Hunt for the Wilderpeople (2016)

In de bios in de VS gezien deze zomer. Goed geschreven characters, verrassende wendingen en de humor is bij tijd en wijle bijzonder droog. Ook leuk voor film referentie spotters, de regisseur heeft er werk van gemaakt. Absolute aanrader.

Ricky Baker: I'll never stop running!

Paula: Yeah, and I'll never stop chasing you - I'm relentless, I'm like the Terminator.

Ricky Baker: I'm more like the Terminator than you!

Paula: I said it first, you're more like Sarah Connor, and in the first movie too, before she could do chinups.

De naam Taika Waititi zal bij een hoop mensen nu misschien nog geen belletje doen rinkelen, al stond hij ruim anderhalf jaar geleden opeens in de schijnwerpers met de eigenzinnige, hilarische komedie What We Do in the Shadows (2014). Met Hunt for the Wilderpeople vestigt hij echter definitief zijn naam als regisseur. Met een poster en synopsis om van te gruwelen, was de positieve ontvangst van de film een grote verrassing voor mij, tot ik zag wie er aan het roer had gestaan. Komedies met dikke jongetjes zijn zelden films waar John Milton veel positiefs over te melden heeft. Hoe dan ook, toen de film terug bleef komen op de critic lists en stug in de prijzen bleef vallen op filmfestivals, werd ik toch wel nieuwsgierig. En ik ben blij dat ik hem gekeken heb.

Hunt for the Wilderpeople is een Nieuw-Zeelandse komedie, met sterke coming-of-age en roadmovie elementen. Taika Waititi’s quirky hand maakt er echter iets volslagen eigens van, door sentiment te mengen met soms morbide, en vaak onverwachte grappen, terwijl zijn twee hoofdpersonen ook wat ongebruikelijk zijn. Sam Neill als chagrijnige lomperik en Julian Dennison als het ongewenste pleegkind met gangster-illusies. De geweldige interactie tussen deze twee tegenpolen is vaak een feest om naar te kijken, net als het prachtig geschoten Nieuw-Zeelandse landschap. Tel daar een uiterst effectieve soundtrack met muziek van artiesten als Moniker, Nina Simone en Leonard Cohen bij op, en het plaatje is zowat compleet.

Ik heb weer eens hardop gelachen, maar ben toch ook oprecht ontroerd geweest door Hunt for the Wilderpeople. Komedie is doorgaans niet mijn favoriete genre, maar onvoorspelbare, vakkundig gemaakte films als deze zijn er echt te weinig. En Hollywood had het in de gaten blijkbaar, aangezien Taika Waititi inmiddels getekend heeft voor Thor: Ragnarok (2017). Laten we hopen dat dat een tijdelijk opstapje is naar meer naamsbekendheid, en dat Waititi blockbusters en kleinere unieke projecten als deze af blijft wisselen. Dit smaakte wederom naar meer.

4*

Net gekeken en ik moet zeggen dat ik wat teleurgesteld ben. Vooral op komedievlak had ik meer verwacht, maar misschien was het niet helemaal mijn type humor. 1 keer moest ik wel erg hard lachen: toen die gekke Sam (Bushman) met de baard zei dat ze konden vluchten via een ondergrondse tunnel. Jammer genoeg had hij die nog niet gegraven, haha. Zalig wel! Ik vond die kerel echt geniaal. De rest van de film moest het meestal doen met soms is een grijns. Qua drama is de film verder wel in orde, al moest ik er wel even inkomen. De film wist me niet zo heel erg snel te boeien. Het kind vond ik een beetje minder acteren, Sam Neil draagt de film. Anyway, er zitten goede dialogen in en memorabele quotes zeer zeker ook. De soundtrack is een beetje apart, maar paste wel vond ik. Er zitten ook een aantal verwijzingen in naar andere films wat altijd leuk is.

