My Fair Lady (1964)

Dit is volgens mij de favoriete film van mijn moeder. Dus toen ik een kleinere Vinokourov was heb ik een paar keer deze film meegekregen. Op zich niet heel slecht hoor, maar het is wel een musical, die erg lang duurt.

Veruit mijn geliefkoosde musical. Tientallen keren geheel of gedeeltelijk gezien. Graag er niet van af, van Audrey enz...

Verhaaltechnisch is My Fair Lady soms wat langdradig vooral door de stroeve en veel herhaling bevattende dialogen. We kunnen sowieso vraagtekens zetten bij de redelijk lange tijdsduur van bijna drie uur. Gelukkig maken de liedjes veel goed. Ze passen goed in het verhaal en zijn erg goed getimed. Wat ik vooral prettig vond was dat ieder nummer ook volledig werd aangepast op het personage en op diens manier van zingen. Het eerste half uur was even doorzitten want het opzienbarend lelijke stemmetje wat Audrey Hepburn moest opzetten was een doorn in het oog, maar zodra het plot duidelijk wordt hebben we toch te maken met een redelijke vorm van entertainment. Prima musical.

Een film die ik moest zien in mijn wens om alle films gezien te hebben die de Oscar voor Beste Film wonnen. Toch heb ik hem erg lang uitgesteld, aangezien dit bijna bij voorbaat een ramp moest zijn. Een bijna drie uur durende musical over een onbeschofte vrouw die dameslessen krijgt? Anders geformuleerd: Gigi in drie uur? Nou nee, bedankt.

Gelukkig bleek de film reuze mee te vallen. Ik moet zelfs toegeven dat de film mijn slechte goodwill al had laten verdwijnen binnen vijf minuten. Ik was verrast door de vrij goede dialogen, met name die van professor Higgins en de ook opvallend intelligente manier waarop het spraakprobleem geplakt wordt in een verhaal over sociale structuren. Ik verwachte een mierzoete romance die vooral leuk zou zijn voor bakvissen, maar dit is een tamelijk volwassen film, voor zover dat mogelijk is bij een dergelijke musical. En toegegeven, dat ik een dialectenfetish (al zoiets bestaat) die overeenkomt met die van Higgins (het komt er op neer dat ik vette dialecten op een bepaalde manier moeilijk verdraag) helpt mee om de film extra te waarderen.

O zeker, het is geen perfect product. Er wellicht zo driekwartier vanaf gekund, met name in een aantal weinig aansprekende liedjes. Audrey Hepburn kan heel charmant zijn en goed acteren, maar het is niet het soort actrice die je makkelijk in iedere rol kan plaatsen en Eliza Doolittle is wat mij betreft een rol die ze nooit had mogen krijgen (en nee, ik ben niet van het Julie Andrews-kamp, aangezien ik die actrice niet kan luchten). Vooral aan het begin als volkse vrouw is ze duidelijk miscast, maar ook haar dameskanten zijn hier gek genoeg nooit overtuigend.

Dergelijke minpunten zijn niet bepaald klein, maar op een bepaalde manier werkt de film wel. Dit komt dus zoals ik al zei door het scherpe script, maar ook veel andere facetten van de film zijn goed uitgewerkt. Gewoonlijk ben ik niet zo van die barokke kostuum- en decorwerk, maar er wordt toch wel veel mee gedaan. Higgins' huis, met al die geluidsvoorwerpen is schitterend om te zien en Cukor creëert een verrassende scène tijdens de paardenraces die bijna surrealistisch is door zijn mise-en-scène en de manier waarop de acteurs zich erdoor bewegen. En hoewel niet alle musicalnummers even aansprekend zijn, zitten er wel een aantal tussen die wel degelijk werken, met name de twee van Stanley Holloway. Die steelt sowieso de show als de vader van Eliza en zijn paar scènes zijn de leukste in de film. Zijn nummer 'With a Little bit of Luck' is de meest gedenkwaardige van de soundtrack.

