The Glenn Miller Story (1954)

Leuke film, Stewart als altijd top en een charmante Allyson. Met natuurlijk veel aardige Glenn Miller muziek met als hoogtepunt Moonlight Serenade.

Gek dat deze film nog best aardige stemmen krijgt over het algemeen. Want The Glenn Miller Story is nauwelijks een film te noemen.

De eerste helft nog wel. Hierin zien we de opkomst van Glenn Miller. Ik zou graag zeggen dat we de ups en downs te zien krijgen, maar dat is nauwelijks het geval. We kijken de hele tijd naar sympathieke mensen (blijkbaar waren er nog geen onsympathieke mensen in de muziekwereld van die tijd) die zelfs als ze tegenslag hebben nog zo iets hebben van: "Het komt wel goed." Drama ontbreekt daardoor totaal. Te zoet en te simplistisch allemaal. Het verhaal stelt niks voor.

De tweede helft heeft verder niks meer met film te maken. Dit is gewoon een compilatie met de grootste hits van Glenn Miller, ten uitvoer gebracht door James Stewart. Elke keer als een muziekstuk afgelopen is begint er vrijwel meteen een nieuwe. Als deze muziek nou bijzonder in beeld gebracht werd als in een musical, dan had het nog wat kunnen worden, maar de camera wordt gewoon statisch op de muzikanten geplaatst. Alleen de locatie wisselt. Leuk voor de liefhebbers van de muziek van Glenn Miller, maar noem het alsjeblieft geen film. De dood van Glenn Miller, is haast een tussendoortje. Ik was blij toen het afgelopen was.

James Stewart en June Allyson proberen te redden wat er te redden valt, maar het script biedt hun geen mogelijkheden dan wat flauw te glimlachen door de hele film heen. De persoon Glenn Miller komt hier nooit tot leven.

Gek dat dit van Anthony Mann komt. Zijn westerns staan bekend om hun complexe hoofdpersonen, cynische karakter en sterke landschapbeelden. The Glenn Miller is hier zo ver van verwijdert als mogelijk is.

2* en dan ben ik nog mild. Mensen die geen gigantische fan van Glenn Miller zijn hebben hier niks te zoeken.

Mooie film met goede rollen van Jimmy Stewart en June Allyson, maar het is natuurlijk vooral de prachtige muziek die hier sterren verdient.

Naast de tijdloze klassiekers van Glenn Miller ook Basin Street Blues met Louis Armstrong en Gene Krupa. Prachtig!

Mooie film waarin James Stewart met pracht de rol van Glenn Miller tot zich neemt. De film is vooral een ode aan de muziek van de artiest en dat heeft onbewust wel z'n stempel. Je moet van de muziek houden om de film goed te vinden. Maar ik hou er wel van en geniet met de glimlach van het leven van Glenn Miller dat helaas een te vroeg einde kende. Opvallend snel ook na het overlijden van de man (gestorven in 1944 en de film is van 1955). Dat zorgt voor een persoonlijke touch dat nog eens versterkt wordt door enerzijds de hulp van enkele mensen bij de crew die dicht bij Glenn Miller stonden, en verschillende cameo's van tijdsgenoten die zo de sfeer nog dat extra geven.

Veel muziek dat voor mij als liefhebber juist positief uitdraait. Het wordt nooit echt een topper, daarvoor is het net niet vlot genoeg. Maar de sfeer zit goed en de muziek klinkt leuk en de twee belangrijkste rollen van Glenn en Helen Miller zijn ook wel goed gedaan. Dus toch een hele goeie film geworden!

Stewart als Miller.

Meest opvallende aan deze film is dat Mann bijna al het negatieve uit de weg gaat. Geen rise & fall zoals zo vaak het geval in dit soort films, enkel het positieve wordt gefilterd en aan elkaar geregen tot een aardige feel good film. Ik vond het best leuk, dat dramatische geleuter voegt toch zelden wat toe.

Zo blijft een monter filmpje over. Stewart kan ik doorgaans niet uitstaan, maar samen met Allyson vormt hij een leuk duo. De muziek van Miller kende ik al (het helpt ook wel dat de film er z'n grootste hits pikt uiteraard), via een hoop kleinere scenes wordt de context van die bekende nummertjes geschetst.

Tweede deel leunt inderdaad sterk op het muzikale, maar zonder dat het tempo echt uit de film gaat. Het einde is een beetje afgeraffeld, Miller die als illustere voorganger van een clubje bekenden ook het leven liet in een vliegtuigcrash, wat er allicht mee voor gezorgd heeft dat deze film zich niet echt een rise & fall structuur kon aanmeten.

Meest tragische figuur van deze film is trouwens Ed. Ed komt niet in beeld, maar heeft Helen na een verloving van minstens twee jaar moeten afstaan aan Miller. Eén telefoontje was blijkbaar voldoende, dat moet Ed toch wel zeer gedaan hebben. Maar zo ging dat vroeger wel meer blijkbaar.

2.0*

Geidealiseerde verfilming van het leven van Glenn Miller die verdween voor hij ten onder kon gaan, de film heeft dus alleen een rise en die wordt erg rimpelloos weergegeven maar deze film is zo gemaakt dat je niet anders zou willen. En wie kan het beste een milk & toast versie spelen van de man die die rare swingjazz acceptabel maakte voor een zeer breed en ook wit en middle class publiek dan Jimmy Stewart himself. Hij deed natuurlijk veel meer, maar dit soort zeer sympathieke types hebben altijd bij zijn repertoire gehoord, Allyson kende ik niet goed, maar is hier een perfecte tegenspeler. Mann is ook zo slim om Millers muziek als lijm te gebruiken om de film bij elkaar te houden en daar niet per se gebeurtenissen voor te gebruiken, En dan krijg je nog een paar cameo's zoals Gene Krupa en Louis Armstrong die zichzelf speelden, hoewel ze er eigenlijk te oud voor waren. Resultaat is een geslaagd sprookje waar door de vorm het einde nog net wat harder aan komt.