Waanzinnig vermaak, ongeloofwaardigheid komt hier voor mij echt op de laatste plaats. Dit is anderhalf uur zalig wegdromen met traditionele overleveringen in een landschap van een overweldigende Nieuw-Zeelandse natuur, bizarre wendingen. En met Sam Neill erbij kan er niets misgaan, hoewel de show wordt gestolen door de rondbuikige Julian Dennison. Een verademing tussen alle, veelal in Hollywood gemaakte, ongein! Wie deze film niet trekt moet zelf maar es op een verkenningstocht door de natuur gaan; er is geheid wat mis met je rol in deze wereld vol krentenkakkers -;)

PS + bonuspunt voor Leonard Cohen's “The Partisan”...

Toen ik erachter kwam dat het om de regisseur van What We Do in the Shadows (2014) ging, wilde ik de film ook graag zien. En ook ik ben redelijk enthousiast. De film vertegenwoordigt meerdere genres want komedie dekt de lading niet.Het is ook een soort van Roadmovie maar met een snufje drama en een vleugje feelgood. En zowaar zaten er grappen in de film die echt goed waren. Of anders goed getimed (en juist gedoseerd) waardoor ik zelfs moest lachen. Er was zelfs een zeer goede actiescène met een enorm wildvarken Sam Neill en Julian Dennison spelen samen zeer sterk en zijn gewoonweg een paar apart. De wisselwerking tussen die twee tegenpolen is fantastisch en gewoon heerlijk om te zien. Was dan alles goed aan de film? Nee ik vond van niet Taika Waititi vlieg uit de bocht met het personage Paula. Ik vond bijna al haar grappen en het gezichten trekken niet leuk. En dan was er nog het naar mening te Amerikaanse einde met al die politieauto's die erachteraan scheurde.

Erg vermakelijke feelgood film. Eigenlijk staan 2 buitenbeentjes centraal die in eerste instantie alleen van zich af lijken te willen bijten en niks van elkaar moeten hebben.

Als ze noodgedwongen met elkaar opgescheept worden, groeien ze steeds meer naar elkaar toen en ga je als kijker ook van de personages houden.

Dit speelt zich af in een vermakelijk verhaaltje waarin enkele zeer leuke, grappige en ook enigszins ontroerende momenten ontstaan. Aangevuld met nog wat aparte randpersonages, een mooie omgeving en een goede soundtrack was dit een film om van te genieten.

“I didn't choose the skuxx life, the skuxx life chose me.”

Aangename film. Hunt for the Wilderpeople is soms bijzonder grappig en ook ontroerend. Een jongen met problemen en een wat knorrige oude man zijn door omstandigheden op elkaar aangewezen en raken verdwaald in de bossen van het prachtige Nieuw Zeeland. De harde en droge humor is wel aan mij besteedt en ook de schitterende natuur, de acteurs en het ontroerende verhaal helpen mee met een hele fijne filmervaring.

Het is een coming of age verhaal maar ook een verhaal over omgaan met verlies en natuurlijk een echte survival story. Er zitten een paar scènes tussen die niet hadden misstaan in The Revenant. Neill en Dennison hebben een heerlijke chemie en je gaat echt met ze meeleven. Door de grote tijdsprongen mis je soms wel belangrijke karakterontwikkelingen en vooral Ricky veranderd wel heel snel van opstandige en wat lethargische tiener tot een strijdvaardige jongen die weet wat hij wil. Ook vliegt de film op het laatst wat uit de bocht met een belachelijke autoachtervolging. Twee kleine minpunten voor een voor de rest hele mooie filmervaring.

Leuke jeugdfilm

film reviews in 100 woorden: Hunt for the Wilderpeople (in 100 woorden) - filmreviewsin100woorden.blogspot.be

Ps. ik ben geen professionele schrijver of criticus, ik ben maar een filmfan met een laptop.

Hunt for the Wilderpeole is een vreemde en charmante avontuur-komedie van regisseur Taika Waititi. Het eenvoudige verhaal neemt naar het einde toe wat ongeloofwaardige wendingen, maar de film vertrouwd overduidelijk op de hartverwarmende en soms hilarische interactie tussen de twee hoofdpersonages. Beelden van een prachtig Nieuw-Zeelands landschap, een hilarisch script en vooral de formidabele chemie tussen Sam Neil en Julian Dennison zorgen voor een enorm aangename kijkervaring. Hunt for the Wilderpeople’s unieke stijl en (soms wat flauwe) humor is zeker niet voor iedereen weggelegd, maar als je een beetje open minded bent kan deze film je wel eens aangenaam verrassen.

