Mortal Kombat (1995)

'Mortal Kombat' is gamekitsch dat zijn gelijke niet kent: onnoemelijk slecht geënsceneerd, pijnlijke muziek en campy acteerprestaties. De hilariteiten zijn echter niet bij te houden, waardoor 'Mortal Kombat' ergens nog een zekere vorm van entertainment te bieden heeft.

1*

Misschien wel leuk voor fans van de videogames, maar verder is dit toch niets. Af en toe een leuk gevechtje met karikaturale figuren. Voor kinderen moet het speelse wel wat hebben, maar als film gaat het toch snel bergaf.

Ik ben nooit een gigantische Mortal Kombat fan geweest, al had ik wel het eerste deel op de Game Boy waar je met slechts 6 personages (Kano, Liu Kang, Sonya, Sub-Zero, Rayden en Scorpion) een beperkt aantal moves had die zeer sloom werden uitgevoerd. De film was al een lange tijd geleden en ik verwachte bij een herkijkbeurt eigenlijk blootgesteld te zullen worden aan afgrijselijk acteerwerk en matige vecht-choreografie.

Dit was gelukkig bijna helemaal niet waar! Grootste miskleum blijft echter wel de vechtscene tussen Sonya en Kano, waarbij het zo overduidelijk is dat beide vechters geen kaas van martial arts gegeten hebben, dat het pijnlijk is. Gelukkig was dit ook de laatste keer dat Sonya echt mocht vechten, zodat er meer ruimte over bleef voor de goed gechoreografeerde en geregisseerde scenes met Kang en Cage. Wat vooral opviel, was dat voor een Westerse films hun scenes een goed ritme hadden en gebruik maakten van veel lange shots, zonder hinderlijk plak- en knipwerk.

Ik zal wel weer de enige zijn overigens die genoot van Christopher Lambert en zijn sarcastische opmerkingen, want er waren veel slechtere en bovenal minder leuke acteurs in de film aanwezig. Sonya was afgrijselijk en de prinses zelf had ook een zeer ondankbare rol. Wat betreft special effects was een personage als Reptile afgrijselijk verouderd, waar Goro wonder boven wonder nog zeer degelijk naar voren kwam. In vergelijking met het iets eerder uitgekomen Street Fighter oogt deze film vele malen professioneler.

Grootste mankement blijft echter het kinderlijke script (en bij de making of zei de producer nog dat men probeerde Hong Kong actie met een goed verhaal te combineren, men is hierin slechts voor de helft geslaagd) en een hoop grappen waar je plaatsvervangende schaamte aan overhoudt. Beat 'em ups vertalen zich nu vaak slecht naar films als het op verhaal aankomt en Mortal Kombat maakt zich daar net als Street Fighter schuldig aan (al is men hier het oorspronkelijke verhaal wel meer trouw gebleven dan bij SF het geval is). Maakt dit uit? Niet zolang de actie in orde is, vandaar dat ik met plezier uitkijk naar een nieuwe film als Tekken waar zowel de regisseur als acteurs kennis van zaken hebben.

Of ik Mortal Kombat net zo goed/leuk vind als Street Fighter weet ik nog niet, die film was immers toch een stuk vermakelijker in al zijn knulligheid. Als we het echter hebben over actie, dan moet ik Mortal Kombat door de aanwezigheid van Robin Shou toch echt het voordeel geven. En Street Fighter mag dan wel een heerlijk overacterende Raul Julia hebben, Mortal Kombat heeft de immer fenomenale slechterik Cary-Hiroyuki Tagawa, die het voor mij toch net iets beter doet.

