Y Aura-t-il de la Neige à Noël? (1996)

Aardig verhaaltje, maar hier en daar erg saai . 2*

Saai? Ik dacht het niet.

Ik heb ademloos naar deze film gekeken. Niet vannacht helaas - dat was een beetje te laat.

Maar wel toen ie in de bioscoop was, en later nog een keer. Het spel, het kleurgebruik, het verhaal, het is realistisch en magisch tegelijk. En aan het einde schokkend.

(ik weet trouwens 99% zeker dat ik al eens lovend over deze film geschreven moet hebben - staat immers al tijden in mijn top 10)

Het zomer- en wintergedeelte staan volkomen in contrast met elkaar. Het is werkelijk prachtig gemaakt. Ik kan maar niet snappen dat zoveel honderden mensen sentimentele pulp als the green mile waarderen en dat maar 11 mensen deze film gezien hebben.

Een prima film, alleen heb ik, doordat ik in Frankrijk woon, de Franse versie zonder ondertiteling. Wie kan mij helpen aan de Hollandse of desnoods de Engelse ondertiteling?

Y Aura-t-il de la Neige à Noël? mag vooral geprezen worden om de totaal naturelle uitstraling en het acteerwerk van de kinderen. Gezamenlijk met hun moeder kon ik me haast niet anders voorstellen dan naar een echt hecht gezinnetje te kijken. Veysset laat het verhaal voortkabbelen en geeft hier en daar wat aanwijzingen. Zo voelde ik als kijker steeds meer mee en vond vooral dat gespeeld van de kinderen enorm vertederend. Daartegenover staat de kille uitstraling van vader en het land, dat zowel erbarmelijk is als moedeloos doet maken.
Vond wel dat de film op het einde (moeders zelfmoordpoging (of dit nu een droom was of niet)) een uitglijder maakt, voelde als een koud bad. Mijns inzien breekt het met het voorgaande uur.

Weinig over de top maar zeer degelijk drama, snap alleen niet waarom bij deze film staat aangegeven dat het ook een komedie is. Want er was niet veel om te lachen. Moet ook zeggen dat ik het een genot vond om naar dit gezinnetje te kijken.

het was een film die mij echt boeide, de moeder en haar 7 kinderen zijn personages die je vanbinnen raken,

de film geeft een heel realistisch beeld hoe het er aan toe gaat op het platteland, zowel positief, de voldoening na het werken, als negatief, het keiharde leven,

ik had mezelf wat misleidt doordat ik in het tv-krantje had gelezen dat een van de dochters zou verkracht worden en dat zou vertellen op kerstavond,

niets bleek daarvan waar,

deze film zou ik absoluut niet onder de noemer komedie zetten,

drama is correct,

de titel van de film kon beter vindt ik.

Blij dat je het op merkt, het gaat hoofdzakelijk om het gezinnetje en die is goed neergezet waar ik dan ook van genoten heb maar het totaalplaatje van de film vind ik dan wat magertjes. Mischien verhoog ik het cijfer na herkijken. Maar dat is moelijk te zeggen.

Een mooie en vaak ook redelijk lichte dramafilm. En dat terwijl er op de achtergrond toch allerlei thema's meelopen zoals kinderarbeid, buitenechtelijke kinderen, zelfmoord, .... Het geheel komt naturel en realistisch over en de algehele uitstraling is uitstekend. Als het in '07 was gemaakt, had ik het ook geloofd.

Het verhaaltje kabbelt in een aangenaam tempo voort waarbij het altijd erin slaagt je aandacht vast te houden. Helaas wordt een groot deel van de ervaring verpest door een einde welke totaal niet strookt met de rest van de film.

Juist die zelfmoord blijft hangen na het zien van de film. Stevige discussie gevoerd of het nu wel een zelfmoordpoging was of toch niet... Hoe uitzichtsloos kan een leven zijn dat je je zeven kinderen aan hun lot over laat. Niet echt een madame courage of toch wel? Zelf zoekt ze het excuus in het opgroeien in een weeshuis. Ondanks dat de film wat traag was, een film die absoluut de moeite en het nadenken waard is

Mooie film.

Ik verwachte na het lezen van de titel een Franse kerstfilm en kwam lichtelijk bedrogen uit. Nu lees ik hierboven in de synopsis ook "het is zomer op de boerderij" en dat dekt de lading heel wat beter.

