Closer (2004)

Realistisch zou ik het niet durven noemen, het zijn namelijk net de dialogen die het geheel een beetje artificieel maken. Dit is echt zo'n film met zijn roots in het toneel, met al gevolg dat alle personages altijd precies weten wat ze moeten zeggen. Bovendien doen ze dat voortdurend in de meest perfect uitgesproken zinnen, waarbij elk woord raak is. Niet bepaald zoals het er in de realiteit aan toegaat.

Maar toch is de film net om die reden erg opmerkelijk. De dialogen zijn zo scherp, zo quotable en zo overtuigend gebracht, dat je er op den duur toch door wordt omvergekegeld. Het enige nadeel is wel dat de acteurs soms flink worstelen met hun lappen tekst en het 'naturel' acteren er wat bij inschiet. Vooral Natalie Portman komt niet altijd even geloofwaardig over. Vooral in de (ondertussen flink gehypte) scène in de stripclub gaat ze zwaar onderuit; het gevolg van té veel dialogen, een ongemakkelijke setting en een outfit waarin ze zich duidelijk niet op haar gemak voelt. Alleen in de openigsscènes krijgt ze nog enigszins de kans om te stralen, waarschijnlijk omdat ze dan niet wordt gehinderd door de dialogen.

Gelukkig is ze in haar scènes met (de wat houterige) Jude Law meer op haar gemak, al krijgt ze nooit meer de kans om haar charmes volledig uit te spelen. Ook Julia Roberts is opvallend charmevrij, en alleen Clive Owen slaagt erin om zijn lappen tekst de nodige emotie meet te geven. Vooral de scène in het London Aquarium, na de hilarische chatsessie met Jude Law, is echt ijzersterk. Closer is niet te vergelijken met een traditioneel drama. De personages zijn zo klinisch, koud en onherkenbaar dat je er op geen enkel moment enig medeleven voor voelt. Dat de film uiteindelijk nog zo boeiend is, is vooral een compliment aan het goede verhaal en de ijzersterke dialogen.

3.5 sterren.

Ik kon niet zoveel met deze film, elke actie en beslissing van de personages kwam vreemd op me over (maar dat kan ook aan mij liggen). Acteerprestaties waren prima, maar Portman was in Garden State een stuk beter.

Ietwat vreemde film, komt over als een poging Europese 'intelligente' relatie-communicatiefilms uit de jaren '60/'70 te imiteren, maar faalt daar toch wel een beetje in.

Vooral het gespring in de tijd en beweegredenen van de hoofdpersonen (die dan maar niet uitgelegd hoeven te worden, dat is dan gewoon in de tussenliggende periode gebeurd hoor je de scenarioschrijver denken), zijn niet altijd even duidelijk.

Daartegenover staan toch wel enkele erg sterk geacteerde scenes (vooral het uit elkaar gaan van Roberts en haar echtgenoot), maar binnen het geheel is dat wat karig en de 'intelligenter-dan-gebruikelijk-in-dit-soort-films-van de laatste tijd-dialogen' komen er over het algemeen nogal ingestudeerd en niet geloofwaardig uitrollen.
Voeg daarbij een volkomen miscaste Portman en ik hou het maar op 2,5 ster.

Boeiende film, met een krankzinnig en uiterst ongeloofwaardig verhaal. Ik vond de dialogen in de film bij vlagen briljant. Vooral die tussen Clive Owen en Natalie Portman bij de fototentoonstelling. Alice probeert daar zeer scherp en gewiekst over te komen, en dat lukt haar ook zeker, maar zodra Owen weg loopt zie je hoe nerveus ze eigenlijk is. Het theatrale in de film vond ik juist heel grappig om te zien.

De chat-scene en aansluitend het bezoekje aan het aquarium was hilarisch.

De opbiechtscene tussen Julia Roberts en Clive Owen was ook erg goed. Eerst de biecht van Owen door te zeggen dat hij naar een hoer is geweest, wat hij natuurlijk alleen maar zei om haar uit de tent te lokken. Leuke manier om een gesprek te beginnen.