Op naar deel 2, die heb ik vroeger per slot van rekening helemaal niet gezien, dus daar heb ik nu in ieder geval geen valse herinneringen aan

Nog erger dan vrijwillig de film Double Dragon kijken op een bloedhete zaterdagavond, is als je hem in double feature met dit stukje wansmaak hebt staan. Die laatste ben ik nog met gemak doorheen gekomen maar toen ik dit opzette moest ik hem wel even knijpen, wat een verschrikking en langdradig dat ie was! Heb het spel nooit gespeelt maar het deed mij meer aan als een belachelijke jaren 90 B-versie van cult favoriet Enter the Dragon, compleet met al het negatiefs dat die tijd te bieden had, lees: lelijke aankleding, goedkope effecten en droge technodeuntjes onder de verder oh zo serieus bedoelde gevechten. En dan heb je ook nog die vervelende Lambert! Erg, erg fout!

1,5 sterren

Flawless victory

Normaal gezien was het het plan om gisteravond een Killer Tomatoes marathon te houden maar omdat mijn kameraad, met wie ik de marathon ging houden, nogal moe was, werd er besloten om de Mortal Kombat reeks nog eens te herzien. We hadden allebei de beide live action films gezien (de animatiefilm niet) maar we hadden ook allebei goede herinneringen aan de vele spellen van Mortal Kombat. Het resultaat? Twee gasten van 19 jaar die als twee idioten liggen mee te roepen met het heerlijke titelnummer wanneer de film begint.

Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom dit zo laag staat aangeschreven. Gameverfilmingen hebben de naam dat ze vaak op niets trekken maar de beat 'em ups verfilmingen à la Street Fighter en DOA kan ik altijd wel waarderen. Hetzelfde geldt voor deze eerste Mortal Kombat film. De film concentreert zich, nogal logisch, op het toernooi zelf maar Anderson (leuk om te zien dat hij later nog de Resident Evil reeks heeft verfilmd) weet een perfecte mix te brengen tussen het minieme plot en de gevechten. Allemaal erg leuk maar de sfeer van het spel wordt gewoon zo lekker benadert dat het heerlijk is om hier na te kijken. Mijn eerste Mortal Kombat moet denk ik de Trilogy op PS1 zijn geweest, gevolgd door Sub Zero Mythologies en nog een resem PS2 spellen maar een aantal jaar geleden vond ik de eerste Mortal Kombat als Plug & Play console. Niet echt boeiende informatie maar ik wil hiermee aantonen dat de reeks wel een serieus stuk van mijn jeugd heeft beïnvloed en dat dat misschien de reden is waarom ik dit zo'n leuk vermaak vind. Is het het simpele maar geniale idee, de cheesy one-liners of de overdreven personages? Ik zou het bijlange na niet weten maar ik heb me gisteravond rot geamuseerd. Veel is natuurlijk ook te wijten aan het feit dat Anderson zijn eigen film niet echt serieus neemt en dat het plezier er van af spat. Qua humor is dit vaak ontzettend idioot (Cage die begint te whinen tegen Goro over zijn 500$ kostende zonnebril o.a.) maar het heeft een zeker cheesyness gehalte dat me wel kan bekoren. Je moet natuurlijk wel met de juiste instelling naar de film gaan zien en ik denk dat dat de reden is waarom de film zo laag scoort, er zijn simpelweg teveel mensen die al op voorhand denken dat dit rotzooi is...

