À Ma Sœur! (2001)

Een pareltje van Franse cinema!

hmm dat twaalfjarige meisje had anders wel enorm vaak "wijze" dingen te melden, dit in tegenstelling tot haar oudere zusje.

Mooie film. Wel opvallend dat er geen enkele positieve man in zat! Ze waren allemaal maar egoistisch en op rotzooi uit.

Ik gok dat mevrouw Breillat vroeger nogal is teleurgesteld door één van d'r vriendjes en sindsdien heeft gezworen nooit meer mannen als leuke, knappe, gespierde en vooral aardige Fransozen neer te zetten om wraak te nemen op die leuke, knappe, gespierde en vooral aardige Fransoos waar ze toen zo hevig verliefd op was, maar die toch haar net iets knappere vriendinnetje leuker vond.

Zoiets?

Kan zijn, maar ze maakt wel mooie films met haar verleden ....

2-1 voor de goede films bij Breillat nu. Tamelijk pessimistische film over verwarde seksualiteit. En al evenveel verwarde relaties waarbij iedereen elkaar manipuleert. Erg sterke dialogen tussen de zusjes onderling en het oudste meisje en haar vriend.

Cynische, bijna nihilistische prent waarvan ik niet goed weet wat er mee aan te vangen. Echt geslaagd kan ik À Ma Soeur! niet noemen, maar de film wist niettemin de volledige speelduur m'n aandacht vast te houden. Redelijk overtuigende acteerprestaties ook.

Verre van een hoogvlieger, maar toch interessant genoeg om me in de toekomst nog eens aan Catherine Breillat te wagen.

Mooie franse film.

het kleine dikke zussie acteert overigens geweldig.

Op een of andere manier heb ik wat met franse films, in tegenstelling tot duitse films,durven de fransen gewoon alles te laten zien.

En qua sfeer zit het ook altijd wel ok.

Mooie film idd... leek erop of er niks meer zou gebeuren het laatste half uur en dat einde had ik niet verwacht.... ook erg goed geacteerd, bijna echt!

In A Ma Soeur! slaagt Breillat erin een pessimistisch thema zowel confronterend als luchtig aan te kaarten. Het verloop is onderhoudend en de dialogen zijn fris en gevat. Ook was ik aangenaam verrast van hoe sympathiek en down-to-earth het hoofdpersonage overkwam.

Het einde zou ik ook interpreteren als een soort droom. Niet alleen is het een bijtend ironische verwezenlijking van de zusjes hun standpunten, maar bovendien is die scène bijzonder irreëel in beeld gebracht.

Deze viel niet helemaal in m'n straatje. Maar leuk om eens gezien te hebben.

Opzich wel een mooie comming on age film over twee zwaar puberende gezusters waarbij ik Elena toch een behoorlijke mooie meid vond. Het draait hier natuurlijk weer om het standaard pubergebeuren: Perfectie, jaloezie, en vooral seks. De scenes tussen Elena en de nogal egoistische rokkenjager Fernando die met zijn mooie praatjes Elena verleid. Wat uiteindelijk ook leid tot een nachtmerrie waar Elena langzaamerhand mooi ingeluisd word. Alleen word dat in deze film op de meest uiterst subtiele wijze neergezet. Vooral die hele rit-scene is bijtend. Vooral met die dolgedraaide moeder. Dat einde vond ik echt heel vaag en erg plotseling. Met die verkrachter die zo even uit het niets komt. Waar was dat nou precies voor nodig?

Maar verder nog best een interesante film.

3,5*

Een kort, maar interessant filmpje dat het coming of age gedeelte op een interessante manier naar voren brengt. Vooral het depressieve, dikke zusje is een interessant personage. Het einde behoort toch tot de top 5 van grootste "WTF" momenten die ik in films ben tegen gekomen en geeft je voldoende stof tot nadenken.

Mede dankzij de korte speelduur een fijne, maar ook schokkende film.

3,5*

Wat een zwartgallige film is À Ma Sœur!.

Het sterke aan deze film vind ik de dialogen tussen Fernando en Elena. Dat kat-en-muisspel was boeiend om te volgen en bovenal akelig realistisch.

