Pépé le Moko (1937)

en dit is die andere tip van metacritic: 100 score. stinissen, op tv gezien?

Sterke iets onbekendere filmklassieker die veel mensen zou moeten kunnen bekoren.

Pépé le Moko van Justin Duvivier, iets minder bekend dan tijdgenoten als Jean Renoir en Marcel Carné, is een uitstekende film die op veel fronten invloedrijk blijkt te zijn.

Een op zich simpel, maar erg doeltreffend verteld verhaal over een gangster, gespeeld door grootheid Jean Gabin, die zich voor de politie schuilhoudt in de Kasbah van Algiers.

De film wordt algemeen beschouwd als een van de grootste Franse films aller tijden en is een sterk voorbeeld van een gangsterthriller en van film noit, met eveneens een flinke scheut poëtisch realisme er overheen gegoten.

Erg mooie, glasheldere poëtische fotografie, sfeervol en dynamisch acteerwerk.

Deze film is van grote invloed geweest op het film noir/gangstergenre en op (Hollywood)filmklassiekers als Casablanca en de films van Billy Wilder. Jean Gabin zou van grote invloed zijn op acteurs als Humprey Bogart, Edward G. Robinson en andere helden uit de film noir/gangsterfilm.

Pépé le Moko is niet minder goed als de films van tijdgenoot Jean Renoir en is een aanrader voor de liefhebber van echte filmklassiekers.

Inderdaad een aanrader.

Deze film maakte van Jean Gabin een ster. Later in het jaar kwam ook "La Grande Illusion" uit, en weer een jaar later "Quai des Brumes". Hiermee was zijn reputatie definitief gevestigd. Opvallend is wel dat Gabin na deze drie meesterwerken toch vooral in minder kwaliteitsvolle films heeft gespeeld. Desondanks bleef hij een megaster, vooral door de Maigret-films. Gabin overleed in 1976 op 72-jarig leeftijd.

sterke film met een ijzersterke Gabin. Waar hij me in La Grande Illusion al pakte doet hij het nu weer. Karakters in deze film zijn een groot pluspunt. Het mannetje met het balletje, Grandpere, het mannetje dat alleen maar stom voor zich uit zit te lachen, de Slinkse Salamin, de lafaard Giser en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Gabin steelt zoals eerder gezegd de show met zijn rol als de ongrijpbare pepe le moko. De beginsequentie waarin de hoofdinspecteur uitlegt waarom hij zo ongrijpbaar is is erg leuk en mooi.

Dan wat minpunten, naast enkele prachtige shots vind ik het einde niet echt passend. De wrok van een vrouw, dat iedereen Salamin maar gelooft, het niet weten hoe het met caspar afliep. in mijn ogen kleine flaws, maar misschien wijst herziening uit of ik het verkeerd zag.

Laatste puntje, vanwaar die soms vage blurry shots van duvivier, een gedeelte scherp en een gedeelte onscherp terwijl de personages zich op dezelfde afstand bevinden. Ik heb het wel vaker gezien maar dan diende het een estetisch doel, zoals in cassavetes' werk. de verzengende hitte in de kasbah? een soort sunblur ??

al met al een dikke 4*. weer een pareltje uit de franse filmgeschiedenis.

Kijk, zo wil ik ze graag zien! Kan met gemak de concurrentie aan met Casablanca (wint zelfs naar mijn mening), een film die meerdere malen in m'n gedachten kwam bovendrijven tijdens het bekijken van Pépé le Moko.

De overacting zal menigeen tegen de borst stuiten, sommige musical-achtige stukjes zullen bij menigeen de tenen krommen, en de in elkaar geknutselde kasbah zal door menigeen als compleet gedateerd aangemerkt worden. Dikke vriendelijke middelvinger, ik vond het fantastisch: 4,5*.

Pépé le Moko is in alles een Hollywood film, m.u.v. de taal. Het lijkt wel of de film noir dankzij de Franse naam ook daadwerkelijk gegrond is in de Franse cinema. Niet verwonderlijk dat de rechten van deze 'Hollywood' film ook daadwerkelijk meteen verkocht werden in Hollywood zelf. In plaats van een release in de bioscopen, besloot men de film te remaken (ja, dat is echt niet iets van deze tijd beste mensen). Resultaat: Algiers (overigens met twee Europeanen in de hoofdrollen). Er is zelfs sprake dat de producers alle kopien van Pépé le Moko wilden vernietigen. Jaja, de Hollywood-mafia.