Het eerste deel kent ook een aantal interessante personages die stuk voor stuk sterk worden geportretteerd door de cast. Christopher Lambert is iemand die mij altijd zal bijblijven door 3 rollen uit zijn carrière. De eerste is Connor Macleod, de tweede is Beowulf en de derde is natuurlijk Rayden. Een barslechte acteur maar verdomme, hij heeft een zekere uitstraling die perfect bij dit soort films past. Johnny Cage heb ik altijd wat een minder personage gevonden. Ik was nooit zo voor de pretty boys maar ik moet toegeven dat Linden Ashby het uitstekend doet. Wel hilarisch om te lezen dat ronkende namen zoals Johnny Depp en Tom Cruise aan de naam van Cage waren gelinkt maar toch liever Ashby eigenlijk, hier moeten geen bekende namen aan meedoen. Hetzelfde geldt voor Sonya Blade. Oorspronkelijk was het het plan dat Cameron Diaz hier aan ging meedoen (zie je die al in godsnaam vechten tegen Kano?) maar dan ben ik wederom blij dat het Bridgette Wilson is geworden. Oké, de vechtscènes waren soms wat houterig (het gevecht met Kano was wel erg fake) maar Sonya is gewoon zo'n heerlijk personage om naar te kijken. Ach, er zal wel weer een groot gedeelte puberale nostalgie voor tussen zitten die ik waarschijnlijk met weinig andere mensen deel. Robin Shou was trouwens wel uitstekend als Liu Kang, meer zelfs want hij is gewoon Liu Kang. Eigenlijk zit heel de cast wel goed maar dat is ook vooral doordat er zo'n grote herkenbaarheid aan personages inzitten. Liu Kang, Cage, Sonya, Kitana, Scorpion, Reptile, Shang Tsung, Rayden, ... We krijgen gewoon een hele grote shitload aan bekende gezichten (althans toch voor degene die de spellen hebben gespeeld) en dat is gewoon leuk om te zien. Als acteur moet je het dan ook niet van je acteerprestatie hebben maar meer van de uitstraling die je uitstraalt en dat zit bij iedereen wel goed.

Qua effecten was dit eigenlijk beter dan ik had verwacht. Niet alles ziet er even goed uit en ook is het een tikkeltje ondermaats voor een film uit '95 maar over het algemeen is er wel veel leuks te ontdekken. Goro zag er geweldig uit en de omgevingen waren eigenlijk ook best wel te pruimen. Natuurlijk is er ook veel werk gestoken in het herkenbaar maken van de personages en in dat opzicht is Anderson meer dan geslaagd in zijn opzet. Cage is de enige die er niet echt uit zag zoals ik me voorstelde uit de spellen (iets wat in deel 2 werd goedgemaakt) maar de rest zag er allemaal erg authentiek uit. Hulde! Ook leuk om trouwens een aantal van de bekende signature moves terug te zien. Vooral de friendship fatality van Cage was fantastisch.

Noem het nostalgie, noem het rommel, noem het eender wat maar Mortal Kombat is in mijn opzicht een erg geslaagde game verfilming. Jammer genoeg dat dit weer gigantisch hard word afgebroken maar daar valt nu eenmaal niets aan te doen. Ik heb in ieder geval een amusant eerste deel van de marathon gehad.

4*

Als grote fan van de Mortal Kombat games in die tijd, ben ik deze meteen in de bioscoop gaan kijken toen hij verscheen.

Geweldige ervaring om al die herkenbare personages uit de game op groot scherm de moves te zien uitvoeren die je zelf zo goed kende. De opzwepende muziek erbij maakte het plaatje compleet.

Nu nog eens terug gekeken en het blijft nog steeds een aanrader voor iedereen die de games ooit speelde of gewoon van veel martial arts en actie houdt.

De personages zijn erg getrouw aan hun virtuele evenbeelden, vaak tot in de kleinste details.

De grapjes en knipogen tussendoor naar de game zijn erg leuk.

Linden Ashby die Johnny Cage vertolkt doet het goed, maar liever had ik Jean Claude Van Damme hiervoor gezien, die hier echt geschikt voor had geweest en waarop het personage trouwens geinspireerd was.

Een van de betere games verfilmingen die er zijn, een aanrader!

4 sterren

De games waren fantastisch en hebben mij heel wat uurtjes plezier bezorgd.

Anderson wordt ten onrechte als slechte regisseur bestempeld. Hij probeert er wel degelijk iets van te maken. Film is een heel ander medium, en dingen die in de games goed werken doen dat niet perse in het film format. Toch weet Anderson een leuk verhaaltje in elkaar te knutselen die de liefhebbers van de games zeker kan bekoren. Veel personages uit de games die in de gevechten goed uit de verf komen. Jammer alleen dat er neit veel gebruik wordt gemaakt van special moves. Dat miste ik toch wel een klein beetje. Had de film eerst op 1.5* staan, maar is toch nog beter bevallen dan ik me kon herinneren.

