Shin Zatôichi Monogatari: Oreta Tsue (1972)

Deel 24, geregisseerd door Katsu zelf is niet de beste in de Zatoichi reeks maar toch duidelijk anders dan de voorgangers. Deze is wat donkerder in een aantal opzichten, er kwamen wat meer moorden (van onschuldigen) en martelingen in voor en sowieso had de film wel een wat donkere sfeer. Voor de rest vooral qua verhaallijn weer een typische Zatoichi, had wel wat anders gemogen. Kleine 3*.

(Een van) de minste uit de reeks. Te veel gratuite geweld, een beetje een onregelmatig ritme in verhaal én beeld en het geheel wringt daardoor nogal.

Voor de verandering is er wel veel kleur in beeld, al speelt er ook een groot deel van de film (geheel) in het duister.

Maar ja, wat wil je als je een blinde masseur zelf laat regisseren

Ook voor mij was dit de minste Zatôichi die ik te zien kreeg. Toch was het zeker geen slechte film, en op momenten zelfs erg goed.
Shintarô Katsu kan als acteur weinig verkeerd doen, hij is zo samengesmolten met het het personage van de blinde zwaardvechter dat hij gewoon Zatôichi is. Maar als regisseur doet hij dit niet erg goed. Het verhaal is wat warrig met hier en daar een subplotje dat onnodig en niet goed uitgewerkt is. En ook het camerawerk leek niet al te best, met zoals eerder aangehaald onnodige close-ups. Maar voor de rest is het wel ok.
Het beste deel van de film vond ik deze keer als Zatôichi gaat gokken. Dat doet hij wel in elke film, en dat zorgt altijd wel voor mooie momenten, maar deze keer was het geniaal hoe hij de andere gokkers op het verkeerde been zet.
Vreselijk moment als Zatôichi zijn handen eraan gaan. Waarom laat hij dat ook gebeuren? Onbegrijpelijk!
Voor de liefhebbers van samoeraifilms is dit toch een aanrader, net zoals elke Zatôichi film aan te raden is.