Tschick (2016)

Feitelijk een 'odd couple' road-movie, ware het niet dat de twee hoofdpersonen het eigenlijk goed met elkaar kunnen vinden. De doel van de reis van twee misfits op een middelbare school in Berlijn blijft een beetje vaag en is eigenlijk niet meer dan een kapstok waaraan het scenario een aantal weinig samenhangende incidenten aan hangt. De film heeft z'n momenten, bijvoorbeeld wanneer Maik en Tschick het verjaardagsfeestje van de school-babe crashen, maar matige karakteriseringen, karikaturale volwassenen (Maiks moeder en vader zijn om verschillende redenen ronduit onuitstaanbaar) en de hooguit capabele hoofdrolspelers maken dit tot niet meer dan een acceptabele tijdverspiller. Nooit vervelend, slechts op enkele momenten vermakelijk.

Tegen de flashforward!!! Ik ga nog een keer een petitie starten hiertegen...

Een goedkoop modieus truukje wat niets toevoegd aan de film. Een stukje trailer voor de film geplakt.

Verder een toffe leuke film, zeker voor de oosterburen. Lage score hier, onterecht wat mij betreft. Een film met hart en ziel, en dito protagonistjes die goed die tijd van leven (14 jaar oud) doen meevoelen die slechts kort duurt in een mensenleven,doch gebeurtenissen dan maken veelal een diepe blijvende indruk...

Ik vind dit best een leuke, vermakelijke film om eens gezien te hebben. Geen hoogvlieger, wat mij betreft. Het is een avontuurlijke film. Ik denk dat ik 'm ook wel puberaal kan noemen, wat ik niet negatief bedoel. Het past bij het verhaal en de hoofdpersonages. Het acteerwerk vind ik goed. Het is geen diepgaande film, maar soms vind ik het wel fijn om iets luchtigs te kijken. 3*

Toen ik een jaar of twintig was kwam 'Gegen die Wand' (2004) van de Turks-Duitse regisseur Fatih Akin. Hoofdpersonages die zich én niet Turks én niet Duits voelen, maar hun eigen plek moeten vinden in een geglobaliseerde, multiculturele wereld. Of het Cahit (Birol Ünel) is die plankgas tegen een muur oprijdt om op alle mogelijke manieren te ontsnappen aan zijn ontheemde, ontwortelde bestaan. Of Sibel (Sibel Kekilli) die gespeeld werd door een ex-pornoster die in werkelijkheid ook ooit ontsnapte aan eerwraak. 'Gegen die Wand' (2004) was bitterkomische punk met een energieke, zenuwachtige filmstijl en een steengoede soundtrack, waarin Fatih Akin snoeihard inging tegen de keer met een migrantenverhaal dat alle heilige huisjes omver trapte. Zowel richting conservatisme en traditionalisme in de Turks-Duitse gemeenschap als naar de marginalisatie van Duitsers met een Turkse achtergrond. Cahit en Sibel waren personages voor wie al hun zekerheden met volle snelheid tegen de muur moesten, zodat ze van de grond af aan konden werken aan een herstel tegen hun eigen individuele voorwaarden.

Twaalf jaar later is het multiculturele punk-verzet in 'Tschick' (2016) minder heftig en vindt het haar weg zelfs in tienervriendelijke avonturen. Het titelpersonage Andrej 'Tschick' Tschichiatschow wil niet zijn gestolen blauwe Lada Riva kapot rijden tegen een muur, maar neemt Maik Klingenberg, een klasgenoot uit een geprivilegieerd wit rijkeluismilieu, mee op een road trip richting het Roemeense Wallachia. Al is hij net als Cahit niet wars van zelfdestructieve kantjes als kleine criminaliteit, excessief middelengebruik en ruzie zoeken met anderen. Maar Tschick's afkomst, achtergrond en precieze beweegredenen blijven in nevelen gehuld, want hij zegt daarover niet meer of minder dan dat hij een joodse zigeuner is met een gemengde achtergrond. En dat vind ik het sterkst aan deze film: er blijft veel te raden over. Zo is het uiteindelijk niet belangrijk wie de mysterieuze jongeman zou zijn, maar het gaat erom dat Maik en Tschick elkaar herkennen in hun gemeenschappelijke gevoelens van verwaarlozing en niet geaccepteerd worden door de rigide spelregels van de volwassen wereld. Ook de motieven en achtergrondverhalen van de vele merkwaardige personages die ze ontmoeten op hun trip, worden nooit helemaal sluitend ingevuld.