En dan hebben we het nog niet gehad over een van de grootste cartoon-helden allertijden: Pepé Le Pew. Overduidelijk gebaseerd op het personage Pépé le Moko, de stem van Charles Boyer in de remake Algiers werd door Mel Blanc 'gekopieerd'. Verder is het nog grappig dat een van de cartoons 'The Cat's Baw' heet.

Tot zover weer deze encyclopedische wetenswaardigheden.

Aanrader voor de liefhebbers van Hollywood-flicks uit de jaren 30 en 40 (en ik noem nogmaals Casablanca).

Klein weetje om de cirkel rond te maken: Algiers was een succes. Toen er een naam verzonnen moest worden voor de film die Casablanca moest worden (het script had een andere titel, die me nu even ontschoten is) werd dat vanwege het succes van Algiers Casablanca.

Een film met de duidelijke Franse touch van de Jaren 30: intiem, af en toe beklemmend en met helden in het verhaal met zwier, stijl en charme en met een onafwendbaar noodlot

Toch kon de film me niet echt boeien of raken, de exterieurscenes zijn fraai, maar er werd in de film te veel geouwehoerd naar mijn zin en de verwikkelingen waren op zich al duidelijk genoeg. Jean Gabin is sowieso niet mijn favoriete acteur, al heeft hij een enorme uitstraling.

Verder is het is mij niet helemaal duidelijk waarom Duvivier 'one of the great cinematic poets' wordt genoemd, want met uitzondernig van die spaarzame exterieur scenes en het fraaie einde had meer beeldpoëzie de film naar mijn mening wel goed gedaan.

Het is ontegenzeggelijk zo dat de film een inspiratie is voor Casablanca. Ik had zelfs het idee dat hele scenes in Casablanca zijn gekopieerd. Een sfeerrijke, typsich Franse klassieker, maar een tikkie gedateerd door zijn nadrukkelijkheid.

Het duurde wel even voordat ik echt in de film zat. Wie naast Gabin de hoofdrollen vertolken wordt pas betrekkelijk laat duidelijk.

Veel acteurs en locaties. Wat cameravoering en montage betreft; je ziet meer close-ups dan gebruikelijk was voor die tijd. Als er uberhaupt close-ups worden gebruikt.

Vooral het laatste half uur pakte me. De tragiek van Pepe wordt dan goed zichtbaar. 3,5 sterren

* ? roosky. wil je dat misschien ff toelichten ?? alsjeblieft ??

De schrijver van het boek ’Pépé le Moko’, Henri La Barthe, heeft enige tijd in Algiers als politieagent dienst gedaan. Het zien van de film Scarface (1932) van Howard Hawks en de werkperiode in Algiers hebben hem geïnspireerd tot het schrijven van het boek, waarop de gelijknamige film van Julien Duvier gebaseerd is. Aardig om iets van de verschillende kruisbestuivingen in de filmgeschiedenis te zien. De Franse film Pépé le Moko heeft weer invloed gehad op het ontstaan van de Amerikaanse film noir.

Pépé le Moko is een heerlijke film die zich afspeelt rondom het sympathieke karakter van een gentleman/boef. Deze wordt gespeeld door Jean Gabin. Hij voelt zich veilig in het doolhof van de steegjes in Algiers. De Franse womanizer wordt omringd door een prachtig stelletje misdadige typetjes. Over aandacht van de vrouwen in de kashba hoeft Pépé zich ook al niet te beklagen. Als een haantje hoeft hij maar vrolijk gezang uit te kraaien en ze beginnen allemaal te zwijmelen. Maar achter alle sympathieke charme schuilt de noodzakelijke hardheid om de misdadige orde te kunnen handhaven.

De Algerijnse politie wil de baas van “de leeuwen van de goot”, Pépé, te grazen nemen. De sluwe, op het valse af, inspecteur Slimane is op zoek naar een list. Uiteindelijk dient deze zich vanzelf aan in de vorm van een met fonkelende juwelen omhangen mooie dame. Zij wordt, zonder dat ze het zelf in de gaten heeft, door de inspecteur als lokmiddel ingezet. Wat is dat toch, dat hart bij een sterke en intelligente man van vlees en bloed, dat toch steeds maar beter en mooier wil, en dat dan tot zijn ondergang leidt?

De film Pépé le Moko lijkt ergens op een lekker spannend jongensboek dat in exotische oorden afspeelt. Maar om bij dat genre te horen, zitten er in dit verhaal over list en bedrog toch net teveel mannenkwesties met een aangenaam raffinement.

