaat eigenlijk nergens op, de vader/zoon relatie is tamelijk ongeloofwaardig en de best wel belachelijke sport van armpje drukken (zou het echt bestaan?) wordt zonder ironie groots neergezet. Het finale 'gevecht' is net Rocky vs. Apollo.

Desalniettemin heb ik me geen seconde verveeld!

Dikke 3* voor dit sterke staaltje 80s cheese.

Over the Top is een prima Stallone film uit de jaren 80. Een road trip vol avontuur werkt bij mij al gauw en de relatie tussen vader en zoon werpt zo zijn geestigheden af gedurende de rit.

Het magnum opus van de Cannon Group. Met deze film moest er definitief aansluiting gemaakt worden met de traditionele studio’s. Kosten nog moeite werden bespaard. Stallone ontving een top salaris en Giorgio Moroder schreef een berg aan foute 80’s songs. Boksen werd ingeruild voor armworstelen en Adrian moest plaats maken voor een verwend jongetje.

Het werd niet de hit waar Cannon op hoopte en luidde hun einde in. Maar we hebben er wel een fantastisch stukje 80’s memorabilia aan over gehouden. En man, wat houd ik toch van films die 90 minuten duren. Geen overbodig geneuzel, maar een effectief stukje simplistisch vermaak. In stompzinnige films die wel werken, waren ze vroeger toch echt beter. En geen partij kon dat zo goed als de Cannon Group!

3,5

Heerlijke nostalgische film die nog steeds goed is. Ben verbaasd over de lage recensies.

Ik heb hier als tienjarig jochie nog een singletje van gehad van Sammy Hagar (ex-Van Halen).

Deze cult film er gisteravond nog maar even doorgedrukt, en hoewel ik de film jaren geleden al eens gezien had, en dus weinig verrassing met zich mee droeg, verbaasde ik mij toch over deze best wel slechte film verpakt als cult product.

Want ja laten we eerlijk zijn, verhaaltechnisch is dit minder dan mager, vrachtwagenchauffeur met relationele problemen wil

mee doen aan het grootste armborsteltoernooi van de wereld en ondertussen het hart van zijn zoon voor zich winnen. Opzich zou er nog wel iets in zitten maar het mond slechts uit in melodramatische momenten, wrijving tussen de ruwe vrachtwagenchauffeur en dat veel te vervelende en correcte jongetje, de verwachte cliché botsing met een andere partij die het jongetje in wil pikken en natuurlijk het opgepompen overdreven gedoe rond het armworsteltoernooi zelf.

Is het dan allemaal zo erg? Mwoah... Stallone maakt er het de beste van maar het is toch vooral het jongetje dat buiten gewoon irritant is met in het begin de veel te correcte en stijve houding. Nog erger de wisselingen qua chemie tussen zoon en vader. Eerst wil ie niets van vader weten, dan ontstaat er enige vorm verbinding, dan wordt er weer in alle emotionele tijd een punt achter gezet als moeder overleden is om daarna weer helemaal over zijn toeren te zijn 'Dad Oh Dad' als de bodyguards van Cutter Hawk te lijf gaan bij de inbraak, met als hoogtepunt dat het jongetje het huis ontsluipt om het armworsteltoernooi te bezoeken, maar hoe weet het joch waar hij heen moet rijden en waar hij moet zijn? Hoogst vermoeiend allemaal en toch wel heel slecht.

Aardig is toch op zijn minst het toernooi zelf, sowieso hetgeen waar het te wachten op is, dat in als zijn foutheid met de gezwollen ego's nog wel een bepaald spektakel met zich meebrengt. Uiteraard is de afloop dan weer hoogst voorspelbaar, bijzonder lelijke trouwens de Volvo hoofdprijs, die kan niet op tegen die oude maar brute AMT autocar A64B. Maar goed buiten dat toch wel een ontzettend tegenvallende film.

Tussen mijn 9 en 13 jaar of zo keken we deze film altijd op vrijdagmiddag, zodra de zomervakantie begon en voordat we een frietje aten en in de auto op weg naar Spanje of Italie stapten.

Nostalgie!