Het eerste halfuur heb ik me redelijk vermaakt met de landelijke tafereeltjes in een rozige-oranjetint die me aan de verschoten foto's uit mijn babyalbum deden denken, maar toen het gaandeweg maar geen kerst leek te willen worden (my mistake) en de zoveelste knollen uit de grond werden gerooid begon ik me toch een beetje te vervelen.

Het acteerwerk, met name dat van de kindjes, is heel naturel, alsof je naar een oud familiefilmpje zit te kijken, maar zoals het vaak gaat met die familiefilmpjes: ze zijn leuker als je er zelf bij bent geweest. (al is dat in het geval van dit verhaal te betwijfelen, maar dat terzijde) Mij sprak het allemaal niet zo tot de verbeelding en daardoor was ik tegen de tijd dat het allemaal wat dramatischer werd niet meer zo geboeid.

Vanaf 26 november in de bioscoop (re-release via EYE)

Redelijk drama waar je van moet houden, niet echt mijn ding.

Mooie, fijn weg kijkende film. Een landelijke sfeer. Liefdevol, maar ook wrang. Het sleepte mij al gauw mee. Erg goed gespeeld, en het is aangenaam langzaam, wat mij betreft. Niet langdradig. Een 8. 4*

Traag maar meeslepend drama, in een combinatie van twee wereldse uitersten : de speelsheid en vrolijkheid van de kinderen op de boerderij, tegenover de egocentrische, bijna psychopathische vader.
En de moeder, wiens houding ergens tussen levenslust en fatalisme hangt.

Daniel Duval zit goed in z'n rol, Dominique Reymond acteert wel goed, maar is niet helemaal goed gecast. Ze lijkt me meer thuis te horen in een Parijs' appartement dan op een boerderij.

Maar het zijn toch in belangrijke mate de kinderen die de film dragen. Vreemd hoe die jongeren zonder ervaring zo spontaan kunnen acteren met de camera's rondom hen.

Het slot van de film: ik hou niet zo van een open einde, maar misschien is het eigenlijk helemaal niet open: niets verandert, het drama stopt nooit.

Schitterende film. Het einde heeft al veel inkt doen vloeien. Niet alleen hier op deze pagina wordt het einde ter discussie gesteld ook in de pers werd in menige recensies het einde geanalyseerd. Toen ik de film een eerste keer zag (in de bioscoop bij de release) dacht ik meteen dat het einde een droom was. Die subtiele verandering in geluid, in stijl en in score. Nog versterkt door het melancholisch liedje Tombe la neige.
Bij de blu ray uitgave van BFI is er in het bijgaand boekje nog een andere uitleg. Het is niet een droom maar een
loutering maw een goddelijke ingreep om de uitzichtloze gedachte van de moeder te corrigeren. Immers, net voor de eindscene vertelt de moeder een verhaal (een verhaal dat de kinderen al vele male hadden gehoord maar steeds opnieuw willen horen) over een ontmoeting met God, een wedstrijd met een dikke vrouw waarin de verliezer de straf krijgt om 7 kinderen groot te brengen. Het is in die geest dat de moeder besluit zelfmoord te plegen maar in tegenstelling tot het verhaal (dat wel een droom is) is een gezin met 7 kinderen geen last maar een zegen en dus een reden om te leven, net als de sneeuw op Kerstmis. Zo komt de titel dan wel tot zijn volle recht (ook al een discussie hier). Het is een mythische benadering van een gezin (samen sterk en hoopvol). Ook het verhaal zit vol mythische figuren : de vechtende moeder, de bazige vader, het platteland en zijn seizoenen. Het is ook getoond in een naturalisme, alsof we een eeuw vroeger in tijd beland zijn, in een boerenfilm van de 19 de eeuw.
Y-aura t'il de la neige à Noël ? is een schijnbaar eenvoudige film door zijn vertelling en stijl (documentaire mis-en-scene) maar herbergt subtiel een grondiger analyse over een gezin dat probeert te overleven op het platteleand in de Provence. Het verhaal is zowel maatschappelijk als historisch diep verankerd en laat zien in prachtige fotografie van Hélène Louvart dat geluk en ongeluk zeer dicht bij elkaar liggen en dat we hoop nooit mogen opgeven zo lang we elkaar hebben. En ook een beetje dat we nog steeds kunnen en mogen hopen dat het ooit eens zal sneeuwen op Kerstmis ...