À Ma Sœur! (2001)

Originele, aparte film over twee zussen die totaal verschillend zijn.
Regisseuse Breillat behandelt sexualiteit op een confronterende en geheel eigen manier. Dat levert een 'rauwe', soms ontluisterende film op.
Het dikke zusje is meelijwekkend, maar ook vertederend. Het wordt er wat mij betreft wel wat te dik (what's in a name) opgelegd dat zij altijd maar aan het eten is.
Het einde is uitermate shockerend. (Petey, volgens mij is het geen droom. Ik heb niets gezien wat daar op wijst en uit de artikelen die ik gelezen heb, blijkt dat ook niet)

Na alle spraakmakende verhalen over Catherine Breillat (vooral na haar nieuwste film die op het IFFR in premiére ging), was ik toch wel benieuwd naar haar films.
Toen ik deze video in m'n videorecorder deed bleek deze film tot mijn verbazing van diezelfde Breillat bleek te zijn.
Dat was dus een verrassing (net als het einde trouwens), maar de film zelf vond ik iets tegenvallen. De relatie tussen de zusjes is goed, maar zoals hugohei al zei was de verhaallijn van de ouders niet al te interessant.
Over het einde heb ik gemengde gevoelens. Aan de ene kant was het erg verrassemd (aan een soort van droom zat ik ook te denken, omdat het haar wens was dat haar moeder en zus er niet meer waren (vooral haar zus omdat ze daar verchrikkelijk jaloers op was) en ze wilde ontmaagd worden door iemand waar ze niet verliefd op was), maar zoals iemand ook al meldde waren hier (te) weinig aanwijzingen voor), maar aan de andere kant breekt het veel van de sfeer van de film af en het laat een vieze nasmaak na.
Al met al en redelijke film en ik ben ook best benieuwd geworden naar meer films van Catherine Breillat.
3* voor À Ma Soeur!

Ook centraal in mijn kijkbelevenis van deze film. Toch handig als iemand anders het al voor je neerpent

Verder zal 90% van de discussies over deze film over het einde gaan, en hoe voorbereid je ook bent als je het ziet; het blijft schokkend.

3*.

2-1 voor de goede films bij Breillat nu. Tamelijk pessimistische film over verwarde seksualiteit. En al evenveel verwarde relaties waarbij iedereen elkaar manipuleert. Erg sterke dialogen tussen de zusjes onderling en het oudste meisje en haar vriend.

Cynische, bijna nihilistische prent waarvan ik niet goed weet wat er mee aan te vangen. Echt geslaagd kan ik À Ma Soeur! niet noemen, maar de film wist niettemin de volledige speelduur m'n aandacht vast te houden. Redelijk overtuigende acteerprestaties ook.

Verre van een hoogvlieger, maar toch interessant genoeg om me in de toekomst nog eens aan Catherine Breillat te wagen.

Opzich wel een mooie comming on age film over twee zwaar puberende gezusters waarbij ik Elena toch een behoorlijke mooie meid vond. Het draait hier natuurlijk weer om het standaard pubergebeuren: Perfectie, jaloezie, en vooral seks. De scenes tussen Elena en de nogal egoistische rokkenjager Fernando die met zijn mooie praatjes Elena verleid. Wat uiteindelijk ook leid tot een nachtmerrie waar Elena langzaamerhand mooi ingeluisd word. Alleen word dat in deze film op de meest uiterst subtiele wijze neergezet. Vooral die hele rit-scene is bijtend. Vooral met die dolgedraaide moeder. Dat einde vond ik echt heel vaag en erg plotseling. Met die verkrachter die zo even uit het niets komt. Waar was dat nou precies voor nodig?

Maar verder nog best een interesante film.

3,5*

Een kort, maar interessant filmpje dat het coming of age gedeelte op een interessante manier naar voren brengt. Vooral het depressieve, dikke zusje is een interessant personage. Het einde behoort toch tot de top 5 van grootste "WTF" momenten die ik in films ben tegen gekomen en geeft je voldoende stof tot nadenken.

Mede dankzij de korte speelduur een fijne, maar ook schokkende film.

3,5*

Wat een zwartgallige film is À Ma Sœur!.

