Radio Days (1987)

Prachtige jaren '40 nostalgie. Een erg warme film.

Grappig om William H. Macy slechts een paar seconden in beeld te zien, als figurant dus! Zo marginaal is zijn bijdrage bij nader bestuderen ook niet; op imdb lees ik dat hij ook een van de radiostemmen heeft gedaan.

Daarnaast heeft Diane Keaton een 'guest appearance' als nachtclubzangeres. Dat was ze ook in Annie Hall als ik me goed herinner.

Heel leuk filmpje. Herkenbaar Allen ook, uberhaupt doet de stijl van deze film het altijd wel bovengemiddeld goed bij mij. De film is vooral komisch en sfeervol, en heeft een paar geinige verwijzingen naar andere films (o.a. Goodfellas en Singin' in the Rain). De openingsscène is zelfs geniaal, direct hardop moeten lachen. Vervolgens vervalt de film echter in charmante degelijkheid, niet meer en niet minder. Het is vermakelijk, maar op een of twee scènes na zeker niet groots. Daarom houd ik het ook op een 3.5; een prima cijfer voor een prima film.

Weer een hele fijne Allen. Sfeer en humor zijn weer als vanouds aanwezig. Ik verveel me met dit soort nostalgische Allens geen moment. Wat dat betreft is-ie trouwens niet zo goed als Broadway Danny Rose of The purple rose of Cairo, maar toch zeker een kleine 4/5 waard.

Leuke vertelstijl maar verder niet veel.

Ik weet niet wat het is met Woody Allen maar alles wat hij brengt komt enorm saai over op mij. Bij z'n film die ik liever wat meer speelse dingen maar Woody Allen registreert simpel de verhaaltjes en de magere dialogen.

**

Leuke film die het puur van de sfeer en een goede voice-over moet hebben.

Vond alleen soms de volgorde van het verhaal een beetje rommelig over komen, verfilmde radio situaties afgewisseld met echte situaties,

Maar toch is het een film waar ik van genoten heb! Leuke sfeervolle muziek, en dankzij de voice-over zit je binnen een paar min al helemaal in het verhaal.

3,5 sterren voor nu

Ziet er ouderwets goed gelikt uit. Leuk ook om eens een film te zien die gaat over het medium 'Radio'. Nu is radio vooral bedoeld als iets wat op de achtergrond hoort. Vroeger in de jaren '40 hing echter iedereen actief aan dat apparaat, een TV had je immers niet. Het is daarom ook niet zo gek dat bepaalde liedjes of live uitgezonden radiogebeurtenissen uit die tijd geassocieerd worden met een grappige anekdote. Best leuk gedaan die wisselwerking met al die flarden en een leuke rol voor radioster Mia Farrow. De film moet het eigenlijk ook niet hebben van een goedlopend verhaal dat loopt van A naar B, maar meer van de nostalgische sfeer, die prima overkomt.

Radio Days zou wel eens Woody Allens meest onderschatte film kunnen zijn. Ik zag Amarcord nog niet, waarmee dit veel vergeleken wordt en wellicht komt Radio Days daarom beter op mij over, maar zelfs dan nog valt op hoe goed dit uitgevoerd is.

Allen was met een indrukwekkende run bezig terwijl hij Radio Days maakte. Het viel tussen Zelig, Broadway Danny Rose, The Purple Rose of Cairo, Hannah and her Sisters en Crimes and Misdemeanors: allemaal enerzijd typisch Allen, maar tegelijkertijd allemaal weer totaal anders. Het was zijn creatieve hoogtepunt en Radio Days slaat daartussen geen slecht figuur. Het is een enorm nostalgische film geworden en het komt het dichtst bij sentimentaliteit dat Allen ooit is gekomen (wat nog steeds niet dichtbij is).