3,5*

Wat een heerlijke film zeg, had niet verwacht dat ik hem zo geweldig zou vinden. Maar in mijn optiek heeft de film alles. Een leuk verhaal met heel veel humor, twee geweldige hoofdpersonages (en briljant vertolkt) aangevuld met een paar hilarische bijrollen, schitterende beelden van Nieuw Zeeland en een super soundtrack. De verrassing so far dit jaar voor mij denk ik.

4.5*

Een echte feelgood-film. Heel aangenaam, maar vooral heel erg grappig. Sam Neill kan zo heerlijk zo'n oude brombeer spelen die eigenlijk nergens zin in heeft en de wisselwerking met dat joch is ook genieten. Ook de bijpersonages zijn heel leuk, de mevrouw van jeugdzorg, de man in de kerk, ze zijn bijna net zo memorabel als de hoofdpersonages.

Is het dan alleen humor? Nee hoor, ook is er genoeg spanning, vooral de achtervolgingsscène is heel erg leuk gedaan. Deze combinatie zorgt ervoor dat het een heel eigenwijze film is die ontroerd, verrast en vermaakt. Eén van de films van 2016!

Hartverwarmende film waarbij een nieuw personage zijn intrede doet aan het firmament, zijn naam is Ricky Baker. Geestig, mooie beelden van Nieuw-Zeeland en een fijne soundtrack zorgen voor een ruime voldoende.

Leuke komedie uit Nieuw-Zeeland, die helaas sporadisch een beetje de plank misslaat. Vooral op de momenten waarop één en ander nogal dik wordt aangezet vliegt de film uit de bocht. Gelukkig zijn de personages bijzonder sympathiek en de dialogen erg grappig. Visueel ziet het er allemaal piekfijn uit, flink geholpen door de fraaie natuur. Uiteindelijk had dit met een wat meer ingetogen aanpak een veel betere film kunnen zijn, maar goed, ik heb me er erg mee vermaakt.

Matige komedie met een slap verhaal en flauwe humor. Sam Neill doet het nog aardig maar voor de rest is het acteerwerk maar matig. Ik snap werkelijk echt niet waarom de waarderingen zo hoog zijn, ik heb hier nauwelijks om kunnen lachen, alleen met bushman kreeg ik nog een kleine glimlach. Maar voor de rest totaal niet mijn humor.

"Shit just got real."

Op voorhand had ik hier zo mijn bedenkingen bij, omdat 'What We Do in the Shadows' niet mijn ding is. Gelukkig slaat Taika Waititi met deze titel een andere richting in.

Waititi levert namelijk met 'Hunt for the Wilderpeople' een eigenaardige comedy af waar een probleemkind opgescheept zit met zijn pleegoom of is het andersom? Het zorgt voor een vermakelijke klopjacht op de twee geleid door een hoogst opmerkelijke sociale werker die geen kind wil achterlaten.

Hec en Ricky zijn twee tegenpolen van elkaar; Hec is een brombeer en Ricky waant zich te veel als een gangster. Een belangrijk punt hierbij is het aanstekelijke spel van zowel Sam Neill als Julian Dennison, waardoor de onderlinge chemie goed naar voren komt. De personages die zij portretteren hebben zo hun eigen gebreken, maar dat maakt ze juist zo sympathiek.

De humor is zonder twijfel spot on. Het varieert zich van droge grappen tot en met gestoorde situaties, maar de vele referenties zijn ook zeker de moeite waard. Wat dat betreft is het schrijfwerk echt top te noemen, getuige de geweldige dialogen. Daarnaast word je als kijker getrakteerd op oogstrelende beelden van het Nieuw-Zeelandse landschap, ondersteund door een heerlijke soundtrack.

Al met al een geslaagde feel-good comedy waar ik eindelijk eens hard om heb moeten lachen. Een erg leuke verrassing.

4,0 Sterren.

Leuke film met een zeer goed acterende Julian Dennison (jongeman) die ik voor het eerst zag meespelen in een film. En dan te begrijpen hoelang hij relatief al bezig is, in 2013 speelde hij mee in de film "Shopping" Shopping (2013) - IMDb.

