Angels with Dirty Faces (1938)

Vermakelijke misdaadfilm, zeker voor z'n tijd. In het plot zitten een aantal onlogische zaken en is dat gebruik van die krantenkoppen wel erg achterhaald anno 2012. Van die kleine boefjes die op de voorpagina lonken, yeah right

Het resulteert allemaal in een vermakelijk, maar niet erg bijzondere misdaadfilm met toch wel weer een aardig einde.

3,5*

Dit is juist een van de beste vroege misdaadfilms met een geweldige cast.

Wat me trouwens was opgevallen toen ik deze film zag (ik geloof dat het bij deze film was). Is dat er een shot in zat, die ik geloof ik ook al in drie andere films van die tijd heb gezien (The Public Enemy, Roaring Twenties en nog een, weet zo niet welke, misschien White Heat). Stockfootage? of gewoon gerecycled?

James Cagney was in talloze films de gedoodverfde slechterik. En dat is nu ook niet anders.

Het is niet omdat er een paar boosdoeners zijn dat de rest van de Amerikanen niet eerlijk, edelmoedig en bereid tegen de corruptie op te treden zijn.

Gewoonlijk in dergelijke films stelt de slechterik op het einde nog een goede daad. En dat is ook nu niet anders.

Eigenlijk een flauwe, ongeloofwaardige bedoening.

2 mannen die elkaar van vroeger al kennen hebben een heel verschillend leven. De ene is een nette priester en de ander is een boef die voor veel mensen een held is. De priester en de boef proberen elkaar te helpen daar waar mogelijk terwijl de boef ook nog zijn advocaat (Bogart, die geen boeiende rol speelt overigens) onder druk zet. Rocky (de boef) ontmoet ook nog de vrouw van zijn dromen maar dat weerhoud hem er niet van om een boef te zijn. Eens een boef is altijd een boef en zo eindigt de film ook.

Humphrey Bogart had geen toegevoegde waarde, James Cagney laat zien dat hij de film prima kan dragen. Toch is het verhaal niet interessant genoeg om dit hoge punten te geven.

Begint erg sterk, vooral het eerste half uur, daarna wordt het me wel te moralistisch en braaf met de predikant als een soort heilige. Alleen kijken voor Cagney, die speelt erg sterk, rest van de rollen zijn bijrollen.

Een helder, moraliserend en sentimenteel sociaal melogangsterdrama en tevens karakterportret over twee jeugdvrienden, met een voor mij ontnuchterend einde, waarin onrechtvaardigheid, corruptie en noodlot centraal stonden. De cast was sterk, met name James Cagney speelde charismatisch.

Van oorsprong was James Cagney een vaudeville artiest, die goed kon dansen en redelijk kon zingen. Omdat dat veel beter past bij zijn talent vind ik Cagney daarom beter tot zijn recht komen in musicals en komedies. Maar hij is natuurlijk vooral bekend geworden voor zijn rollen in talrijke misdaadfilms. Daarin speelde hij vaak hetzelfde soort personage: de driftige, spijkerharde gangster met een kort lontje en een dictie, die klinkt als een machinegeweer.

Zo ook in deze film, waarin hij de hoofdrol deelt met zijn boezemvriend (ook in het echte leven) Pat O’Brien. Het is een degelijke misdaadfilm, die naar ik vermoed met zijn christelijke boodschap destijds best wel indruk gemaakt zal hebben. Dat is volgens mij nu veel minder het geval. Humphrey Bogart kwam in die tijd nog niet verder dan het spelen van bijrollen.

Een van de betere gangsterfilms uit de 30er jaren, er zijn er in die periode nogal wat gemaakt en dat leverde ook de nodige sterren op die in het gangstergenre groot werden, naast Cagney en Bogart, mannen als Muni, O'Brien, Robinson en Raft, van de laatste werd zelfs beweerd dat hij prive vaak omging met gangsters.