Ondanks de formulematige en enigszins voorspelbare opzet van een road movie, blijft 'Tschick' (2016) eigenzinnig omdat het meer te raden overlaat dan dat het antwoorden geeft. Deze zomerse reis van twee tienerjongens op zoek naar hun eigen identiteit, is daarmee Fatih Akin ten voeten uit. Het is een beetje tragisch en schrijnend; het is nostalgisch en toch ook eigentijds en energiek; het is wreed want de volwassen wereld is deze tienerjongens niet goedgezind, maar in hun kameraadschap vinden de twee straatratten toch de warmte die ontbreekt in hun beider levens; en boven alles eindigt dit jongensavontuur niet met een duidelijk moralistisch lesje ter lering en vermaak. Net als in 'Gegen die Wand' (2004) blijft Fatih Akin dé regisseur die de complexiteit schetst van identiteitsbreuken in een wereld van open grenzen, multiculturalisme en het afkalven van traditionele waarden. Deze keer deelt de regisseur misschien geen onvergetelijke mokerslagen uit, maar het punk-verzet van weleer borrelt nog steeds in een tienervriendelijke titel die nochtans veel moois belooft voor zijn toekomstige producties.

Goeie film over twee jongens die elkaar op school leren kennen en een trip maken in een gestolen auto. Simpelweg een vlotte roadmovie annex coming-of-age-film met leuke en tevens mooie personages. De twee jongens zijn in eerste instantie elkaars tegenpolen, maar de vriendschap die ontstaat is goed uitgewerkt. De jonge cast doet het goed en de film bevat genoeg mooie locaties.

Voor sommige jeugdfilms ben je nooit te oud. Dat gevoel had ik ook al bij Mijn Bijzonder Rare Week met Tess. En Tschick, waarvan het boek ook uitmuntend (maar misschien net iets te vlot) was, kan ook tot die categorie vallen.

Echt een rotperiode waarin ik nu zit. Werkloos en tegelijkertijd ook niet meer willen werken terwijl ik ook heel graag wel wil met een eigen project, maar er komt niks van de grond. Diverse woordenwisselingen en ruzies met vrienden en vervolgens is alles weer goed. Sommige vrienden verlies je omdat ze maar niet volwassen willen worden en zichzelf in een uitvlucht liever als invalide verklaren. Deden ze nou maar eens een keer gewoon wat met hun talenten zodat ik me daar niet alsnog alleen in voelde. Een wispelturige band met mijn ouders. Een stamkroeg vermijden omdat enkele bezoekers over grenzen zijn gegaan en er nalatig op gehandeld werd. Krankzinnig worden van het feit dat ik echt op vrekken zit; het jaagt je op bij elke euro die je uitgeeft en elke seconde van de dag dat je uit je kluizenaarsrol zou kunnen stappen. Wat wil ik nou met de liefde en waarom lukt het me nog steeds niet om meer dan alleen de buitenkant van het andere geslacht in het leven te halen? Waarom lijken immers zoveel leeftijdsgenoten zo gigantisch oppervlakkig, betweterig, geforceerd en saai te worden? Geen fantasie meer, blijft het allemaal nog steeds steken in de zoveelste uitgemolken superheldenhitjes en boe-schrik-horrortjes. Nee, natuurlijk; de cinema waar ik me aan vasthoud is nog altijd achterhaald, vreemd en "hoe-kan-je-zoiets-kijken?" Is er al die jaren wel ooit iets veranderd? Hebben hoogtepunten waarde gehad of was het slechts een drugs dat na verloop van tijd weer is uitgewerkt? Over drie weken word ik 33 jaar. Het gaat allemaal steeds sneller; hier was ik al bang voor. Wie zal er nog een boodschap hebben dat ik, eigenlijk, gewoon nog steeds net zoveel energie heb als deze twee jongens die "wel" de zomer van hun leven beleven. Hoe waren mijn zomers dan rond die leeftijd? Eentonig, regenachtig, een dorp waar de verveling, leegte en oppervlakkigheid en erger nog... de overbescherming en onderschatting de stempels van je jeugdherinneringen worden... zelfs zo dat de wereld op Moviemeter vele malen groter was dan mijn huidige. Verdorie zeg... Vertel het me dan... Ook Maik Klingenberg is een misfit, daar waar er zovelen zijn.