Ik heb zelf de radiodagen niet mee mogen maken, maar Allen weet het magische gevoel ervan op te roepen. De manier waarop hij dat doet is interessant. De programma's waar de jonge hoofdpersoon naar luistert zijn met uitzondering van het nieuws allemaal compleet onzinnig en de stemmen achter deze uitzendingen blijken ook niet meteen de meest aansprekende personen te zijn. Maar in de oren van een jongen van ongeveer dertien jaar leveren ze een fantasievolle ervaring op. Zo krijgen we een beeld van de herrinneringen die de radio oproept aan de jeugd van de hoofdfiguur die allemaal gekleurd zijn met een bepaalde verwondering, terwijl de momenten waarop de stemmen achter de radio te zien zijn opvallend verschoten zijn van romantiek. Dat werkt wel zo eerlijk. Als ik zo nu en dan een kinderprogramma herzie waar ik als klein kind vaak van onder de indruk was dan blijken ze vaak niet bijzonder goed te zijn. Het is de roze bril van de herrinnering die ze hun kracht geeft en Allen beeld dat hier mooi uit. Realisme is onbelangrijk.

De film bevat dan ook geen verhaal, maar is anekdotisch van aard. Er zijn stukjes uit het familieleven van Allens jonge versie, er zijn de verhalen over de radiosterren en er zijn de evenementen die op de radio zelf te horen zijn. Veel momenten zijn komisch, zoals het hilarische verhaal over de honkbalspeler die gehindert werd door verschillende ongelukken. Andere zijn ontroerend, zoals het moment waarop iedereen luistert naar het verhaal van een jong meisje dat vast zit in een put. De film is soms zelfs enigzins melancholisch, op het moment dat de verteller letterlijk herinneringen plakt aan bepaalde liedjes. Het meeste werkt. Persoonlijk had ik het gevoel dat Mia Farrows plotlijn niet zo grappig overkwam als was bedoelt (met uitzondering van de Pearl Harbor-scène), maar zelfs de paar zwakke momenten doen niets af aan de charme van de film.

Poisonthewell noemde eerder hier al de cast. Allen lijkt gedacht te hebben dat een nostalgische film veel acteurs nodig leek te hebben die je eerder in zijn werk aantrof. Een leuke extra van de film is dan ook al het gezichten spotten, van de miniscule schermtijd van de toen nog onbekende William H. Macy tot aan de onverwachte opkomst van Diane Keaton tegen het einde. En is Wallace Shawn niet de acteur die het meest in Allens werk te vinden is, na de regisseur zelf? Allen zelf blijft buiten beeld, maar zijn voice-over is een perfecte mix van nostalgie en wrange humor. En dan is er de artdirection: sets zijn doorgaans niet wat me het meest bijblijft in Allenfilms, maar dit zal een uitzondering zijn.

Dit is dus gewoon een meesterwerk van Allen en behoort tot de top van zijn oeuvre. Vreemd dat deze zo relatief onbekend is.

4,5*

Eergisteren een erg leuk fragment uit deze film gezien bij Zomergasten met Maarten 't Hart. Hij had zelf ook nog een paar leuke anekdotes te vertellen over de tijd van de radio. Toevallig kwam deze film de dag erop - gisteren dus - op MGM voorbij, dus als een brave VPRO'er heb ik netjes de film afgekeken.

De beginscène is alvast een schot in de roos. Niet alleen de nostalgische jaren '40-sfeer komt direct goed over, maar de situatie is ook heerlijk absurd en humoristisch. Gedurende de film zijn er enkele meer van zulke scènes te bespeuren, maar voor het overige komt de film niet bijzonder veel verder dan sfeer. Ik geef toe, wat dat betreft zit het dan ook wel meer dan goed, maar als Radio Days uiteindelijk is afgelopen blijf je een beetje met een leeg gevoel achter. Er had meer in gezeten: meer humoristische dialogen, meer absurde situaties... Een aangenaam filmpje, zeer degelijk gemaakt, maar meer ook niet.

2,5*

Na het zomergastenfragment van Maarten 't Hart uit deze film vandaag maar eens even ingeschakeld om MGM. Viel me achteraf toch een beetje tegen. Het begin is nog wel redelijk vermakelijk maar al snel valt de film in herhaling en is het vooral meer van hetzelfde. Typisch een film die geen seconde verveelt maar die je ook tien minuten na het kijken alweer vergeten bent.

6.1/10

Beetje zoetsappige nostalgische jaren '40 collage waarin zelfs het uitbreken van WO2 wordt gereduceerd tot iets knus...

