Murder, My Sweet (1944)

Dikke schaduwen en weerspiegelingen, een privé detective, rookpluimen, manipulatief vrouwelijk schoon en al wat dies meer zij. Het bekende noir recept, dat op smaak wordt gebracht door Philip Marlowe en zijn beeldspraak. Pragmatische kerel als het gaat om geld, resoluut als het gaat om een zaakje dat aan alle kanten stinkt, maar bovenal een heerlijke cynische kerel die met een soort nonchalante bravado door een wereld van bedrog heen stampt. Dick Powell heeft het in de vingers, zoveel is al vrij snel duidelijk.

Naast een plotje dat blijft draaien, wordt de film veelal gestuwd door dialogen, maar die zijn wel dusdanig goed geschreven én afgeleverd dat het regelmatig een flinke grijns oplevert. Hoge quotability. Zaken waar Dmytryk de hele speelduur op terug kan vallen. Daarnaast heeft hij nog wat visuele Spielerij in petto als het bewustzijn wordt verloren en krijgt Powell steun van een glibberige Kruger en imposante Mazurki. Wat een reus. Het slot had iets koeler gemogen, maar wat geeft het. Vooral een ontzettend leuke noir.

” My throat felt sore, but the fingers feeling it didn't feel anything. They were just a bunch of bananas that looked like fingers.”

Een prima film noir, met een sterk en goed geschreven script, dat in de tweede helft tot volle wasdom komt. Dick Powell zet hier ook een buitengewoon sterke rol neer. Ik had in het begin even wat moeite om in het verhaal te komen en moest ook duidelijk even wennen aan hoe Powell Philip Marlowe neerzet, maar begon het na een tijdje steeds leuker en leuker te vinden.

Dat komt ook mede door de dialogen, die scherp en goed geschreven zijn en waar Powell goed gebruik van maakt om zijn opmerkingen te voorzien van een komische ondertoon. Verder schept regisseur Dmytrik hier een heerlijk sfeertje, dat echt in alles film noir ademt. Mooi camerawerk, veel gespeel met schaduwen, wat zorgt voor een fijne duistere sfeer, mooi zwart-wit gebruik en vooral ook goed acteerwerk. Want buiten de rol van Powell, doet ook de rest van de cast het naar behoren. Ik vond de surrealistische trip van Powell, erg mooi en iets wat ik nog niet eerder in zo’n oude film als deze had gezien.

Eindelijk weer eens een oude echt goede film noir gezien. Ik kan me niet herinneren dit jaar al zo’n goede genrefilm gezien te hebben, op het recente Brick dan daargelaten. Nee absoluut een aanrader in het genre, met alle ingrediënten goed verzorgd aanwezig, die een noir zo leuk kunnen maken.

4,0*

Een duistere, zwaarmoedige, sfeervolle film noir, met een soms ingewikkeld verhaal (verteld in flashback), over bedrog, omkoping, verraad en verborgen kwaad, waarin de personages in hun eigen wereld leken te leven. Dick Powell schitterde als de doortastende detective, maar ik heb sterkere verfilmde "Philip Marlowe" verhalen gezien.

Heerlijke noir met alles erop en eraan !

Mijn top 3 blijft wel ongewijzigd met The Asphalt Jungle (1950) The Killing (1956) en Double Indemnity (1944)

Murder, My Sweet (1944) |blu ray | Warner Archive Collection

Best wel droogkomische rol van Powell.

Hoe hij die lucifer aansteekt op dat beeld. Haha.

Een van de mindere exemplaren uit de reeks Philip Marlowe-verfilmingen. Dat is volgens mij vooral te wijten aan de miscasting van Dick Powell. Powell hoort veel meer thuis in romantische musicals. Het karakter van een whiskyslurpende, rokkenjagende, bijdehante privédetective past helemaal niet bij hem, vind ik. Hij is bovendien niet morsig genoeg (vgl. Bogart, Mitchum e.a.).

Net als de andere verhalen van Raymond Chandler bevat het plot voldoende twists om het toch wel spannend te houden en daardoor zakt de film niet helemaal door het ijs, maar het houdt niet over.

Superieure film noir van Edward Dmytryk waarin Raymond Chandler's antiheld detective Philip Marlowe personages met namen als Moose Malloy, Velma Valento en Dr. Sonderborg tegenkomt. Het verhaal doet er dan al bijna niet meer toe. Het eindigt met een kus.

Kurkdroge dialogen, een blonde femme fatale die de touwtjes in handen heeft, het betere schaduwwerk wat betreft fotografie ... mooi toch. Ik heb een lichte voorkeur voor een Bogart in de rol van Marlowe maar niettemin een topnoir.

