Sweet Smell of Success (1957)

Erg matige film, waarvan ik me afvroeg wat nou het probleem is. Burt Lancaster gebruikt zijn journalistieke macht (hij is een columnist met een publiek van 60 miljoen lezers) om een romance te voorkomen tussen zijn zus en een jazz-muzikant. Waarom in hemelsnaam? Al vraag ik me direct af hoe interessant die vraag zelf is. Hij gebruikt overigens Tony Curtis daarvoor om eens lekker te stoken. Die heeft nog de interessantste rol van iedereen, maar de rest vond ik maar saai en vervelend. En dan heeft deze film ook nog al die quasi-intelligente gevatte dialogen. Die deden me weer eens echt niks.

Deze film is alles wat een noir zo tof maakt, geen moraal, cynisch, scherpe dialogen, visueel erg mooi en geen happy end.

Schitterend om Curtis te zien als een ongeloofelijke rat en Lancaster als een arrogante dictator met een ziekelijke liefde voor zijn zus (deed me wel aan Tony Montana denken). De twee stelen de show en de bijrollen doen er eigenlijk niet toe. Hunsecker en Falco twee namen die ik niet snel zal vegeten.

Zwartgallige en zeer cynische film-noir, die je echter snel kan vergeten. Het onderwerp is afgezaagd, onbeduidend en ook nog eens saai uitgewerkt. Curtis en Lancaster spelen beiden klootzakken en missen hier het echte talent om het driestuiverhaal naar een wat hoger niveau te tillen. Wat een tegenvaller, snel vergeten.

Behoorlijk knappe film. Geweldige acteurs en prachtige fotografie en sfeer.

Beklemmende film-noir over gewetenloze manipulatie. Naar verluidt is het personage van de egocentrische Hunsecker (Burt Lancaster) geënt op de destijds beruchte roddeljournalist Walter Winchell.

Puik acteerwerk van Tony Curtis, maar helaas voor mij speelt Lancaster ook een belangrijke hoofdrol in deze film. En die heb ik nog nooit een goede acteur gevonden vanwege zijn beperkte mimiek. Vreemd overigens dat de filmcarrière van Susan Harrison nooit van de grond gekomen is, hoewel ze in deze film toch best aardig bezig is.

Lekker cynische film met een wat teleurstellend verhaal maar geweldig spel van de twee hoofdrolspelers. Normaal ben ik ook geen fan van Lancaster maar hier is hij een fenomenale klootzak.

Maar Curtis steelt de show als gluiperige opportunist pur sang. Aantal sterke bijrollen (Rita, d´Angelo, de secretaresse) en een aantal mindere (Susie en Dallas).

Naast het spel maken de mooie setting van herfstachtig NYC, de lekkere soundtrack, en natuurlijk de razendsnelle dialogen dit een zeer plezierige film.

Overigens bizar dat een columnist zo veel macht had in die tijd, mocht Hunsecker inderdaad geïnspireerd zijn op een werkelijk bestaand figuur.

Leuke noir. In het begin is het even zoeken, maar daarna gaat het draaien met z'n verdorven wereldje vol ratten en opgeblazen ego's. Daar waar manipulatie en improvisatie de weg naar succes plaveien en mensen worden gereduceerd tot middelen om een doel te bereiken. Uiteraard allemaal voorzien van fancy locaties, een swingende jazz score en verder opgeluisterd met de meest sappige dialogen. Curtis als glibberige gluiperd is uitstekend en Lancaster wordt alsmaar groter en dreigender als de film z'n climax opzoekt.

Ik heb 'm gekeken vanwege het mooie 50's tijdsbeeld van Manhattan, omdat het naar mijn weten best bijzonder is dat er zoveel op locatie is geschoten (geen decors). Als je wat hebt met de stad is het geweldig om plekken te herkennen en de verandering te zien. Nostalgie dus (ook wat betreft de auto's etc.).

De film zelf vond ik verassend boeiend en "fris" voor zo'n oudje (met alle respect). Boenend spel van de twee hoofdpersonen die overtuigend twee door en door nare karakters weten neer te zetten.

Sterk..

Film Noir, ik zal nooit een fan worden.

Hét pluspunt van deze film is Lancaster. Die zet een ijzig creepy personage neer. De films steunt op hem, jammer genoeg is hij niet het échte hoofdpersonage. Curtis vond ik een stuk minder. Hij moet een onderkruipertje spelen maar vond hem niet intelligent genoeg overkomen voor het werk dat hij doet. Die balans mist eigenlijk de hele film.

Verder niet onder de indruk van het zwart/wit werk en de soundtrack vond ik al snel erg irritant. Het hoort allicht bij het genre, daarom dat ik ook niet snel een fan zal worden. Ook het "snedige" en "cynische" herken ik vaak niet terug. In deze film ook niet trouwens. Blijft allemaal erg braaf en mak.