Niet helemaal mijn ding maar moet toegeven dat ik wel gevoelig ben voor de mooie aankleding en de prettige sfeer waarin het gebracht wordt. Allen's uitgangspunt van de tegengestelde werelden van een Joods arbeidersgezin die de eindjes aan elkaar moeten knopen en de glitter en glamour van de radio is goed gevonden. Het brengt de juiste afwisseling in de diverse anekdotes. Anekdotes waarvan de een beter geslaagd is dan de ander. Wel knap dat Allen, ondanks zijn overduidelijke hang naar sentiment, niet vervalt in kitscherigheid.

Grappig trouwens dat ik nu een voorstelling heb van Rockaway Beach, kende dat alleen uit het liedje van The Ramones. Prachtige nachtclub zangeres in de rode jurk trouwens ook...

Niet onaardig maar veel zal er uiteindelijk niet van beklijven ben ik bang.

3*

Toch weer een iets mindere Allen. Het is eigenlijk een opeenvolging van anekdotes en situaties, meer niet. Het jaren '40-stijltje is ook niet echt aan mij besteed, heb liever iets recenters. Wel is het weer fantastisch om acteurs eruit te pikken. Ben sowieso altijd benieuwd naar de casting van films, Woody Allen-films hebben toch wat extra's. Er zijn veel van zijn vaste acteurs in kleine rolletjes zoals Jeff Daniels, Danny Aiello, Tony Roberts en Diane Keaton. Zelfs een tekstloze, luttele seconden durende rol van William H. Macy is te vinden als je goed kijkt.

Nostalgische prent over de radio en hoe de mensen dat vroeger beleefden. Niet helemaal mijn soort film, maar erg warm en liefdevol gebracht (zonder dat het te sentimenteel wordt) en bij momenten ook met een flinke zweem melancholie. Geen Allen grand cru voor mij, maar toch wel geslaagd.

3*

Aangename herinneringen van regisseur Allen aan de radio en z'n familie in de periode circa 1940-1944.

Nostalgisch, lichter dan de relatiedrama's van Allen uit die tijd en een prachtig gefilmde ode aan de tijd dat er nog geen televisie was.

Tsja zucht de radio was in mijn jeugd nog zeer alomtegenwoordig al was dat voornamelijk als leverancier van muziek (De Verrukkelijke 15, Dubellisjes, De Wilde Wereld, Het Front, De Nederlandse Top 40, De Tipparde, Curry & van Inkel....).

Ander tijdperk en andere muziek, maar Woody Allen heeft een mooie selectie van 40 populaire nummers uit deze tijd gemaakt en hoorspelseries als The Masked Avenger, Orson Welles beruchte War of the Worlds, WO2 en het live-verslag van het meisje dat in de diepe put viel.

Bovengemiddeld in het uitgebreide oeuvre van Woody.

Zeer fijn nostalgisch tripje van Allen. Elk shot is sfeervol en het tempo is bijzonder vlot. Radio Days is een erg persoonlijke film, maar gezien Allens fijne gevoel voor timing, muziek en sfeerzetting een prima en makkelijk verteerbare 'trip down memory lane'.

3,5*

Dit is toch wel een andere Woody Allen film. Hij doet er niet in mee. Maar daar zijn er inmiddels al meer van. Alleen zit daar dan vaak een rol in waar je de Woody Allen gelijk herkent. Dat zit ook niet in deze film. Al zitten er wel herkenbare elementen in. Vooral het soort dialogen, de intonatie en de heel herkenbare humor. De film vertelt een aantal anekdoten uit de tijd van de radio. Dus, voordat de tv zijn intrede deed. De film heeft ook wel wat weg van een documentaire. Al is dat wel een groot woord. Er wordt duidelijk geacteerd en het zijn ook duidelijk verzonnen verhalen die worden weergegeven. Aanvankelijk is de film nog best wel leuk en boeiend, maar na verloop van tijd zakte de film toch wel in en geloofde ik het eigenlijk wel. De film werkte ook niet echt naar een einde toe. Dat was er ineens. En dat gaf toch een wat onbevredigend gevoel. Niet zoals ik van Woody Allen gewend ben.

Een heel leuk uitgangspunt. Een leuke kapstok voor de tijdsgeest, een hoop anekdotes en sterke verhalen. Vooral die referentie naar War of the Worlds van Orson Welles. Mag eigenlijk ook niet ontbreken in een film over radio.