De film draait om het morele besef van een gangster, hij is in zijn wereld keihard en niets ontziend, maar tegelijkertijd koestert hij nog steeds de vriendschap tussen hem en de priester, die zich ongerust maakt over zijn invloed op een stel jeugdigen die, en dat gebeurde meer in de 30er jaren in de VS, de gangster werd op een voetstuk geplaatst en daar zorgde de pers ook wel voor.

Veel van de commentaren hierboven vonden de moraliteit er te veel op liggen, bedenk dan wel dat de film nog vast zat in de studiosystemen en die bepaalden hoe de film er uit moest zien, dit onder invloed van de regering in Washington die ook angstvallig bezig was om de populariteit van de gangster terug te dringen.

Ik vind de moraliteit en het figuurlijk opgeheven vingertje niet storend. Het besef daarvan komt namelijk in het einde van de film, als de jongens er achter komen dat hun held nou niet bepaald een makkelijke gang naar de stoel heeft gemaakt. De film laat in het midden of dit geacteerd was ofdat de veroordeelde inderdaad op het laatst koude voeten kreeg. Als kijker hoop je dan het laatste omdat je dan bij jezelf het goede gevoel krijgt van zijn berouw, maar anderzijds zag ik liever dat hij de rug recht hield en de consequenties accepteerde van zijn daden.

Welke keuze is meer moralistisch??

Die discussie gaan we hier niet voeren, maar de scene waarin Rocky zijn laatste gang maakt vind ik tot de mooiste scenes behoren van films uit de jaren dertig,

Elke keer, en dat is jammer genoeg niet vaak als deze film op de bbc of duitse tv wordt uitgezonden dan probeer ik de film te zien, de film krijgt van mij dan ook een 4

Een redelijk saaie misdaadfilm met een zwak verhaal dat aan een hobbelig tempo uit de doeken wordt gedaan. Sommige scènes lijken een eeuwigheid te duren en doen helemaal niets ter zake terwijl anderen als het ware voorbij flitsen. De bizarre basketbalmatch toont goed aan hoe misplaatst en gekunsteld bepaalde personages en verhaalelementen aanvoelen. Qua acteerwerk mag er niet geklaagd worden, al komt Cagney wel over als een 'one trick pony' die voor de zoveelste keer als gangster werd getypecast. Veel verschil met zijn acteren in 'The Public Enemy' heb ik alleszins niet bemerkt. Deze film introduceert tevens de legende Humphrey Bogart, die er hier opvallend jonger uitziet dan in Casablanca, ook al is die film amper vier jaar verwijderd. Van een echte connectie of medeleven met de personages is echter geen sprake. Veel nevenpersonages zijn onuitgewerkt en dragen weinig of niets bij tot het geheel. De meute kinderen is absoluut onuitstaanbaar en de geforceerde 'love interest' verdwijnt zonder boe of ba. Verder gebeurt er niet veel noemenswaardig en buiten een schietpartij rond het einde zat ik bijna voortdurend te knikkebollen. Het terugkerende probleem in oude gangsterfilms blijft de stijfheid die in elke scène zit ingebakken. Het taalgebruik, de gedwongen moraal op het einde en zelfs de manier waarop iedereen loopt en gebaart voelt ouderwets aan. Een paar momenten zijn memorabel, zoals de alreeds vermelde schietpartij, maar ook de laatste wandeling naar de stoel. De rest is vooral langdradig en heeft de tand des tijds niet goed doorstaan.

Whadda ya hear! Whadda ya say!

Ik ben al lang een fan van James Cagney maar het is zo'n acteur wiens oeuvre vandaag de dag nogal lastig te vinden is. Ik heb indertijd een aantal films gekocht uit de Classic Cinema Collection (aanraders trouwens, staan vaak nog leuke extra's op) en een aantal maanden geleden had ik The Public Enemy nog eens herbekeken. De film waar het voor mij allemaal begon en het fijne was dat die nog altijd overeind bleef staan. Dan maar nog eens eentje van Cagney herzien in afwachting van nieuw materiaal.