Acteerwerk verder ook te stroef. En nee, dat heeft niks te maken met de ouderdom van deze film, dan nog eerder met genreclichés binnen het noir genre vermoed ik. Het doet mij maar weinig (buiten Lancaster dan), vooral de vrouwen hebben er last van in deze film, maar ook Dallas is niet meer dan een houten bezem.

De film leunt vooral op het verhaal en dialogen, liet me veelal koud en is te braaf voor wat het poogt te zijn. Lancaster brengt nog wat leven in de brouwerij, maar daar houdt het dan ook op.

1.5*

De fantastische opening credits beloven nogal wat. Vooral op visueel vlak dan. Wat een sfeer en wat een prachtig mooi geschoten plaatjes van New York, de straten, cafeetjes en de appartementen. Klasse.

Veel rokende mensen, borrels, kroegjes, jazzmuziek in een sfeerprent vol met egoïstische, meedogenloze gasten die alles doen voor succes. Sterke rollen van Burt Lancaster en Tony Curtis, die alle bijrollen doen verbleken. Verder was dit wel opletten geblazen zonder ondertitels met al die dialogen.

Het zal toch vooral de sfeer zijn die me lang bij zal blijven bij deze 'Sweet Smell of Success', die ook vol zit met lekkere humor en uiteindelijk een prima passend einde. Ik heb me goed vermaakt met deze prent.

Een satire over de roddeljournalistiek in de vorm van een wreed en scherp karakterportret van twee minachtende, amorele mannen. Zij kenden geen scrupules en probeerden de levens van anderen te beheersen, manipuleren en/of vernietigen. In overstemming met hun handelen (dat het daglicht niet kon verdragen) werden de meeste scènes donker gehouden en de dialogen waren cynisch. De onsympathieke hoofdpersonages werden uitstekend vormgegeven door Tony Curtis en Burt Lancaster.

Prima noir met alles erop en eraan wat in een noir thuishoort, met name een hoop cynisme, scherpe dialogen en een groot gebrek aan geweten, met name bij Curtis en Lancaster. Leuk om af en toe eens een film in dit genre mee te pakken, al zit ik al snel aan mijn limiet van hoeveel amorele, manipulatieve hufters ik hebben kan. Meer dan een noir per paar weken, maximaal, zal ik niet snel gaan kijken. Verder erg tof om de ouderwetse beelden van een Manhattan uit de jaren '50 te zien. Het kostte me in het begin enige moeite om in het verhaal te komen, maar zodra je enigszins een idee krijgt van wie wie is vermaakt deze film prima. Qua verhaal is het wel een beetje een niemendalletje en ik moet er niet aan denken om drie uur naar zoiets te kijken, maar dit keek fijn weg en de anderhalf uur vlogen er doorheen. Prima, dit.

Een film die het voor een groot deel van de scherpe dialogen moet hebben, hetgeen niet altijd even goed gelukt is. In het begin duurt het wel even om in het verhaal te komen en gaan de dialogen nogal snel. Het onderliggende plot stelt bovendien teleur. Een invloedrijke columnist wil voorkomen dat zijn beduidend jongere zusje trouwt met een jazzmuzikant. De reden daarvan wordt niet echt duidelijk gemaakt, al zou afgeleid kunnen worden dat de man gewoon moeite heeft om zijn veel jongere zusje los te laten. Het grootste deel van de personages wordt helaas niet uitgediept, alleen Hunsecker en Falco komen voldoende uit de verf. Een aardige rol van Tony Curtis als een persagent Falco, die er alles voor over heeft om er bij de columnist Hunsecker goed op te staan. Al met al een vrij matige vertoning.

Aan de hand van een verhaaltje van een man die erg bezorgd is om zijn jongere zuster, evenwel op voorwaarde dat aan zijn eigen ego niet wordt geraakt, wordt hier een erg cynisch beeld opgehangen van de macht die van de journalistiek kan uitgaan.

Film haalt zijn kracht uit de schitterend vertolkingen van Burt Lancaster als de zelfingenomnen, wellustige machtspersoon, zonder scrupules en totaal respectloos en m.i. vooral van Toni Curtis als linke, vleierige, onbetrouwbare en even respectoze "loper".

Merkwaardig element in de film is ook dat in het gekonkel en gesjoemel men op de politie kan rekenen als medewerker. Even cynisch.

Cynische en donkere film die nog totaal niet verouderd aanvoelt. Grote pluspunt zijn de sterke rollen van met name Burt Lancaster en Tony Curtis.

Verder zijn de dialogen erg sterk en worden ze met zoveel overtuiging gebracht dat ze de hele film blijven boeien. De sfeervolle beelden, muziek en vooral het vele roken werken ook sfeerverhogend. Enig nadeel is dat de plot soms wat te ver gezocht is maar dat neem ik voor lief.

In mijn beleving blijft dit een klassieker.

Erg goed.

P.s. Momenteel te zien om de televisiezender AMC

Niet slecht, maar ook niet heel boeiend. Gewoon een vrij standaard film-noir die qua verhaal weinig verheffend is (om niet te zeggen: saai). Pas na een uur wordt het verhaal interessant en daar valt of staat een film-noir doorgaans mee. Verder ook weinig charismatische hoofdrolspelers, dus dan hou je weinig over. Plat vermaak, meer niet.

