The Glenn Miller Story (1954)

Leuke film, Stewart als altijd top en een charmante Allyson. Met natuurlijk veel aardige Glenn Miller muziek met als hoogtepunt Moonlight Serenade.

Dit is echt mijn muziek: Big Bands, met als hoogtepunt Glenn Miller. Raar dat er nooit iets meer van dat vliegtuigje met zijn inzittenden teruggevonden is.

Leuk filmpie James Stewart is zoals normaal weer geweldig.

***1/2

Dit is de derde film in korte tijd die ik zie van Anthony Mann en James Stewart. Na ‘Bend of the River’ en ‘The Man from Laramie’ viel ook deze film mij wat tegen. Een beetje te veel een zoetgevooisd verhaaltje over de opkomst van bandleider Glenn Miller.

De karakters in de films van Mann vind ik allemaal erg minimaal uitgewerkt. Het plot is vrij rechtlijnig. Het verhaal huppelt van de ene anekdote naar de andere zonder dat er een meerwaarde ontstaat die mij als kijker wat steviger betrekt bij al de vertoonde gebeurtenissen.

Het enige echt spetterende moment in de film is een optreden van James Stewart als trombonist samen met trompettist Louis Armstrong en drummer Gene Krupa. Effetjes lekker echte swing. En dat met iemand die nauwelijks trombone kan spelen.

James Stewart in zijn rol als Glenn Miller is dus wel ijzersterk. Hij komt zeer geloofwaardig en sympathiek over.

Net gezien, goede muziek vooral, ik vond Stewart niet erg sterk deze keer, ook June Allyson eigenlijk ook niet. Aan het screenplay van de film is niet veel tijd besteed lijkt, maja. Je moet igg wel van bigbands houden! Hoogtepunt van de film is toch wel optreden van Louis Armstrong, en dat is veelzeggend (en dus jammer!), er had meer ingezeten.

3*

Gek dat deze film nog best aardige stemmen krijgt over het algemeen. Want The Glenn Miller Story is nauwelijks een film te noemen.

De eerste helft nog wel. Hierin zien we de opkomst van Glenn Miller. Ik zou graag zeggen dat we de ups en downs te zien krijgen, maar dat is nauwelijks het geval. We kijken de hele tijd naar sympathieke mensen (blijkbaar waren er nog geen onsympathieke mensen in de muziekwereld van die tijd) die zelfs als ze tegenslag hebben nog zo iets hebben van: "Het komt wel goed." Drama ontbreekt daardoor totaal. Te zoet en te simplistisch allemaal. Het verhaal stelt niks voor.

De tweede helft heeft verder niks meer met film te maken. Dit is gewoon een compilatie met de grootste hits van Glenn Miller, ten uitvoer gebracht door James Stewart. Elke keer als een muziekstuk afgelopen is begint er vrijwel meteen een nieuwe. Als deze muziek nou bijzonder in beeld gebracht werd als in een musical, dan had het nog wat kunnen worden, maar de camera wordt gewoon statisch op de muzikanten geplaatst. Alleen de locatie wisselt. Leuk voor de liefhebbers van de muziek van Glenn Miller, maar noem het alsjeblieft geen film. De dood van Glenn Miller, is haast een tussendoortje. Ik was blij toen het afgelopen was.

James Stewart en June Allyson proberen te redden wat er te redden valt, maar het script biedt hun geen mogelijkheden dan wat flauw te glimlachen door de hele film heen. De persoon Glenn Miller komt hier nooit tot leven.

Gek dat dit van Anthony Mann komt. Zijn westerns staan bekend om hun complexe hoofdpersonen, cynische karakter en sterke landschapbeelden. The Glenn Miller is hier zo ver van verwijdert als mogelijk is.

2* en dan ben ik nog mild. Mensen die geen gigantische fan van Glenn Miller zijn hebben hier niks te zoeken.

Heel veel muziek en weinig verhaal.

Dit is gewoon een standaard biografie, erg braaf verteld en met veel muziek. Het tweede deel lijkt inderdaad meer op een muziekspecial van Helmut Lotti dan op een echte film, er gebeurt nauwelijks iets alleen worden de liedjes naadloos aan mekaar gemonteerd.

Niet elke muzikant wordt verslaafd aan drugs en weet zich te ontworstelen, na problemen met zijn vrouw, aan de verslaving. Het is na bird, ray, walking the ling eigenlijk een beetje een opluchting dat er nog muzikanten zijn wiens biografie niet werd bepaald door heroine of cocaine.

