Hunt for the Wilderpeople (2016)

Klinkt als een leuke film....we wachten af.

reviews zijn alvast prima!

Trailer is een beetje 'meh', maar ik geef het een kans. Nieuw-Zeeland is aardig aan de weg aan het timmeren qua films.

Trailer nog niet gezien, ik hoorde ze er in mijn filmpodcast lovende woorden over zeggen. Die poster trekt me to-taal niet. En komedies met dikke jochies al evenmin. Misschien wacht ik de ontvangst hier nog even af, maar hier valt weinig tegenin te brengen.

Like voor 'En komedies met dikke jochies al evenmin'. Een sentiment wat ik overigens deel (alhoewel: valt Up (2009) in die categorie?)

Technically yes, maar wellicht als uitzondering die de regel bevestigd?

Nou is het sowieso een enigma: hoeveel goede films met een pratende hond ken je?

In de bios in de VS gezien deze zomer. Goed geschreven characters, verrassende wendingen en de humor is bij tijd en wijle bijzonder droog. Ook leuk voor film referentie spotters, de regisseur heeft er werk van gemaakt. Absolute aanrader.

Iemand enig idee, of dit ooit in NL te zien zal zijn? Lijkt me erg leuk.

Komt vrij snel op I-tunes. Ik ben verder niet bekend met I-tunes, dus geen idee of je daar ook regio's hebt. Lijkt me geen gunstige ontwikkeling voor een bioscoop release hier in NL.

Jazeker heb je daar regio's. iTunes U.S. heeft een geweldig aanbod. iTunes NL is vrij matig, qua wat onbekendere indies en arthouse. En veel duurder dan Google Play vaak. Deze zal er wel komen, maar vermoedelijk veeeel later dan in de US store.

Helaas Pindakaas

aaaaah inderdaad....

Ricky Baker: I'll never stop running!

Paula: Yeah, and I'll never stop chasing you - I'm relentless, I'm like the Terminator.

Ricky Baker: I'm more like the Terminator than you!

Paula: I said it first, you're more like Sarah Connor, and in the first movie too, before she could do chinups.

De naam Taika Waititi zal bij een hoop mensen nu misschien nog geen belletje doen rinkelen, al stond hij ruim anderhalf jaar geleden opeens in de schijnwerpers met de eigenzinnige, hilarische komedie What We Do in the Shadows (2014). Met Hunt for the Wilderpeople vestigt hij echter definitief zijn naam als regisseur. Met een poster en synopsis om van te gruwelen, was de positieve ontvangst van de film een grote verrassing voor mij, tot ik zag wie er aan het roer had gestaan. Komedies met dikke jongetjes zijn zelden films waar John Milton veel positiefs over te melden heeft. Hoe dan ook, toen de film terug bleef komen op de critic lists en stug in de prijzen bleef vallen op filmfestivals, werd ik toch wel nieuwsgierig. En ik ben blij dat ik hem gekeken heb.

Hunt for the Wilderpeople is een Nieuw-Zeelandse komedie, met sterke coming-of-age en roadmovie elementen. Taika Waititi’s quirky hand maakt er echter iets volslagen eigens van, door sentiment te mengen met soms morbide, en vaak onverwachte grappen, terwijl zijn twee hoofdpersonen ook wat ongebruikelijk zijn. Sam Neill als chagrijnige lomperik en Julian Dennison als het ongewenste pleegkind met gangster-illusies. De geweldige interactie tussen deze twee tegenpolen is vaak een feest om naar te kijken, net als het prachtig geschoten Nieuw-Zeelandse landschap. Tel daar een uiterst effectieve soundtrack met muziek van artiesten als Moniker, Nina Simone en Leonard Cohen bij op, en het plaatje is zowat compleet.

Ik heb weer eens hardop gelachen, maar ben toch ook oprecht ontroerd geweest door Hunt for the Wilderpeople. Komedie is doorgaans niet mijn favoriete genre, maar onvoorspelbare, vakkundig gemaakte films als deze zijn er echt te weinig. En Hollywood had het in de gaten blijkbaar, aangezien Taika Waititi inmiddels getekend heeft voor Thor: Ragnarok (2017). Laten we hopen dat dat een tijdelijk opstapje is naar meer naamsbekendheid, en dat Waititi blockbusters en kleinere unieke projecten als deze af blijft wisselen. Dit smaakte wederom naar meer.