En de goede verstaander heeft natuurlijk door dat dat deze Angels with Dirty Faces is geworden. Misschien wel één van de meest bekendste titels uit het oeuvre van Cagney (al is het maar om de knipogen uit Home Alone en Home Alone 2) en effectief gewoon een heerlijke film. Eind jaren '30 was de gangsterfilm wat aan het uitbollen - in de eerste plaats ook omdat de filmcommissie dit soort verheerlijking niet graag zag - waardoor er een verplicht einde aan gemaakt moest worden waaruit bleek dat misdaad toch niet loont. Dat is bij deze Angels with Dirty Faces niet anders en toch past het perfect in de film. De opbouw met de 2 verschillende levenspaden van jeugdvrienden zorgt sowieso al voor een goede invalshoek, maar zeker het einde waar Rocky al schreeuwend naar de elektrische stoel gaat is een heerlijk kippenvel momentje. Voor mij was het eigenlijk direct duidelijk dat Rocky dit enkel en alleen maar deed als een laatste gunst naar Jerry, maar blijkbaar kreeg Cagney later veelvuldig de vraag of Rocky effectief laf aan zijn einde was gekomen.

Cagney antwoordde dan maar dat hij het op zo'n manier heeft gespeeld dat het allebei zou kunnen. Ik snap eerlijk gezegd niet hoe je dat op enig andere manier zou kunnen zien, maar misschien ligt dat aan mij. Wel is duidelijk dat dit een kolfje naar de hand van de acteur is. Dat taalgebruik, die uitstraling, ... Cagney is gemaakt voor dit soort films en al zeker wanneer hij wordt gecombineerd met Pat O'Brien. De twee waren in het echte leven al lang vrienden en je voelt dat gewoon ook in de film. Tel daar dan ook nog eens een uitstekende Humphrey Bogart bij in een kleine bijrol (vreemd genoeg vind ik hem daar altijd het beste in, zijn hoofdrollen beginnen me op den duur te vervelen) en Ann Sheridan als dame die overduidelijk haar mannetje kan staan en je hebt gewoon een degelijke cast ter beschikking. Daar kunnen de ietwat misplaatste 'Dead End' Kids gelukkig weinig aan veranderen. Die zouden trouwens de boel nogal op stelten hebben gezet totdat Cagney zich ermee is beginnen moeien.

Het was meteen gedaan met hun grote mond en ik kan me voorstellen waarom, want Cagney is hier indrukwekkend angstaanjagend. De regie van Michael Curtiz (wat een jaar was 1938 ook voor de man met onder andere deze film en The Adventures of Robin Hood!) is geweldig en de film verveelt nergens. Ik krijg meteen zin om de overige James Cagney films uit de collectie ook eens te gaan herzien. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd!

4*

James Cagney en Pat O’Brien schitteren in deze gangsterfilm uit het studiotijdperk, met meer dan leuke bijrollen voor Humphrey Bogart en George Bancroft. Met name de scènes met Cagney en Bogart spatten van het scherm. Ook love interest & tough girl Ann Sheridan mag er zeker zijn.

De film opent met een prachtig craneshot van de buurt zoals die er bij lag in de jeugd van de personages van Cagney en O’Brien, waarbij de hele intro aangeeft waar de zaadjes van hun levens werden gelegd. In een volgend craneshot van diezelfde buurt belanden we in de huidige tijd (1938) waarin de film zich afspeelt. Een mooi begin en een niveau dat regisseur Michael Curtiz en cinematograaf en Sol Polito de hele film lang zullen aanhouden. Low angel camera standpunten en het betere schaduwwerk maken het een plezierige kijkbeurt. De last mile van Cagney is om te smullen, een tocht door licht en duister. Zie ook de symboliek wanneer de jongens priester Pat O’Brien volgen op de keldertrappen, het licht tegemoet.

Angels With Dirty Faces heeft een strak opgebouwd scenario en is ook een film met een boodschap. Behalve een gangstertale gaat het om een sociaal geïnspireerde studie naar de oorzaken waarom iemand kiest voor het criminele pad. De moraal wordt nogal opzichtig in het gezicht van de kijker gemept - waar de Hays Code natuurlijk voor iets tussen zit - in die mate dat de twist met Cagney op het einde me niet heel geloofwaardig overkwam. Een mineure kritiek op een verder voortreffelijk werkje. Bij de extra’s op de dvd werd aangegeven dat het om een einde gaat dat op twee manieren geïnterpreteerd kan worden. Zelf geloofde ik als kijker dat Cagney wel degelijk inging op de vraag van O’Brien.


