I, Daniel Blake (2016)

Topfilm, die behoorlijk binnenkomt. Zowel de acteurs en actrices als het filmen in NewCastle presteren op hoog nivo. Een film die me niet gauw los laat en zal me zeker bijblijven.

Hartverscheurende film over schrijnende toestand van een oudere man en langs de andere kant een alleenstaande jonge moeder met 2 kinderen en hoe het systeem de bal volledig mis slaat, de harde realiteit voor velen. Film komt echt wel binnen. Ik vond dat de man nog heel positief bleef, ik zou depressief worden in zijn plaats Het einde maakt nog eens extra triest. Hadden velen maar een beetje Daniel Blake in zich. Oogskes werden toch vochtig. Film komt heel realistisch over. Het acteerwerk is van een hoogstaand niveau. Top drama!

Wat een geweldige film.

Mijn vrouw die vertelde mij dat ze vroeger (toen ze nog getrouwd was met een eikel)

eten gaf aan haar kinderen en zelf een appel zat te eten.

Ze heeft zelf niet gegeten maar haar kinderen gaf ze wel te eten.

Nee, zei ze "ik heb al gegeten"

Heel herkenbaar, deze film.

Een van de drie Cannes-winnaars van deze eeuw die ik nog niet gezien had. Een van de twee anderen is ook een Loach.

Lastige film om te beoordelen. I Daniel Blake is ontegenzeggelijk een belangrijke film. Hij veroorzaakte veel discussie in het Verenigd Koninkrijk en het onderwerp gaat me behoorlijk aan het hart. Maar de film vliegt ook wel behoorlijk uit de sentiments-bocht. Katie die escort wordt, Daniel die uitgerekend op het toilet dood neervalt en de begrafenis waarin zijn verdediging wordt voorgelezen. Het is veel, te veel eigenlijk.

Maar film als actiemiddel kan heel legitiem zijn. En heel erg goed. Moet je nuance verwachten van een film die er in alles op gericht is een punt te maken? Was de film niet mede daardoor een enorm succes in vooral het VK. Ondermijnt meer nuance de oproep er iets aan te doen niet? Is deze film sentimenteler dan sommige films die ik hoog heb staan?

Acteurs zijn zoals altijd bij Loach prima en de stijl is gewoon Loach. Sociaal drama zonder opsmuk.

Mijn verstand zegt dat ik een te hoog cijfer geef, maar ik laat mijn gevoel spreken.

Het volk versus de bureaucratie. I, Daniel Blake is een aanklacht van Ken Loach tegen de conservatieve overheid, en in het bijzonder de manier waarop onschuldige, arme mensen gepiepeld worden. Als een soort van pesterij, en met het idee dat mensen met een uitkering uitvreters zijn die wel weer aan de slag gaan als je ze het maar lastig genoeg maakt. Dat het een politieke film is moge duidelijk zijn, en is ook niet heel verbazend aangezien ie van Ken Loach afkomstig is.

En grotendeels levert dit ook een geslaagde film op. Zowel Daniel Blake als Katie en kindertjes spelen overtuigend mensen die Kafkaesk van het kastje naar de muur worden gestuurd, en ondanks dat ze zelf steeds wanhopiger worden van binnen gewoon goede mensen zijn. De film is zeker wel boosmakend, je voelt de frustratie als je kijkt naar hoe Daniel en Katie door de instanties afgewimpeld worden, en heeft het hart op de goede plek. Maar ben het met starbright boy hierboven eens dat het drama en het sentiment op momenten wel heel dik wordt aangezet, en op een gegeven moment als Katie als hoertje bij gaat verdienen en de uiteindelijke dood van Daniel deed het bij mij toch wat af aan het realisme en daardoor aan de overtuigingskracht van de film. Desondanks zeker een sterk sociaal drama wat me goed wist te boeien.

Een film over een man die letterlijk kapot wordt gemaakt door de staat/overheid. Ik moest gelijk denken aan het kinderopvangtoeslagen drama hier in Nederland, maar in Engeland is het niet veel beter. De staat/overheid moet juist mensen helpen die in de problemen zitten, maar i.p.v. helpen, helpen ze de mensen alleen nog maar meer en meer de shit in. Vreselijk en het leed van al die mensen is niet te overzien. Mij heeft de film zeker geraakt, temeer omdat ik soortgelijke dingen in het verleden ook heb meegemaakt met al die vreselijke instanties/instellingen. Een film die door iedereen gezien moet zijn, alleen maar om iedereen te laten zien en horen wat de staat/overheid mensen aandoet en mensen letterlijk kapot maakt.