Ook Sam Neill trekt behoorlijk van leer en laat zien hoe men acteren moet.

Mooie komedie!

Beetje net niet dit. Feel-good komedie die hier en daar wel wat leuke eigenaardigheden vertoont, maar daar zijn clichématigheid uiteindelijk niet helemaal mee weet te maskeren. Het duo van de grumpy old man en het eigenwijze (dikke) kind is iets wat we al vaker gezien hebben en kwam nogal afgezaagd op me over. Ondanks dat de twee op zich niet slecht acteerden.

Het leukste element is eigenlijk de soundtrack; een frivool mengelmoesje dat de film op de nodige momenten wat kleur geeft. Jammer derhalve dat het voor de rest een nogal 'been here, done that' gevoel opwekte en de humor niet altijd lekker werkte. Het mag van mij juist nog wel een paar tandjes droger, hier bleef de humor vaak wat in flauwigheid hangen.

Maar niet verkeerd verder. De film vermaakte wel, het is alleen allemaal een beetje halfbakken.

Hele fraaie film die het beste uit diverse genres (drama, avontuur, coming of age) verenigt tot een hele onderhoudende film met in de hoofdrol een chagrijnige oom en een weirde neef die elkaar niet mogen maar na een ongeval in de natuur gedwongen worden met elkaar om te gaan en elkaar te helpen. Beide spelen hun rol erg overtuigend. Sowieso zijn de fraaie beelden van de natuur uit Nieuw-Zeeland al heel erg mooi (iets wat ik natuurlijk al wist als Lord of the Rings liefhebber), maar het verhaal wordt ook steeds beter, na een wat stroeve start. Slechts het slot vond ik iets te overdreven, dat had ik veel liever net zo kleinschalig gehouden als het verhaal lange tijd was.

Daarbij ook absoluut genoten van een hele toffe soundtrack en bij vlagen erg geestige dialogen. De dialoog dat er een misverstand is over vermeend kindermisbruik, de verwijzing naar Lord of the Rings als ze zich verschuilen of de dialoog over The Terminator zijn voorbeelden van de geslaagde, dubbelzinnige grappen. Ik twijfel een beetje tussen een dikke 3,5* of een 4*, maar ik heb er genoeg van genoten dat ik omhoog af ga ronden. Deze film zal mijn top 10 van 2016 wel halen.

4*

Ik heb mij kostelijk geamuseerd. Wat een fijne onzin wordt er uitgekraamd.

Het begint allemaal wat standaard. Maar er zijn een paar aardige wendingen in het verhaal.

Interessant genoeg om te blijven kijken. Leuke soms absurde humor.

Dennison moet nog leren acteren. Gelukkig wordt dit gecompenseerd door Neill.

Mooie plaatjes van Nieuw Zeeland.

Ik vond er helemaal geen bal aan. Wat een tijdverspilling. Kom allemaal heel amateuristisch over en erg slecht geacteerd ook. Totaal niet mijn humor. Met heel veel moeite volgehouden maar uiteindelijk toch opgegeven. Het einde interesseert me niet eens. Ik snap niet dat dit een 3,5 heeft maargoed dat zie je wel vaker met wat alternatieve films. Nee doe mij dan nog liever een film van schreeuwlelijk Kevin Hart ofzo. Hahaha.

Vlotte, vermakelijke film met leuke personages, waarbij de wisselwerking tussen het jochie en zijn pleegoom goed werkt en grappige momenten oplevert. De karakters blijven oppervlakkig en de nadruk ligt vooral op het komische aspect. Dit zorgt voor een vermakelijk film zonde pretenties met bovendien een prachtige setting.

Dacht na het lezen van de recensies een leuke film te gaan kijken...... niet dus. Was een echte tegenvaller.

Majestical

Wat een fijne film! Nieuw-Zeeland bestaat uit meer dan alleen maar schapen.

Prachtige natuurshots en een verassende soundtrack ondersteunen het verhaal op een goede manier.

Op een vlotte en droog (tragi-)komische wijze wordt het kat en muis spel van Ricky Baker en Uncle Hec verteld.

De cast was prettig om naar te kijken en ook de kleinere bijrolletjes waren prima op hun plek.