Maar wat blijft is een erg slap en matig verhaaltje, zonder veel spanning en zonder veel emotie. Stewart is een van mijn favoriete acteurs maar hier heeft hij een rol waar hij nauwelijks kan schitteren. Af en toe eens een trombone-solo faken is het beste wat hij presteert.

2.5*

Ik heb deze film voor het eerst gezien toen ik geloof ik 6 jaar was. Daardoor is heel mijn leven verandert. Ik ben beginnen opkijken naar Glenn Miller en ben vanalles beginnen te verzamelen van hem. Nee nee, deze film is allesbehalve de zoveelste buchtbiografie over een niemand die een iemand werd. Dit filmpje verteld het waargebeurde verhaal van Glenn Miller! Geweldige vertolkingen, prachtige muziek en geweldige regie: dat kan alleen maar THE GLENN MILLER STORY zijn...

De eerste keer dat ik deze film zag raakte ik ook meteen in de ban van muziek uit het 'Swingtijdperk' waar je eigenlijk niet meer uitkomt.

De film geeft best wel een mooi beeld van vele uit die tijd beroemde orkestleiders. Steeds weer opnieuw beginnen op zoek naar een eigen sound nog beter dan de vorige keer en anders dan een andere bigband.

Zo zijn er mooie fragmenten te zien, bijvoorbeeld dat James als Glenn de militaire mars niet kan aanzien en laat zien hoe het beter kan.

De keren dat ik daarna de film heb gezien is het wel minder geworden dat vooral komt door het trieste einde. Meestal hebben films uit die tijd een happy end. In dit geval kan het ook niet anders behalve als je uitgaat op de variant van de vermissing. De soundtrack is goed en ik denk dat mede dankzij deze film de muziek van Glenn Miller onsterfelijk en wereldberoemd is gebleven. James en June spelen goed.

Een prachtige biografie over een groots muzikant.

Prachtige film! Heerlijk "feel-good" gevoel en prachtige muziek! Zo maken ze ze niet meer! Louis Armstrong was weer machtig om te zien! Iemand die van deze film houd moet zeker "The Five Pennies" eens bekijken!

Dit is weer zo'n film die ik keer op keer kan bekijken zonder hem ooit moe te worden.

Ik heb hem niet zo héél lang geleden nog eens in de bioscoop gezien, toen hij, gerestaureerd, met opgepept geluid, opnieuw in roulatie kwam.

Het gaf toch wel een meerwaarde om de film op groot scherm te beleven.

De dvd heb ik uiteraard ook in mijn collectie.

Het verhaal is wel wat aan de zoete kant, want Miller schijnt in werkelijkheid toch ook wat minder sympathieke kantjes gehad te hebben.

Maar wanneer je Stewart in de rol van Miller ziet, dan wil je er graag in geloven.

En dan die muziek...onverslijtbaar, wat een sfeer.

Begrijpelijk dat daar nogal de nadruk op ligt in deze film.

Daar kwam het publiek denkelijk ook voor.

Ik geniet er in ieder geval keer op keer van.

De combinatie Stewart- Allyson werkt ook uitstekend.

Er zit toch telkens weer een brok in mijn keel aan 't eind van de film.

Maar ja, hoe kan het ook anders met die afloop.

Mocht er iemand geinteresseerd zijn in de echte Glenn Miller dan hier twee oude films waarin optreden van Glenn en zijn mannen:

Sun Valley Serenade (1941)

Orchestra Wives (1942)

Mooie film met goede rollen van Jimmy Stewart en June Allyson, maar het is natuurlijk vooral de prachtige muziek die hier sterren verdient.

Naast de tijdloze klassiekers van Glenn Miller ook Basin Street Blues met Louis Armstrong en Gene Krupa. Prachtig!

Ik dacht na Hollywood Canteen uit 1944, laat ik deze film ook meteen nog even herkijken. In dat jaar werd Miller dus als vermist opgegeven.

De eerste keer was zo rond 1974, wist verder ik niet veel van Miller. Gewoon kijken dus en daarna verzamelen. Maar ik vond het toch leuker om van al die Big Bands een aantal nummers te verzamelen dan me alleen te contreren op Miller. Internet is op dat punt ook al een enorme verrijking voor me geweest. Ik ben eigenlijk nooit een fan geweest van een bepaalde artiest of acteur. Wel hoort Stewart tot mijn favoriete acteurs en Allyson tot mijn favoriete actrice.