Dat Hepburn niet zo goed presteert wordt gecompenseert door de tweede hoofdrol: die van Rex Harrisson, die niet echt kan zingen, maar in plaats daarvan zijn teksten ritmisch opzegt. Dat werkt op de een of andere manier. Hij heeft ook een vermakelijk personage, niet echt het standaard typetje dat ik verwachte. Erg leuk dat hij nooit zijn liefde hoeft uit te spreken. Dat doet overigens niemand hier. Deze film draait minder om romantiek dan je zou verwachten en het is grappig hoeveel van de liefde voornamelijk onder de huid blijft.

Dus My Fair Lady is een leuke musical, al had het nog net iets beter gekund. Een remake staat in de planning. Dat klinkt niet echt veelbelovend, want dit is niet echt meer een film van deze tijd. Alleen het nieuws dat Carey Mulligan de hoofdrol gaat spelen maakt me toch nieuwsgierig. Geen idee of die kan zingen, maar ik zie haar verder wel als Eliza Doolittle. Dat zou net dat beetje extra kunnen geven aan My Fair Lady dat deze versie mist. Maar welke hedendaagse regisseur heeft een stijl die kan matchen met George Cukor, die hier perfect op zijn plaats leek te zijn?

3,5*

Musicals zijn totaal niet mijn favoriete genre en als ze dan ook nog eens 170 minuten duren, dan zou het wel eens net zo erg kunnen worden als bijvoorbeeld West Side Story, dat ik echt een draak van een film vind. Dat bleek echter reuze mee te vallen. Hoewel is nooit fan van het genre zal worden, is My Fair Lady zelfs best een leuke film.

Natuurlijk is de speelduur nog steeds aan de lange kant en zit er naar mijn zin nog steeds teveel muziek in. Daar tussendoor zit echter een film met een leuk uitgewerkt verhaal en ook best leuke personages. Audrey Hepburn is een leuke verschijning en doet het best aardig als Eliza Doolittle met de schreeuwerige stem. Toch vind ik Rex Harrisson, die de rol van professor Higgins speelt, nog een stuk sterker overkomen. Hij acteert sterk, maakt van Higgins een enorm leuk personage en zelfs zijn manier van zingen is (onbedoeld) grappig. Ook het bijrolletje van Stanley Holloway als de vader van Eliza, zit vol humor. Dat en de goede manier waarop de ontwikkeling van Eliza wordt aangepakt, zorgt ervoor dat dit, ondanks de soms wat mindere muziek, gewoon best een aangename film is.

Verder heeft de film een mooie aankleding en komt alles ook best charmant over. Als de film iets korter had geduurd, had ik waarschijnlijk zelfs nog wel een halfje meer durven geven. Desondanks overheerst het positieve gevoel bij mij.

Dikke 3,0*

My Fair lady is een groot musical stuk, leuk maar zeker niet geweldig.

Eerste helft van de film is nog vrij prettig en redelijk om nog te volgen. Helaas wordt het later een heel stuk minder en ook een beetje te saai. Film heeft net iets te weinig vaart om het met de erg lange speelduur te vermaken. Mooi qua opzet, songs en kostuums. De cast mag er wezen en ik heb ook genoten van de rol van Rex Harrison. Film heeft een goed verhaal maar helaas is het nergens overweldigend. Drie sterren voor deze film vind ik dan goed genoeg. Ook al is het zeker een leuk groots opgezet musical stuk. 3,0.

Oh, wouldn't it be loverly?

Gisteravond was het weer eens veel te warm en wat is er beter dan je af te koelen met de zwoele Audrey Hepburn? In een poging om een collectie van haar te beginnen, had ik deze film een tijd geleden eens gekocht maar het was er nog niet van gekomen om hem te kijken. Sowieso leek dit me eigenlijk wel een interessante film te worden door de aanwezigheid van Hepburn en Harrison die fantastisch was in Doctor Dolittle.

