El Dorado (1967)

El Dorado staat te boek als een losse remake van Hawks' eigen Rio Bravo. Aanvankelijk vond ik het meevallen, maar de tweede helft van de film bestaat eigenlijk geheel uit scènes die een alternatieve versie lijken te zijn van vergelijkbare momenten uit Rio Bravo. Opvallend afwezig is de relaxte zangscène en ook het romantische subplot is flink ingekort. Hawks vond Rio Bravo kennelijk niet goed gelukt, dus waarom het niet nog eens proberen?

Toegegeven, de reden waarom ik deze film zolang uitgesteld had was dat ik vermoedde dat het een overbodige film zou zijn, want waarom hebben we twee Rio Bravo's nodig? Nu weet ik het antwoord: omdat Rio Bravo zo ontzettend leuk is dat het gewoon tweemaal werkt. El Dorado kwam wat langzaam op gang, maar uiteindelijk zat ik er weer net zo in als bij zijn voorganger. Het is dus weer een heerlijke relaxte film die een fijne mix levert tussen komedie, avontuur en wat vederlicht drama en het draait meer om de interactie tussen de personages dan om de fysieke actie, al zijn de shoot-outs hier beter dan in Rio Bravo. Minder zijn echter de rol van de oude man (Hunnicutt is oké, maar geen Brennan) en het gebrek aan een echt speciale scène zoals die zangscène. Maar buiten dat is dit gewoon weer topvermaak.

4*

Puur jeugdsentiment dit.

Als kleine jongen ontelbare keren gekeken.

Schitterende rol van een James Caan met een onuitsprekelijke naam. Leuk als hij z'n blaffer krijgt, waar een blinde nog mee kan schieten.

Leuk stuk jeugdsentiment met genoeg humor. Mijn kinderen vonden hem ook leuk, Mississippi met zijn "kanon" stal de show, samen met de Sheriff die zich iedere keer weer afvraagt wie die jongen met de hoed eigenlijk is... Leuk!

'Let me hear you laugh!'

Na herkijken realiseer ik me dat dit toch wel een klassiek moment is. Overall is Rio Bravo duidelijk superieur, maar de vertolking van Bob Mitchum (en dan vooral door deze scene) vind ik nog beter dan die van Dean Martin.

Verhoogd naar 3,5*

El Dorado is een zeer vermakelijke ‘remake’ van het zeer geslaagde Rio Bravo. De film uit 1959 had nooit overtroffen kunnen worden, maar het verhaal blijkt wel gewoon nog een keer te werken. Dat komt voornamelijk door de personages die er in voorkomen. Toen Robert Mitchum aan Hawks vroeg wat het verhaal van de film was antwoorde Hawks ook dat het daar niet om draaide. El Dorado bevat enkele geweldige karakters en die maken de film.

Die prachtige personages is ook meteen hetgeen dat doet denken aan Rio Bravo. Het is hier ongeveer hetzelfde kwartet dat in naam van de wet een kwaadaardige familie tot bedaren dient te brengen. John Wayne heeft ongeveer dezelfde rol, Mitchum heeft Dean Martins rol overgenomen, Arthur Hunnicutt vervangt Walter Brennan en het is dit keer niet Colorado (Ricky Nelson) maar Mississippi (James Caan). Enkel is het nu niet Wayne, maar de dienstdoende dronkaard (Mitchum) die de sheriff ster draagt.

De samenwerking tussen dat viertal speelt zich voornamelijk in het tweede uur van de film af. Met het eerste uur wordt er echter een voorgeschiedenis aan toegevoegd die bij Rio Bravo ontbrak. De kennismaking tussen de personages loopt heel anders en het meest opvallende verschil is misschien wel dat in El Dorado verder wordt gekeken dan enkel het geplaagde dorpje. Wat echter nog wel een prettige overeenkomst was, was de fijne sfeer die Hawks weer heeft weten te creëren.

Een erg vermakelijke western, die hier en daar wel aan Rio Bravo doet denken, maar die op sommige punten gelukkig toch heel anders is.