Ik denk dat niemand die Pépé le Moko ziet en ook Casablanca kent de link tussen beide films niet kan leggen. Een vergelijkbaar sfeertje, hier en daar wat vergelijkbare personages, maar niet echt dezelfde verhaallijnen, op wat subplotjes na. Wel kwam een herkenbare quote uit Casablanca hier schijnbaar vandaan. In Casablanca zegt Lorre tegen Bogart dat Bogart hem alleen vertrouwt omdat hij hem veracht. Deze opmerking zit ook in deze film.

Persoonlijk vind ik Pépé le Moko niet beter dan Casablanca, maar het is wel een schitterende film. Wel eentje waar ik even in moest komen. Gelukkig wordt de film met de scène beter en zit er ook een lekker tempo en afwisseling in. Daarbij kan ik het wel waarderen dat de film zoveel gedenkwaardige personages heeft. Alle bijrollen zijn leuk gecast. Ze spelen Gabin echter niet van het doek. Daar heeft de man te veel charisma voor.

Er zijn wel wat nadelen. De liefde van Pépé voor die rijke vrouw komt niet al te goed uit de verf, wellicht omdat ze weinig scènes samen hebben. Pépé als paar met Ines vond ik overtuigender. Maar ja, het liefdesverhaaltje was wel nodig voor het verhaal natuurlijk. Ook ietwat vreemd is dat de beelden soms wat onscherp zijn, zoals Wouters al aangaf. Ik vroeg me ook regelmatig af of dat zo hoorde. Leek mij een technische fout.

Al met al een stevige aanrader, zeker voor mensen die van films als Casablanca houden!

4*

Het uitstekende begin van de film belooft veel. Toch zakt de film steeds meer in, met toch nog enkele uitschieters. Wat vooral ontbrak, was de echte spanning die je in zo'n film zou moeten voelen. Hoewel La Battaglia di Algeri een aantal aspecten zou kunnen hebben overgenomen uit deze film, is mij zeer duidelijk welke van de 2 uiteindelijk het beste uit de verf komt.

'Pépé le Moko' mist inderdaad spanning, en omdat het tempo wat aan de lage kant ligt krijg je naar het einde toe een nogal vervelende situatie. Bovendien is het slot nogal nonchalant uitgewerkt, waardoor de film emotioneel weinig voorstelt.

Een remake (anno 2008) zou wonderen kunnen verrichten, dunkt mij.

2,25*

Hide and seek

De emblematische kwaliteit die 'Pépé le Moko' als sinds jaar en dag draagt was, naast zijn indeling onder het poëtisch realisme, de voornaamste reden waarom deze prent mijn aandacht trok. Als film-noir was 'Pépé le Moko' zijn tijd namelijk ver vooruit en fungeerde hij naderhand als blauwdruk voor het genre dat Hollywood zich gedurende de jaren '40 en '50 zou toe-eigenen.

Ondanks dit veelbelovende feit kan 'Pépé le Moko', in tegenstelling tot het merendeel van de gebruikers, niet op evenveel bijval rekenen. Het lijkt, grof gesteld, alsof hij zich als film-noir (annex misdaaddrama) niet voldoende kan onderscheiden van zijn soortgenoten. Verhaaltechnisch verloopt het geheel niet altijd even vlot en vanuit een emotioneel standpunt blijven we grotendeels op onze honger zitten.

De prestatie van Jean Gabin, en het personage dat hij vertolkt, mogen we echter niet uit het oog verliezen. Pépé is een man van het plebs, maar zal er zich nooit openlijk tussen begeven. Hij kent het doolhof, genaamd Algiers, bovendien als zijn broekzak, en zal die handigheid dan ook meermaals in zijn voordeel doen werken.
Het noodlot, zoals de wetten van de film-noir ons 'opleggen', is echter onafwendbaar. En het doolhof waar hij eens zo vergroeid mee was, zal zijn ondergang verder inluiden, nadat blijkt dat zijn eeuwige zwakte voor vrouwen zijn eerste kleerscheuren begint te vertonen. Het is vervolgens de bitterheid van deze figuur, die Gabin met een merkwaardige flair tot uiting weet te brengen.

De naden van het poëtisch realisme, waar ik voorheen over sprak, kwamen echter niet altijd even overtuigend tot uiting. De poëtische cameravoering koppelt zich weliswaar aan een zekere melancholie en mistroostigheid, maar vloekt net iets te veel met de expressieve weergave van gevoelens en emoties. Bovendien is de mate van realisme, of hoe ik deze 'stempel' enigszins mag interpreteren, niet nadrukkelijk aanwezig om een volwaardige cirkel te vormen.