Ik had wel nooit gedacht dat de film zo lang ging duren. Ik was al een 70 minuten ver in de film toen ik eens ging kijken hoeveel ik nog moest zien en toen bleek dat ik nog niet in de helft zat. Even sloeg de schrik me om het hart want ik zag niet in hoe dit eigenlijk nog zo lang kon blijven boeien maar voor ik wist zat ik alweer aan de aftiteling. Nu ben ik altijd wel te vinden voor dit soort lang uitgesponnen musicals maar het is toch een klein huzarenstukje van Cukor om dit gedurende bijna 3 uur boeiend te maken. Vreemd eigenlijk want het verhaal heeft echt niet zo bijster veel om handen. Gebaseerd op een toneelstuk krijgen we een plot voorgeschoteld over de arme Eliza, met één van de vetste Cockney accenten die ik ooit heb gehoord, die in huis wordt genomen door een professor als proefkonijn. C'est tout maar in combinatie met de vele aanstekelijke nummers wordt er een heel amusant verhaal verteld. Sowieso zijn de muzikale intermezzo's in de film van een erg hoog niveau met hier en daar, jammer genoeg, een paar mindere nummers maar dat lijkt me nogal logisch want het is erg moeilijk om echt alle (en dat zijn er wel wat) nummers van zo'n hoog niveau te houden. De verhaallijn van Eliza's vader was eigenlijk nog het grappigste vanwege het simpele maar erg aanstekelijke With a Little Bit of Luck. Alan Jay Lerner schreef het overgrote deel van de lyrics en doet dit met verve want elk nummer heeft zijn identiteit en wordt perfect aangepast naar het personage dat het zingt. Wel jammer dat de film zo abrupt ten einde komt. Als je dan toch al een kleine 3 uur bezig bent, dan had het niet erg geweest om een vijf of tien minuten er nog bij aan te breien voor een mooi coherent geheel. Nu heb je de geëscaleerde situatie tussen Higgins en Eliza en die wordt nogal abrupt afgesloten.

Toegegeven, de rol van Eliza lijkt totaal niet voor Audrey Hepburn gemaakt te zijn. Eliza is een vrouw die arm is en uren moet trainen om in de bourgeoisie te geraken maar Hepburns jeugd was eerder het tegenovergestelde. Dit stak ook Rex Harrison tegen die had gehoopt dat de rol van Eliza naar de Sound of Music diva Julie Andrews zou gaan, die de rol ook al in het toneelstuk speelde samen met Harrison. Wanneer de film echter ten einde was en nog velen jaren later zou Harrison altijd toegeven dat hij fout had gezeten en dat Hepburn de perfecte keus was en ik moet hem daar in gelijk geven. Nu ben ik sowieso wel een fan van de mooie Audrey maar ook ik had mijn twijfels. Die twijfels verdwenen nochtans als sneeuw voor de zon wanneer Hepburn haar mond opentrekt en er een heerlijk accent bovenhaalt. Maar het is toch Rex Harrison die hier echt compleet de show steelt. Ik heb jaren liggen zoeken achter een film met hem in die ik vroeger eens had gezien (de originele Dr. Dolittle) maar eens ik die film had gevonden en terug keek viel me op hoe heerlijk Harrison daarin speelt. My Fair Lady is zo'n 3 jaar voor die film opgenomen maar Harrison was toen al van een erg hoog niveau. De man kan niet echt zingen maar weet toch op een ritmische manier zijn teksten op te zeggen en het werkt wonderbaarlijk. Wel vreemd trouwens dat ze de rol van Audrey Hepburn voor een groot deel hebben gedubt want in de stukjes dat ze wel zingt, klinkt het allemaal toch vrij degelijk. Soit, ze zullen er wel hun redenen voor hebben gehad en gelukkig doet het geen afbreuk aan de film doordat het eigenlijk amper opvalt. Stanley Holloway neemt zijn rol van Alfred Doolittle in het toneelstuk terug op, net zoals Harrison, en doet doet dat erg goed. Sowieso één van de beste personages in de film met één van de beste nummers. De film steunt vooral op de combinatie Hepburn - Harrison maar er is nog een kleine maar belangrijke bijrol aan te pas gekomen in de vorm van Wilfrid Hyde-White die de rol van Pickering speelt. Die speelt zowat de nuchtere kant van Higgins en heeft een aantal leuke scènes. Wordt er eigenlijk ooit gezegd wat er met hem gebeurt want hij verdwijnt op een bepaald moment om Eliza te gaan zoeken en komt nooit meer terug?

