Netchaïev Est de Retour (1991)

Een na laatste film met Yves Montand, die er hier ook niet meteen uitziet alsof hij nog lang te gaan had. Deray baseerde het scenario op de gelijknamige roman van Semprun, die zoals gekend ook het scenario schreef voor o.a. Montand klassieker Z.

Die roman dateerde uit 73 en speelde ook in dat jaar, je zou zweren dat dit ook voor de film gold, die precies als een jaren 70 werkje oogt en inhoudelijk op de toen gangbare thematiek voortborduurt, incl. oedipaal vaders en zonen/ 68 generatie gedoe . Zoals de titel reeds zou moeten suggereren greep Semprun terug op de boze geesten van Dostojevskij, die zoals u zich herinnert op zijn beurt was geinspireerd door de Netchaiev bende.

Netchaiev is hier de codenaam van een beruchte extreem linkse terrorist die al jaren missing, presumed dead is en wordt gespeeld door Lindon, dattie de zoon is van Montand zou geloof ik moeten komen als een verrassing, maar ok. Lindon zien we in het begin toekijken terwijl een bomexplosie de boulevard des italiens schokt, we zijn geneigd om te denken dat het zijn werk is...even later echter blijken de zaken wat anders te lopen en zoekt Netchaiev zijn heil bij ouwe beschermer Phillipe Leroy, die hij vertelt dattie juist is gekomen om een verderfelijk terroristisch netwerk op te rollen. Maar die Leroy wordt even later vermoord...

Volgt een tamelijk ingewikkelde intrige waarin het goede ouwe vader zoon conflict weer aan de orde komt, en we- verrassend- een gigantische samenzwering op het spoor komen die teruggaat tot de hoogste kringen, en waarbij wederom wapenhandel vanwege de Franse regering iets te maken lijkt te hebben...

De zgn. collegae van Netchaiev zijn- voor de goede orde- in feite ex- terroristen die nu square zijn geworden en in de centra van de macht zetelen van waaruit ze hun verderfelijke activiteiten voortzetten, onder hen treffen we o.a. Miou-Miou aan.

Het is een nogal babbelzieke affaire au fond van veteraan Deray, waar we slechts spaarzaam op actie worden getracteerd : 3 shoot outs, 2 liquidaties, en aan begin en eind nog wat verplichte pyrotechniek.

Montand maakt een wat ongezonde, vermoeide indruk, net zo afgeleefd als het hele politieke thriller genre dat in de jaren 70 zijn hoogtijdagen beleefde, maar anno 91 reeds hopeloos gedateerd was. Echt, visueel leek me dit uiterljk 1980 te zijn. Niet dat het extreem slecht is, maar ik zie liever de hoogtijdagenfilms van Deray als Borsalino die beter in hun tijd pasten.

Voor Belgische Montand liefhebbers is de film enkele maanden terug in Frankrijk op DVD uitgebracht.