In plaats van Miller kan je net zo goed een andere orkestleider in de film plaatsen. Door de vele vaak goede muziek, die slechts deels op de soundtrack te vinden is, met naast Armstrong, Joseph Gerhenson and The Universal International Orchestra, wordt het toch nog een genietbare film maar die biografische films hebben nou niet bepaald mijn voorkeur zie ik alweer. Wat dat betreft kan je toch beter een naslagwerk raadplegen.

Grootste nadeel aan deze film vind ik toch de dramatische sentimentele ondertoon die de hele film aanwezig is en dan ook nog een on-Hollywoods einde, dat had volgens mij best anders gekund of nog beter gewoon weggelaten. Maar laat maar gaan, en het is toch een vrij grote klassieke film gebleven. Dat ze er nog wat romantiek aan toevoegen vind ik best, maar vooral Allyson legt wel erg veel drama in haar rol al heb ik Stewart ook wel beter zien spelen. De gelijkenis met Miller is wel aardig en Allyson en Stewart hebben gewoon een heel prettige uitstraling op het witte doek, dat is ook de aanleiding om zo'n film naast de vele muziek toch steeds maar weer te zien. Maar het had toch best allemaal wat vrolijker gemogen. Verder komt Ben Pollack, die ook een grote jongen was er vrij karig vanaf. Er wordt behoorlijk veel muziek gestopt in de 2e helft van de film en met een vrij hoog tempo gaat men door het levensverhaal al kom je vrij weinig te weet en waar de nadruk nogal ligt op het zoeken naar de perfecte sound, beetje overdreven. Heb deze film al meerdere malen bekeken, maar ik heb me toch vaak afgevraagd waarom Tex Beneke helemaal niet aan de orde komt, want dat was een belangrijke saxofonist/vocalist en zou later als eerste de Miller-band gaan leiden. Erg oppervlakkige film, veel fouten ook, misschien leuke kennismakingsfilm met Miller's muziek. De achtergrondinformatie bij deze film geeft verder aan, dat het toch niet zo gemakkelijk was om deze film te maken, dus dat zal er ook wel een beetje mee te maken hebben. Glenn Miller was erg perfectionistisch en Helen Miller was ook geen gemakkelijke tante. Voor mij is deze film gewoon jeugdsentiment maar ik ben er eigenlijk niet zo over te spreken. 4.0.

Mooie film waarin James Stewart met pracht de rol van Glenn Miller tot zich neemt. De film is vooral een ode aan de muziek van de artiest en dat heeft onbewust wel z'n stempel. Je moet van de muziek houden om de film goed te vinden. Maar ik hou er wel van en geniet met de glimlach van het leven van Glenn Miller dat helaas een te vroeg einde kende. Opvallend snel ook na het overlijden van de man (gestorven in 1944 en de film is van 1955). Dat zorgt voor een persoonlijke touch dat nog eens versterkt wordt door enerzijds de hulp van enkele mensen bij de crew die dicht bij Glenn Miller stonden, en verschillende cameo's van tijdsgenoten die zo de sfeer nog dat extra geven.

Veel muziek dat voor mij als liefhebber juist positief uitdraait. Het wordt nooit echt een topper, daarvoor is het net niet vlot genoeg. Maar de sfeer zit goed en de muziek klinkt leuk en de twee belangrijkste rollen van Glenn en Helen Miller zijn ook wel goed gedaan. Dus toch een hele goeie film geworden!

Zit er veel muziek in deze film? Of is het meer een verhaal rondom het muziek van Miller?

De omlijsting gaat over het huwelijk van Glenn Miller, maar de film heeft veel aandacht voor zijn muziek en dan vooral het ontstaan van zijn orkest en de typische Glenn Miller-sound. Veel muziek dus.

Hmm, ik vond dit nou niet bepaald Stewart op zijn best. De muziek is gelukkig veel aanwezig, en vaak ook ontzettend lekker, maar vond de uitvoering van het verhaal toch een beetje magertjes.

Miste ook een beetje chemie tussen Stewart en June Allyson.

Had denk ik allemaal wat beter gekund. Vond het allemaal net wat te veel in scene gezet.

Mijn allereerste herinnering aan deze film gaat al heel ver, de eerste maal dat ik hem zag was zelfs in zwart-wit (in de tijd dat er nog gene kleuren tv bestond dus).

