Kumo no Mukô, Yakusoku no Basho (2004)

De enige Shinkai die nog op het lijstje stond. En opnieuw viel het niet tegen. Voor zijn eerste film is het meteen al imponerend in de animatie. Maar ook zeker het verhaal mag er zijn wat net als in zijn andere films op een heel erg fijne en vertrouwd aanvoelende manier verteld wordt. De muziek was ook bloedmooi om aan te horen. Erg goede film.

Nog een anime die ik recent heb herzien en waar ik nog geen uitgebreid bericht heb geschreven. Helemaal geen bericht zelfs in dit geval. De eerste kijkbeurt was bijna tien jaar geleden. Volgens de eigen telling zou dit de tweede kijkbeurt moeten zijn, maar iets staat me bij dat ik hem minstens drie keer heb gezien. Het doet er niet veel toe.

Deze film stond mij bij als mijn favoriete Shinkai en dat blijft nog steeds overeind. De karakterontwerpen zijn een beetje simpel, al heeft me dat nauwelijks kunnen storen, want ook hier de schitterende achtergronden en het spel met licht, met name door middel van weerkaatsing. Shinkai lijkt echt elke mogelijkheid hiertoe uit te buiten. Bijvoorbeeld schaatsen tijdens het schaatsrijden die bij elke slag even weerkaatsen, of hoe het licht op de metalen oppervlakken in de rijdende trein weerkaatst wordt.

Het is allemaal een feest om te zien met de kleine kanttekening dat het dusdanig veel en opvallend gedaan wordt dat het niet meer realistisch aanvoelt. Patlabor 2 is wat mij betreft een voorbeeld van een andere anime waar fraai met licht gespeeld wordt, maar waar het veel subtieler gebeurt en daardoor realistischer oogt. Bijvoorbeeld met de spiegeling in de ruiten van een auto die precies verschijnt op het moment dat iemand in het donker uit de auto stapt en de binnenlichten aanspringen. Niettemin hoeft niet alles realistisch te zijn, zeker niet in film en kan ik alleen maar blij zijn met de pracht van Shinkais films.

Het verhaal zit vol sentiment qua interpersoonlijke relaties, en vol mysterie wat betreft de toren. Dat laatste is erg prettig, de vage anime fantasieverhalen vind ik altijd wel intrigerend en het voorkomt ook dat de film in sentimentaliteiten verzuipt zoals ook wel eens gebeurt in latere Shinkai films. Verhalen vertellen is niet het sterkste punt van Shinkai, en ook dit plot is niet denderend, maar in vergelijking met andere films van Shinkai wel één van de betere.

De muziek is voor mij vaak het grootste pijnpunt in films van Shinkai. Gedurende de films, ook hier, is het wel okee; niet storend, maar zeker ook niet echt sfeerverhogend. Echter, de laatste scènes worden altijd vergezeld met een J-pop liedje dat meestal echt afgrijselijk is. Omdat het ook nog eens aan het einde van de film is eindig ik de film dan echt met een kater. De laatste film van Shinkai heb ik nog niet gezien, maar ik hoop dat hij nu echt eens een fatsoenlijke filmcomponist heeft ingehuurd. Ook in deze film een J-pop liedje, maar gelukkig erg ingetogen waardoor het me niet of nauwelijks stoort.

Zeker een fraaie film, met name visueel, maar het is ergens een teken dat ik blij ben dat bepaalde aspecten me niet of nauwelijks storen in plaats van dat de film wat die aspecten betreft uitblinkt. Om die reden blijft de film ook deze kijkbeurt steken op 4*.

Na het visueel prachtige 5 Centimeters per Second (2007) en overdonderd door de inhoud van Kimi no Na Wa (2016) ook maar aan deze animatie gewaagd, en helaas moet ik zeggen dat het niet in mijn straatje past, het is een compleet andere film. Tegen de verwachting in is het een duistere en wat warrige animatie (ik las de vergelijking met Stalker (1979) en die vind ik wel terecht, al vind ik dat de betere film), met wat complotachtige settings, militaire subplots, veel voice-overs en wat actie, en dat is nou net allemaal niet wat ik in een animatie zoek. Net als de twee andere animaties bevat het ook een verhaaltje over de relatie tussen twee jongeren, maar in dit geval is dat flinterdunne bijzaak wat wegzakt in de achtergrond. Trouwens wel grappig om te zien dat het weerzien tussien die twee, met het proberen te raken van elkaars handen in Kimi no Na Wa vrijwel hetzelfde uitziet. Maar zelfs als scifiliefhebber liet het scifiverhaal over paralelle werelden/dimensies mij koud, met zo'n thema kon men echt veel meer doen dat wat men hier laat zien. Qua script not my cup of tea dus, kleine 2* voor de mooie beelden, maar ik ben blij dat deze regisseur uiteindelijk qua genres een andere kant op is gegaan, dit vind ik toch wel zijn minste werk.