In de eindscene komt Jude Law erachter dat de vrouw met wie hij jarenlang heeft samengeleeft helemaal geen Alice heet. Wat een rotwijf eigenlijk.
En dan te bedenken dat ze haar echte naam wel vertelde aan Clive Owen, in een striptent nog wel.

Ik had trouwens gelezen dat Portman nogal preuts is aangelegd, en dat ze zelfs geen halve dij wil laten zien in een film, maar daar is ze blijkbaar overheen.

4*

Goed drama met intelligent script.

In het begin vond ik het een beetje een wedstrijdje bijdehand zijn, maar naarmate de film vordert zit er gelukkig voldoende ontwikkeling in het verhaal en de personages en gaat de film wat dieper.

De film kent voor Hollywoodbegrippen ongewoon expliciete sexuele taal. Grappig/leuk om zulke taal uit de monden van Portman en Roberts te horen...

Het is ook eigenlijk helemaal geen Hollywood film. De film speelt af in Londen en is er ook opgenomen, en uberhaupt vind ik de film overkomen als een Europese film.

De film deed me wat thematiek betreft wel wat denken aan Bitter Moon. In Closer zie je ook veel psychologische en masochistische spelletjes.

Roberts rol is erg sterk, maar ik ergerde me wel behoorlijk aan haar personage. Portman blinkt vooral uit in de nachtclub scène; niet enkel wat uiterlijk betreft (.... ), ook qua psychologisch spel is dit een van de beste scènes uit de film. Mooi spel met tegenspeler Clive Owen, een acteur die absoluut overtuigt in deze film.

Het script vind ik wat te veel gevatte dialogen en personages bevatten. Dat is aan de ene kant juist de kracht van de film natuurlijk, maar de film slaat een beetje te ver daar in door en de film kent weinig rustmomenten. Er hadden wel wat meer Lost in Translation-style intermezzo's tussen gemogen.

Ruime 3,5 sterren (bedankt voor de tip cornelis!)

Een echte 'actors' film van Nichols, waarin Portman de show steelt. Het ene moment is ze een onschuldig meisje, in de volgende scene speelt ze een paaldanseres. En allebei even overtuigend.

De heren doen ook hun best, maar Roberts toont wederom aan geen diepte in haar rol te kunnen leggen. Samen met Bullock de meest overschatte actrice van de laatste jaren als je het mij vraagt.

De karakters kunnen meestal maar matig boeien (ze lijken bedacht), maar er zitten een paar schrijnende scenes in en Damien Rice zingt een mooi liedje.

2,5*.

Toch wel tegenvallend.

Voelt vooral nogal fake aan. Acteurs die hun ding staan te doen. Scenes die helemaal niet lekker lopen, emoties die een beetje willekeurig floreren. Ook het verhaaltje is niet al te best. Nogal flauw liefdesverhaaltje, terwijl het begin toch heel wat serieuzer beloofde.

Opvallend ook dat in een film met Portman, Roberts en Law de enige goed acterende mens "die andere vent" is. Het sfeertje zat bij momenten wel goed, maar jammer dat de film op zoveel andere vlakken faalt. Visueel nog saai, onopvallende soundtrack, behalve het slechte openings/closing nummer. En verder een film die goed start en dan totaal de verkeerde richting uitgaat. Had veel meer ingezeten.

2*, paar goeie momenten, aardige sfeer, maar overschaduwd door knulligheid.

Deze film viel tegen, terwijl het, naar mijn mening, best een goede cast was. Ik vond het taalgebruik groffer dan de normale hollywoodnorm. Dat vond ik wel leuk om te zien. Een keer niet zo braaf.

Deze film moest ik van (natuurlijk een vrouwlijke) collega maar eens zien, was erg goed volgens haar. Bij gevolg ligt deze film al van voor kerst 2006 bij mij in de kast. Drama is niet meteen mijn favoriete filmgenre en van toneel ben ik ook al niet echt weg, dus...