Wordt samen met Double Indemnity beschouwd als één van de meest invloedrijke film noirs. Ik moet zeggen dat dit alleszins de meest complexe noir is die ik tot dusver heb gezien, en dat ik meerdere keren heb moeten pauzeren om de plot in te halen. Het helpt niet bepaald dat het hoofdpersonage de typische gevatte P.I. is die beeldspraak en andere woordspelingen in zowat elke zin weet te wurmen. De haastige, poëtische ondertoon die de dialogen kenmerkt is meestal wel amusant, maar kan je makkelijk op een zijspoor doen belanden. Hierdoor verschuift de aandacht en voor je het goed en wel beseft tuimel je in een zwart gat en zink je naar de bodem. Ik moest vaak denken aan The Big Lebowski, een soort neo noir die veel kenmerken van film noir parodieert. Denk aan de golddigger (hier een femme fatale), de droomsequentie, de overdreven ingewikkelde verhaallijnen en de vele nevenpersonages die elk hun eigen twist met zich meebrengen. Ik zie ook de invloed op andere neo noir zoals Sin City, denk bijvoorbeeld aan de scène waarin Marlowe ontwaakt in de privékliniek en zichzelf beveelt om wakker te blijven. Er zijn wellicht veel details aan de aandacht ontsnapt en er is duidelijk meer dan één kijkbeurt nodig om ze allemaal te absorberen. Ik voelde nu helaas de interesse afnemen tijdens de laatste act, een gevolg van de enorme hoeveelheid informatie die naar mijn kop werd geslingerd. Op den duur wordt het te veel van het goede. Dit is een film die ongetwijfeld baat heeft bij een herziening. Het acteerwerk is acceptabel, de decors zijn sfeervol en het is mooi in beeld gebracht. Ik mis echter iets dat het geheel naar een hoger niveau tilt.

Deze film zit propvol met alle clichés of tropes van het noir genre. Soms zorgt zoiets voor ongeïnspireerde rommel, soms zorgt dat voor een perfecte voorbeeld van het genre. Voor mij hoorde deze film bij de 2e groep. Dick Powell stond niet bekende voor zijn humeurige rollen, maar eerder voor lichter vertier. Zijn Marlowe is daardoor wat ludieker dan de doorsnee detective, maar ik vond het een verfrissende en vermakelijke nuance. Ook geen valse noten in de andere rollen.

In tegenstelling tot hierboven kon ik de film wel behappen en vond ik het plot wel te doen, niet verwarrender dan andere noirs.Ik vond dat de film groeide en steeds leuker werd naar het einde toe. Ook iets niet iedereen in deze film onsympathiek, wat niet steeds het geval is in dit soort films en het einde is eveneens niet meteen gebruikelijk. Net als enkele anderen vond ik die koortsdroom van Marlowe trouwens een hoogtepuntje

Philip Marlowe ken ik met name van de vertolking door Humphrey Bogart in The Big Sleep. Hier wordt hij vertolkt door Dick Powell. Het verhaal is aanvankelijk best aardig, maar wordt gaandeweg nogal rommelig en is uiteindelijk ook niet erg interessant. De film moet het meer hebben van de vlotte dialogen en de typische film noir sfeer. Bij gebrek aan een boeiend verhaal is dit echter geen film die lang zal blijven hangen.

Misschien wel de grootste noir die ik tot vandaag nooit zag en zeker een van de originelen. Een Marlowe verfilming en dat was alweer even terug. Het gekke is dat veel mensen bij film noirs aan prive detectives denken, maar zoveel zijn er niet. Je ziet veel vaker agenten of gewone mensen of criminelen. En zelfs journalisten en schrijvers komen in elk geval niet minder voor.

Dat clichebeeld komt onder meer uit deze film. Nog meer dan uit The Big Sleep en Bogart (al is dat lag geleden) en helemaal meer uit de postmoderne Marlowe variant van Altman dertig jaar later. Powell is een heerlijke Marlowe die leeft op sigaretten whiskey en wisecracks. Veel fijne bekende gezichten zonder dat deze film veel echte sterren heeft, Een van de hoogtepunten is Esther Howard in een heel fijne maar kleine rol in het begin.

Dit is een film voor wie zijn noirs graag overdadig op smaak gebracht heeft. Vol schaduwen, licht, cameragebruik, timing en niet te vergeten een lange droomscene. En een plot dat voelt als een afdaling in een wereld waar niemand eerlijk tegen elkaar is en het verhaal een flink aantal bochten maakt.

Verplichte kost.

Ai tegenvallertje. Dit zou toch best in mijn straatje moeten ligvgen, maar ik kwam er maar niet in. Ik vond Powell als Marlowe niet zo geslaagd, en het verhaal vond ik niet interessant en weinig sprankelend uitgevoerd. Misschien over een tijdje in de herkansing.

Goeie film noir/thriller, waarin het verhaal, cast en vooral de sfeer hem zeker de moeite waard maken. Samen met Double Indemnity ook uit 1944, is deze 1 van de allereerste film noirs die gemaakt is kijkwwaardig als je van deze films houd.