Je had Miss Milton moeten zien op het LIFF Woland. Wat een tranendal. Nu hield ik het zelf ook niet droog (voedselbank scene brak mijn innerlijke Miltonnetje), maar die kwam volledig gedehydreerd de zaal uit.

Ga je tzt Sorry We Missed You (2019) ook ooit kijken? Ben wel benieuwd wat je daarvan vind. Ik geef toch de voorkeur aan deze.

Snap ik heel goed John Milton! Het vloog wat mij betreft het laatste half uur lichtjes uit de bocht, maar alsnog een puike en hele nodige film. En die staat zeker op het programma, ik vind dit soort sociaal drama en wat ik tot nu toe heb gezien van Ken Loach (al is dat ook weer niet zoveel) zeker de moeite waard.

Ook voor de tweede keer kijken nog steeds een erg indrukwekkende film. Half puntje erbij.

Toeslagenaffaire, the movie

Indrukwekkende film die haarfijn laat zien hoe het sociale stelsel (in Engeland) welwillende burgers kan vermorzelen. Het zal in Nederland niet anders zijn met de toeslagenaffaire als pijnlijk dieptepunt. Sterke aanklacht. Eigenlijk beter dan Sorry, we’ve missed you, maar omdat ik die eerder zag, maakte die net wat meer indruk. Loach zijn aanpak windt er geen doekjes om.

Dikke 3,5

Schrijnend dat Tjeenk Willink vier jaar geleden in zijn formatierapport deze film uitgebreid aanhaalde, en kijk wat in de jaren erna precies naar buiten komt

Levensecht drama van Ken Loach met schrijnende momenten. Er wordt overigens evenveel

aandacht besteedt aan Daniel Blake als de moeder Katie die het beiden zwaar hebben met

het water tot aan de lippen. Met ook een weinig vrolijk stemmende sfeerschets van de omgeving.

Al de acteurs inclusief de kinderen spelen voortreffelijk. Een film die je niet onberoerd laat,

over frustratie, wanhoop en schaamte die de troosteloze omstandigheden met zich meebrengen.

De voelbare uitzichtloosheid aldoor krijgt nog eens extra nadruk aan het einde van de film.

Pijnlijk om naar te kijken want allesbehalve fictie maar pure realiteit. Met duidelijk een

veroordelende wijsvinger van de regisseur richting het mankerende sociale stelsel van de

regering.

I Daniel Blake is gewoon een fantastische film over de bureaucratie en het mensen lastig maken die het al zeer moeilijk hebben. Ik zou zeggen zeer herkenbaar, en dit gebeurt duidelijk niet alleen in GB. ***moderator*** De film is soms zeer hard en droevig, maar toch ook met de nodige humor.....

***bericht moderator: politiek getinte zin verwijderd***

Zeker een zeer verassende en prachtige film.

Nou "verassend" zou ik het niet noemen, want mijn sokken stonden niet in de fik, maar aangrijpend zeker wel.

Ondanks de korte speelduur is I, Daniel Blake uiteindelijk een vrij lange film. Zo voelt het althans. Zeker wanneer de sentimenten uiteindelijk wel erg de overhand nemen en Dave Johns (Daniel Blake dus) de aandacht maar net weet vast te houden. Verder een terechte spiegel voor de maatschappij met de troosteloze ellende van de, bewuste, bureaucratie.

Sterke scene in de voedselbank.

3,0*

Vanuit mijn werk deze film met het team gezien. Hoewel ik normaal van langzame films houd, vond ik deze wat te traag. Misschien kwam dat vanwege het kantoor ipv lui op de bank

Deze film spiegelt goed weer hoe we kunnen verzanden in regels. En de machteloosheid van burgers tov de overheid. Mooi vertolkt!

Heel herkenbaar.

Politieke berichten verwijderd, terug over de film graag.

Lang geleden weer dat ik iets van Ken Loach zag, en eigenlijk stond deze nog hoog aan mijn lijst.

De reden: Omdat ik, gezien mijn leefsituatie, dit zo erg herken; dan wel op een geheel andere manier... maar uiteindelijk krijg je vaak met dezelfde mensen te maken. De methode om iemand, terwijl je zelf doet alsof het heel gewoon en normaal is, aan het lijntje te houden en te doen alsof jij degene bent die het allemaal verkeerd ziet.

Dat overkomt Daniel Blake. Een 59 jarige man waarin ik toch wel levenslust in zie. Al loopt dat nu even anders als hij, na veertig jaar trouwe dienst bij een meubelmaker, een hartaanval krijgt en van de dokter meekrijgt dat het in deze situatie niet verstandig is om door te gaan werken.

