Body of Influence (1993)

Klinkt als een mix van: body of evidence en indecent proposal

Oja, ik was niet klaar. Dachten jullie dat? Vannacht bij deze film deel 7 van mijn veelgeprezen en helaas met te weinig awards bekroonde verhalenserie, over dit soort kwaliTIETSfilms die helaas ook altijd te weinig awards ontvingen. Tot zo, kindertjes!

Voor achtergrondinfo en mijn inspiratie wat betreft deze serie verhalen, lees de eerste alinea van deel 1.

Geheel volgens traditie van het materiaal wat besproken wordt zal de intro van deze verhalen veel te langdradig zijn en teveel in herhaling vallen. Dan volgt er een slap, maar smeuïg middenstuk, om vervolgens veel te voorspelbaar te eindigen…

Nacht-tv op 6 kanalen – deel 7:

We gaan weer door, na een korte stop. Alles leuk en aardig, maar 6 verhalen in zo’n kort tijdsbestek gaat je niet in de door onderwater zwembadseks doorweekte, koude kleren zitten.

Achtergrondinformatie? Nou vooruit dan: De film is geregisseerd door Gregory Dark, die in het verleden ook wel eens films maakte onder zijn eigen naam, Gregory Hippolyte (ook hier). Toch was dat meestal Gregory Dark, want samen met zijn broer had hij een productiemaatschappij, gespecialiseerd in softcore, genaamd Dark Brothers (hah!). “Hee ben je klaar met lullen, krijgen we nog wat te lezen over die tieten?,” geduld, mag ik mijn verhaal introduceren?! Het andere opvallende aan deze film vind ik persoonlijk Nick Cassavetes; ik ken hem als regisseur van drama/komedie en acteur in actiefilms, maar blijkbaar speelde hij in best een aantal softcore filmpjes. Ik vraag me dan af hoe die conversatie aan tafel gegaan zou zijn: “Pa, Big John, Mamma Gena – ik ben jullie arthouse bullshit helemaal zat. Ik ga erotische filmpjes doen, goed?” Gelukkig bleef pa die ongemakkelijke gesprekken bespaart in ieder geval, want die overleed voordat zijn zoons eerste erotische hoofdrol op direct-to-video en nachtkanalen verscheen.

Goed, als je de kans krijgt om tegenover Shannon Whirry in een softcore thriller te staan hoef je waarschijnlijk ook niet lang na te denken over het aanbod. Cassavetes speelt Jonathan, een psychiater die voornamelijk vrouwen helpt met het omgaan en verwerken van seksueel onderdrukte gevoelens. Dan komt Whirry binnen als Laura, een gedaante dat qua look ergens het midden houdt tussen beschaafde 40’s/50’s noir en SM dominatrix. Die zegt doodleuk tegen Jonathan dat ze bang is voor haarzelf als ze droomt, omdat ze dan veranderd in een dominatrix callgirl, compleet tegenovergesteld aan het timide type dat nu bij Jonathan op de bank zit. Jonathan stelt hypnose voor en op dat moment komt de persoon uit de droom tot leven, Lana! Ik verzin het wederom niet zelf, gelukkig. Dan is er ook nog een politieonderzoek, waarbij Jonathan zijn politievriendje helpt met psychologisch inzicht, in een zaak van een seriemoordenaar. Dat zijplotje is er niet bepaald erotisch met de haren bijgesleept, foei!

Godver, dit verhaal is tot nu toe serieus he? Laten we het dan over zaken binnen de film zelf hebben, want dat is vaak te gek om los te lopen. Qua voorkomen en stemgeluid is fatale Lana best sexy en als ze weinig zei was het dan ook een erg krachtige rol. Toch gooit ze er ook pareltjes uit zoals:

“I dont care for sentimental gestures, Jonathan……..But these roses are heavy with meaning for me”,

waarna ze zichzelf expres met een roos in haar tiet snijdt en Jonathan het bloed laat oplikken. Vervolgens gooit ze de rozen op bed en maakt er een wip mee. Ieder zijn ding, toch? Dan is er even later ook nog wurgseks, handboeien, zweepjes en een verleidster die er het ene moment is en even snel weer verdwijnt? Waar is ze heen? Weg getoverd door de sensuele woorden van Lana? Oja en hoe zit het dan met die moordzaak?: Lana is de Femme, you figure it out. En Laura dan? Ja, eh…..opletten! Dan is er ook nog het feit dat bijna elk vrouwelijk karakter in de film met een niet te plaatsen accent praat. Het moet chiq overkomen, Brits? Mislukt, het klinkt nergens naar.

Vreemd is dat de film wat betreft zijn stijlmiddelen wel werkt: erg noir, waar veel shots in het kantoor van Jonathan constant schaduw kent van de typische blinders. Voeg daar een donkere voice-over, opvallend schaduwspel en een femme fatale aan toe en het “feestje” is compleet. Wat dan weer jammer is als de film deze stijlmiddelen er echt hardhandig inhamert. Alsof het een genreparodie betreft. Dat zou trouwens best eens kunnen, want de film behandeld zijn verhaal geen moment serieus en er zit veel (bedoelde en onbedoelde?) humor in. Als er vervolgens weer met de blinders gewerkt wordt, begin ik maar eens over mijn tv te wrijven, die had ik gister toch nog schoon gemaakt? Vervolgens wordt er ook nog een rokende vrouw op een stoel gezet, waar dan achter op de muur schaduw op valt. Het shot voegt niets toe en voelt totaal misplaatst; nu heb ik echt het idee dat ik in de maling genomen wordt! Wat ik al zei, misschien is dat ook wel zo, ik ben er nog steeds niet uit. Of is dit gewoon slecht?

Nee, voor wat de film wil zijn kan ik het onmogelijk een wanproduct noemen. Sensueel, sfeervol, visueel prima. Enkel is daar dan weer die beruchte porno-saxofoon tijdens de hete scenes, maar zelfs die hoort er natuurlijk bij. Dit keer trouwens wel erg overstuur en zo neigt het eerder naar het werk van freejazz icoon John Zorn, wat die scenes natuurlijk wel veel te hilarisch maakt. Is dit echt niet zo slecht of begin ik er inmiddels aan gewend te raken? Ik denk dat laatste, maar ook het feit dat de film gewoon vlot is en ik me heb vermaakt. Ik zal volgende keer toch proberen wat slechters uit te zoeken. Maak geen vergissing, dit was nog steeds slecht, maar het kan erger. Goed: tiet gezien, nu eindelijk slapen! Voor hen die dit allemaal gelezen hebben, ik zie jullie bij deel 8…….

PS: Dark heeft nog deze oprecht geweldige, zwarte komedie gemaakt, dus hij boekt zeker vooruitgang.