My Fair Lady is een erg lange musical geworden over een verhaal dat misschien op het eerste zicht niet bijster interessant is. Niets is wat het lijkt want dit is een film die nu nooit meer gemaakt zou kunnen worden. Een kleurrijk decor, een paar heerlijke acteurs die hun rollen perfect spelen en erg aanstekelijke nummers. Ik zou er niet van verschieten dat er nog een verhoging in zit wanneer ik de film nog eens een keer kijk.

4*

The rain in spain stays mainly in the plain

Heerlijke musical waarin een arm straatmeisje veranderd in een echte dame met de hulp van een taalprofessor. De film ziet er prachtig uit met mooie decors en kostuums. Ook de liedjes zijn mooi en hebben goeie tekesten. Audrey Hepburn schittert, maar ook Rex Harrison is zeker het vermelden waard.

Toch twee puntjes van kritiek die deze film van 4 sterren weerhouden: Audrey Hepburn zingt niet zelf en de film duurt wel erg lang.

Voor de zoveelste keer gekeken, nu op BluRay.

Heerlijke film met een geweldige Audrey Hepburn. Wat een ongelooflijk goede actrice! Ze ziet er bovendien prachtig uit en speelt als mid-dertiger heel geloofwaardig een meisje van begin 20.

Echt een klassieker onder de musicals met muziek, die nooit gaat vervelen. Marni Nixon, die het zanggedeelte van Eliza voor haar rekening neemt, heeft een prachtige stem.

Enig minpuntje is dat in het laatste kwart van de film (na het hofbal) de vaart er een beetje uitgaat, waardoor het verhaal naar het einde toe naar het langdradige neigt. Maar dat kan de pret drukken. Het is en blijft bijna drie uur puur kijkgenot.

Come on, Dover! Move your bloomin' arse!

My Fair Lady was een film die ik wel kende, maar waar het nooit echt van kwam om hem te zien. Leek me nogal melig en de poster helpt daar ook niet bij. Audrey Hepburn zag ik voor het eerst in Breakfast at Tiffany's. Misschien dat een herziening daar nog kan helpen, maar die film beviel me niet echt. Gaandeweg is mijn waardering voor Hepburn wel gestegen met pareltjes als Sabrina, Robin & Marian en vooral Roman Holiday.

My Fair Lady is een verfilming van Broadway en in de jaren '60 heeft dat wel z'n vruchten geworpen. Geen wonder dat hier enkele Oscars naar toe gegaan zijn. Prachtig decor en kostumering. Leuke liedjes en vooral een interessant verhaal. Audrey Hepburn is fantastisch in de rol van Eliza Doolittle. Zeker in het begin als ze bloemenmeisje is, is het fascinerend dat dit dezelfde Hepburn is die ik ken van haar andere films. Heeft vooral te maken dat ze wel meer de rol van prinses of lady speelde en dit totaal iets anders was. Raar dus dat de Oscar naar Rex Harrison gegaan is en Hepburn zelfs geen nominatie kreeg. Bij Stanley Holloway (vader Doolittle) bleef het ook bij een nominatie. Harrison acteert wel goed, maar de muzikale stukken komen het best over bij de 2 Doolittles. Ook al zijn de zangstukken van Hepburn gedubd. Wat trouwens niet aan haar lag, ze kon best goed zingen, maar omdat het originele verhaal eiste dat haar zangstem in een andere toonaard zat dan wat Hepburn normaal zong.

De muziek is leuk met veel herkenbare liedjes. Ik mis wel de creatieve choreografie bij sommige dingen. Vooral de zangscènes met Rex Harrison zijn niet echt boeiend. Vooral die met vader Doolittle komen nog wel wat uit de verf. En toch zitten er zeldzame stukken bij. Zoals de scène op de markt waar mensen bijkomen en dan in freez blijven staan, of synchrone scène bij de paardenrennen, en het geroddel op de dansvloer. Het komt te weinig voor.

Met momenten is deze film geniaal, maar het zakt af en toe wat weg. Zoals gezegd zijn de muzikale stukken met Harrison minder dan wat de film verder te bieden heeft. En ook het einde vond ik niet bepaald geslaagd. Maar ben wel blij dat de film veel beter is uitgedraaid dan verwacht.