Absoluut een aanrader!

Fijn.

Waititi is naam aan het maken, maar het verbaast me toch een beetje dat iedereen het over What We Do in the Shadows heeft. Naar ik mij herinner was Eagle vs Shark toch ook al een kleine indie hit. Waititi toont met deze film in ieder geval dat hij het ook zonder Clement kan, al wordt die dan toch een klein beetje gemist af en toe.

Eerste kwartiertje is wat doelloos, maar heerlijk moment als die vrouw doodgaat en de film plots richting krijgt. Het verdere verloop is iets voorspelbaarder, met een wat ongemakkelijke hook-up tussen een oude brompot en een ongewenst kind. Het deed me af en toe wat denken aan Bad Santa, al liggen de accenten hier wel iets anders.

Sam Neill heb ik helemaal niet herkend. Gelukkig maar zou ik zeggen want normaal vind ik hem niet zo best. Hier wel erg goed op dreef. Maar het is toch Dennison die deze film draagt, met z'n opeengeprangde neus, ogen en mond omringd door een stevige vleesmassa. Delivery is ook lekker droog, de twee hadden er duidelijk veel zin in.

En zo ontspint zich een best leuk filmpje. Beetje dik aangezet, wat filmreferenties (maar niet echt bijster goeie vond ik), wat natuur, een streepje drama en een epiloog die uiteindelijk misschien niet gehoeven had. Ook een soundtrack die ik iets te saai vond, maar ik ben sowieso geen geweldige fan van popriedeltjes herbruikt in film soundtracks. Het is doorgaans echt leuk, maar hier en daar stokt het toch een beetje, waardoor het nooit een écht geweldige film werd.

Maar Waititi bewijst zich wel weer als origineel en kundig regisseur met deze film. Boy ook nog maar eens kijken en dan misschien de nieuwe Thor nog een kans gunnen. Al hoop ik dat die Hollywood uitstapjes geen gewoonte worden.

3.5*

Uitstekende film over een echtpaar die een moeilijk opvoedbare jongen in huis nemen. Alhoewel de interactie tussen de jongen en de man wat voorspelbaar is, is de rest van de film zeker wel origineel en vooral fris te noemen. Grappige dialogen, een vlot tempo en leuke personages (vermakelijk neergezet door de cast). Een kleine 4.0 sterren.

Niet echt mijn ding.

Bij momenten waren er goede dialogen en kon je het geen komedie noemen.

De locatie was prachtig wat zeker een pluspunt is.

Goed acteerwerk, mooie locaties en een bijzonder verhaal. Wat wil een mens nog meer? Heel knap om de balans te houden tussen komedie en drama.

Het lollige What we do in the Shadows kon me een stuk beter smaken dan deze onevenwichtige opvolger van Waititi. Een paar maffe beelden, montages en personages maakt dat er nog best wat te lachen valt, maar zodra de film zich richt op de twee hoofdpersonen en dan serieuzer wordt, met zelfs wat zogenaamd emotionele momenten, haak ik af. Daarvoor was het jongetje ook echt té irritant.

The Partisan was wel even een hoogtepuntje...

Avonturenkomedie met misschien een maatschappelijke achtergrond maar niet echt geslaagd.

Personages komen in geen opzicht overtuigend over, cfr de onmogelijke rol van de sociale hulpverleenster.

Natuurbeelden vallen anderzijds best mee maar film lijkt mij in zijn geheel toch overgewaardeerd.

Kiwi comedy...

Kleine en fijne film. Ik zou niet onmiddellijk Sam Neill in zo'n indie filmpje verwachten. Het is een tragikomedie over een zwaarlijvig eigenzinnig jongetje dat in een pleeggezin geplaatst wordt. Wanneer de pleegmoeder overlijdt aan een hartaanval komt hij alleen te staan bij de oude brompot die haar vent is. Dit is het begin van deze wat absurdistische komedie met haiku's, filmreferenties, wilde zwijnen, skux-gedrag, een bush-man en andere karikaturale personages. Humor is er meer dan genoeg in dit vreemde gekke wereldje rond Ricky Baker. Dit zou zo een stripverfilming kunnen geweest zijn.