Mortal Kombat is de verfilming van het gelijknamige computerspel. En zoals met de meeste van dit soort verfilmingen haalt de film het in de verste verte niet bij het spel.

Er zit nauwelijks humor in en vooral de gevecht- en actiescènes zijn matig gechoreografeerd en ronduit slecht te noemen. De muziek is slecht gekozen en draagt totaal niet bij aan enige sfeer. Daarnaast is alles, net zoals het spel zelf inmiddels behoorlijk gedateerd. Als je niets met het spel hebt is hier weinig aan, en zelfs als je er wel wat mee hebt, kan het blijkbaar ook nog een brok ellende zijn.

1,0*

Hoewel dit in alle opzichten een B-film lijkt te zijn (een verfilmd videospel met veel martial arts, gemaakt door een vrij onervaren filmmaker met acteurs die –met uitzondering van B-ster Christopher Lambert– nooit zijn doorgebroken), vind ik dit toch een ontzettend leuke, onderhoudende en zeer vermakelijke film. Sommige vechtpartijen zijn nog altijd leuk om te zien (Johnny Cage versus Scorpion, vooral de tweede helft in dat prachtige decor vol krakkemikkige steigers, en Liu Kang versus Reptile in die oude kelder op Outworld), de decors zijn prachtig en sfeervol, Kano is een lekker vieze schurk, en de muziek kickt nog altijd ass. Als niet-gamer zie ik dit gewoon als een low-budget-fantasyfilm die z'n genre ruimschoots overstijgt. (Hoewel, low-budget, volgens IMDb kostte deze film 18 miljoen dollar, volgens mij in 1995 toch geen misselijk bedrag.)

De cast weet ook precies hoe ze de zaak moeten opvatten: Bridgette Wilson (mevrouw Pete Sampras!) neemt het serieus, Robin Shou neemt het serieus maar heeft altijd tijd voor zijn sexy glimlach, en Linden Ashby neemt het nergens serieus en krijgt dan ook een paar aardige one-liners ("Thank God I didn't ask him to park the car!"). Zijn finest moment : als Sonya Blade ondanks haar enorme GSM geen contact met de buitenwereld kan krijgen zegt Johnny Cage: "While you're at it, why don't you call my agent?" Sonya: "Do I look like your secretary?" (Hier had Ashby eigenlijk moeten zeggen: "No, but I wish she looked like you.") Even later valt Johnny bij het uitstappen uit de prauw met al zijn koffers in het water (goed gedaan en erg grappig), en als hij zich druipend en wel (en met z'n zonnebril nog op) bij Sonya meldt vraagt zij: "Where the hell are we?" Waarop hij: "Do I look like your travel agent?"

En Cary-Hiroyuki Tagawa als Shang Tsung : "Your soul is MINE!!!" – laten we blij zijn dat Arnie dat nooit zo heeft proberen te zeggen.

Minpunten? Twee. Het is jammer dat we zo weinig van Goro zien en dat z'n vechtpartij met Johnny Cage zo snel is afgelopen, ik had nog wel wat meer gruwelijk geweld van hem willen zien. En Christopher Lambert vind ik hier echt abominabel, zijn personage zou charismatisch-indrukwekkend moeten overkomen maar ik zit alleen maar de hele tijd naar die malle pruik te kijken en me over dat accent te verbazen. Misschien dat Lambert een zekere mate van ironie in zijn vertolking wel liggen, in de Making of op de DVD omschrijft hij zijn personage als "a god with a sense of humour", maar wanneer hij in het begin met een bizar lachje tegen de drie helden zegt: "The fate of billions will depend on you. Heh heh heh heh!... Sorry." klinkt dat meer alsof hij een take verpest en zich er dan maar met een kwinkslag vanaf probeert te maken.

