The Curse of the Jade Scorpion (2001)

Zie de trailer net voorafgaande aan Gosford Park, vond hem er best vermakelijk uit zien. Wordt alleen even kijken hoe Allen te pruimen is, hij is vaak wel erg dominant aanwezig in z'n films.

Heerlijke Allen, had hier veel minder van verwacht omwille van de commentaren dat het een te lichte film zou zijn. Ik heb namelijk liever zijn zwaardere jaren 80 films. Ik had ook niet verwacht dat hij grappig ging zijn, maar dat was hij wel, oké ik heb wat minder luidop gelachen, maar heb toch wel genoten van zijn rol. De cast was zeer goed.

Kortom, ik heb weer heel hard genoten van deze film en kan nu toch wel zeggen na 32 films (+ nog andere waar hij niet de regisseur is) dat het mijn lievelingregisseur is.

Heb mijzelf verrast dit weekend. Wist niet eens dat ik deze film had en toen ik hem koos, had ik eigenlijk het idee een andere film op te zetten. Fijne verrassing dus!

Anyway, The curse fo the Jade Scorpion. Typische Allen-film met een flinterdun verhaallijntje wat normalerwijze meer in een klucht past. De zorgvuldige manier van filmen, de fijne decors en vooral Allen zelf maken er dan weer veel meer van. Met name bij deze film vind ik dat de tekst-schrijver goed werk heeft afgeleverd. Er is een flinke hoeveelheid scherpe dialogen en snedige, humoristische opmerkingen te genieten, die bijna terloops op de kijker worden afgevuurd. Qua humor vodn ik dit een erg prettige film. Dat hele hypnose gedoe vind ik maar niets en het einde is weer te veel feel-good en voorspelbaar, maar het levert toch geen wrange smaak op. Tja, dergelijke films, met een leuke setting, Allen in een hoofdrol en vele snedige opmerkingen zijn toch wel mijn favorieten.

"You have a fresh mouth. I don't think I like it.

I tend to grow on people. We could meet later and I could grow on you. ""

Hoe krijgt die Woody Allen het toch voor elkaar om zoveel goede en leuke films te maken. Ook hier heeft hij weer een erg grappige film weten te maken. Verzekeringsrechercheur wordt onder hypnose een dief. Het verhaal is weliswaar nogal gekunsteld en zeker de ontknoping is niet het sterkste deel van de film, maar ik heb me toch weer heel erg geamuseerd bij deze komische film.

” Are you divorced or widowed? Did your husband commit suicide? I could understand that.”

Ik dacht even een simpel tussendoortje van Allen mee te pakken, maar dit bleek onverwacht toch wel weer een heerlijke film van Allen. Het begint allemaal wat langzaam, maar daarna komt alles op een fijne manier los. Het verhaaltje is best grappig en daarnaast wordt de typische jaren veertig sfeer goed nagebootst.

Allen speelt weer zijn typische zelf, maar ik mag dat toch altijd graag zien. Zijn neurotische gedrag is aanstekelijk en de dialogen zijn hoogstaand en vooral bijzonder gevat en grappig. Het meest verrassend vond ik hier echter de rol van Helen Hunt. Normaal vind ik haar maar niets, maar hier weet ze een aantal keren grappig uit de hoek te komen en heeft een prima chemie met Allen.

Erg vermakelijk dus, fijn acteerwerk, prima dialogen en erg grappig. Wat mij betreft mag deze “The Curse of the Jade Scorpion” best gerekend worden tot Allens betere werk.

4,0*

Nou heeft hij toch een reeks bijzonder sterke films afgeleverd, en dan nu helaas weer dit: ronduit zwak. Het uitgangspunt leek me leuk, maar het werd een flauw verhaaltje met een plot op Bassie en Adriaan niveau... Ik vond de "chemie" tussen Briggs en Betty ook volkomen ongeloofwaardig, wellicht alleen al door het leeftijdsverschil. De vroeger zo effectieve woordgrappen werkten niet (vergelijk dit eens met het uitstekende "Manhattan murder mystery").