Maar vanaf minuut één van deze film weet je al genoeg en word je als kijker meteen in de tenenkrommende eenzijdigheid gezogen van de wereld van de bureaucratie. De wereld die je beschouwd als een ding waar maar geluidjes uitkomen en geheel tegen de principes van elkaar ingaan. Die vragenlijst die Blake krijgt, terwijl hij al meerdere keren aangeeft dat hij het niet bijvoorbeeld aan zijn anus heeft, maar aan zijn hart. En dan is dit nog wel het begin van de tergende, geniepende en uitzuigende trip waar deze film aan begint.

Maar verrassend gezien houdt Blake zich sterk en kan ik zelfs zeggen dat het best een coole peer is die ondertussen geen blad voor de mond neemt. Naast zijn eigen situatie lijkt hij zelfs de knoop door te hakken door zijn inzet ook voor iemand anders in te zetten die hij toevallig in zo'n bureau tegenkomt. Een lotgenoot; de alleenstaande bijstandsmoeder Katie en haar twee kinderen. Samen proberen ze zich te spannen en in te zetten tegen een jungle van regels, doorverwijzingen en zelfs wachtmuziekjes. Ook de vriendschap die hij uiteindelijk opbouwt met zijn buurjongen en vriend is ook hartverwarmend.

Kenmerkend in deze film is dat het gewone voetvolk zelfs als slimmer en gewetensvoller wordt geacht. Voorbeelden zijn het feit dat die winkeldiefstal van Katie door de vingers gezien wordt en ze alsnog onbetaald met haar boodschappen de deur uit kan lopen (al lijkt de inzet anders te zijn), dat er natuurlijk ook begrip is voor het feit dat ze bij de voedselbank al een blik tomaten opentrekt... en natuurlijk: het ultieme moment dat Daniel Blake het instantiegebouw begint te bekladden en daarbij veel steun krijgt van de voorbijganger... en waar hij er slechts met een waarschuwing van afkomt. Je zou bijna denken dat de hele bureaucratenwereld zelf totaal van de aarde is.

Het einde was ook heel sterk.

Ken Loach heeft hier even een mooie situatieschets gemaakt van een bagatelliserende zaak waar in het dagelijks leven zich niemand druk om lijkt te maken. En dan vindt dit nog plaats voordat de Brexit nog moet komen... Kan je nagaan.

4,0*

Misschien waren die kekke truitjes wel van de kringloopwinkel, of had ze nog wel betere tijden gehad.

Hulp? Simpele vragen? Volgens mij hebben we beiden naar de verkeerde film zitten kijken. Ik heb me namelijk zitten ergeren aan de uitzuigerij van de instantielui, die om te beginnen doorgaat met vragen terwijl Blake al telkenmale aangeeft dat zijn hart het probleem is en dat kan bewijzen met de papieren van de dokter. Iets wat ook continu straal genegeerd wordt. Ik heb me nog voorbereid op het klagerige toontje, maar ik vind dat Daniël Blake zich nog behoorlijk sterk houdt.

Los van het feit dat je deze film misplaatst vond of het één ster waard vind, dat is natuurlijk aan jou. Maar ik vraag me wel af onder wat voor mindset of positie je de film bekeken heb. Ik constateer slechts momentopnames zonder essentie. Is de mens zo vanzelfsprekend?

Gitzwarte film, helaas. Een beetje lucht had geen kwaad gekund. Vanaf het eerste moment weet je precies waar het heen gaat en als dit ook zo uitkomt, is geen prettige ervaring. Maar realistisch is het wel.

Zo ontroerd en zo werkelijkheid heb het met tranen zitten kijken

Een indrukwekkende film over mensen die verstrikt raken in een web van onwil, tegenwerking, onredelijkheid en argwaan vanuit de overheid. Een aanklacht tegen de Britse bureaucratie en een portret van normale mensen die daardoor ten onder gaan.

Wat deze film zo bijzonder maakt is dat het écht zo erg gesteld is met de Britse zorg en sociale diensten. De Conservatieve regeringen hebben de zorg volledig uitgehold en het sociale vangnet tot een doolhof gemaakt. Onmetelijke wachtrijen en armoede tot gevolg. Als je het nieuws rondom de Britse verkiezingen hebt gevolgd en je een beetje hebt ingelezen, dan kun je stellen dat deze film nergens overdrijft.

Als je dit zo ziet, dan kun je stellen dat wij het in ons klaag landje nog lang niet zo slecht hebben.