Dankzij de meesterlijke regie van Curtiz en de dwingende aanwezigheid van James Cagney is dit voor mij één van de betere gangsterfilms van de jaren dertig.

De platgedrukte kop van James Cagney maakte hem geschikt voor gangsterrollen. Humphrey Bogart speelde in z’n vroege periode vaak een criminele bijrol, hier een advocaat met banden in de onderwereld. Ann Sheridan speelt Laury, de enige die Rocky aanvaardt zoals hij is zonder bang van hem te zijn. De titel slaat op de Dead End Kids, die in verschillende Warnerproducties meespeelden, maar ook op de openingsscènes met Rocky als jonge (b)engel. Destijds was er veel discussie over de vraag of gangsters op het witte doek niet te veel sympathie opwekten. Daarom moest Pat O’Brien erbij gehaald worden als jeugdvriend, priester en sociale hervormer. Hun gesprek in Sing Sing is even intens als de climax met de revolverschoten.

Cagney heeft een stoere lichaamshouding en praat snel. In het taalgebruik zitten slangwoorden, amerikanismen en typische uitdrukkingen van de jaren ‘30. Een fin is een vijfdollarbiljet. We’re in the big chips, glad rags and big bozo zijn andere voorbeelden. Vroege noirelementen zijn schaduw, rook en spiegelbeelden. Krantenartikels zitten er vaak in gemonteerd om de publieke versie van de feiten weer te geven. Het is een spannend misdaaddrama met enkele komische momenten en prangende vragen over jeugdcriminaliteit.

Een ware klassieker die je gerust ieder jaar een keer kan kijken. Een weergaloze James Cagney die als leider van een groep jeugdig tuig de film draagt. Een van de beste acteurs uit die tijd samen met Bogey uiteraard.

Vermakelijke en onderhoudende misdaadfilm. De film moet het vooral hebben van het acteerwerk (en het personage) van James Cagney, die een prima rol neerzet. Het verhaal gaat nergens echt de diepte in, maar is zeker onderhoudend genoeg. Ook de personages blijven veelal wat oppervlakkig. Wel een aardige (bij)rol voor Humphrey Bogart. Het acteerwerk is sowieso naar behoren. Van het einde was ik niet zo gecharmeerd, het doet wat moraliserend aan en ik vond de ommekeer van Cagney's personage ook niet zo heel geloofwaardig.

Klassieker die ik onlangs weer eens herzien heb. De eerste keer dat ik hem zag was ik een jaar of 12 en dan is het nog wat moeilijk te plaatsen maar toen vond ik Humphrey Bogart en James Cagney al van de buitencategorie. Hoewel het een film in zwart wit is stoort me dat geen seconde. Anno 2021 staat deze nog als een huis en iedere regisseur zou deze als huiswerk moeten hebben gehad tijdens de opleiding.

Voor mij blijft white heat er met kop en schouders bovenuit steken qua spanning en aktie en personages .

Wat niet wil zeggen dat deze film slecht is , integendeel hij is vrij goed maar helaas wordt het nergens echt memorabel .

James Cagney is een acteur die ik vooral als naam kende, maar niet/nauwelijks als acteur. Ik vind hem in deze rol als gangster niet echt geloofwaardig. Hij mist gewoon de gangster look en uitstraling en zijn manier van schieten is ook lachwekkend. Bogart (ben een fan) speelt helaas geen echte hoofdrol (die volgden later) en kan de film ook niet naar een hoger niveau tillen. De basketball scenes met die achterbuurt jongens is ook veel te langdradig.

Een film met uiteindelijk een moralistische boodschap.Het kon mij allemaal niet echt bekoren helaas. Er had meer ingezeten. Met mild in de beoordeling gelet op de ouderdom.

Goede onderhoudende middaad film met levendige regie van Curtis en prima cast.

4*