Maar dankzij deze film heb ik wel de prachtige muziek van Glenn Miller leren kennen, ja zelfs een liefhebber van rockmuziek zoals ik kan deze muziek ook wel waarderen.

De film toont de opkomst en tragische einde van een van de grootste componisten uit de muziekgeschiedenis, het is dus bijzonder spijtig dat zijn leven zo abrupt eindigde aan het eind van de Tweede Wereldoorlog, we hadden nog veel mooie dingen kunnen horen van deze man.

De prent op zich, nu al 60 jaar oud !!, is prachtig gemaakt met natuurlijk veel aandacht voor Miller's muziek zoals het hoort.

Het einde is natuurlijk bijzonder emotioneel en triest, maar toch kan ik de film warm aanbevelen, voor muziekliefhebbers en ook voor diegenen die deze muziek nog niet kennen, want na meer dan 70 jaar heeft het nog niets van zijn kracht verloren.

Topfilm !!!

Een film die ik nog nooit heb gezien. Dat Tex Beneke niet in de film zit komt omdat hij in 1950 zijn eigen weg was gegaan, nadat hij een tijd lang de band van Miller had geleid, maar diens sound moest doorzetten, waardoor hij zelf nogal beperkt werd in zijn eigen richting, zoals dat in die tijd ging. Maar zou met zijn eigen orkest nooit meer zo bekend worden, wat meer te maken heeft met nieuwe muziekstromingen, denk ik.

Leek me wel aardig om hem weer eens te bekijken, nadat ik The Benny Goodman Story heb gezien. Sentimentele film die leuk begint, met Miller die het steeds niet lukt. (Was naast bandleider, ook goede arrangeur), waarna de film wel wat indut door teveel aan romantiek. Erg genoten van Allyson, zoals vroeger al. Een vrouw die in haar man geloofd. Dit verklaart haar houding ook wel na zijn vermissing. James Stewart doet het best aardig, maar raak toch ook wel wat uitgekeken op hem. Nogal suffig vaak, maar lijkt me meer Stewarts handelsmerk dan die van Miller.

Zodra Miller zijn sound heeft ontdekt krijgen we toch een schitterend schouwspel van een aantal van zijn hits in treffende omgeving gebracht. Goede tweede helft, met een mooi portret van deze muzikale held. Al is alle muziek in deze film eigenlijk wel goed, en zorgen die voor veel memorabele scènes. Triest eind, maar goed, toch grotendeels wel weer genoten van deze film. 3.0/5.0

Stewart als Miller.

Meest opvallende aan deze film is dat Mann bijna al het negatieve uit de weg gaat. Geen rise & fall zoals zo vaak het geval in dit soort films, enkel het positieve wordt gefilterd en aan elkaar geregen tot een aardige feel good film. Ik vond het best leuk, dat dramatische geleuter voegt toch zelden wat toe.

Zo blijft een monter filmpje over. Stewart kan ik doorgaans niet uitstaan, maar samen met Allyson vormt hij een leuk duo. De muziek van Miller kende ik al (het helpt ook wel dat de film er z'n grootste hits pikt uiteraard), via een hoop kleinere scenes wordt de context van die bekende nummertjes geschetst.

Tweede deel leunt inderdaad sterk op het muzikale, maar zonder dat het tempo echt uit de film gaat. Het einde is een beetje afgeraffeld, Miller die als illustere voorganger van een clubje bekenden ook het leven liet in een vliegtuigcrash, wat er allicht mee voor gezorgd heeft dat deze film zich niet echt een rise & fall structuur kon aanmeten.

Meest tragische figuur van deze film is trouwens Ed. Ed komt niet in beeld, maar heeft Helen na een verloving van minstens twee jaar moeten afstaan aan Miller. Eén telefoontje was blijkbaar voldoende, dat moet Ed toch wel zeer gedaan hebben. Maar zo ging dat vroeger wel meer blijkbaar.

2.0*

Ik heb het toch wel weer lang uitgesteld om deze te zien. Hoewel Glenn Miller lang tot mijn favoriete Big Bands heeft gehoord is het uiteindelijk Benny Goodman geworden. Alleen die film is helemaal "belabberd". Ik ben er erg terughoudend mee geworden met dat kijken naar films over beroemde mensen, want bij het kijken ga je het allemaal geloven maar blijkt achteraf dat ze er weer van alles hebben bij verzonnen. Ach ja als het maar geld oplevert.

