7th Heaven (1927)

Gaynor won een soort van gemengde Oscar voor haar prestaties in deze film en in Street Angel en Sunrise. Dit was de allereerste Oscar voor vrouwelijke hoofdrol

Waarschuwing: de meest romantische film aller tijden! Bekijken op eigen risico!

Ik overdrijf niet: dit is de meest romantische film aller tijden. Natuurlijk heb ik niet alle films gezien, maar je kunt denk ik geen stap verder zetten dan 7th Heaven. Alles zit erin: een meet-cute, twee mensen die nergens anders voor leven dan voor elkaar, grootste liefdesverklaringen ("Chico. Diane. Heaven!": je moet de gebaren zien om te begrijpen waarom dit zo groots is), een lange tragische scheiding die de trouw aan elkaar alleen maar versterkt, de blinde liefde (Chico wordt blind, maar kan zonder hulp door een drukke straat zijn huis met daarin Diane vinden) en natuurlijk Parijs, voornamelijk bij nacht. Deze elementen vind je hier allemaal in het kwadraat terug. Als er in het Romantische tijdperk films gemaakt hadden kunnen worden hadden ze er zo uitgezien.

Ik kan me voorstellen dat het vorige sommige mensen teveel van goede zal zijn. Het is mierzoet allemaal, zwaar melodramatisch en er is ook nog eens een religieuze boodschap die er dik bovenop wordt gelegd. Voor mij zelf werd het zo rond de helft ook wat langdradig, maar gelukkig wordt dan de oorlog geïntroduceerd die wat welkome afwisseling biedt. Een echte concurrent voor Sunrise wordt dit dan ook niet, maar toch is het een bijzonder effectieve film. Het had me kunnen tegen gaan staan dat deze film geen grenzen kent op het gebied van romantiek (nou ja, er zit uiteraard geen seks in), maar op wat al te veel tranen na werkt het wonderwel. Dit komt voor een deel omdat het een stomme film is. Die hebben al wat abstracts en daardoor worden het onrealistische melodrama, de dik aangezette performances en over-the-top tussentitels ineens heel toepasselijk. Tevens is de sfeer gewoon heel goed getroffen en ziet de film er fantastisch uit. Vooral de sets van Parijs zijn geweldig en zorgen meteen voor een onweerstaanbaar romantische setting. Het moet ook gezegd worden dat hoofdrolspelers Janet Gaynor en Charles Farrell veel chemie hebben en eindeloos veel charme uitstralen. Ik wilde al dat ze elkaar kregen voordat ze elkaar ontmoet hadden.

7th Heaven is als film eigenlijk als een grootse romance: tegen beter weten en alle tegenslag in overwint de liefde alles. Ondanks een traag stuk hier en daar werkt het bijna compleet en is het een onmisbaar liefdesverhaal geworden. Mijn interesse in Frank Borzage is gewekt. Ik lees nu dat hij de reputatie heeft een van de meeste romantische regisseurs ooit te zijn. Ze menen het: in vergelijking met 7th Heaven is Amélie een kille, cynische film zonder hoop.
4*

Of dit de meest romantische film aller tijden is, weet ik niet, maar het is wel een hele fijne en één van de beste uit het stomme tijdperk, al blijft Sunrise daar vooralsnog op eenzame hoogte staan.

Romantiek is een genre dat voor mij goed werkt bij een stomme film. Alle accenten, die nodig zijn om de aandacht te trekken, de liefde te tonen en alles wat er bij komt kijken, kan in stomme films altijd wat overdrevener naar de ander worden overgebracht. Het acteerwerk is hierin namelijk altijd wat expressionistischer, omdat er niet gepraat wordt en ergens vond ik dat hier ook wel fijn.

Hoewel het hier ook allemaal erg dik wordt aangezet, werkte het voor mij wel. Ik had al vrij snel veel sympathie voor de personages, die Janet Gaynor en Charles Farrell neerzetten. Daarnaast hebben ze een sterke chemie met elkaar en daardoor lijkt het liefde ook veel echter over te komen, waardoor ik er als kijker wel in meegenomen werd. Visueel ziet het er prima uit en het enige minpunt is dat de film in het midden iets te lang doorgaat.

Maar verder dus een prima film en een echte aanrader, als je eens een oude, romantische sentimentele film zou willen zien.

4,0*

Een prachtig romantisch drama van Frank Borzage met zijn lievelingsduo Gaynor – Farrell. The One Ring waarschuwt dat dit “de meest romantische film aller tijden” is. Een nogal boude uitspraak, die ik niet voor de volle 100% onderschrijf maar grotendeels wel kan volgen. Want dit is inderdaad romantiek in optima forma dankzij de geweldige chemie tussen Charles Farrell en de o zo frêle en kwetsbare, maar stralende Janet Gaynor (wat ’n dotje weer!).