De eerste helft is wel beduidend vermakelijker dan de tweede. Het gebrek aan plot gaat de film dan enigszins parten spelen, maar ook omdat het geheel dan afdwaalt van het gezin en Woody zich zo nodig weer eens moet wijden aan zijn protégé Mia Farrow. Ik kan haar niet uitstaan, zeker niet in deze film met haar tergende snerpende stem en domme geblaat. Zeer jammer dat Allen destijds Diane Keaton ingeruild heeft voor Mia Farrow als vrouwelijke hoofdrol (en partner), want haar zie ik echt honderd keer liever.

Beoordeling vind ik lastig. Het idee verdient best punten, maar de film zelf werd hoe langer hoe rommeliger en minder boeiend.

3,25*

Leuke Allen, die erg sfeervol is neergezet en door de aankleding echt helemaal teruggaat naar de tijd van; juist ja, de radiodagen.

Allen probeert vooral de nostalgie te doen herleven en dat lukt hem vrij aardig. Met hier en daar wat aardige verwijzingen naar andere films en door middel van goede, maar typische Allen dialogen, zorgt hij er tevens voor dat de humor ook altijd aanwezig is. Het verleden wordt vaak geromantiseerd. Dat is iets waar iedereen zich wel schuldig aan maakt. We herinneren ons vaak de mooie momenten, terwijl wel de minder leuk vaak wegstoppen of liever helemaal vergeten. Dat gebeurt hier ook aan de hand van herinneringen aan de jeugd van de hoofdrolspeler.

Er wordt vrij aardig geacteerd. Ik vond vooral Farrow goed spelen. Verder is het vooral een charmant filmpje. Het wordt nergens echt groots, maar het is een fijne wegkijker en laat op sommige momenten maar weer eens zien dat Allen echt een regisseur is, die zijn vak verstaat en veel liefde voor het medium film heeft.

3,5*

Who is Pearl Harbor?

Tegenwoordig kijk ik mijn Woody Allen films meer op goed geluk. Ik kan nog steeds putten uit een grote boxset die ik een tijd geleden heb gekocht en kies eigenlijk meer afgaande op het feit of ik het een leuke titel vind of niet dan op een ander criteria. Het mooie daaraan is dat ik altijd wel vrij blanco in een film kan terecht komen en bij Allen resulteert dat meestal wel in een fijne film. Bij Radio Days had ik wel een vermoeden over wat de film juist ging gaan, maar had deze persoonlijke aanpak van Allen toch niet verwacht.

Radio Days is dan ook gevuld met anekdotes uit de jeugd van de regisseur en kan volgens mij wel tot één van de meest (misschien wel de meest?) autobiografische films uit zijn oeuvre worden genoemd. Het was niet de eerste keer dat Allen de meer sketcherige aanpak uitprobeerde (al vond ik dat met Everything You Always Wanted to Know about Sex * but Were Afraid to Ask niet altijd even goed werken) maar dit is over de gehele lijn erg leuk. Van het begin met de inbrekers die een telefoon opnemen terwijl ze aan het inbreken zijn en zodoende hun slachtoffer een prijs bezorgen tot de War of the Worlds knipoog en de romantische escapades van Aunt Bea. Erg fijn in ieder geval. Ook wel goed dat Allen beseft dat dit een concept is dat echt niet te lang hoeft te duren, met een speelduur van nog geen anderhalf uur zit het op dat gebied echter wel goed. Wat overblijft is een melancholische en nostalgische terugblik naar een periode in het leven van de regisseur en dat resulteert gewoon in een degelijke film.

Allen komt zelf niet voor de camera, maar is wel nadrukkelijk aanwezig als verteller. Verbazingwekkend eigenlijk hoe hij met dat kenmerkende stemgeluid zijn stempel zo op een film kan drukken. Het helpt natuurlijk ook wel dat hij niet enkel droogjes de feiten vertelt zoals een voice-over meestal doet maar dat hij ook echt dialoog heeft. Veel van Allen's bekende regulars (Diane Keaton, Mia Farrow, Danny Aiello, Jeff Daniels, ...) komen hier in voor, soms zelfs maar in een flits. Knipper met je ogen en dan heb je Larry David en William H. Macy al gemist. Altijd fijn zo'n spelletje 'spot the actor' en het is nog fijner als iedereen gewoon zijn of haar ding doet. Zo'n Danny Aiello is werkelijk geknipt voor een rolletje als hier.