Closer is dan ook veel meer een toneelstuk op film. Het draait om moeilijke figuren met moeilijke onderlinge relaties die moeilijke dialogen moeten oplepelen. Dat gaat duidelijk 3 van de 4 sterren uit de film niet echt soepel af, ze krijgen een rol op de mouw gespeld die ze niet helemaal ligt. Slechts de scenes met Clive Owen zijn de moeite, al was het maar omdat hij als enige redelijk "naturel" overkomt. Helaas krijgt hij te weinig de wind van voren van zijn tegenspelers wat de kracht van die scenes al gelijk weer een stuk minder maakt.

Het geeft de film nogal iets kunstmatigs, afstandelijks zelfs. Ik miste in dit drama over liefde en sex, trouw en ontrouw erg de passie die van het scherm zou moeten knallen.

Onderkoeld, litterair toneelstuk over 4 mensen die, ipv in de Londense binnenstad, eigenlijk in een hippiekolonie hadden moeten zitten zodat ze tenminste allemaal sex met elkaar kunnen hebben. Camerawerk is best aardig overigens maar echt veel verder dan 2* kom ik toch niet.

Nu dan, nog even een manier bedenken hoe ik dit nieuws subtiel aan mijn vrouwlijke collega ga brengen...

Herzien, nadat ik de film zag toen hij net uit was (2004 dus) was ik allereers niet zo superenthousiast. Langzamerhand begon ik mijn rating wel steeds wat te verhogen, maar ik vond toch dat ik de film nog maar eens moest kijken om er zeker van te zijn. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want de tweede keer is Closer een flink stuk beter.

De acteerprestaties zijn werkelijk fenomenaal, vooral Clive Owen en Julia Roberts zijn geweldig, maar ook Natalie Portman en Jude Law doen het erg goed. De dialogen die duidelijk uit het theater afkomstig zijn werken prima op het grote scherm, en mede doordat de film alleen op deze vier personen focust kan er echt goed op de personages in worden gegaan, wat voor veel intensere 'encounters' zorgt.

Met Closer heeft Nichols een geweldige toneelverfilming gemaakt, het subtiele gebruik van muziek en het geweldige The Blowers Daughter aan het begin van de film maken dat Closer een flink stuk hoger in mijn waardering komt te staan. Niets dan hulde!

4,5* nog even, al zit ik dicht bij 5*

Heerlijk cinema-theater vol visuele grapjes, maar vooral hilarische dialogen vol gescheld en nogal uitgesproken seksueel geharrewar. En niet alleen te danken aan de hilarische chat-sessie. En de gespreide benen van Portman.

Closer is fris en wat kan het schelen dat het niet 'geloofwaardig' overkomt, daar gaat het m.i. niet over. Gewoon een relatie-perikelen tragi-komedie.

Nadelen: de tijdsprongen (oh, we zijn opeens 4 maanden verder kom je achter als ze 't daadwerkelijk terloops zeggen) en Jude Law die nogal jojo't in zijn performance.

4*, herziening is gewenst. Heerlijke film.

Prachtige film. Zulke constructivistische scripts werken niet altijd (heb, wanneer dit niet werkt, dan meestal vooral moeite om emotioneel mee te gaan met een film), maar bij Closer werkt dit uitstekend. Wel duidelijk een theateradaptatie, maar de dialogen voelen nergens echt onwerkelijk aan; iets wat deels natuurlijk ook door het fantastisch acterende kartet komt (vooral Roberts viel me zeer positief op; één van de beste rollen die ik van haar zag, zo niet de beste...).

Moet het nog even laten bezinken, zaten nogal intense scènes in, maar voorlopig 4*

Toch een opvallend interessante film. Roberts, Law, Portman en Owen waren voor mij een collectie acteurs voorbestemd om het bloed onder mijn nagels vandaag te halen. Des te verrassender dat Portman hier haar eerste goede rol sinds Leon speelt en dat Clive Owen, die op eigen houtje de hele kracht uit Sin City wist te halen, hier nog eens even kop en schouders boven de rest uitsteekt.