En de vraag waar ik op het einde toch maar mooi mee blijf zitten : waarom loopt Bridgette Wilson niet de héle film door in dat geinige offerjurkje (Johnny Cage: "Nice dress!") met d'r haar zo los?

Sta net als velen met mij ook versteld van de lage score die deze cult klassieker hier krijgt. Vanavond weer is een keer herzien en met een grote glimlach gekeken. Noem het jeugdsentiment maar deze film blijf ik een prima gameverfilming vinden. Je moet er van houden, en ik hou ervan. Verder kon de soundtrack me erg bekoren. Ook de kleine details (als Reptile vanuit reptielvorm naar ninjavorm switch hoor je z'n naam gezegd worden) vond ik tof gedaan.

3,5*

7/10 (IMDB)

Matig.

Al is het voor een gameverfilming absoluut niet slecht. Nooit een groot MK fan geweest (al ging ik vroeger in de arcades altijd wel kijken naar MK kasten), maar ik ken er genoeg van om de referenties mee te pikken. Vroeger deze film zelfs in de bioscoop meegepikt, maar erg veel kon ik me er niet van herinneren.

Foute soundtrack, al viel ik een beetje uit de lucht toen ik plots Orbital hoorde. Magnifiek nummer ook, kon het me niet meer herinneren. Verder visueel nog wel oké. Vooral de omgevingen zijn sfeervol vormgegeven. De gevechten jammer genoeg héél wat minder. Slechte en slome martial arts, niet Anderson's kopje thee zo te zien.

De film duurt uiteindelijk iets te lang, mist wat enigmatischere vechtersbazen en coole moves, maar qua plat vermaak werkt het wel. En da's al heel wat voor een gameverfilming.

2.5*

The fate of billions will depend on you! Ha ha ha!

Vanaf dat moment wist ik wel waar dit op zou uitdraaien: een en al stompzinnigheid met ertussendoor quasi-epische gevechten. Het is lachwekkend debiel, het acteerwerk is ondermaats en de special effects zien er ook niet al te florissant uit. Oersaai werd dit godzijdank niet, dus 2,5* is wel op zijn plek voor deze film.

Onbekend met de game, en wat een gedrocht van een film is dit!

Voor de liefhebbers zullen we maar zeggen, want filmtechnisch is het één groot drama. *1,5

Nostalgie. Niet alleen de game, maar ook de film.

Canal+ kijken op een druilerige woensdagnamiddag.

Blazen omdat deze brij afgehaspeld wordt, maar toch uitkijken.

Uitstelgedrag voor het huiswerk, uiteraard, maar ook herkenbaarheid, eenvoud, goed overwint kwaad.

En dan 25 jaar later, slapeloze nacht, Netflix aan, scrollen, Mortal Kombat? Yeah, right?!

We hoeven niet meer te kijken, we kunnen kiezen wanneer we wat zien. Maar op woensdagnacht kijk je geen hoogstaand werk, je kijkt een film waarbij het niet erg is dat je in slaap valt, je hoopt dat je bij de film in slaap valt! En anderhalf uur vliegt voorbij met slecht acteerwerk, maar ook memorabele quotes als:

You'll fight bravely enough, but foolishly, carelessly and you'll be beaten

If you are afraid to trust, you will lose!

Bijna kom ik in de verleiding om dit werk een hoge quotering te geven, bijna... Maar de ochtend en een beetje slaap komt en verder dan 2* ga ik niet. Ook al vind ik Mortal Kombat fantastisch!

Andersons tweede.

Dat mag wel duidelijk zijn, want Mortal Kombat is niet de meest professionele film. Een guilty pleasure voor enkelen, maar ik denk dat ik de film te laat heb gezien. Dit lijkt me typisch zo'n film die voor kinderen erg gaaf is en de game ook spelen, maar voor mij is het nu allemaal iets minder aantrekkelijk.