3*

Aardig filmpje over de crimineel Pépé (Gabin) die onderduikt in de Casbah, een mierenhoop-wijk in Algiers met een doolhof van donkere steegjes, trappetjes en terrasjes her en der. Heel sfeervol hoe dat gefilmd is! Binnen die Casbah is de politie kansloos om Jean Gabin te arresteren. Echter zijn er wat lijntjes tussen hen en Pépé en wordt de liefde hem fataal. Het laatste gedeelte was nog heel fraai allemaal, daarvoor was het tamelijk gewoontjes.

Julien Duvivier's 'Pepe Le Moko' is een soort 'Casablanca' avant la lettre, ook al speelt de film in Algiers. Broeierig, sensueel, een beetje spannend en met Jean Gabin als een reus die zich met athletisch vermogen door en over de Algerijnse citadel beweegt. Rock The Casbah!

Onderhoudende film in een bijzondere setting, Frans-koloniaal Algiers, destijds kennelijk een multiculturele stad met de casbah als afvoerputje, bevolkt door criminelen, leeglopers en hoeren. De introductie van de casbah met zijn nauwe steegjes, donkere spelonken en ontelbare dakterrassen zette meteen de toon. De mysterieuze Pepe wordt prima vertolkt door Gabin, en ook zijn bendeleden krijgen allemaal een eigen smoel. Jammer daarom dat je de bende alleen maar ziet rondhangen, en Pepe vooral bezig is met relatieperikelen- ik had graag wat meer van hun criminele activiteiten gezien, nu beperkt tot wat afrekeningen met verklikkers en een enkele shootout.

Maar het is een vroege noir, het genre moest zich nog ontwikkelen, al was de fatale vrouw al wel nadrukkelijk aanwezig, twee stuks maar liefst. Mooie laatste scene, de zoekende blik van Gaby die Pepe nadrukkelijk over het hoofd ziet, de scheepstoeter die de schreeuw van Pepe overstemt, zijn tragische dood.

De broeierige sfeer van de Kasba wordt opgeroepen met in Algiers geschoten panoramabeelden. Het lijkt één groot, wit labyrint met smalle gangetjes, lage daken en een bevolking uit alle hoeken van de wereld. Te midden van dat broeinest verschuilt zich de gezochte gangster Pépé le Moko (Jean Gabin). Met die nette plooi in z'n broek komt hij over als een gentleman-misdadiger. Tussen hem en inspecteur Slimane - gespeeld door de in Roemenië geboren Lucas Gridoux - bestaat een soort wederzijds respect. Je krijgt de indruk dat hun posities evengoed omgekeerd hadden kunnen zijn. Afgezien van de sluwe, geduldige Slimane wordt de politie als onbekwaam voorgesteld.

Pépé komt sympathiek over. Hij steelt van de rijken en volgt de morele code van zijn milieu. De echte slechteriken zijn de verklikkers. Gaby (Mireille Balin) speelt een wat dubbelzinnige rol. Ze laat zich inhuren als lokaas, maar algauw krijg je de indruk dat er echt een band bestaat tussen haar en Pépé. Wanneer ze elkaar leren kennen, tonen close-up het blinken van de juwelen, van hun ogen en van haar gebit. Line Noro, met een laag make-up om een zigeunerin voor te stellen, is uiteindelijk degene die hem verraadt. Afgezien van het overbodig ingelaste liedje is dit een sfeervolle misdaadklassieker die je verplaatst naar het Frans-koloniale tijdperk.

De hoofdrol in deze film is uiteraard voor Jean Gabin, maar net als de stad dikwijls een soort ‘personage’ is in de latere film noir, geldt dat hier voor de casbah van Algiers waar het verhaal zich grotendeels afspeelt. De film start dan ook prachtig met een panoramisch zicht op de wirwar van straatjes, terrassen, en haar bewoners, lijkt aldus een veelkoppig monster. Het is goed dat men daarmee de film gestart is, want de kijker moet overtuigd worden dat het voor de lokale politie écht onbegonnen werk is om Jean Gabin te arresteren in dat labyrinth. Al bleef ik tijdens de film denken dat ze toch meer hadden kunnen doen dan de scenaristen laten uitschijnen.

Maar dit terzijde is het een aangenaam kijkstuk, voorloper van Casablanca, badend in een exotische en mysterieuze sfeer (ook met dank aan de muziekscore), debet aan het koloniale tijdperk waarin de film gemaakt is. Jean Gabin is een geromantiseerde crimineel die in de vangnetten van een femme fatale terechtkomt - weer een overeenkomst met latere noir - met wie hij zijn liefde voor Parijs gemeen heeft. Die liefde voor Parijs wordt erg in de verf gezet en draagt bij aan het beeld van een Jean Gabin in ballingschap in een - zo wordt het toch voorgesteld - stinkende casbah en ver van zijn mythische Parijs/thuis.