Enfin, na Small time crooks, Midnight in Paris en dan nu dit weer ga ik er maar eens mee stoppen en herzie met veel plezier zijn wat oudere werk: titels zijn bekend.

Goeie film waarin een onderzoeker voor een verzekeringsmaatschappij die iedere dief weet te pakken. De dialogen zijn wellicht wat minder scherp dan gewend van Woody Allen, maar dit wordt gecompenseerd door de vermakelijke ontwikkelingen die elkaar in een redelijk rap tempo opvolgen waardoor dit een onderhoudende film is.

Lees net dat Allen zelf de hoofdrol maar deed omdat o.m Jack Nicholson niet wilde. Dát was gaaf geweest, want Allen is totaal ongeschikt voor deze rol en is ook de reden dat het toch echt een van zijn mindere werken is (wat hij zelf precies om die reden ook vindt). Toch knap dat ondanks zo'n 40 betere films, ook deze nog steeds vermakelijk is en een voldoende scoort. 3 sterren.

Dat is zacht uitgedrukt.

Steeds verslijten mensen mij als dwarsligger, gewoon omdat ik The Curse of the Jade Scorpion mijn favoriete Woody Allen noem. Wanneer ik zeg dat Manhattan Murder Mystery een nipte tweede is, binden ze vaak wel al wat in. Maar toch! Nochtans is het helemaal geen aanstellerij, hooguit een wat onbeholpen manier om mijn liefde voor deze prent uit te drukken. Al als prille adolescent was ik er al door gefascineerd, nog voor ik de film zelfs zag: de artwork met paars en geel en groen (McDonalds specialisten zullen je weten te vertellen dat fele kleuren consumentengedrag aanmoedigen). Het bengelend schorpioentje. Ook het exotisme van de magiër heeft een zekere aantrekkingskracht, als iets uit een stripboek. Dat cartooneske kenmerkt eigenlijk ook heel de vormgeving van de film, een beetje stoffig en pruikerig - hoewel het allemaal best wat gekost heeft en niet veel heeft opgebracht (aha, de zoete melancholiek van het commercieel fiasco) Allen heeft zich wel eens eerder aan een period piece gewaagd, Bullets over Broadway bijvoorbeeld, maar waar de roaring twenties daar elegant zijn, bijna Altmaniaans, is de weergave van de jaren '30 in de Jade Scorpion toch meer een koddig verkleedpartijtje. Een verkleedpartijtje waar ik zeer graag op uitgenodigd ben. Ondertussen heb ik de film al zo vaak gezien dat het - net als Manhattan Murder Mystery - een soort gezelligheidsritueel is geworden. Een aangenaam thuiskomen in het New Yorks verzekeringskantoor, een plaats gevuld met lieve gezichten. Er is natuurlijk de directeur, gespeeld door Dan Aykroyd, eeuwig sussend als bezorgde vader sinds My Girl, ongeacht wie zijn gesprekspartner is. Aykrod heeft echt zo een innemende stijl, dat ik altijd stiekem hoop dat hij mij ooit als zoon adopteert. Kan je het je inbeelden hoe aangenaam het moet zijn om steeds zijn goed bedoelende bemoeienissen aan te horen? Het toeval wil ook dat één van de verzekeringsagenten gespeeld wordt door Wallace Shawn, dat schattig molletje dat ik al jaren als zoon / huisdier hoop te adopteren. Wat een gek huishouden zou dat worden!

Opvallend is dat ik ook altijd een beetje het plotverloop van de Jade Scorpion vergeet, ook al zag ik 'm al vast tien keer. Dat de film een vroege seniliteit bij mij aanmoedigt, zie ik als een welkom teken. Het is de magie van Woody Allen, die je met een banale film weet te bezweren. Op het einde voel ik me steeds als het personage van Helen Hunt, die met een houterige, verdoofde intonatie declameert: "I think I fell in love with you the first second I laid my eyes on you."