Crna Macka, Beli Macor (1998)

Een met levenslust gemaakt kolderiek slapsticksprookje, vol met absurde situaties. Deze originele (door een mengelmoes van invloeden), hyperactieve, wilde en zorgeloze komedie, spelend in een wereld van magie en fantasie, is ontstaan vanuit een documentaire, de personages zijn kleurrijk uniek, maar overdreven, het camerawerk is prachtig en de soundtrack levendig.

pitboel warrieueuhhh...pitboel warrieueuhhh... vermakelijke film vol kleuren en geuren.

Kusturica zet de 'zigeuners' op een voetstuk, waarbij je na de film wel sympathie hebt voor die Balkan-bendes.

Swingende soundtrack & kolder ten top, aanrader.

echt heerlijke humor.

Terrier!

YouTube - Black Cat, White Cat OST: Pit Bull Terrier

De film doet me sterk denken aan een hoop kippen die net onthoofd zijn en op een muziektoontje van Benny Hill rondfladderen. Zeer enerverend en chaotisch allemaal. Het absurde verhaaltje zelf kon mij wel bekoren.

Net de helft. 2.5*

Lang geleden dat ik deze film zag, maar ik heb er positieve herinneringen aan. Fijne humor en aanstekelijke muziek.

Binnenkort weer eens uit de kast trekken.

Uitstekende film waarin een zigeuner wordt bedrogen als hij een flinke hoeveelheid benzine denkt te kopen. Een lekker chaotisch geheel, en niet alleen vanwege de plotontwikkelingen die zich opstapelen. Fris, origineel en een leuke soundtrack. Misschien wat aan de lange kant, maar grappig is het allemaal wel.

Wat een geschift stel mensen dit haha. Heerlijk hilarisch filmpje. Lekker over the top en een buitengewoon feestelijke sfeer. Hoewel ik nergens echt buikpijn van het lachen kreeg was het erg vermakelijk.

Vreemde komedie met leuke malloten. Absurdistisch en idioot. Dwaas en verrukkelijk.

Dat zijn enkele indicaties die bij deze film horen, humor die ik niet helemaal had vermaakt maar de film was om voor we het wisten. En vergeten doe je dit ook niet snel vanwege de afwijking van alles wat we gewoon zijn. Avondje vreemdgaan (qua normen)? Ga dan deze kijken!

Absurde (in de goede zin) Oost-Europese over de top-komedie, heeft veel weg van een klucht, en een humor waar je wel van moet houden. Het is qua humor niet helemaal mijn ding, al vond ik het richting het einde steeds beter worden. Bij dit type komedie vind ik een hoog tempo wel passen, en wat dat betreft had het wel een tandje hoger gekund. Leuk om het een keer gezien te hebben, een kleine 3*.

Het was al lang geleden dat ik deze gezien had, vond het altijd een van de mindere Kusturica's. Herziening bevestigt dat, Black Cat, White Cat begint wel goed, met het gekonkel van Matko en zijn cunning plan, maar de tweede helft wordt het wat te veel van het goede, met de ellenlange bruiloft en de climax die je al van een kilometer aan ziet komen, om nog maar te zwijgen van de uberflauwe wc-grap.

Jammer, want de eerste helft was wel leuk. Kusturica weet als geen ander met kleine, op het eerste oog nietszeggende details, een typisch sfeertje neer te zetten, gesteund door aanstekelijke zigeunermuziek. Een varken die de roest van een auto eet, een jongetje die een kale schaker uit het niets op z'n hoofd slaat, een rat die een waaier aandrijft: Black Cat, White Cat, met name het eerste deel, zit vol met dat soort korte scenes. Het acteerwerk hield niet over maar Matko en "Pitbull...Terrier!" Dadan waren geslaagde karakters, als tegenpolen. De meeste andere acteurs deden het redelijk, al was het alleen maar door hun bijzondere koppen met grote snorren en gouden tanden. De enige die uit de toon viel was de blonde love interest, iets met haar stem en gedrag dat me tegenstond.

De humor is wat flauw maar omdat de film sowieso volslagen maf en dol is stoort dat niet: de film is een heerlijke orgie van idiotie en zintuiglijke prikkeling maar heeft tegelijk een goed verhaal en is nog best geloofwaardig. De film is een soort Fellini-in-het-kwadraat, een Tom Waits-aan-het-lachgas of een The Good, The Bad and The Ugly op amfetamine. De film heeft zeker zijn minpunten maar ik heb genoten!

Ik ben niet zo vertrouwd met het werk van Emir Kusturica waardoor ik vrij blank deze film ben ingedoken. Black cat, white cat is zo'n typische absurde humorfilm geworden die elk land wel ergens in zijn repertoire zal zitten hebben. De twee grootste troeven van de film zijn de personages en het verhaal.

De personages zijn erg kleurrijk en een plezier om naar te kijken. De karakters zijn expressief met veel gebaren en veel mimiek. Vooral het personage van Dadan is een echt plezier om bezig te zien. Een vat vol energie, maar bij momenten op het belachelijke af waardoor hij soms meer weg heeft van een clown dan van een gevreesde gangster. Zijn liefde - of dominantie zoals je wil - over zijn zus(sen) is aandoenlijk. Ook de andere karakters zijn sterk en aangenaam om volgen. De drie generaties Destanov zijn eveneens geweldig. Neem daarbij de sfeer van zuipen, feesten en onbezorgd leven zoals Slavische volkeren erg goed in zijn en je hebt een leuke filmavond.