Misschien was de film ook bewust gekozen en deed het me goed en zit je een dag later eventjes opgezadeld met een brok melancholie. Voor de film alleen maar een positieve bijdrage, terwijl ik ook niet moet vergeten dat het juist de misfits zijn die op een alternatieve wijze hun wereld of de gaten uit hun jeugd willen dichten of zelfs personen creëren. De beweegredenen van schrijver Herndorff was uiteindelijk een hersentumor. Helaas had hij niet bij de verfilming kunnen zijn, want hij zou daar nog wel eens dankbaar voor kunnen zijn. De uitwerking is meer dan gelukt en vanaf minuut één weet het je al meteen mee te trekken in een nostalgische sfeer dat in dit geval de zomer van 2016 moet betekenen. Zoals gezegd beginnen we bij de 14 jarige Maik Klingenberg die door zijn buitenbeentjes-karakter behoorlijk vaak zijn hoofd stoot en soms zelfs onzichtbaar lijkt te zijn. Zijn innerlijke stem verteld hem echter dat hij nergens voor deugd. Maar ook buitenbeentjes voelen liefde, in dit geval voor zijn klasgenote Tatjana. Maar zit die op hem te wachten? Slechts in zijn (letterlijke) dagdromen misschien. De enige hoop dat hij heeft is dat hij een uitnodiging krijgt van een feest dat ze wil organiseren. Ondertussen kampt hij met een complexe huissituatie; zijn vader is een rijke egoïst en zijn moeder zoekt de uitvluchten in de flessen wodka; maar dan wel zo dat ze Maik nog altijd wel adoreert. En dan is er ook nog die opzienbarende Russische jongeman die vlak voor de zomervakantie een intrede in de klas doet. Maiks angst wordt werkelijkheid, de hele klas krijgt een uitnodiging van Tatjana, behalve hij.

Een schrale troost in deze kwestie is dat Tschick ook is overgeslagen. Ondanks het feit dat Maik hem absoluut niet mag trekt hij zichzelf terug in zelfbeklag en de gedachtes hoe hij de zomer gaat overleven. Want dat moet hij alleen doen. Zijn vader is op zakenreis en zijn moeder heeft zich aangemeld voor de Beauty Farm. Misschien pakt dat juist ook positief uit, want de eerste dag van de vakantie lijkt Tschick hem te hebben uitgekozen. Met een gestolen (ik bedoel geleende) Lada Niva staat hij voor zijn deur en spoort hij aan om bepaalde dingen recht te zetten. Om te beginnen met een spontane komen en gaan op het feestje van Tatjana, en vervolgens... iets wat je nooit als veertienjarige voor een zomervakantie zal verwachten.