Het einde gaf mij een hoop na te denken. Ik denk dat Anaïs zei dat ze niet verkracht was, omdat haar zusje Elena dat gevoel ook niet had bij Fernando, terwijl de twee zich overduidelijk met elkaar verbonden voelden en Anaïs huilde tijdens die scene. Het voelde bijna aan als een soort gerechtigheid. Bijna welteverstaan, want het was nogal bruut hoe Elena en haar moeder aan hun einde kwamen. Dit is echter wat ik eruit opmaak, ik denk dat de film nogal voor verschillende interpretaties vatbaar is.

Eigenlijk maakt dat deze film bijzonder doordacht en sterk. Al hangt het allemaal nog van toevalligheden aan elkaar.

Ruime voldoende voor deze Franse flick!

Het geeft wel de wraak aan die Anies de hele tijd voelde bij de ontknoping.

Een hard en traag verhaal over zusterschap, solidariteit en rivaliteit, mooi en lelijk zijn (of vinden) en ontdekking van seks en seksuele fantasieën. Catherine Breillat is inmiddels bekend van haar expliciete seksscènes, maar er wordt in deze film meer gepraat. De regiseusse schept geen positief beeld van mannen en tienerseks zit volgens haar vol valkuilen. Vooral het einde is oncomfortabel, schokkend, maar ook over de top.

Ik ben er zelf nog niet achter waarom niet, maar deze film heeft me geen moment geraakt. Voorlopig 2,5.

Matige film, de laatste scene snapte ik niet helemaal, zo ineens kwam die man tevoorschijn.

Verder veel gepraat, acteren was wel goed van de 2 zusjes.

Saai filmpje over twee zussen, de één knap, de ander dik en hun opvattingen over seks en liefde. Regisseuse Catherine Breillat maakt er eigenlijk maar een oninteressante rommel van en dat einde vond ik bizar stompzinnig.

Best een duistere film. Vooral dat shockerende einde natuurlijk, dat nogal bot is en uit het niets komt, maar je wel aan het denken zet omdat het multi-interpretabel is en ook het een en ander in een ander perspectief plaatst. Ik vond bijvoorbeeld de manier waarop de moordenaar Elena doodt en ook de anale seks-scène (die je eigenlijk alleen hoort) akeliger dan de twee verkrachtingen en de moord op de moeder

En je kunt daarnaast het einde net als de hele film als een uitvergrote boodschap zien denk ik. In de dialogen wordt alles ook wat aangedikt en voelt niet helemaal naturel aan. Maar desondanks is het toch best boeiend. Mesquida vind ik het best spelen. Haar personage gaf me vanaf het begin al een wat ongemakkelijk gevoel. Haar hele houding richting haar zus en de gluiperige Fernando. 3.0*.

Beetje tegenvaller in de herziening. De helft van de film zie je hoe een Italiaan probeert het knappe zusje te verleiden tot seks terwijl het minder knappe en getroubleerde zusje ernaast ligt. Deze scene duurde wat, 20 minuten? Goed spel van de zusjes maar verder niet al te boeiend.

Boeiende film met een hele eigen sfeer. Het jongere zusje speelt fantastisch. Het einde vind ik te ver gezocht. Te veel om te relativeren. Dat vond ik jammer. Niettemin als geheel wel het kijken waard.

mooie doch harde film waar je als kijker medelijden krijgt met het dikke pientere meisje. Vind het wel goed van haar dat ze van zich afbijt. Sterke dialogen en echte emoties. Er gebeurt weinig, maar blijft toch boeien tot het einde. En ja dat einde, dat was vrij apart.. Je denkt de hele tijd dat er iets gaat gebeuren op de weg, dus niet. Ik vond het einde niet zo goed uitgewerkt of shockerend! Tenzij het een droom was, dan kan ik het beter plaatsen. toch een verdiende 3*

Heartless !

Sterk drama met uitmuntende vertolkingen van Mesquida en Reboux, die beide erg au naturel acteren. De film kent een authentieke sfeer, blijft op een continu sterk niveau, maar ontpopt zich op het einde tot een écht interessante film. Wat dat betreft sluit ik me aan bij de droomtheorie van yeyo en SB. Best nog een heftige scene ook. Je voelt op het gegeven moment wel dat er onheil in de lucht hangt, maar zo'n bruut slotakkoord zag ik dan ook weer niet aankomen. Ruime 3,5*.