Zeker de gang van zaken is nogal rommelig in Mortal Kombat. Dat W.S. Anderson geen interesse heeft in goede scripts is niet onbekend, maar hier is het wel heel ernstig. Of dat nu uiteindelijk aan het schrijfwerk of aan de regie ligt twijfel ik over, aangezien er ook verhalen op het internet staan over de onervarenheid van W.S. Anderson op de set.

Visueel is het allemaal behoorlijk fout en lomp. De CGI is afgrijselijk lelijk, het lijkt op Sharknado maar dan oprecht. Ook het camerawerk, de montage en de actie zelf hadden wat meer aandacht mogen krijgen. De gevechten zijn rommelig en matig gemonteerd waardoor het nooit echt cool is. Wel zitten er een aantal foute gevechten in die de boel wat opfleuren, ondersteunt door een heerlijke soundtrack.

Acteerwerk is verder niet al te best, al doen enkele crewleden het wel aardig. Het zijn vooral de dialogen die van bedroevend niveau zijn. Enkele personages komen inderdaad letterlijk uit de game, de mix van ultraserieuze figuren en grappenmakers gaat niet zo lekker, vooral omdat beide kanten extreem sterk worden aangezet.

Er heerst best een lekker tempotje, maar W.S. Anderson wil iets te veel. Zo lijkt de film leuk te zijn met dat toernooi enzovoort, maar dat toernooi doet er bijna niet aan toe en zo krijgen we vooral een standaardplotje met vermiste familieleden en missies. Ik vind het jammer dat dit soort dingen altijd de leuke elementen moeten overdekken zoals het toernooi zelf.

Duurt verder net wat te lang, maar er zit wel genoeg actie in om de kijker geboeid te houden. Veel actie, al is niet elke scene even leuk. De foutheid en lompheid van de film komt een klein eind, maar het rommelige en saaie verhaal is toch wel een serieuze domper. Dat de personages zo karikaturaal mogelijk neergezet worden helpt ook beslist niet. Wat vlottere regie en beter gemonteerde actiescenes hadden deze film wonderen kunnen brengen. Voor nu een onvoldoende, ik blijf er toch bij dat ik deze film te laat heb gezien.

Een bekende nineties film hit vroeger.

Waarin echt nog decors en animatie en beeldhouwers en puppet technieken aan te pas zijn gekomen.

Waarin geen Cgi aan te pas komt.

Waar je tegenwoordig zo mee overladen wordt.

Met een prima cast en hele leuke techno house stijl van film muziek

Een prima en entertainende aktie en fantasy film nog steeds.

Scorpion and Sub-Zero… deadliest of enemies, but slaves under my power.

Deze 90’s guilty pleasure herzien op bluray. Opgegroeid met de videogames op de SuperNintendo. Helaas gemist in de bioscoop, maar kort daarna samen met mijn vader gehuurd in de videotheek als ‘dagfilm’. Puur jeugdsentiment dit met die heerlijke techno soundtrack, die tevens als eerste een platinum album onder ‘Electronic Dance Music’ kreeg. Christopher Lambert zet hier een gave rol neer als Lord Rayden met geweldige oneliners. Ook Liu Kang, Shang Tsung en de mooie Talisa Soto als Kitana uit Puerto Rico zijn goed gecast. De special effects waren ok voor die tijd en de decors waren prachtig, wat een sfeer in deze film.

De opnames vonden vooral plaats in Thailand.

Robin Shou was kampioen wushu en tevens stuntman in HongKong.

Van Damme werd gevraagd voor de rol als Johnny Cage, maar sloeg hem af omdat hij te druk was met het filmen voor Street Fighter (1994).

In 1997 werd er nog een vervolg uitgebracht, die niet in de buurt kwam van deze film. Alleen Liu Kang (Shou) en Kitana (Soto) keerde terug van de originele cast.

You weak pathetic fools, I’ve come for your souls!

I don’t think so

Love it