Walcharije, dat is gewoonweg de plek waar Tschick naartoe wilt gaan en Maik is als mede-buitenbeentje tot zijn reispartner verkozen. Je zou bedenken hoe je het in godsnaam voor elkaar krijgt, maar onderschat daarentegen de primitieve kracht van een Russisch randfiguur ook niet. Daarnaast hebben ze geen landkaart, moest Maik zijn smartphone wegdoen omdat ze anders getraceerd kunnen worden en is er alleen maar dat kompastrucje op Tschicks horloge. Maar het maakt vanaf dat moment niet meer uit of ze hun bestemming bereiken; dit wordt de trip van hun leven en Duitsland is toch nog groot genoeg om langs vele kiekjes te gaan.

Echter blijven ze wel steken in het voormalige DDR-gedeelte en dat is vaak te merken. Een dorpje waar de tijd heeft stilgestaan terwijl dat boerengezin waar ze bij aanschuiven toch wel van intellectueel niveau schijnt te zijn. Eindeloze wegen en zijn Duitse polders (en maisvelden ) De zomerse sfeer als belangrijke stempel en dat haast gewoon voelbaar is. Om dan uiteindelijk ook nog op een schroothoop tegen de verknipte nomade Isa aan te lopen, dat uiteindelijk als een buitengewoon gezelschap vormt. De scene in dat meer is daarbij onvergetelijk, net zoals die afscheidsscene wanneer Isa de bus naar Praag pakt.

Het begin van de film gaf al iets verontrustends mee, maar gelukkig vallen aan het eind alle puzzelstukken op de zo dan niet gewenste plekken en ben je bereid om bij de aftiteling een heuse eenmansapplaus te geven.

En zo ga je weer denken. Het mag gewoon allemaal en het zou allemaal (ook al zou een Lada Niva als instrument wel erg vergezocht zijn) ook gewoon kunnen. Dan maakt een aanraking met de politie ook niets meer uit. De herinnering zal altijd blijven... en uiteindelijk maak je alleen maar winst als je snapt wat ik bedoel.

En uiteindelijk is het tijd om op een ludieke wijze het huis op te ruimen met je moeder.

En ja, zal er dan in 2066 nog een vervolg komen?

Ondanks alles heeft Faith Aikin er met zijn veelzijdige talent hier op een magistrale wijze het boek van Herndorff verfilmd en heeft hij daarmee ook zijn oog voor detail laten spreken en had hij ook weer veel belang voor een uitstekende soundtrack. Wel mis ik die ene oorlogsveteraan die in het boek ook een belangrijk punt was.

Voor de rest: inderdaad de beste zomer van je leven!

5,0*

Dit was alweer een super-leuk filmpje van Fatih Akin. Twee 14-jarige outcasts beleven avonturen in een oude Lada. Goede jeugdfilm waarin het hoofdpersonage Tschick een beetje op een sprookjesfiguur lijkt. Niet alleen zijn lange gestalte en zijn zwarte kuif, maar ook zijn inborst om er altijd voor te gaan, en uiteindelijk zijn verdwijning. Maik voelt zich dan weer verstoten op school omdat hij als enige niet uitgenodigd is op het verjaardagsfeestje van de babe van de klas . Van Tschick moet hij eerst ook niet veel hebben maar beiden worden dikke vrienden tijdens hun zomers road tripje.

Akin weet een flinke portie romantiek in zijn films te steken. Hij deed dat al hartverwarmend goed in Im Juli. (2000) (4*) en doet dat nog 's over op dezelfde manier. Hij steekt onbeholpenheid en onschuld in de hunkering naar liefde in een hard bestaan en dat is iets dat ik erg kan waarderen in zijn films. En dan natuurlijk nog de formidabele en hippe soundtrack... Behalve Clayderman die hier de vreemde eend in de setlist is, stuk voor stuk obscure maar wel erg goede nummers. Tschick is een aanrader, mist alleen de visuele flair wat die we van Akin gewend zijn, en de roadtrip op zich voelt wat doelloos aan, daarom net geen 4* voor mij.