The Roaring Twenties (1939)

Deze film geeft een gedegen beeld van de jaren '20 en de effecten van de drooglegging. Toch blijft het redelijk afstandelijk. Ik werd in ieder geval niet helemaal in het verhaal gezogen. Dat ligt overigens niet aan James Cagney, want die acteert zeker naar behoren. Bogart doet dat ook, maar heeft een wat kleiner aandeel. Degelijke film.

Wat een flair heeft deze film. James Cagney is absoluut top in dit rise and fall gangsterverhaal, naast prima rollen van een dubbelzinnige Humphrey Bogart en de lieftallige nachtclubzangeres Priscilla Lane. Ook Gladys George als gerante van de nachtclub is geweldig.

The Roaring Twenties heeft een prima scenario dat geen seconde verveelt (ondanks de relatief lange speelduur) waar de kijker ook plezier kan halen uit de scherpe dialogen, hier en daar gekruid met sarcasme. In dat verband vind ik de ontmoeting tussen Cagney en Lane in de taxi één van de topscènes.

Behalve een verhaal van individuelen krijgen we een visie op de ontwikkelingen in de Amerikaanse samenleving van de jaren twintig te zien, met voice-over en footage die de politieke en sociale context erbij schetsen, dit alles in strakke regie. Natuurlijk komen de beurscrash en bootlegging daarbij aan bod. Op sommige momenten lijkt het wel een docu met human intrest. En met dit soort films wéét je dat er nachtclubmomenten komen met die geweldige jazz, waarnaar de jazz age dan ook werd genoemd. De verhaallijn is voldoende realistisch, daarbij geholpen door de mededeling bij de openingcredits dat de film gebaseerd is op ware gebeurtenissen en individuen (in naam van auteur Mark Hellinger op wiens werk het scenario gebaseerd is).

Regie van Raoul Walsh en fotografie van Ernest Haller zijn een lust voor het oog: prima mise-en-scene, goeie pace en het betere schaduwenwerk.

Van een titel als The Roaring Twenties verwacht je géén saaie film, en die belofte wordt gelukkig waargemaakt. Voor mij is dit één van de beste gangsterfilms van de jaren dertig.

There's ten thousand shell holes around here and everybody's gotta' come divin' into this one

Een tijd geleden was ik een aantal van mijn James Cagney films aan het herzien (Angels with Dirty Faces, Public Enemy, ...) en vreemd genoeg was The Roaring Twenties aan mijn aandacht ontsnapt. Een film die ik zo'n 12 jaar geleden voor het laatst zag en waar ik nul komma nul herinnering aan had. Mijn stem van 4* bewees wel dat ik het indertijd een goede film vond en ik was wel benieuwd of ik toen misschien iets te lyrisch was geweest. Van Angels with Dirty Faces en Public Enemy wist ik namelijk nog wel flarden.

En gisteravond snapte ik echt niet waarom ik me hier niets meer van kon herinneren. De laatste gangsterfilm van Cagney voor een decennium (hij zou pas in 1949 met White Heat terug een soortgelijke rol vertolken) en misschien wel zijn meest complete. Hij is niet door en door slecht maar wordt door omstandigheden in de richting van de georganiseerde misdaad gepusht. Eddie Bartlett is werkelijk iemand van vlees en bloed en dat is vooral aan een uitstekende Cagney te danken maar toch ook mag de regie van Raoul Walsh en het verhaal van Mark Hellinger niet onderschat worden. Alleen een beetje jammer dat Bartlett er qua vlees en bloed-gehalte beetje bovenuit steekt in combinatie met zijn kompanen. George Hally is door en door slecht terwijl Lloyd Hart dan weer de goedheid zelve is. Bartlett zit daar dus zowat tussenin (het lijkt wel alsof hij een engel en een duivel op zijn schouder heeft) maar dat zorgt gelukkig nog altijd wel voor een aantal boeiende scènes. Het begin in de loopgraven zet meteen de toon en hoewel je weet dat onvermijdelijk de fall gaat komen na de rise (ik meen me te herinneren dat ik ooit eens een documentaire heb gezien waaruit bleek dat de censuur enkel maar films toeliet waar de gangster uiteindelijk ten onder ging, puur om duidelijk te maken dat de misdaad niet loont) is de uitvoering toch wel erg geslaagd te noemen.

Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben geen fan van Humphrey Bogart in hoofdrollen. Ik denk dat ik in de loop der jaren zijn echt grote rollen allemaal wel heb zien passeren (Casablanca, Maltese Falcon, To Have and Have Not, Key Largo, ...) en elke keer beginnen zijn maniertjes me op den duur te irriteren. Dan zie ik hem veel liever in dit soort rollen waar hij een grote bijrol vertolkt en de vertolking van George Hally is één van zijn beste. Zeker die tegenstrijdigheid tussen hem en Jeffrey Lynn (die de rol van Lloyd Hart speelt) knettert danig. Je zou denken dat er in dit soort films alleen maar ruimte is voor spierballen of gasten die graag met een pistool rondzwieren maar neen, de vrouwen zijn even belangrijk. Priscilla Lane is uitstekend als de onbereikbare (althans toch voor Bartlett) Jean Shermann maar Gladys George trekt het laken finaal naar zich toe als Panama Smith. Verder is de regie van Walsh toch ook wel weer degelijk. Die climax is geslaagd in al zijn eenvoud en dan dat eindshot op de trappen.. Het kan gemakkelijk te geforceerd dramatisch overkomen maar hier werkt het.

Verspreid over zijn hele oeuvre is Walsh me iets te wisselend qua kwaliteit (al zit ik met 8 films maar aan een fractie geziene films in dat oeuvre) maar die gangsterfilms lagen hem toch echt wel goed. Het is natuurlijk de combinatie van een aantal factoren die dit de moeite waard maakt en naast Walsh mag ook de cast en het intelligente plot niet vergeten worden. De film luidde het einde van een tijdperk in maar met White Heat zouden Cagney en Walsh er terug staan. Ook alweer lang geleden dat ik die heb gezien...

4*

1 van de betere gangsterfims en ook nog eens een mooi tijdsbeeld van 1919 tot eind jaren 20 .
Cagney vormt hier het middelpunt in 1 van zijn betere rollen als gangster met een klein hartje die voor de zoveelste keer de liefde die hij voor een vrouw voelt niet beantwoord ziet worden en dat uiteindelijk met de dood zal bekopen .
Bogart weer eens in zijn rol van absolute slechterik die over lijken gaat om zijn doel te bereiken en deze 2 zullen natuurlijk on vermijdelijk met elkaar botsen .
de rest van de rollen zijn degelijk ingevuld en het verhaal blijft boeien tot het dramatische einde aan toe .

Levendige, vlot gemonteerde gangsterfilm over de effecten van de drooglegging in het Amerika van de jaren '20. James Cagney is geweldig in de veelzijdige hoofdrol en het script steekt bijzonder onderhoudend in elkaar. Humphrey Bogart, hier te zien in een belangrijke bijrol, zou na deze film definitief doorbreken.

Graag gezien. Eerste film van Walsch voor de studio Warner Brothers (en er zullen er nog veel meer volgen) en meteen een solide regie met een zeer goed script van Mark Hellinger waar de personages waren gebaseerd op mensen die Hellinger had gekend als journalist in de jaren '20. The roaring twenties heeft een sterke karakterontwikkeling van de personages (zelfs een bijrol als Gladys George is mooi getekend die een geheime liefde niet kan uiten voor Cagney) en levert tegelijk een moraal af (crime doesn't pay) maar de sublieme laatste sequentie (aan de trappen van de kerk in de sneeuw) is van een grandioze verbeelding zodat het niet stoort. Toch is Cagney ook een slachtoffer van de economische crisis en zijn de kansen voor een oorlogsveteraan jammer genoeg miniem. Cagney is schitterend vooral het laatste gedeelte wanneer de ondergang wordt ingezet. . De film kent misschien een wat voorspelbare structuur met de rise and fall element maar blijft steeds boeiend en vakkundig.

Heerlijke film dit!

Gisteravond opgezet, jammer genoeg niet uit kunnen zitten, maar zojuist wel afgekeken!

Criterion 4K versie.

James Cagney steelt de show voor mij. Humphrey Bogart meerdere keren gezien in andere films en vind ik eerlijk meestal een beetje houterig overkomen. Hier ook nog wel, maar veel minder dan in andere films die ik heb gezien.

Voor zo'n oude film heb ik me geen moment verveeld. Genoeg scenes met interessante dialogen.