Het sterke aan deze film vind ik de dialogen tussen Fernando en Elena. Dat kat-en-muisspel was boeiend om te volgen en bovenal akelig realistisch.

Het einde gaf mij een hoop na te denken. Ik denk dat Anaïs zei dat ze niet verkracht was, omdat haar zusje Elena dat gevoel ook niet had bij Fernando, terwijl de twee zich overduidelijk met elkaar verbonden voelden en Anaïs huilde tijdens die scene. Het voelde bijna aan als een soort gerechtigheid. Bijna welteverstaan, want het was nogal bruut hoe Elena en haar moeder aan hun einde kwamen. Dit is echter wat ik eruit opmaak, ik denk dat de film nogal voor verschillende interpretaties vatbaar is.

Eigenlijk maakt dat deze film bijzonder doordacht en sterk. Al hangt het allemaal nog van toevalligheden aan elkaar.

Ruime voldoende voor deze Franse flick!

Saai filmpje over twee zussen, de één knap, de ander dik en hun opvattingen over seks en liefde. Regisseuse Catherine Breillat maakt er eigenlijk maar een oninteressante rommel van en dat einde vond ik bizar stompzinnig.

Boeiende film met een hele eigen sfeer. Het jongere zusje speelt fantastisch. Het einde vind ik te ver gezocht. Te veel om te relativeren. Dat vond ik jammer. Niettemin als geheel wel het kijken waard.

Sterk drama met uitmuntende vertolkingen van Mesquida en Reboux, die beide erg au naturel acteren. De film kent een authentieke sfeer, blijft op een continu sterk niveau, maar ontpopt zich op het einde tot een écht interessante film. Wat dat betreft sluit ik me aan bij de droomtheorie van yeyo en SB. Best nog een heftige scene ook. Je voelt op het gegeven moment wel dat er onheil in de lucht hangt, maar zo'n bruut slotakkoord zag ik dan ook weer niet aankomen. Ruime 3,5*.

Een controversiële film over seksualiteit onder leiding van Catherine Breillat.

In Zuid-Korea werd deze film gebanned wegens de explicite seksscènes. Ondanks het feit dat acteur Libero De Rienzo gebruik maakte van een penisprothese. Vooral de verkrachtingsscène zorgde voor wat onrust. Verder bestaat het verhaal grotendeels uit dialogen, en is de cast aardig samengesteld.

De film won binnen 2 jaar tijd 4 internationale prijzen, en werd 3 keer genomineerd.

3,0 *

Een film over 2 tienerzussen op vakantie ergens in het Zuiden van Frankrijk. Wild dromend over een liefje en misschien zelfs een eerste seksuele confrontatie. Twee zussen ook die weinig op elkaar lijken, letterlijk ook waarbij de ene elke jongen kan krijgen die ze wil en waarbij de andere als het dikke lelijke eendje wordt bestempeld. Hoewel de vriendschap en liefde tussen beiden wel aanwezig is, is er zeker ook sprake van jaloezie. Dat laatste speelt meer en meer op wanneer er een jongen op de proppen komt die de aandacht en band tussen de zussen wegneemt.

Anaïs blijkt ook minder romantisch ingesteld als het aankomt op de ontmaagding en in dat opzicht dient ook de eigenaardige slotzin van de film gezien te worden. Het is vanuit een soort minderwaardigheidscomplex dat ze de verkrachting ontkent om aan de buitenwereld te laten zien dat ze ook aantrekkelijk bevonden werd (met wederzijdse toestemming). Dit laatste kwam trouwens tijdens de daad toch even naar voren toen ze haar mondprop verwijderde ...

Dat hele einde was trouwens bizar en vooral hoogst verrassend en abrupt. Rauw en grimmig, niet passend in het geheel en sfeer van de film, maar misschien wel in de jungle van het leven. Mede daardoor blijft deze film toch wat hangen.

Gezien mijn eerdere ervaringen met films van Catherine Breillat ben ik vrij sceptisch aan deze film begonnen. Terecht, zo bleek achteraf. Het is een traag verhaal –doorspekt met wat sensuele plaatjes– over twee zusters die in alle opzichten elkaars tegenpolen zijn. Wat voor serieuze dialogen moet doorgaan, is veeleer prietpraat. En het brutale einde is te zot voor woorden.