Alien degli Abissi (1989)

Begint wat slapjes, maar zodra het monster ten tonele verschijnt is deze Alien rip-off behoorlijk vermakelijk. Verhaal en spel zijn niet bepaald sterk (iets anders verwacht je ook niet met Carpi als scenarist), maar Margheriti is vakkundig genoeg om de kijker te vermaken. Zoals bij bijna elke film die Antonio in de jaren '80 maakte, wordt hier ook weer gretig gebruik gemaakt van charmante miniaturen voor de actiescènes. Beste is nog het geweldig slechte excuus dat aangewend wordt om Marina Giulia Cavalli in de laatste paar minuten in een nat hemdje rond te laten lopen.

deze komt in me lijstje nog zien

Ergens diep in de jungle stort een chemisch bedrijf tonnen giftig afval in een nog steeds aktieve vulkaan. Twee milieuactivisten proberen deze illegale dumppraktijken van gevaarlijk hooggiftig afval te ontmaskeren. Hierbij worden ze echter gesnapt en gepakt door henchmen van het bedrijf.
Jane, gespeeld door de adembenemende Maria Giulia Cavalli, weet te ontsnappen. Ze wordt gered door een slangenboer die eenzaam in het oerwoud woont. Samen gaan ze de strijd aan met het bedrijf, proberen voor eens en voor altijd de misdadige praktijken van de schurk te stoppen.
Alleen, misschien is het al te laat. Tien jaar giftig afval snuiven gaat je niet in de kouwe kleren zitten! Er leeft ‘iets’ diep in de krochten van de jungle, en ‘iets’ is nogal pissig!

Om Antonio Margheriti’s Alien degli Abissi een Aliens rip-off te noemen gaat nogal ver. Goed, het monster, als dat in beeld komt, heeft een vaag Alien-esque voorkomen. Maar wat mij betreft valt het allemaal nog wel mee. Dit is een heerlijk actie/avontuur, middenin de jungle. En dat levert in elk geval prachtige beelden op! Het is een hoogst onderhoudende rit, een creatieve crossover van verschillende stijlen en genres. Lekkere gore, stevige actie, vette shootouts, kneiterharde explosies en prachtige bloederige effecten! En een heerlijk hammy lomp over-the-top monster (de beruchte “Big Claw”). Gooi er nog wat bijzonder pikante momenten in, met liefde gebracht door de schitterende Maria Giulia Cavalli, en je hebt anderhalf uur vol spetterend avontuur! Da's toch kicken?!

De lokaties zijn stuk voor stuk prachtig. Zoals zoveel Italiaanse B-films uit de tijd schoot Margheriti authentiek in de jungle. En dat komt de realiteit van de film zeker ten goede. De special effects zijn zeker goed voor een lowbudget scifi flick. Goed, het monster ziet eruit als een gemuteerde kreeft die te lang in de pan heeft gezeten, maar kniesoor! De kleuren zijn helder, de sets zijn uitgebreid en mooi vormgegeven, de aankleding is geweldig. Margheriti heeft zijn kleine zak met geld maximaal benut door met alle beschikbare middelen creatief een swingend vehikel in mekaar te MacGyveren.

Shout-out voor Charles Napier! De King van de Kinnebakken, de Sultan van de Strijkijzers, de Killer Chin himself heeft een heerlijke cheesy bijrol. De cultheld, bekend van parels als Supervixens, The Blues Brothers, Rambo en Ron Jeremy’s One-eyed Monster schmiert, hackt en overact zich een weg door een prachtige bijrol. Deze ultieme immer grimlachende chinny bastard in menig Russ Meyer boobiespektakel, hijgt, puft, knarst zijn tanden, en gooit zijn kin in de strijd, en je weet dat de goodguys een hel van een klotetijd tegemoet kunnen zien. Als Col. Kovacks zet hij weer een vette badguy neer.

Klein minpuntje dan nog. Voordat we bij “Het Spektakel” komen zijn we al aardig ver gevorderd in de film. Het begint wat mat, als de twee milieuactivisten door de jungle sluipen. Het klassiek hide-and-seek jungleavontuur is al wat aktierijker. Het ontpopt zich pas laat tot een knallend science-fiction feest, maar wát een feest! De timing is soms wat uit het lood, maar voor wie geduld heeft, hij zal rijkelijk beloond worden!

Voor prachtige milieufreak Jane of the Jungle, The Chinniest Basterd of 'em all!, en Big Claw, 4,0 in de jungle gedumpte sterren. Ga ze maar zoeken!

Aardige exploitatiefilm, die vanaf begin je aandacht wel vast houd, maar waarvan de actie het eerste uur mondjesmaat is en dan komt de actie aardig aan de orde, waarvan enorme explosies de loef afsteken ten opzichte van de rest van de actie. Ik als liefhebber van dit soort films heb mij wel vermaakt, maar de actie in zijn algemeen had wat beter gedoseerd kunnen worden over de lengte van de film. Niet de minste, maar heb ze ook beter van Antonio Margheriti gezien. 2.5

"Don't you touch me, you snake squeezer!"

Met een naam die meelift op Alien(s) maar die met een soort gigantische radioactieve krab meer een eerbetoon brengt aan de monsters uit de jaren '50 is dit een fijne vermakelijke Italiaanse sci-fi-actiefilm die volkomen hersenloos is maar zich met een snel genoeg tempo afspeelt. Een multinational met onverantwoordelijk kernafvalbeheer; ze gooien het allemaal in een vulkaan, wat natuurlijk leidt tot problemen met een monster van zwarte slang en banden en krabklauwen.... Er is niet veel monster of bloed, maar Margheriti stopt tussen de chaos van de climax een 'ontsmettingsscène' die slechts een excuus is voor de aantrekkelijke blonde hoofdrolspeler om de rest van de film rond te rennen in een nat topje en slipje. Het heeft slechte nasynchronisatie, aandoenlijke miniaturen en een zes meter hoog buitenaards wezen dat nauwelijks kan bewegen. In mijn ogen een behoorlijk goede film dus!

Tegenvallende horrorfilm waarbij de spanning en de actie heel laat op zich laat wachten. Daarbij wil de alien niet echt overtuigen en lijkt het meer op een immens robotachtig schepsel met scharen van een krab. 4/10