Een controversiële film over seksualiteit onder leiding van Catherine Breillat.

In Zuid-Korea werd deze film gebanned wegens de explicite seksscènes. Ondanks het feit dat acteur Libero De Rienzo gebruik maakte van een penisprothese. Vooral de verkrachtingsscène zorgde voor wat onrust. Verder bestaat het verhaal grotendeels uit dialogen, en is de cast aardig samengesteld.

De film won binnen 2 jaar tijd 4 internationale prijzen, en werd 3 keer genomineerd.

3,0 *

‘If you don’t want to believe me, then don’t’

Klein meesterwerkje dit. Erg sterke en ook feministische film, de mannen zijn immers niet bepaald sympathiek te noemen. Het leven als dik meisje zal ook niet superveel voordelen met zich meenemen.

Sterk hoe de relatie tussen de twee zussen wordt neergezet, vol met irritaties en misgunningen, met name in de driehoeksverhouding met Fernando, maar ook met veel liefde naar elkaar toe wanneer ze samen zijn.

Visueel gezien zitten er mooie shots in en oogt het allemaal wat grauw. Past goed bij de zwaarmoedige sfeer van de film. Soundtrack was ook goed aan te horen, vooral de nummertjes in de auto (halverwege en op het einde) klonken lekker.

Het einde is perfect. Het moment toen de verkrachter het raam insloeg en direct Elena doodsloeg kwam erg bruut uit de hoek. Het einde interpreteer ik overigens als een erg foute seksuele fantasie van Anaïs. Een verwijzing naar wat ze zei over de eerste keer.

Een andere sterk momentwas de seksscène waarbij Anaïs erbij lag te huilen. Enige puntje waar ik nog aan dacht is dat het voor mij wellicht allemaal wat sterker geweest was als Anaïs de oudste zus was in plaats van de jongste (wat ik overigens ook eerst dacht). Zo heb ik het idee dat haar haar frustraties dan nog een stuk zwaarder zouden wegen.

Al bij al een zware film die naar mijn mening makkelijk bij de New French Extremity thuishoort.

Heel erg ondergewaardeerd! Bijzonder fascinerend, geweldige film om over na te denken. Perfect tempo en ook het einde is erg goed.

Een film over 2 tienerzussen op vakantie ergens in het Zuiden van Frankrijk. Wild dromend over een liefje en misschien zelfs een eerste seksuele confrontatie. Twee zussen ook die weinig op elkaar lijken, letterlijk ook waarbij de ene elke jongen kan krijgen die ze wil en waarbij de andere als het dikke lelijke eendje wordt bestempeld. Hoewel de vriendschap en liefde tussen beiden wel aanwezig is, is er zeker ook sprake van jaloezie. Dat laatste speelt meer en meer op wanneer er een jongen op de proppen komt die de aandacht en band tussen de zussen wegneemt.

Anaïs blijkt ook minder romantisch ingesteld als het aankomt op de ontmaagding en in dat opzicht dient ook de eigenaardige slotzin van de film gezien te worden. Het is vanuit een soort minderwaardigheidscomplex dat ze de verkrachting ontkent om aan de buitenwereld te laten zien dat ze ook aantrekkelijk bevonden werd (met wederzijdse toestemming). Dit laatste kwam trouwens tijdens de daad toch even naar voren toen ze haar mondprop verwijderde ...

Dat hele einde was trouwens bizar en vooral hoogst verrassend en abrupt. Rauw en grimmig, niet passend in het geheel en sfeer van de film, maar misschien wel in de jungle van het leven. Mede daardoor blijft deze film toch wat hangen.

Gezien mijn eerdere ervaringen met films van Catherine Breillat ben ik vrij sceptisch aan deze film begonnen. Terecht, zo bleek achteraf. Het is een traag verhaal –doorspekt met wat sensuele plaatjes– over twee zusters die in alle opzichten elkaars tegenpolen zijn. Wat voor serieuze dialogen moet doorgaan, is veeleer prietpraat. En het brutale einde is te zot voor woorden.