Pépé Le Moko is een film met veel gepraat en minder actie dan je zou verwachten, maar het blijft boeiend dankzij overwegend uitstekende prestaties van de cast. Jean Gabin als Pépé is outstanding, die naturel, maar ook zijn boevenbende doet het goed, evenals femme fatale Mireille Balin. Inspecteur Lucas Gridoux bezondigde zich in mijn ogen wel wat aan overacting, maar dat is een detail in het geheel.

Het moment dat Jean Gabin in zingen uitbarst - en de hele casbah in ritme meebeweegt - kan voor een hedendaagse kijker als een stijlbreuk in de film overkomen, maar toen dacht men daar in esthetische termen duidelijk anders over. Zie ook hoe men het in die tijd op gelijkaardige wijze in Hollywood aanpakte.

Schitterende regie van Julien Duvivier met bijwijlen expressionistische belichting, gebruik van close-ups en (wat ik noem) slimme montage. Het gebruik van de locatie vormt daarbij een grote meerwaarde.

Om het met The Clash te zeggen: rock the casbah!

Casablanca wordt hier vaak genoemd, en het is niet moeilijk om te zien waarom. Maar hoewel die film in mijn top tien prijkt, kan ik hier beduidend minder mee. Gabin doet het niet voor me, maar hetzelfde kan voor de sfeer gezegd worden of de manier van acteren.

Simpel misdaadverhaal, maar ook een mijlpaal van de Franse cinema, waarin de politie een bendeleider en overvaller bij de kraag wil vatten die zich verschuilt in de labyrintische casbah van Algiers. Vooral naar decors toe vond ik dit een opvallende film. Aanvankelijk dacht ik dat ze dit in die jaren ter plekke hadden gefilmd, maar dit is blijkbaar een reusachtige set in Normandië waarin de casbah nagebootst werd. Puik werk toch wel. Dit was de doorbraakrol voor Jean Gabin die daarna één van de grootste Franse acteurs zou worden. Het verhaal boeide me weinig.

Een broeierig sfeertje in de casbah van Algiers met de veelzijdige Jean Gabin als gevreesde en fel opgespoorde gangster, evenwel in het vangnet van Cupido. Dat is wat Julien Duvivier ons brengt met bekwaam vakmanschap.

Aanvankelijk leek me Gabin me al te zachtaardig en lief als een zware jongen maar het ging er soms ook wel even harder aan toe.

Meerdere merkwaardige scenes zoals die met de doodsbange verrader naast de vrolijke muziek spelende mechanische orgel/piano.

Kan me best voorstellen dat het publiek destijds storm liep voor dergelijke productie.

Na alle lovende recensies had ik me heel wat van deze film voorgesteld,maar dat viel toch wel een beetje tegen.

Ik moet wel zeggen dat ik de remake "Algiers" met Charles Boyer en Hedy Lamarr al eens had gezien en het verhaal dus al kende.

Jean Gabin is geweldig in de titelrol, maar de film vond ik nogal traag en vond de liefdesaffaire tussen hem en Mireille Ballin ook niet goed uitgewerkt,daarom begreep ik ook niet goed waarom hij zo geobsedeerd was door haar.

Mireille Ballin is een fascinerende actrice, haar levensverhaal zou kunnen dienen voor een speelfilm; Een succesvol mannequin en model, ze had al eens een affaire gehad met de acteur Gabin voor deze film,dus ze kenden elkaar goed. Ze werd een diva van de Franse film in de jaren 30 en zelfs Hollywood wilde haar hebben,Vertrok naar de VS,maar toen gesprekken met filmmaatschappij MGM op niets uitliepen keerde ze terug naar Frankrijk

Daar ging het afschuwelijk mis: Ze kreeg een relatie met een Duitse soldaat tijdens de 2e wereldoorlog en probeerde te vluchten met hem naar Italië toen de geallieerden Frankrijk binnentrokken. Ze werd echter gepakt en belandde in de gevangenis, waar ze werd mishandeld en verkracht.Haar geliefde zag ze nooit meer terug.

Na haar vrijlating ging het nog sneller bergafwaarts met haar; Haar carriere voorbij, ze belandde in bittere armoede. Uiteindelijk werd ze door haar vrienden uit de kunstwereld weer naar Parijs gehaald en diezelfde vrienden betaalden haar rekeningen. Ze overleed op 59 jarige leeftijd in 1968 aan cirrose.