Ook het verhaal is erg leuk om volgen en heeft tussen al het absurde door wel wat te bieden. Alles draait uiteindelijk om de bruiloft en alles wat er rond hangt of aan vooraf ging is mooi omkleed. Bij momenten is het absurditeit ten top en ook al is niet alles even geslaagd, blijft het genietbaar. Er zijn toch enkele momenten die me zullen bijblijven zoals de zangeres met de nagel in haar gat, die ijsblokken, die dwerg, de 'pitbull-terriër', de ganzen die als handdoek dienden, en de katten uiteraard die te pas en te onpas opduiken net zoals Scrat dat doet in de Ice age franchise. Leuk!

gelukkig is de dierenbescherming niet op de set geweest. Tsja heel slecht maar na een uurtje begint t wel grappig te worden die slechtheid en oubolligheid en boeit t zowaar. Allo allo louis de funes benny hill. De muziek is wel lekker..

Kusturica haalt echt van alles uit de kast qua filmische leukigheden en gooit het in een druk geheel, een soort Wes Anderson in overdrive. Helaas werkt niet alles even goed en leidt het vaak tot niet meer dan een glimlach op je gezicht.

Qua muziek en bijbehorende sfeer zal de film ongetwijfeld van grote invloed op die Balkan pop/beats cultuur zijn geweest.

zelfs de grootste kniesoor kan hier wel een greatest hits aan grappen opsommen (mijn favoriet : legt zijn oor op de spoorlijn en hoort de auto van Dadan aankomen) want de film zit barstensvol knotsgekke, absurde en zelf surrealistische situaties maar de film blijft wel ontzettend mager – sterke scenes hier en daar (zonnebloem veld, de aankomst trein) maar de chaotische, energieke, anarchistische gevulde scenes leiden slechts naar een voorspelbaar happy end.

'Het is dat dit ruim twintig jaar oud is, anders zou ik zeggen dat Kusturica een van de weinige hedendaagse regisseurs is die goed naar Fellini keek en dan met name Amarcord. Opvallend trouwens dat Kusturica zo uit de mode is dat de laatste film die hier uitkwam 14 jaar geleden is. Deze haalt nergens het niveau van het veel betere Underground, maar is wel een brok aan chaotische energie van het soort dat je niet vaak meer ziet. Zoveel energie dat je daarin ook met flink flauwe grappen weg kunt komen.

Weinig zulke aparte films zoals deze gezien. Begrijp de hoge scores wel, maar voor mij niet helemaal besteed. Die ganzen blijven wel op mijn netvlies staan trouwens.

Op de gok deze Black cat, white cat meegenomen, hoewel ik wel wist van de overwegend goede beoordelingen, en me daarna maar eens ingelezen in de film om vervolgens te ontdekken dat het een satire betrof. En nu laat ik me graag verrassen, daarom dus met deze beste bedoelingen gisteren ingestart, toch sloeg bij mij de verbazing al snel om in irritatie.

Desondanks mag vanaf het begin het vet aangezette kolderieke en kleurrijke beeld er zijn vol doldwaze karakters die de gemiddelde slapstick, en inderdaad de vergelijking met Benny Hill of een stel kippen zonder kop, niet zouden misstaan. En aanvankelijk wint de nieuwsgierigheid en de verbazing rond de familie Destanov waar een meesterplan en de hormonen aangaande Ida de boventoon voeren. En zoals gezegd mag de dik aangezette sfeer en kolder er zijn, wordt sterk en natural geacteerd het geheel begeleid door een fraaie Klezmer achtige soundtrack. Geinig zijn toch vooral de scènes zoals de handel met de Rus over de wasmachine, of het vette varken dat de auto staat kaal te vreten gedurende de film of een sfeervol geheel zoals de band die opa komt ophalen uit het ziekenhuis. Het is een kleurrijk circus in die zin waar geen normaal figuur of karakter in voor komt en buiten dat veel gelijkenissen toont met het betere Guy Ritchie werk.

Maar na zo'n drie kwartier begin ik die kolder, hysterie en chaos wel een beetje zat te worden en vraag ik me zowel af of ik een Theo en Thea film beland ben en of al deze poespas nog ergens heen gaat. Want buiten het zoals te verwachten mislukte meesterplan en de kalverliefde tussen Ida en Zare is het weliswaar een komen en gaan van karakters en subplotjes maar wil de echte lijn en richting mij niet duidelijk worden. Maar misschien komt dit ook wel omdat ik de film dan inmiddels al opgegeven heb als zijnde niet iets voor mij. En wat vliegt die eindfase alle kanten op, de hysterie en chaos is mij dan regelmatig te veel en snak ik al geruime tijd naar het einde van deze veel te lange film met de constatering dat ik niets van de titel terug zie, want een zwarte en witte kat zouden eventueel voor balans staan maar ik zou niet weten hoe in deze chaotische en kleurrijke draaimolen.

Begrijp me goed dat het verre van slecht is, je moet het bovendien maar kunnen maken en uiteraard zullen er mensen zijn die hiervan smullen en hier wel iets in zien, maar dit is overduidelijk not my cup of tea.