Nee, dit vond ik echt te lang duren, en voor het grootste deel niet entertaining genoeg. Ik doe normaal gesproken niet zo moeilijk over musicals en liedjes die het geheel onderbreken, maar hier was het gewoon too much, en ze waren ook niet leuk genoeg. Ook bijna geen dans gezien, of mooie ensemblestukken. Gewoon best saaiig allemaal.

Ook de hele verhaallijn tussen Eliza en Higgins gaat op het einde nog veel te lang door. Ze blijven maar doelloos met elkaar kibbelen, terwijl dat nergens meer voor nodig is, gewoon irritant. Mag toch hopen dat dat einde niet betekent dat ze alsnog bij elkaar komen, want dat zou echt belachelijk zijn.

Echt slecht is het verder ook niet, ik kon best wat dingen waarderen. De aankleding, het thema is best leuk, en natuurlijk Audrey Hepburn zelf, maar de uitwerking had gewoon een stuk bondiger gekund. Wellicht dat het op het toneel allemaal best werkt, maar voor de film hadden ze best (heel) wat mogen schrappen.

2,5*

Professor Higgins is ervan overtuigd dat beschaving niet aangeboren is maar aangeleerd. In navolging van de mythische beeldhouwer Pygmalion construeert hij de ideale vrouw. Als foneticus vindt hij dat streekaccenten plaats moeten maken voor één standaardtaal. In het Nederlands werd toen ook gestreefd naar de verspreiding van het A.B.N. als middel om het gewone volk te verheffen. De vertalers hebben Nederlandse dictiezinnetjes gebruikt als equivalent van de Engelse: Het Spaanse graan heeft de orkaan doorstaan.

De in België geboren Audrey Hepburn had geen Cockneyaccent, maar in die tijd geloofden ze dat iemand uit de bovenklasse gemakkelijker een personage uit een lagere klasse neer kon zetten (acting down) dan omgekeerd. In haar liedjes zit soms een stuk parlando in haar eigen stem, maar zodra het melodieus wordt, neemt de zangstem van Marni Nixon het over, wat duidelijk te horen is. Rex Harrison heeft het ideale accent voor iemand van de Engelse upper class.

Het eerste uur is heel leuk, daarna wordt het wat langdradig en voorspelbaar. De droge wetenschapper en verstokte vrijgezel zal natuurlijk ontdooien. Gelukkig is er nog de komische nevenplot met de ouwe schooier Alfred Doolittle, die het grappigste liedje heeft met Get Me to the Church on Time. Colonel Pickering is een charmante gentleman.

Leuke film. 170 minuten (met interlude en entr'acte) zijn lang, maar ik kan zo snel niet scènes of nummers bedenken die eruit hadden gekund. Dan mogen niet alle liedjes even bijzonder zijn, ze zijn meestal wel plotgedreven en daardoor hoe dan ook noodzakelijk binnen de film, ook al mocht dat best wat sneller soms. Dan is de zijplot rond de vader van Eliza Doolittle eigenlijk nog het beste te schrappen, maar dat zijn dan weer zo ongeveer de leukste scènes met twee prima liedjes. En hoewel die rol typisch is, wordt die met zoveel plezier gespeeld dat het vanzelf leuk wordt. Dat geldt voor meer rollen met Rex Harrison als hoogtepunt. Geweldige uitstraling in de hele film, steeds had ik het idee dat mr. Theo Hiddema daar stond. Humoristisch en stiekem ook best warm.

Dat alles kan niet worden gezegd van Audrey Hepburn. Ik ben wel fan van haar, voornamelijk door haar natuurlijke charme, al liet ze in een Roman Holiday zien ook te kunnen acteren. Hier echter is ze vaker vervelend dan goed, vooral in het begin als schreeuwend straatmeisje. En zo halverwege is ze ook lang niet altijd overtuigend. Verder zijn de liedjes vaak leuk, zit er een enkel aardig moment in (wat abstracts bij de paardenrennen bijvoorbeeld) en zijn de decors en kostuums mooi. Ook de inhoudelijke punten over de maatschappij worden mooi subtiel verwerkt. Hoogtepunt is het lied i could have danced all night, heerlijk melodieus en prachtig gezongen (zij het niet door Hepburn zelf). 3,5*.