Afgezien van het laatste half uurtje, een nogal saaie film met eindeloze dialogen die nergens over gaan. Pluspunten zijn de sfeer van de straten van NY en het acteerwerk van Tony Curtis. Kan deze film niet een voldoende geven.

‘Sweet Smell of Success’: A Visceral and Vicious Depiction of the Evil that Power-Hungry Men Do

De 2 troefkaarten van deze film is zijn natuurlijk Lancaster met zijn sterke rol als gewetenloze columnist , maar ook Curtis speelt zeer sterk als kruiperige slang die alles wil doen om hogerop te komen .

De rest van de cast doet zijn best maar dient louter ter opvulling om de verhouding tussen Falco en Hunsacker te zien ontsporen .

Verder zijn de dialogen ook sterk , vol met metaforen , ik genoot ervan .

Het eerste half uur vroeg ik me af waar ik naar het kijken was. Ik kon er geen verhaal aan vastknopen. Later toen het personage van Steve Dallas meer in the picture kwam - en het plot zich eindelijk wat ontvouwde - werd het interessanter.

Een hoop schimmige figuren in de film. In de eerste plaats Falco gespeeld door een erg goede Tony Curtis. Een niemendal eigenlijk, een opportunistische emotionele parasiet die graag overal keet schopt, over lijken gaat om er zelf voordeel uit te halen. Een stropop voor diegene die met aanzien of geld komt aanzwaaien. Dan is JJ (geweldige rol ook van Burt Lancaster) veel gevaarlijker. Koeler, beredeneerder en vooral invloedrijker. Hyper intelligent ook. Hij heeft op privévlak maar één doel en dat is zijn jongere zus beschermen. Controleren en manipuleren is een betere omschrijving, maar kom.

Sterkste scène daar in dat theatergebouw waarbij Steve Dallas, het vriendje van het zusje, van leer trekt. De emoties gaan crescendo, behalve dan bij JJ zelf die elke reactie killig pareert en in zijn voordeel laat uitdraaien. Dat is nog wat anders als de manager van Dallas die vanuit angsthazerij aan damage control wil doen.

Toch een mindere film noir. Het duurt heel lang voor het wat op gang geraakt. Buiten Curtis en Lancester is er weinig bijzonder en dat zijn niet bepaald mij favoriete acteurs. Visueel valt het best nog wel mee, maar het verhaal is gewoon zo pover. Het zit hem wat in de intrige achter dat verhaal, maar daarvoor is het te diep geborgen. Was er nog een sterke vrouwenrol geweest, meestal toch aanwezig bij film noirs, had dat de boel nog kunnen wakker schudden.

Een film van de Britse regisseur Alexander Mackendrick die in zijn thuisland redelijke populariteit verkreeg met een aantal komedies waarin Alec Guinness een rol had. Sweet Smell of Success is zijn filmdebuut in de Verenigde Staten. Een film die niet heel succesvol was in de Amerikaanse bioscopen. Een film met venijnige en bittere humor die een krantencolumnist (Burt Lancaster) en een pr-agent (Tony Curtis) centraal zet en met deze beide personages de kijker een beeld geeft van de New Yorkse uitgaans- en entertainmentwereld.

De film die tamelijk toneelmatig oogt, speelt zich vooral in de nachtelijke uren af en toont de beide protagonisten die in clubs en bars informatie uitwisselen met elkaar en met talloze anderen. Met agressieve en cynische teksten bevecht en intimideert men elkaar. De sfeer is nooit ontspannen. Met een paar woorden kan iemand volledig worden afgebrand. Geen enkel personage heeft een sympathieke uitstraling. Een ieder is alleen uit op het eigen succes en is in staat en bereid daarvoor zelfs het laatste restje moreel besef op te offeren.

Mooie en intrigerende rollen voor Curtis en Lancaster. Curtis eens niet in een charmante en sympathieke rol, maar hier een egoïstische en kruiperige gladjanus spelend. Iemand om een hekel aan te hebben. En Lancaster die een beroemde columnist is. Een ijskoude en arrogante autocraat die carrières maakt en carrières breekt. Ook iemand om een hekel aan te hebben. Toch is er verschil tussen beiden. Curtis is in tegenstelling tot Lancaster een slachtoffer van het systeem. Een man die gevangen zit in zijn enorme drang om succesvol te zijn. Het maakt hem iets menselijker dan de gevoelloze Lancaster die het systeem personifieert.

The Smell of Success is een boeiende, hardvochtige en soms grappige film over de tomeloze zucht naar macht en succes. Een zucht die in deze film als een typische Amerikaanse ziekte wordt voorgesteld. Geen wonder dat de film geen succes was. The Smell of Succes is een interessante film met goed acteerwerk en bijzonder fraaie dialogen. Prima film