Hedwig and the Angry Inch (2001)

moet ik nu huilen of lache? of allebij? Ik ga er in ieder geval maar niet mee verder. Tis me wat te fout en te melig.

film met meer diepgang dan zou je op 't eerste gezicht zou denken. en de liedjes, je moet er van houden. in Rocky Horror vond ik de liedjes maar niets, in deze film vond ik ze wel oké. best wel een interessante film die duidelijk met veel liefde gemaakt werd. niet 100% m'n ding maar 't kon me wel boeien van start tot finish.

Helemaal niet mijn smaak. Het deed me zo'n beetje denken aan een mislukte David Bowie of iets anders.

Leunt erg op The Rocky Horror Picture Show maar heeft desondanks toch genoeg eige smoelwerk om te kunen overtuigen. Het nummer Angry Inch is overigens later gecoverd door Type o negative op de cd Life is Killing me. Toch een behoorlijke aanrader en zeer geschikt voor de tip 100 ofzo

Het feit dat er een glamrock zingende travestiet in voorkomt is, wil toch niet zeggen dat het aanleunt op The Rocky Horror Picture Show? Dit is een totaal andere film met totaal andere personages. Het thema vertoond eerder gelijkenissen met een film als In Einem Jahr mit 13 Monden.

Je hebt natuurlijk gelijk maar als ik een glamrock zingende travestiet zie is de eerste associatie die ik krijg, hey dit heb ik Tim Curry al eens eerder zien doen. Dit doet overigens niets af aan de geweldige acteerprestatie van John Cameron Mitchell. Verder is dit een zeer orginele film die inderdaad een hele andere stijl heeft dan Rochky Horror Picture Show

muziekstukken vond ik goed, film ertussen vond ik niets, had geen enkele band met geen enkele van de personages, kon me helemaal niet inleven in hun drijfveren en zag er de humor ook niet van in.

Jammer, Priscilla was beter.

Behalve travo's hebben deze films niks gemeen. Dit is veel meer een verhaal met symboliek en Priscilla is meer gewoon een filmpje. De humor is in deze film af en toe briljant!

Bombastische, humorvolle, vette, soms ontwrichtende rockmusical-cultfilm, vol heftige kleuren, glitters en onvervalste make-up. Origineel onderwerp.

Of veel mensen hier op MovieMeter begrijpen de film verkeerd of ik zit met mijn bewondering voor deze prent op een heel andere golflengte dan het merendeel onder ons.

Ik denk ook dat je deze film echt een kans moet geven en niet zomaar moet kijken 'als leuk filmpje tussendoor', er zit namelijk nogal een verhaal in. De eerste keer dat ik Hedwig and the Angry Inch zag vond ik er ook niet bijster veel aan, maar toen vrienden van mij er hele andere verhalen inzagen als ik, heb ik de film nog eens bekeken. Toen zag ik allemaal nieuwe dingen waar ik eerder niet over na had gedacht. De geanimeerde scènes in de film vertellen ook op subtiele wijze gedeeltes van het verhaal van Hedwig, aangevuld met veelal prachtige muziek.

En juist omdat deze film mijn fantasie zo prikkelt, vind ik het geweldige cult-cinema.

4,0*

Tja, ik had er ook wat moeite mee om hier in te komen. Grap en traan gaan hier hand in hand, maar allebei komen ze er niet echt goed door, op wat losse momentjes na, waarschijnlijk door mijn gebrek aan inlevingsvermogen en de karige muziek (hoewel de bijbehorende optredens wel redelijk veel goed maken). Ben het niet echt eens met psycholamp: zoveel meer symboliek had deze film nou ook niet; hier lag het er allemaal alleen wat meer bovenop door de flashbacks en een stukje geschiedenis. Daarnaast zijn de muzikale acts en theatraliteit redelijk gelijk, hoewel priscilla wat beter uitgewerkte personages heeft.

kom maar op, ik val onder 1 van die mensen.

Vind der persoonlijk niks geen cult aan. Zeer matige film, weinig verhaal en qua muziek vond ik alleen de titel song zeer mooi.

Knap evenwicht tussen camp en emotie in deze rockmusical-achtige film. Verschillende genres komen voorbij al is glamrock wel de grootste muzikale invloed. Het musicalgehalte zit 'm dan weer in de vrij letterlijke teksten van de liedjes en daar moet je tegen kunnen. De liedjes vertellen het verhaal en soms nog eens wat we net al gezien hebben. Leuke simpele maar doeltreffende animaties. Heb me er prima mee vermaakt.

3.5*

5 maar te zien in EYE: Hedwig and the Angry Inch bij EYE.

Aparte documentaire achtige film/roadmovie. Heb het normaal niet zo op dit soort films maar deze blijft interessant genoeg dat je blijft kijken.

Een tikkie onevenwichtig, maar toch vreemd genoeg om te blijven bekoren.

Knappe hoofdrol van John Cameron Mitchell (met overtuigend Europees accent) in onderhoudende film met een aantal aardige liedjes, en het duurt allemaal ook nog eens niet te lang.

John Cameron Mitchell had van mij de oscar gekregen hoor, wat een prestatie..

Hansel needs some sugar!

Een erg mooi verhaal over gender en seksualiteit. Het thema van de film is - naar mijn mening - tweezijdig. Het gaat over de oorsprong van liefde en of twee verschillende mensen, één kunnen worden. Dat wil zeggen, is transcendente liefde mogelijk...