Kort samengevat een sentimentele draak die wel wat komische momenten bevat. Zoiets wil ik niet in mijn lijst met favorieten hebben. Een volgende keer na Frances Langford Chattanooga Choo Choo, zet maar uit. Stewart zet wel verdomd goed een Glenn Miller of eventuele andere orkestleider neer.

Maar je geeft ze beide wel 4 sterren?? Rare definitie van belabberde films voor jou..

Geidealiseerde verfilming van het leven van Glenn Miller die verdween voor hij ten onder kon gaan, de film heeft dus alleen een rise en die wordt erg rimpelloos weergegeven maar deze film is zo gemaakt dat je niet anders zou willen. En wie kan het beste een milk & toast versie spelen van de man die die rare swingjazz acceptabel maakte voor een zeer breed en ook wit en middle class publiek dan Jimmy Stewart himself. Hij deed natuurlijk veel meer, maar dit soort zeer sympathieke types hebben altijd bij zijn repertoire gehoord, Allyson kende ik niet goed, maar is hier een perfecte tegenspeler. Mann is ook zo slim om Millers muziek als lijm te gebruiken om de film bij elkaar te houden en daar niet per se gebeurtenissen voor te gebruiken, En dan krijg je nog een paar cameo's zoals Gene Krupa en Louis Armstrong die zichzelf speelden, hoewel ze er eigenlijk te oud voor waren. Resultaat is een geslaagd sprookje waar door de vorm het einde nog net wat harder aan komt.

Deze nog maar eens geprobeerd, het is een film die ik een groot deel van mijn leven ken. June Allyson was één van de weinige actrices die op commando kon huilen, las ik nog nog niet zo lang geleden. Volgens mij meerdere keren weer opnieuw in de bioscoop gedraaid maar in iedere geval ook in de 1980's en toen ik in van die opinieweekbladen een review las en daarmee werd ge-eïndigd met "sluit je ogen en geniet van de muziek" dat vond ik toen best raar maar kan het nu wel begrijpen. Dat ik in mijn begintijd van Moviemeter hem nog in mijn top 10 had staan begrijp ik eveneens (de beste gedeelten van een film blijven je bij). Maar ja die melodrama's liggen mij gewoon niet meer. Vaak is het een sombere film met een eenvoudig verhaal over muzikant die opeens zijn oude vlam opzoekt en met haar trouwt. Met zijn eigen bands lukt het niet zo best, hij is eigenlijk wel tevreden met zijn bestaan als muzikant (dat hij een goede arrangeur was klopt wel maar als trombonist was hij verder niet zo bijzonder) en als zijn vrouw hem aanspoort om toch maar door te gaan met het zoeken naar zijn sound, vindt hij deze door toeval. Als hij genoeg succes heeft gehad stopt hij met zijn band, gaat het leger in om met een Army orkest de strijdkrachten te vermaken. Tijdens de oversteek naar Parijs raakt het vliegtuig vermist.

Eerst had ik deze op een Duitse Blu-ray, maar dan zit je wel met een vierkant scherm. Vandaar dat de widescreen dvd versie met Nederlandse ondertitels wel ruim voldoet.

Muzikaal gezien wordt het na een uur inderdaad wel een sterke film voor mij, eerst Louis Armstrong, daarna volgen achter elkaar Moonlight serenade, String of pearls, Pennsylvania 6-5000, Tuxedo Junction, St. Louis March, In the mood, Chattanooga Choo en American Patrol maar de laatste 20 minuten heb ik maar verder gelaten voor wat het is.

Aanvankelijk maakt de film een wat goedkope indruk maar zodra ze met de succesnummers beginnen, die ook op de soundtrack aanwezig zijn, hebben ze er toch wel veel werk van gemaakt. Allyson en Stewart zijn best leuk om te zien, zeker in het gedeelte dat het succes hen toelacht. Schijnt voor veel (oude) mensen toch nog steeds een geliefde klassieker te zijn maar voor mij als muziekliefhebber biedt deze te weinig voor in mijn favorietenlijst. Je krijgt heel veel van de privékant te zien maar slechts weinig vanuit de publiekskant, maar ja dat is het nadeel met bijna al die (muziek)biografische films. 3.0 (4.0 voor de muziek. Er is overigens in de film veel meer muziek te horen dan op het soundtrackalbum.)