Het begint wel de regelmaat te worden, maar ook met deze Woody Allen kon ik zeker wel wat mee. Die echte klapper heeft de regisseur naar mijn gevoel nog niet gemaakt (22 films gezien, nog geen 4.5* of hoger. Ik wil wel Vicky Christina Barcelona nog is herzien, die maakt nog kans) maar Radio Days mag zich bij het beste werk in zijn oeuvre voegen.

4*

Voor Marcel Proust was het de geur van een madeleine die z'n jeugdherinneringen naar boven bracht; bij Woody Allen zijn het de oude liedjes van de radio. Het zijn subjectief gekleurde herinneringen aan z'n familie, radioprogramma's en roddels over radiosterren. Deze lappendeken van kleine verhaaltjes - banaal, ernstig, ontroerend, grappig of absurd - roept een nostalgische stemming op. Merkwaardig genoeg waren de jaren van de Tweede Wereldoorlog voor Joe een prachtige tijd. Het toont aan hoe het menselijke geheugen opgeslagen gebeurtenissen mooier kan maken dan ze waren.

Er is een groot verschil in welstand tussen de bescheiden woonwijk in Queens en het glamoureuze radiogebouw in Manhattan. In de tijd vóór televisie werkten vedetten voor de radio. Beelden werden erbij gefantaseerd door de luisteraar. In de fantasie van Joe had de Masked Avenger een atletisch lichaam, hoewel die stem ingesproken werd door een kleine kaalkop (de eeuwig fantastische Wallace Shawn). Grappig is hoe er destijds gewaarschuwd werd voor de verderfelijke invloed die de radio op de jeugd uit kon oefenen.

Een groep oude bekenden vormt een prachtige ensemblecast. Het is ook een zeldzaam voorbeeld van een voice-over die goed werkt, omdat die niet enkel de gebeurtenissen vertelt, maar er scherpzinnig commentaar op levert.

“I hope 1944 turns out well. They pass so quickly. Where do they all go?”

“So quickly. Then we get old. And we never knew what any of it was about.”

Woody gaat op de nostalgische toer. Films van Allen zijn altijd fijn om naar te kijken, en ook Radio Days heeft weer een onweerstaanbare charme over zich. De verhaal speelt zich af in de jaren 30’ en 40’, en Allen weet die tijdsgeest perfect te vatten.

Er was geen televisie en iedereen kwam samen om naar de radio te luisteren. Iedereen had zijn eigen favoriete show, en ruzies ontstonden of werden beslecht door samen naar de radio te luisteren. Mooi om te zien, en Allen is natuurlijk de perfecte regisseur om dit nostalgisch aandoende verhaal te verfilmen. Het is fragmentarisch en niet alles is even interessant, maar dat warme en nostalgische gevoel dat je ook als kijker krijgt bij het kijken naar de film vergoedt veel.

Heerlijk film van Woody Allen, één van zijn allerbeste.
Bol van waanzinnig grappige situaties uit een ver verleden gegrepen: het sterretje dat er iets moet voor doen om er te geraken, het hoorspel dat door Pearl Harbour wordt verpest, wie of wat dat ook moge weze... maar vooral de ruime, rake schets van die radio-gekke familie, elk met zijn eigen probleempjes en verzuchtingen, maar steeds met muziek centraal en een "Souz American Way" als hilarisch hoogtepunt.
Raar, ben geen zo'n fan van voice-overs maar zoals Allen dat brengt ben ik er dol op. Gewoonlijk gaat het gepaard met een soundtrack van jazzy evergreens al zit er met Sinatra's integrale "If You are but a Dream" deze keer ook een mooie balade bij.
Wellicht laat ik me wat leiden door nostalgie, want ik heb die radio days best gekend, "De Bonte Dindsdagavondtrein" inbegrepen...
De ontvangst was vaak ellendig in vergelijking met nu en ge zat best niet te ver van het toestel, maar we hadden het er voor over. Komt nooit meer terug. Klasseren in de map "Nostalgie".