Tegenvaller. Hoewel de animatie prachtig was, vond ik het toch wat sfeerloos. De karakters worden nauwelijks uitgediept en waren weinig sympathiek. Het verhaal leek op papier toch een stuk boeiender.

Ik heb toch iets meer met anime waarbij de nadruk wat meer op fantasy/familie/humor/romantiek ligt.

Deze eerste lange tekenfilm van Makoto Shinkai bezit prachtige animatie maar laat het qua plot-technisch en editing een beetje afweten. Hierdoor missen de personages net dat beetje extra om daadwerkelijk mee te kunnen leven in hun avontuur. De personages praten veel met elkaar, over gewichtige en triviale zaken, (het lot, de liefde, parallelle werelden, subjectiviteit, en menselijke trots) en de toeschouwer kan hier slechts deelgenoot van zijn. Dus tja, ik heb iets van tegenstrijdige gevoelens bij deze film. Aan de ene kant is er het interessant verhaal. Aan de andere kant wordt datzelfde verhaal ongericht en rommelig verteld. Al is wel die gebruikelijke nostalgische, met melancholie doordrenkte stijl van Shinkai te zien, zijn het vooral de prachtige achtergronden die de echte aantrekkingskracht hebben. Voor een eerste lange Amine is zeker niet verkeerd maar de film wordt helaas ook geplaagd door problemen.

Nee, hier kon ik toch echt heel weinig mee. En ik schrijf het veel vaker bij Japanse animaties, dat ik ze eerder kijk om de animatie en de stijl zelf dan om het verhaal, maar dat ging voor deze film zéker op. Heb sowieso al niet zoveel met die droom/parallelle universum-verhalen, maar in deze film is het ook nog eens zo uitgewerkt dat het ook lastig te volgen is en daarnaast gewoon veel te traag en niet interessant genoeg.

Wel was de stijl zeker weer de moeite waard. Iets minder shiny en foto-realistisch (bij gebrek aan een betere omschrijving) dan in zijn latere films, maar de sfeerschepping van de seizoenen, regen, zinderende hitte en het geluid van insecten (waar Japanse animaties zo goed in zijn) was zeker weer aanwezig. Echter met deze film voor mij niet genoeg om te compenseren voor het verhaal.

2,5*

De debuutfilm van Makoto Shinkai, al is dit mijn 5 film die ik van hem zie. Films die allemaal hoge scores krijgen van mij, en ook deze film stelt niet teleur. Verfrissende animatie met een geweldige sfeer die romantiek en rust uitstraalt. Het spel van het licht is vrij uniek mag ik toch zeggen, de animator is hier zeer sterk in. Passende muziek en voor je het weet ben je meegesleurd in een pareltje van een animatie. Disney kwam ditzelfde jaar met Home on the range. Het verschil kon niet groter zijn.

Qua verhaal was dit niet helemaal mijn ding. Je merkt ook dat het visuele nog meer een plaats krijgt in de latere films van Makoto Shinkai. Geef mij maar de romantiek van The Garden of Words of Your Name. Maar ik kon ondanks het verhaal toch goed genieten van de sfeervolle beelden, de interessante figuren, het mooie vioolspel.

Visueel prachtig, al had het soms wel iets soberder gemogen, verhalend vond ik dit een erg zwakke anime. De mysterieuze toren en het idee van een paar jongeren daarheen te vliegen vond ik nog wel leuk gevonden maar de uitwerking is warrig en uiteindelijk helaas ook oninteressant. Een soort combinatie van sci-fi, romantiek en fantasy, en eigenlijk komt (op het design na) niets uit de verf. Een film van krap anderhalf uur maar ik keek geregeld naar de klok. Krappe 3 sterren.