Goede dialogen, goed tempo in de film. Lekker geconcentreerd op de scenes zelf, dan onnodige minuten besteden aan het vastlijmen van het verhaaltje. Ik ben dan ook vooral positief, omdat dit soort films (met een hoop drama, drama en nog eens drama) normaal gesproken niet zo aan mij besteed zijn. Het werd me hier op een gegeven punt ook wat te veel. Maar niettemin een hele aardige film. 3*

Amusante film, waar het toneelstuk- gevoel nog duidelijk aanwezig is. De film leunt volledig op de vier hoofdrolspelers. Gelukkig weet dit viertal er nog best wat van te maken. Hoewel, Law is en blijft een aardappelzak met het charisma van een washandje. Portman daarentegen was erg sterk en ook Roberts en Owen leverden prima werk af. Echt memorabel was het nu ook weer niet, maar ze wisten hun personages wel interessant te houden.

Hetzelfde geldt voor Patrick Marber, die z'n eigen toneelstuk tot scenario bewerkte, en Mike Nichols. Ze weten goed wat ze doen en houden het geheel aardig boeiend. Desondanks kunnen ze niet voorkomen dat de film na een sterke eerste drie kwartier wat inzakt. Het principe is dan inmiddels wel bekend en ik had het op een gegeven moment wel gezien met dat heen-en-weer geslinger van liefje naar liefje. Het einde maakt gelukkig weer het één en ander goed.

3,5 sterren.

Een drama met romantisch getinte situaties..
Gelukkig niet zoetsappig.. maar vrij realistisch!
Vond alleen die twist op het einde niet echt nodig.. het zet je wel even aan het denken.. maar was het echt nodig??
Over het algemeen een goede film.. al moet ik zeggen dat een jaar in een paar min voorbij ging in deze film.. en dat was wel erg jammer!.. verhaal was goed.. maar had wat uitgebreider verteld mogen worden(niet op een manier dat de kijker alles beter begrijpt.. maar juist dat de kijker nog meer kan mee voelen met de personages.. en met een nog grotere indruk wordt achtergelaten als de aftiteling in beeld verschijnt..)
Op dit moment hou ik het op 3,5.. omdat het acteren erg goed was.. en het verhaal realistisch.. maar het is alleen soms net wat tesnel verteld.. en daarom haal ik bij deze film de 4 net niet.. al moet ik zeggen dat het er erg dicht bij in de buurt komt!.. en dat maakt deze film ook gelijk een goede aanrader!

Thank you for your honesty. Now fuck off and die, you fucked up slag.

Heerlijke rol van Clive Owen, die toch wel boven ''de rest'' uitsteekt in deze film. Jude Law kan ik altijd wel waarderen en Portman en Roberts zijn ook prima bezig, maar Owen als gladde praatjesmaker vond ik toch het leukst. De gladde praatjes en erg rappe dialogen waren wel erg leuk, maar zorgden er ook voor dat alles wel erg gemaakt en nep leek.

Het verhaal zelf stelt niks voor, de gebeurtenissen komen ook niet altijd even geloofwaardig over. Eigenlijk erg vaak behoorlijk ongeloofwaardig, maar vermakelijk is het wel allemaal. Er wordt ook nog al eens slordig in de tijd gesprongen, waardoor dingen niet altijd even duidelijk werden en het is jammer dat we niet meer van Portman hebben mogen zien. Clive Owen, you fucking basterd

Het gesprek tussen Owen en Law (de chatsessie) is trouwens ook geweldig. Ja, toch zeker een prima film, waar de tijd snel voorbijvloog. Voor nu drie sterren, maar dicht tegen een halfje meer aan. Beetje jammer en vreemd ook van het einde, tussen Law en Portman.

Pfff, wat een náre film is dit toch eigenlijk. Maar zó vreselijk goed...

Liefde en lust, waarheid en leugen, in hoeverre kan en/of wil je het spel spelen? Confronterend...

Wat is Clive Owen hier overtuigend zeg, intimiderend gewoon. (en afgelopen vrijdag zag ik hem ook al schitteren in Children of Men). En Natalie Portman... Wauw. Wat een actrice, zo goed, zo mooi, in élke film weer wint ze m'n volle respect (met als persoonlijk hoogtepunt Garden State). Maar ook hier weer: intens, fenomenaal.