De radio was voordat de televisie zijn intrede deed een erg belangrijk medium in diverse huiskamers. Nostalgisch bijna de taferelen waarbij de radio open stond en de vrouw huishoudelijke klussen deed en de man lurkte aan zijn pijp met de krant op de schoot.

We spreken de jaren 40 en dus ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. De radio zorgde ervoor dat de oorlog tot in de huiskamers kwam. Informatief (tragische reality-radio over het incident van het meisje Phelps), maar soms ook preventief (iedereen die moest oefenen door de lichten te doven mocht er een Duitse invasie zijn) of zelfs hysterisch (geweldig verhaal over de marsmannetjes).

Iedereen maakte deel uit van de radio. Zelfs de kleine jongen in het begin wanneer hij een super hero ring wou kopen. Zalige scène in de klas waarbij iedereen een voorwerp moest meebrengen en presenteren. Maar de film staat bol van die leuke kleine aparte fragmenten. Prima aan elkaar geluld ook door Woody Allen. Fijn!

Goeie film waarin een man terugblikt op zijn jeugd en de rol die radio daar in speelde. Fragmentarisch en anekdotisch van opzet, maar wel met een fijne nostalgische toon. Vermakelijk en de film duurt zeker niet te lang. Woody Allen is zelf niet te zien in de film, maar verzorgt wel de voice-over.

Mja.

Typische Woody Allen en ook nu weer een film die met veel liefde (en kunde) gemaakt is. Allen brengt een ode aan zijn jeugd, zo lijkt het, en dat resulteert audiovisueel in een gezellig, zelfs onschuldig, beeld van de veertiger jaren.

Maar de wirwar aan kleine verhaaltjes doet het niet voor mij. Het springt regelmatig van de hak op de tak. Ik mis binding met welk personage dan ook, en dat is volgens mij wel nodig.

2,5

Filmpje van Woody Allen die ik vooral vanwege de naam van de regisseur had meegenomen en dat zo'n naam toch altijd een bepaalde interesse wekt. Maar echt boeien kan Allen mij als regisseur zelden, desondanks toch gewoon maar even proberen. En ach, het heeft wel wat.

Duidelijk is de ode aan de radio en daarmee een geheel dat met veel charme wordt gebracht. Stel je toch eens voor dat dit toen de noviteit was, hetgeen waarvoor men bij de buren zat, waar men voor thuis bleef, om hoorspellen en wedstrijden te kunnen luisteren. Welhaast een luxe voor velen. Aardig is dan ook het tijdsbeeld aangevuld met het nodige aan nieuwsaankondigingen en wereldgebeurtenissen zoals Pearl Harbour of de paniek met het War of the Worlds hoorspel die uitmondt in het kostelijke moment van de paniekerende man en de mislukte date.

Daarnaast biedt de film een velerlei aan karakters met kleine verhaallijnen en veel kleine gebeurtenissen des levens. Zeg maar gerust dat het een dik aangezette klucht is met veel vet aangezette karakters met de gebruikelijke dingen zoals liefde, pech en geluk. Een soort van terugblik ingekleurd met heel veel nostalgie en dat levert een drukte van jewelste op met veel door elkaar kakelende acteurs of bijvoorbeeld scènes waar alles door elkaar loopt en beweegt temidden van een woonkamer. Knap gemaakt uiteraard, maar mij wel eens wat te hysterisch en druk met al die kibbelende aangedikte accenten.

Punt is dan uiteindelijk ook dat het best zijn charme heeft en vooral knap gemaakt is, maar dat er toch ook de conclusie is dat ik er vooral weinig mee heb. Een voldoende voor ee moeite wat mij betreft maar daar is het dan ook mee meegedaan.

Aardig sfeertje, het idee van de hele film is ook wel oké en her en der genoeg leuke grappen en momenten. Maar ook een hoop gelul en oninteressante stukken waar Allen zichzelf boeiender vindt (vermoed ik) dan dat ik van hem vind. Dit ding duurt maar 85 minuten maar voor mijn gevoel kwam er soms geen einde aan. De aankleding is ook wel oké en geinig hoe bepaalde bekende historische stukken van de radio (War of the Worlds) ook haar weg vinden. Maar als het gaat om nostalgie, daar weet Allen mij niet te raken. Liedjes als Video Killed the Radio Star of Radio Ga Ga doen dat veel meer. 2,5*.