Leuke liedjes maar saaie film, vooral dat irritante plat accent dat Audrey in het begin van de film moet gebruiken is heel vervelend.

Het feit dat ze niet zelf zong, hoewel ze dat wel wou, verdiend voor mij een punt minder, maar omdat ik al niet meer dan een 3* voor deze film kan geven doe ik er slechts een halve punt af.

Audry Hepburn straalt als Eliza Doolittle, in een van haar iconische rollen, en ook de andere acteurs zijn goed op dreef- Holloway en met name Hyde-White als Pickering, Rex Harrison vond ik iets te veel een karikatuur van de botte professor. Maar ik vond het verder niet meevallen. Ik vond vooral het aantal liedjes te groot, en eigenlijk blijven er maar een paar hangen, de twee liedjes van Holloway (A Little Bit of Luck was overigens het enige liedje dat ik kende). De andere liedjes moeten het eerder hebben van tekstuele vondsten en niet van een aansprekende melodie, terwijl ik daar liedjes toch als eerste op afreken.

Verder duurde het veel te lang, terwijl het flinterdunne verhaaltje daar geen aanleiding voor gaf. Uiteindelijk ook een vrij oppervlakkige beschouwing van de Britse klassenmaatschappij. Pluspunt vond ik wel het einde, dat minder zoet was dan ik vooraf dacht- je kunt je zelfs afvragen of My Fair Lady wel een romantische komedie is want van enige romantiek is toch nauwelijks sprake- Harrison is toch vooral een vaderfiguur voor Eliza.

Fijne film. Ondanks de lange speelduur, keek het vlot weg. Ik vind dat er mooie liedjes in zitten, Audrey Hepburn en de andere acteurs spelen goed en het verhaal is niet erg diepgaand, maar wel vermakelijk. Een 7. 3,5*

“There can't be any feeling between the likes of me and the likes of you.”

In My Fair Lady laat Audrey Hepburn maar weer eens zien wat voor icoon ze is. Charismatisch, mooi, stijlvol, grappig en innemend, maar ook sarcastisch en vilein als het moet. Hepburn mag zich in My Fair Lady helemaal uitleven.

De film is drie uur lang, maar dat voelde ik eigenlijk op geen enkel moment. De tijd vliegt voorbij, en dat komt ook door de vaart die regisseur George Cukor erin houdt. Geen enkele scene voelt overbodig, en ook de details kloppen. De muziek, de production design, de kostuums, de soms vlijmscherpe dialogen, de rol van Rex Harrison etc. Alles klopt. Ik had zelf voor een ander einde gekozen, en vooral het laakbare gedrag van professor Higgins gedurende de film had wat meer consequenties mogen hebben. Maar echt storen doet het niet.

Ik ben momenteel een autobiografie van Hepburn aan het lezen en uiteraard gaat dit ook samen met het kijken van films waarin de halve Nederlandse schittert. Ik heb een aantal films van Hepburn in de kast staan en deze had ik nog niet gezien. Eenmaal erin gedrukt schrok ik wel even van de speelduur, want dat is niet niets voor een film als dit.
Dit gezegd hebbende, de film lijdt inderdaad onder de lange speelduur. Het wordt soms repetitief en de liedjes zorgen er vaak voor dat het allemaal wat te lang door ettert. Na 5 minuten zingen over hoe ze Hepburn iedereen voor de gek hebben laten houden weet je het wel, en dan gaat het nog langer door. Dit soort liedjes waarin Harrison niet echt zingt, maar op de maat teksten eruit poept is in het begin leuk, maar later halen ze de tempo uit de film. Al met al hadden ze de film niet langer dan 2 uur moeten laten duren.
Daarnaast voelt de gehele film een beetje als een toneelstuk aan, iets dat meer oudere films hebben. Het is niet vervelend om naar te kijken, maar de sets ogen wel als 1 groot toneelstuk en de dialogen zijn net wat te gekunsteld. Tegenwoordig weten ze films toch wat intensiever en persoonlijker te maken.