4*

Deze staat inmiddels op de kijklijst.

Net gekeken en ik moet zeggen dat ik wat teleurgesteld ben. Vooral op komedievlak had ik meer verwacht, maar misschien was het niet helemaal mijn type humor. 1 keer moest ik wel erg hard lachen: toen die gekke Sam (Bushman) met de baard zei dat ze konden vluchten via een ondergrondse tunnel. Jammer genoeg had hij die nog niet gegraven, haha. Zalig wel! Ik vond die kerel echt geniaal. De rest van de film moest het meestal doen met soms is een grijns. Qua drama is de film verder wel in orde, al moest ik er wel even inkomen. De film wist me niet zo heel erg snel te boeien. Het kind vond ik een beetje minder acteren, Sam Neil draagt de film. Anyway, er zitten goede dialogen in en memorabele quotes zeer zeker ook. De soundtrack is een beetje apart, maar paste wel vond ik. Er zitten ook een aantal verwijzingen in naar andere films wat altijd leuk is.

Eens met bovenstaand. Soundtrack was meer dan prima en de natuur prachtig in beeld gebracht. Had wat meer komedie mogen zijn al heb ik wel een paar keer hardop moeten lachen. Bij het verjaardagslied bijv. Het ongeloofwaardige verhaal zeurt wat door en daar is het dan wel mee gezegd. Was blij dat hij afgelopen was. 2,5 * voor een aantal geslaagde grappen en de soundtrack

Waanzinnig vermaak, ongeloofwaardigheid komt hier voor mij echt op de laatste plaats. Dit is anderhalf uur zalig wegdromen met traditionele overleveringen in een landschap van een overweldigende Nieuw-Zeelandse natuur, bizarre wendingen. En met Sam Neill erbij kan er niets misgaan, hoewel de show wordt gestolen door de rondbuikige Julian Dennison. Een verademing tussen alle, veelal in Hollywood gemaakte, ongein! Wie deze film niet trekt moet zelf maar es op een verkenningstocht door de natuur gaan; er is geheid wat mis met je rol in deze wereld vol krentenkakkers -;)

PS + bonuspunt voor Leonard Cohen's “The Partisan”...

Kan me gewoon niet voorstellen dat je deze film nog een aantal keren gaat bekijken wat ik doorgaans wel doe bij films die ik de volle 5 sterren geef ...

Ik kijk films die ik eerst minder vond, ook wel meerdere keren om dan tot de conclusie te komen dat ik ze dan beter vond (en omgekeerd ook natuurlijk). 't Is maar net in hoeverre je je filmdementie onder controle kunt houden. Wat eerst leuk was is dat nu niet meer of stukken minder leuk. Als fan van Sam Neill kijk ik alles van hem. Heb trouwens genoeg filmgezelschap die graag een volgend keer meekijkt en ik kan dan ook met plezier op hun reacties letten. Maar de kans dat ik deze in m'n uppie nog eens terugkijk is er alleen als ik vergeten ben dat ik hem gezien. Vooralsnog staat deze film in mijn geheugen als extreem amusement. En ik weet het: velen kijken met andere ogen en niemand heeft hetzelfde gehoor; het eens worden is een zeldzaamheid, vooral hier. En dat ik deze film dus 2x beter vind dan jij. But who cares? PS ik kijk vaak films eerst alleen en dan graag later met anderen. Ik ontdek dan zelf altijd weer andere dingen, en dit met een nu nog behoorlijk geheugen, of door mijn gezelschap. En nu nogmaals naar de nieuwe van James Caan, voor mij toch ook gauw een magere ***** waard -;)