Closer had ik ooit al eens gezien, maar nu komt hij pas écht binnen. Stof tot nadenken. Prachtig

Zeer nipte voldoende. De film is nogal langdradig. De karakters veranderen om de haverklap van mening en dit maakt het niet boeiender om te kijken. Portman en Owen acteren best aardig, de andere twee hoofdrolspelers iets minder. De mooie muziek van Damien Rice is echter een groot pluspunt. Bij herziening zou ik er waarschijnlijk een onvoldoende van maken.

3*

Ik vond dit een ietwat eigenaardige film. Vier volwassenen (Law, Owen, Portman en Roberts) dralen om elkaar heen en doen eigenlijk maar wat op liefdesgebied. Regisseur Mike Nichols schotelt de kijker lang uitgerekte scenes op en veel meer gebeurt er eigenlijk niet. De scenes met Natalie Portman vond ik verreweg het interessantst, maar de rest van de film kent ook zijn momenten. Menigmaal ligt men op knallende ramkoers met elkaar. Al met al prima acteerwerk in een verder solide film. Het einde mocht van mij wel wat positiever zijn.

I don't love you anymore.
Since when?
Now.


Tja, ik weet het niet. Ik moet zeggen dat Jude Law en Natalie Portman ervoor zorgen dat de boel wat opgekrikt wordt. De scènes met Portman vond ik ook de beste scènes. Helaas zat zij er niet vaak genoeg in om de film te 'redden'. Want voor de rest is deze film vooral erg verwarrend. De hoofdpersonages zijn eigenlijk geen van allen sympathiek en er gebeuren dingen die in een gemiddelde soap ook behandeld worden. Het is allemaal ook erg chaotisch (vond ik). Wat gebeurde nou wanneer en met wie? Een jaar later, nog een jaar later, ik snapte het op een gegeven moment niet echt meer. Film laat me ook heel unsatisfied achter. Raar, dit. Credits voor Natalie Portman trouwens. Alleen zij kan een stripper spelen zonder haar klasse te verliezen.

Liefde op het eerste gezicht

Een heerlijke film met 4 heerlijke rollen. Vooral Clive Owen en Natalie Portman waren heerlijk om te zien. Owen, die een intelligente doctor speelt, heeft soms erg grappige dialogen. Natalie is gewoon heerlijk om te zien. Leuk om Portman als stripper te zien. Ze acteerde de sterren van de hemel.

De film is heerlijk grof in de dialogen wat ik echt heerlijk vond. Vooral de scène waar Law met Owen is heerlijk grof en hilarisch.

De film bevat een goede scripts, goede acteurs en een goede mix van drama en humor. Aanrader!

Geweldige acteurs, vreselijk verhaal: veel te grof, veel te saai en veel te depressief.

*1,5

Vlotte romantische tragikomedie tot het bizarre de overhand neemt.

Het eerste uur vliegt voorbij. De relaties tussen de verschillende personages zorgen voor amusante situaties. De dialogen zijn grappig en het verhaal gaat wisselt zo vaak dat het niet saai kan worden.
Naar het einde toe wordt het echter teveel. De tijdssprongen zijn niet altijd even duidelijk. En ook het slotakkoord met Natalie Portman die opeens niet meer van Jude Law houdt - om wat voor reden eigenlijk?- komt niet goed over.

De niet-alledaagse personages worden best goed neergezet. Natalie Portman doet het erg goed. Clive Owen kan z'n ding doen en doet dat eveneens meer dan degelijk. Jude Law en Julie Roberts zijn niet slecht, maar hadden wat minder interessante personages.

Vlotte dialogen, een vreselijke soundtrack, enkele goeie scènes (de chatroom-scène), maar ook enkele minder geslaagde (Natalie Portman die over straat loopt in slow-motion en door elke vent bekeken wordt.), maar wel een degelijke sfeer.