De dialogen zijn daarentegen gelukkig wel erg vlot en ik kan genieten van het overdreven typetje dat Hepburn neerzet. Doordat het plot redelijk over de top is blijft de film erg vlot en luchtig om naar te kijken. Het zou een probleem zijn geweest als de film zichzelf te serieus zou nemen.

Het is allemaal wat gedateerd en behoorlijk langdradig, maar het luchtige karakter, de soms erg leuke liefjes (a Little bit of Luck) en de altijd betoverende Hepburn maken de bijna 3 uur toch nog meer dan dragelijk!

3,0*

Grootste minpunt van deze film is dat die gewoon veel te lang duurt. Alle scènes met vader Doolittle hadden net zo goed achterwege kunnen blijven en dat geldt eigenlijk ook voor de laatste pakweg drie kwartier. Visueel gezien prima, het ziet er allemaal goed uit. Het acteerwerk van met name Audrey Hepburn en Rex Harrison is ook in orde. Jammer dat Hepburn overduidelijk niet zelf haar nummers zingt. Er zitten overigens wel enkele aardige liedjes in de film. Het einde is niet al te sterk, dat was het lange wachten niet waard.

In 1964 was het studiosysteem aan het instorten, maar deze film doet alsof er niets aan de hand is. My Fair Lady heeft oude roots. In 1913 schreef George Bernard Shaw het toneelstuk Pygmalion. Een zwijgende Pygmalion werkt natuurlijk niet, maar bijna vanaf dat er in films gepraat werd is Pygmalion verfilmd. In 1937 in Nederland (het was de eerste vooroorlogse Nederlandse film die ik zag zelfs) en een jaar later in het Verenigd Koninkrijk. In 1956 werd het omgewerkt naar de musical My Fair Lady en daar is dit een verfilming van. Het is klassieker Hollywood dan het jaartal doet vermoeden. Dus een studioproductie met gedetailleerde decors (het was heel even de duurste film geschoten in de VS zelfs). Een hoofdrol die toen publiek trok (Hepburn, bovendien wel vaker rollen gespeeld waar ze op en neer gaat tussen sociale klassen). Een regisseur met veel ervaring die het mag maken. (Cukor had meer dan drie decennia ervaring) Een klassieke opzet en de lengte die toen bij ambitie hoorde. Compleet met intermission. Het was nog een hit ook. Oscar beste film (de reden waarom ik dit nu keek). Acht Oscars in totaal zelfs. En de op een na grootste hit van dat jaar. Hepburn zong niet goed genoeg om in deze gladgestreken productie zelf te mogen zingen.

De film is vooral heel erg lang en rekt het verhaal enorm uit. Leukste is eigenlijk Harrisson die niet meteen het publiek naar de theaters trekt, maar zeer geschikt is maar wel de leukste quotable taal uitslaat. Zeker zijn mysogenie met een dikke knipoog op het eind. Maar een beetje end of an era was het wel. 5 jaar later was de klassieke musical van dat jaar een flop (Hello Dolly!) en won Midnight Cowboy beste film. Andere tijden.

Eén van de meest grootschalige producties van klassiek Hollywood. Het zou me niet zo direct zijn opgevallen maar de bonusdocu op mijn dvd gaf er een mooi beeld van. Het oog voor detail en inzet van allerlei medewerkers was echt heel groot en maakt er alvast een prachtproductie van. Een film ook met een heel lange duur als avondvullend programma. Zie ook de ouverture en de entr’acte. Naar mijn bescheiden hedendaagse noden duurt hij echter wat te lang. Al kan ik me ook weer voorstellen dat een kijkbeurt in de cinema een grote plus is voor een werk van dit kaliber. Het duurt lang en jammer genoeg ben ik niet zo ondersteboven van de liedjes. En da’s dan een minpunt voor een musical. De liedjes duren soms dan ook nog eens te lang. Dit is voor mij dan toch een musical waarin het verhaal het muzikale aspect overstijgt.