Wat Howard Hawks hier goed doet is een lekkere sfeer creëren. Dat begint gelijk al bij de leuke opening en die sfeer blijft er tot het einde toe in zitten. Ondanks dat er hier en daar wel wat grimmige momenten in zitten, is de sfeer grotendeels vrij luchtig. De introductie van de hoofdpersonages zijn leuk en vooral de manier waarop het personage van Caan zijn intrede doet is uiterst vermakelijk. John Wayne is degelijk, maar speelt vooral zijn vertrouwde rol, zoals hij dat zo vaak doet. Het is Robert Mitchum, die hier bij vlagen toch de show steelt. Ik moest toch best een paar lachen, als hij weer zat te mopperen en te tieren omdat hij zo last van zijn maag had.

In het tweede gedeelte komt de vaart er pas echt lekker in en zitten er ook nog wat leuke shoot-outs in. Het mist in mijn eigen wel net die echte top momenten om een hele goede western te zijn, maar los daarvan is het continu vermakelijk, verveelt het geen seconde en zijn het hier duidelijk de leuke personages die film maken. Rio Bravo heb ik overigens een beetje hetzelfde gevoel bij en als is ze dan toch moet vergelijken, zit er qua niveau dan ook nauwelijks verschil tussen. Het positieve aan El Dorado is, dat het in ieder geval eigen aanvoelt en niet als een herhaling van.

Hawks heeft dit genre duidelijk goed in de vingers, zo bewijst hij hier maar weer eens, al blijf ik Red River overigens wel zijn beste western vinden.

3,5*

Die John Wayne blijft een baas mên. In deze western bemoeit ie zich met een ruzie tussen een familie en een bende. Robert Mitchum die op een gegeven moment een dronken sheriff speelt, was ook tof. Het is alleen jammer dat het verhaal in de tweede helft wat stokt, daar had wel wat uitgesneden kunnen worden.

Als je pas Wild Bunch hebt gezien, moet je niet veel verwachten van deze film, want hij scoort een stuk minder. Hij begint nog wel goed, maar kakt daarna aardig in om op een bepaalt niveau te blijven hangen. Gelukkig redt de film het op het eind, maar dit is een western die niet meer dan gemiddeld is zonder echte uitschieters. De dronken sheriff vond ik wel jammer eigenlijk. Voor de rest ziet deze film uit 1966 (mooi jaar) er goed uit. De blu ray versie is zeer goed opgeknapt al zag ik nog wel wat kleine oneffenheden. Een wat grote spetter in het begin, maar daarna eigenlijk niet meer. Nog ergens een hikje, maar verder gewoon een zeer goede transfer met mooie beelden, zeer goed geluid en een prachtige setting. Alleen jammer dat het verhaal wat te dun was en de karakters niet echt tot uiting kwam. De tegenpartij zagen we te incidenteel en dat was jammer want het geheel was te zeer gevormd rond de sheriff en zijn hulpen.

De film is een getrouwe kopie van Rio Bravo. Daar kan deze film niet aan tippen maar desondanks een heerlijke film en zeker het zien waard. De sfeer is lekker ouderwets zoals dat hoort bij een western zoals deze.

Popcorn, cola, en onderuitgezakt kijken!!!. Daar is dit een uitstekende film voor.

gisteren maar eens twee westerns van wayne bekeken namelijk El Dorado en Rio Lobo om eens goed te kijken welke ik nu beter vind.

Rio Bravo had ik een tijdje terug al gezien en is niet echt mijn western niet dat ik hem heel slecht vind maar Stadswesterns liggen mij niet zo. En zeker niet als er naar mijn zin te veel dialoog inzit ook speelt Rio Bravo voor mij te veel binnenmuurs af.

El Dorado begint met een heel mooi intro die je gelijk in de juiste westernsfeer brengt .Maar weet deze sfeer ook door te zetten vooral de eerste helft van de film vond ik sterk .

Als de film alleen nog maar in het stadje afspeelt begint de film voor mij iets wat in te zakken .