Toen ik erachter kwam dat het om de regisseur van What We Do in the Shadows (2014) ging, wilde ik de film ook graag zien. En ook ik ben redelijk enthousiast. De film vertegenwoordigt meerdere genres want komedie dekt de lading niet.Het is ook een soort van Roadmovie maar met een snufje drama en een vleugje feelgood. En zowaar zaten er grappen in de film die echt goed waren. Of anders goed getimed (en juist gedoseerd) waardoor ik zelfs moest lachen. Er was zelfs een zeer goede actiescène met een enorm wildvarken Sam Neill en Julian Dennison spelen samen zeer sterk en zijn gewoonweg een paar apart. De wisselwerking tussen die twee tegenpolen is fantastisch en gewoon heerlijk om te zien. Was dan alles goed aan de film? Nee ik vond van niet Taika Waititi vlieg uit de bocht met het personage Paula. Ik vond bijna al haar grappen en het gezichten trekken niet leuk. En dan was er nog het naar mening te Amerikaanse einde met al die politieauto's die erachteraan scheurde.

Erg vermakelijke feelgood film. Eigenlijk staan 2 buitenbeentjes centraal die in eerste instantie alleen van zich af lijken te willen bijten en niks van elkaar moeten hebben.

Als ze noodgedwongen met elkaar opgescheept worden, groeien ze steeds meer naar elkaar toen en ga je als kijker ook van de personages houden.

Dit speelt zich af in een vermakelijk verhaaltje waarin enkele zeer leuke, grappige en ook enigszins ontroerende momenten ontstaan. Aangevuld met nog wat aparte randpersonages, een mooie omgeving en een goede soundtrack was dit een film om van te genieten.

Eigenaardig maar sympathiek filmpje. Verwacht niet te schateren van het lachen als volwassene, de humor vond ik vooral erg flauw. De personages buiten de hoofdpersonen zijn karikaturen. De soundtrack was wat geprutst maar een in het geheel welhaast verdwaald lijkend tweetal rake nummers van Nina Simone en Leonard Cohen maken nog wat goed. De landschappen, tenslotte, redden de film.

Haha. raaaaaaaare film. Maar stiekem wel leuk

Origineel in elk geval. En fijne muziek ook!

Intens flauwe humor. Het viel me op (afgezien van de enorme smerigheid) dat die humor wel iets weg heeft van de vroege films van Peter Jackson. Volgens de makers zelf inderdaad typische Nieuw Zeelandse humor. Niet zo mijn ding eigenlijk. Het is wel prachtig gefilmd en af en toe is het daadwerkelijk echt leuk maar meer dan aardig vermaak kan ik er niet in vinden

Vreemde film, ook niet echt moeten lachen eigenlijk.

Desondanks weet de film wel te boeien, de personages worden leuk uitgewerkt en het geheel zit gewoon goed. Moeilijk te verklaren, gewoon kijken.

“I didn't choose the skuxx life, the skuxx life chose me.”

Aangename film. Hunt for the Wilderpeople is soms bijzonder grappig en ook ontroerend. Een jongen met problemen en een wat knorrige oude man zijn door omstandigheden op elkaar aangewezen en raken verdwaald in de bossen van het prachtige Nieuw Zeeland. De harde en droge humor is wel aan mij besteedt en ook de schitterende natuur, de acteurs en het ontroerende verhaal helpen mee met een hele fijne filmervaring.

Het is een coming of age verhaal maar ook een verhaal over omgaan met verlies en natuurlijk een echte survival story. Er zitten een paar scènes tussen die niet hadden misstaan in The Revenant. Neill en Dennison hebben een heerlijke chemie en je gaat echt met ze meeleven. Door de grote tijdsprongen mis je soms wel belangrijke karakterontwikkelingen en vooral Ricky veranderd wel heel snel van opstandige en wat lethargische tiener tot een strijdvaardige jongen die weet wat hij wil. Ook vliegt de film op het laatst wat uit de bocht met een belachelijke autoachtervolging. Twee kleine minpunten voor een voor de rest hele mooie filmervaring.

Leuke jeugdfilm

Ik vond vooral het begin erg sterk. De rest is ook wel te pruimen, maar eigenlijk gaat het na het eerste kwartier, als Bella opeens doodgaat, al achteruit. Ik snap dat er wat moest gebeuren en dat het daarna gaat over de verhouding tussen Ricky en Hec, maar het kwam voor mij net iets te vroeg en te plotseling. Verder vond de grootscheepse achtervolging nogal banaal.