Aan de ene kant, gaat het over het verhaal in Plato’s symposium. Vroeger hadden mensen 4 benen, 4 armen, 2 lichamen en twee hoofden. Ze waren daarom 2x zo slim, en 4x zo sterk als wij vandaag de dag. Deze mensen kenden geen liefde. Ze waren volstrekt gelukkig met hunzelf en ze waren volstrekt zelfvoorzienend.

Er waren toen (ie vroegâh) drie type mensen: degenen die bestonden uit 2 mannen lichamen, uit twee vrouwenlichamen of degenen die bestonden uit 1 vrouw en 1 man. Toen kwam Zeus en hij werd jaloers op de mensen. De mensen waren zo snel, en zo slim dat hij bang was dat de mensen sterker dan de Goden zouden worden. Wat deed Zeus? Hij splitste de mensen in tweeën! En hij verspreide ze over de wereldbol.

Vanaf dat moment was de mens niet meer gelukkig, niet meer zelfvoorzienend. Daarentegen voelden de mensen een leegte en leemte in het diepst van hun harten. Vanaf toen waren de mensen opzoek naar hun wederhelft, incompleet totdat ze hun wederhelft zouden vinden.

Hedgwig zingt: the origins of love. Liefde wordt soms verheerlijkt, maar eigenlijk is het een gebrek, een leegte. We hebben lief omdat we wat missen. Omdat we er pijnlijk van bewust zijn dat we op onszelf niet goed genoeg zijn. We zijn dus opzoek naar de Anders, naar degene die ons volmaakt, of compleet maakt. Liefde is een tastend zoeken naar een toestand van samenzijn.

Ditzelfde verhaal doet in zekere mate de ronde in de Bijbel, maar dan toch anders. Ook dit verhaal komt in Hedgwig And the angry inch voor. Allereerst schiep God Adam. Adam is Hebreeuws voor MENS. Adam was dus primair noch vrouw, noch man maar androgeen. Dat is eigenlijk evident omdat man/vrouw binair zijn: ze hebben slechts betekenis bij gratie van de betekenis van het andere begrip...

God zag echter dat Adam alleen was. Adam had een maatje nodig. Dit laat toch een verschil zien met Plato’s mythe. Zowel Plato als Genesis zien de liefde als secundair en dus niet oorspronkelijk. Waar Plato de mens echter oorspronkelijk zag als zelfvoorzienend, daar ziet De Bijbel de mens oorspronkelijk als eenzaam. Liefde is een toestand niet van gebrek maar een medicijn tegen de eenzaamheid.

God schept vervolgens Eva uit Adams rip: zie hier de geboorte van de vrouw en dus de geboorte van de man. Plato’s mythe was wat dit betreft moderner (zoals verteld in de film). Plato zag tenminste de mogelijkheid van een liefde tussen twee mannen en een liefde tussen twee vrouwen. Enfin, God schept man en vrouw. En hier begint de seksualiteit.

Seks is het androgeen worden van de mens, de herschepping van de mens in zijn oorspronkelijke toestand. De jongen Gnosis zegt dit tegen Hedgwig. Ze kunnen één lichaam samen worden en zo voor even terugkeren naar Eden. Hedgwig heeft meer op met Plato en niet met de Bijbel. Ze zegt: “however you want it, honey”.

De film heeft dus als thema of het mogelijk is om werkelijk lief te hebben, of twee lichamen, twee personen, samen kunnen komen, één kunnen worden. En gedurende film lijkt het antwoord “nee” te zijn. Maar er is desalniettemin hoop. Om dit te begrijpen moeten we kijken naar een scène tussen baby Hedgwig en zijn moeder. Hedgwig zegt dat Jezus een groovy Guy was. De moeder zegt: so was Hitler, power corrupts, absolutely.

Macht maakt ons barbaars en dit zien we telkens terug in de film. De liefdesrelaties worden gekenmerkt door machtsverhoudingen en deze macht maakt het in iets ongelijks, een meester/slaaf dialectiek. Zo is Hedgwig bedrogen door een Amerikaanse soldaat, en door die jongen van gnosis (he ran away with all That was Good of me). Maar Hedgwig werd zelf ook onaardig van - en door - de macht. Ze behandelde haar vriendje uit de band als een schoothondje.

Macht corrumpeert maar we kunnen ook de macht opgeven: onze vijanden vergeven. En hier is het antwoord van de film toch meer Bijbels dan Grieks. Hedgwigs moeder verwart Jezus met religie. Jezus heeft zelf namelijk altijd de macht afgedaan. Hij kon een leger van engelen roepen maar deed dat niet. Jezus dwong niemand, hij ging op een ezel naar Jeruzalem om gekruisigd te worden.

Niet het zwaard maar de vrede maakt de liefde mogelijk. We moeten ons van onze macht verlossen. En dat doet Hedgwig! Zo vergeeft Hedgwig, gnosis. En zo maakt Hedgwig in de band ruimte voor de expressie van haar vriendje. Hedgwig geeft haar macht op, en verliest haar woede, en zo maakt zij ruimte voor liefde. Dat wil zeggen, twee lichamen worden één niet door dwang en macht, maar door het opgeven van de macht, door vergiffenis, door ruimte en het accepteren van onze kwetsbaarheid. Ja, misschien was Jezus toch, zoals Hedgwig zei, een groovy gast.