Deze film spreekt mij net iets meer aan dan Sunrise (1927) dankzij het meeslepende verhaal, het uitstekende acteerwerk en het mooie Leitmotiv: “Diane”, dat door The Bachelors 40 jaar later nog tot een hit verheven werd. Enige minpunt: de scènes aan het front hadden van mij best wat korter gemogen.

Zonder geluid gekeken. Het kattengejank op de 'score' bij de BFI DVD vond ik werkelijk niet om aan te horen. Verder qua beeld of verhaal weinig bijzonders gezien.

Heel mooie, emotievol geladen, liefdesfilm.

Prachtig om zien hoe het egocentrische van de "remarkable fellow" Chico smelt in liefde voor Diane, schitterend vertolkt door Janet Gaynor, een actrice wiens klasse en charme haar toeliet probleemloos de overstap naar de geluidsfilm te maken. "I'm not used to be happy. It hurts", zegt ze en het komt openhartig en echt over.

Het tweede deel van de film is een hele overstap al blijft de liefde en de moed boven het oorlogsgeweld uitstijgen. Trouwens ook de oorlogsbeelden kunnen overtuigen en dat we in Frankrijk zijn wordt af en toe herinnerd met een stukle "Marseillaise" en zelfs met het volkse "La Madelon".

In de film is er nog en één ander te doen omtrent God al is "Moed" het sleutelwoord in de film.

Dit melodrama werd in eerste instantie geproduced als silent maar nadien werd er toch nog een orkestrale en bij momenten vocale soundtrack toegevoegd, mét soundeffecten (straatlawaai e.d.). Maar daarmee is het meest interessante aan deze productie wel vermeld eigenlijk.

In het eerste deel van deze smartlap leren we Janet Gaynor en Charles Farrell kennen in hun bezigheden aan de onderkant van de Parijse samenleving. Charles Farrell werkt letterlijk in het riool en wat de activiteiten van Gaynor en haar filmzus betreft, wordt er gehint naar prostitutie. De twee komen in contact met mekaar en dan is het uiteraard getelefoneerd dat er een romance op komst is. Deze ontwikkeling neemt een uur in beslag en is nog best vermakelijk omwille van het schandalig hoge suikergehalte. De omschakeling in het verhaal komt met het uitbreken van de grote oorlog - waar je als kijker in dit soort film blij om moet zijn - en de mannen naar het front trekken. Ook aan het front vinden we hoogdravend melodrama in het personage van Farrell en buurman Albert Gran. Wel een fijne vondst hoe men de gescheiden tortelduifjes Farrell en Gaynor met mekaar laat communiceren.

De finale gaat er met twee twists nog een keertje zwaar over en slaat de kijker knock-out van verbazing. Afhankelijk van je ingesteldheid bevind je je op dat moment al dan niet in de zevende hemel.

Ik was vergeten dat ik deze film al eens had gezien (lang leve stemmen op MM), maar wat is dit toch een heerlijk lieve film. In de eenvoud zo ontroerend en teder de boodschap overbrengt. Gaynor zou je toch direct verliefd op worden.

De derde genomineerde voor beste film op de Oscars in 1927-1928. Wel een fijne stomme film die eigenlijk uiteen valt in twee grote delen. Het eerste deel is een romantisch gedeelte waarbij Chico Diana leert kennen. De één leeft al wat meer in de afgrond dan de andere, maar samen zijn ze sterk. Liefde overwint immers alles. Het is nogal mierzoet, maar het is wel mooi gedaan.

Nu niets dat hun levensgeluk nog in de weg staat, komt de Eerste Wereldoorlog opzetten. Chico wordt verplicht het vaderland te dienen. De oorlog wordt nogal gekunsteld naar voren gebracht, maar het blijft wel een beklijvend kijkstuk. Wel fijn om de mythe van de Parijse taxi's aan de Marne eens te kunnen bewonderen. De legende vertelt dat het de Parijse taxi's waren die de Duitsers tot stand hadden gebracht. Die taxi's voorzagen immers een enorme mobilisatie van de Franse troepen aan het front. Nouja, die impact is wel wat genuanceerder. Laat ons het erop houden dat vooral het Duitse leger enkele grote blunders heeft begaan daar in de zomer van 1914

Op het einde komt het allemaal wat als een potpourri samen. De dood van Chico, de Wapenstilstand én de herrijzenis van Chico. En dat allemaal in 5 minuten en op hetzelfde moment. Nouja, leuk was het wel!