De aanblik en prestaties van van Audrey Hepburn en co maakt gelukkig heel veel goed. Ik vind wel dat Audrey het super gedaan heeft met dat vette accent van haar (al ben ik nu ook geen Britse accenten specialist). Ze kwam me erg geloofwaardig over als flower girl. Voor Rex Harrison was het een herneming van de Higgins rol vanuit zijn deelname aan de podiummusicals. Say no more over de kwaliteit die hij brengt (en bovendien beloond met een Academy Award). Een tikje jammer dat Audrey in de liedjes niet altijd vocaal aan bod komt - meestal overdubd - en daaruit blijkt dan toch de onzekerheid van Jack Warner om de rol aan de relatief onbekende Julie Andrews te geven (die in de rol van Eliza Doolittle schitterde in de podiumversies). Liever een gevestigde ster dan het opkomende talent. Uit de bonusdocu ook geleerd dat er één niet-professionele actrice werd gecast, en wel met barones Bina de Rothschild in de rol van de koningin van Transylvanië. De koningin werd dus gespeeld door iemand met ‘echt’ blauw bloed.

My Fair Lady is toch wel een Hollywood klassieker en dus altijd wel leuk om dit een keer gezien te hebben. Maar het heeft me niet helemaal ingepakt. De productiewaarden en al het aanwezige talent geven toch sowieso een grote surplus. Dus zeker een beter dan gemiddelde kijkervaring.

Deze lag al eventjes in de kast, maar was ik nimmer voor in de juiste stemming. Nu eigenlijk ook niet, maar als onderdeel van de Oscar Challenge me er toch aan gewaagd. Musicals zijn sowieso niet mijn favoriete genre en dit is hier geen uitzondering op. Goede scènes worden afgewisseld met zwakkere en heel vaak zit je al gauw een paar uur (richting 3 zelfs) voor het scherm.

Toppunten zijn de aankleding dat steeds verzorgd is te samen met de cinematografie. Diegene die er voor mij echt uitspringt is Audrey Hepburn. Dé ster van de film. Maar de film duurt, zoals hier gezegd, gewoon te lang. Van de songs, toch hét criterium van een musical, bliezen me niet omver. Vermakelijk en goed voor een keertje. Erg Hollywoodiaans allemaal met veel franjes en prulletjes. Het hoeft inderdaad niet te verbazen dat dit erg hoog scoorde tijdens de Oscars.

Na vorige week zondag ook al in de musical te hebben gezeten met Oliver! gebeurde dat andermaal deze zondag met My Fair Lady. En ja, het is musical, en nee dat is niet mijn ding, bewuste keuzes zijn het dan ook niet helemaal maar eerder vanwege de ontzettend bekende titel. In het geval van Oliver wist ik het eenvoudig niet, maar bij deze My Fair Lady had ik wel al de voorkennis waarop ik het alsnog wel wilde proberen.

Het verhaal is snel duidelijk met de platter dan platte Eliza geconfisqueerd als project voor de professor die de jonge juffer in kwestie tot dame wil kneden en daarmee tot weddenschap verwordt, en natuurlijk krijgt dit met de nodige hindernissen te maken. Want uiteraard is Eliza wel uit de achterbuurt te halen maar haal je niet eenvoudig de achterbuurt uit de dame in kwestie. Van meet af aan oogt My Fair Lady een product die met veel zorg en liefde gemaakt is, zijn de sets prachtig, en heeft het geheel een bepaalde aanstekelijkheid.

Goed, het is en blijft musical dus veel heb ik er niet mee, en ja, uiteraard zijn ze er weer, van die repetitieve liedjes waar alles begint te springen en te fladderen en eenieder zijn zegje mag doen. Toch heeft de film meer dan zijn pluspunten met bijvoorbeeld de scherpe discussie zo op het half uur tussen de professor en Eliza. Ook is de bad scène kostelijk waar moord en brand wordt geschreeuwd en komt het natuurlijk voor iedereen allemaal goed. Er valt dan ook weinig verkeerds aan My Fair Lady op te merken behalve dat het wel een ontzettend lange film is, en uiteraard is het niet mijn genre. Desondanks wat mij betreft een prima cijfer met een 3,5.