Er zitten nog wel wat aardige stukken in zoals Mitchum die uitgelachen word en daarna zijn revanche neemt . al vond ik de final shootout weer wat minder dan in Rio Bravo .

Maar alles bij elkaar heb ik me met deze western beter vermaakt dan met Rio Bravo .

En voor de oplettende kijker die van slordigheidjes houd in films. Ongeveer bij 1.30 uur als James Caan een sprong maakt en zich op de grond laat vallen dan kun je goed zien dat er een mat onder het zand ligt .

Don't you think I can know a girl?

Met El Dorado ben ik aan de derde 'sheriff verdedigt een stadje tegen bandieten' film van Howard Hawks gekomen. Rio Bravo was eerst, dan had je deze El Dorado en een paar jaar later had je dan Rio Lobo. Je kan je afvragen of dat dat dan niet telkens resulteert in dezelfde film, maar Bravo en Lobo waren vermakelijk genoeg om ook El Dorado nog eens een kans te geven. Bovendien kan Wayne maar bitter weinig verkeerd doen ten huize Metalfist.

En ook met El Dorado is weinig mis. Weliswaar ietwat standaard bij vlagen, maar de personages blijven mooi op elkander ingespeeld en het plot blijft gewoonweg boeien. Sowieso wel leuk als er zo'n paar memorabele figuren tussen zitten (McLeod met het litteken en zijn oog, Mississippi met zijn hoed, ...) maar Hawks maakt er bovenal een enorm vlot geheel van. Nu moet ik daar ook wel bij toegeven dat ik sowieso wel te vinden ben voor een film waar een kleine groep het moet gaan opnemen tegen een groter geheel. Soit, hier en daar slaat Hawks de bal wel wat mis (de scène waar Mississippi een Chinees nadoet zou vandaag voor heel wat controverse zorgen) maar daar staat gelukkig nog wel tegenover dat hij een paar interessante zetten doet op het gebied van vrouwen in de film. Joey MacDonald staat overduidelijk haar mannetje ten opzichte van haar familie en ook Maudie is een atypische toevoeging bij al dat testosteron geweld. Leukste scène is ongetwijfeld het moment waarop sherrif J.P. een bad neemt waarna iedereen opeens komt binnengelopen.

Het was John Travolta in Get Shorty die een monoloog afstak over het feit dat El Dorado een remake was van Rio Lobo met Robert Mitchum die de rol van Dean Martin overnam, dat er maar één acteur was wedergekeerd en dat was John Wayne. De reden was dat John Wayne simpelweg John Wayne speelde. Iets wat op zich wel klopt, want dit is inderdaad zo'n typische Wayne rol. Is dat erg? Nah, het is een stijl die je moet liggen, maar er is simpelweg geen andere John Wayne. Die kraaienstem, die norse blik, ... Heerlijk! Hij wordt hier bijgestaan door een uitstekende Robert Mitchum en ook James Caan doet het bijzonder goed. Noemenswaardig zijn ook Charlene Holt als Maudie en Arthur Hunnicutt als Bull. Die laatste zorgt geregeld voor de komische noot, maar forceert niets.

Die Howard Hawks, dat was toch een interessante figuur. Heeft zowat vanalles gemaakt in zijn carrière, maar zijn samenwerkingen met John Wayne genieten toch het meest mijn voorkeur. El Dorado kun je met wat slechte wil zien als een kopie van Rio Bravo, maar ik zie vooral toch een andere uitwerking van eenzelfde thema.

4*

Goeie film waarin een gun for hire wordt ingehuurd om een geschil tussen twee mannen op te lossen. Een western met een simpel, maar wel goed opgebouwd verhaal. Een beetje actie, een beetje humor en een beetje spanning. Misschien wat aan de lange kant, maar dit wordt goedgemaakt door de vermakelijke personages (iets waar de cast ook zeker aan bij draagt).

Prima film. Bezit voor mij niet de magie van Rio Bravo maar heeft een ontspannen zelfvertrouwen van een cast en crew die voor een groot deel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Duidelijk voor een ouder publiek ook. Waar tijdgenoten als Preminger, Hitchcock of Kazan hun thema''s of stijl aan de tijd aanpasten en zochten naar een jonger publiek . Het team John Wayne, Howard Hawks doet dat niet. Niks die nieuwlichterij van Peckinpah of Leone. Ondanks dat er rond deze tijd vooral western TV-reeksen waren weinig Amerikaanse westerns nog in de bios te zien waren is dit wat een deel van het publiek wilde. John Wayne als ouwe cowboy die het nog steeds kan, met het karakter van je buurman die jouw gazon ook even meeneemt als hij aan het grasmaaien is geholpen door zijn duidelijke charme. Het werkt ook ruim een halve eeuw later nog, er zijn good guys en bad guys . Er zijn witty dialogen en er is genoeg sfeer.

Enorm een product van zijn tijd qua machismo, seksisme en racisme, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat Hawks' western me niet vermaakt heeft. Erg fijn om een jonge Caan te zien naast Wayne en Mitchum, al was zijn stereotypering van een Aziaat een van de momenten die zó fout was, dat ik er onverhoopt beschaamd om moest schateren.

Dat zou ik zoveel maanden en films later niet precies meer kunnen zeggen. Dat aspect is niet blijven hangen

Geweldig dit. En niet eens om de redenen die ik had verwacht. Een western van veteraan Howard Hawks met iconen John Wayne en Robert Mitchum (en de jonge James Caan eraan toegevoegd). Muziek van Nelson Riddle, één van mijn favoriete componisten/arrangeurs. Alle ingrediënten lijken aanwezig voor een old school western. De eerste twintig minuten lijkt het daar ook heel hard op. Maar na de scene waarin James Caan een crimineel doodt met z’n mes, verandert de toon en begint het meer en meer te lijken op een komedie/parodie.
In vorige decennia kende elke western wel z’n komische sidekick maar in deze El Dorado lijken de good guys, inclusief de hoofdrollen, mekaars sidekick. In die mate dat ze een groter gevaar voor mekaar betekenen dan dat de bad guys erin slagen hen te bedreigen. John Wayne wordt 2 keer aangeschoten door mensen die aan zijn kant staan (1 keer door Michele Carey en 1 keer per ongeluk door James Caan), ook is hij nooit verlegen voor een komische oneliner. Robert Mitchum toont zich van zijn meest dronken kant, krijgt letterlijk op z’n kop van een koekenpan en overweegt een ticketverkoop terwijl hij in bad zit. James Caan is een mislukte poëet, is geen schutter, en loopt dan maar rond met een tweeloop die voorheen toebehoorde aan een blinde. En dan is er nog Arthur Lee Hunnicutt, deputy sheriff die zich bedient van bugel én pijl en boog (!).
Het einde is ook veelzeggend, wanneer John Wayne en Robert Mitchum halfkreupel en met kruk het beeld uitstappen. Niemand krijgt het meisje.

Gekende western en terecht, ondanks zijn ouderdom is het genieten van het avontuur.

El Dorado - deel twee in het drieluik Rio Bravo-El Dorado-Rio Lobo

Op papier is dit wellicht de new and improved versie van het eerste deel - een mooiere cast tenslotte, met namen als Robert Mitchum, James Caan. Toch komt dat er in de praktijk niet uit, en het enige waarin El Dorado wint van Rio Bravo is in het personage van Arthur Hunnicutt - maar tegelijkertijd mist Angie Dickinson, en komen Holt en Carey daar lang niet bij in de buurt.

En dan ontbreekt ook nog de Deguello. Daarmee voelt dit toch als de helft van de film die Rio Bravo was, en dat komt er ook uit in de waslijst van slordigheidjes op de imdb - en daar staat dan de grootste nog niet eens bij: dat Cole al voordat hij beschoten is door Joey met zijn rechterhand trekt. Kennelijk vond Hawks de karakters zoveel interessanter dan het verhaal dat hij het niet eens als een remake beschouwde.