Gulle 3,5

'Why is sex so important?'
'Because I'm a f'king caveman!'

Onder de maat.

Het verhaal is gewoon niet boeiend genoeg om goed te zijn. Standaard liefdesverhaaltje waarbij mensen eerst uit elkaar gaan om later weer bij elkaar terug te komen. Ik word er ondertussen een beetje moe van. Deze film was echt hiervan echt het toppunt.

De film heeft wel wat aparts alleen dat is niet sterk genoeg aanwezig om echt te vermaken. Naar het einde toe werd het allemaal erg zwak.

Acteerwerk was erg slecht. Saai geacteerd, de personages hadden totaal geen diepgang en wisten totaal niet te boeien. De enige die de film nog wat pit mee gaf was Portman. Hoe meer films ik van haar zie hoe meer ik haar als actrice ga waarderen.

Nee, erg zwak Hollywood filmpje waarin oppervlakkig gespeeld wordt en het verhaal niet weet te boeien.

2.5*

Een film met een tikje vreemde sfeer, die elk detail behandelt van wat allemaal in liefdesrelaties kan gebeuren. Elk gevoel en elke gedachtegang van twee stellen wordt uitgeplozen, middels veel dialoog en het steeds opzoeken van een gevoelservaring/thrills in verschillende situaties. Onderhoudend dus.

Er is sprake van verblind zijn door allerlei soorten emotie, het daarop steeds (te) impulsief handelen en de gevolgen daarvan.

De sfeer is dus afwisselend al naar gelang welke gemoedstoestanden worden uitgebeeld en echt alles komt voorbij en is zeer overtuigend uitgewerkt en geacteerd: verliefd zijn, liefde, haat, afkeer/walging geilheid, jaloezie, zakelijke drijfveren en noem maar op.

Dat maakt de film krachtig in hetgeen men wil overbrengen, het werkt.

En weer een mooie song in de aftiteling. Mij onbekend, maar die ik bij toeval meteen de dag erna ook bij Canvas Zomerbeelden (van skipistes nb ) hoorde, vandaar dat ik 'm even noem

Een goede drama/romantiek film...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteurs Jude Law en Clive Owen spelen goed...

en ook bekende actrice Natalie Portman...

Mooi HD kwaliteit...

Prima achtergrond geluid/muziek (Dolby Digital)...

Ik sluit me hierbij aan:

Overigens vond ik het gebruik van muziek prima in de film. De dialogen zijn me wat te stijf, de personages te apart (of de film te beperkt) om je goed in te kunnen leven in het hoe en waarom. Daarom overheerst bij mij de onbevrediging en komt er een mager zes-minnetje uit...

Mooi intiem liedje, The Blower's Daughter van Damien Rice. En dan krijg je zo'n film voor de kiezen. Hier over de dochter van een metselaar, maar iets als cynisme schiet zo al snel te binnen. Het gebeurt vaker naarmate dit gepromoveerde toneelstuk vordert, want het laat geen spaan heel van driekwart van z'n personages. Het komt weliswaar wat wankel uit de startblokken middels ruw aaneengeschakelde verwikkelingen en dito tijdssprongen, maar eens spul samen is, staat er hoe dan ook een boeiend relatiedrama waar de egoïstische ondertoon suddert en uiteindelijk knettert.

Eerlijkheid vormt een enorm obstakel en liefde blijkt niet meer dan een spel van veroveren, hebben en houden, want als het gaat om houden ván ligt het allemaal toch beduidend anders. De scherpe, soms langgerekte en kaatsende dialogen geven het samen met de cast de nodige flair, die het bij gebrek aan andere wapens ook wel nodig heeft. Met name Owen mag enkele malen flink uithalen. Tegenover Roberts (de vragen die hij brult!) en helemaal met de ook al vlammende Portman in de nachtclub. Een smeerlap, maar toch ook niet helemaal. Het zou zomaar z'n beste rol kunnen zijn.

Mooie drama/liefdesfilm die laat zien dat het helemaal niet happily after ever is, zoals het in al die andere films lijkt te zijn. Iedereen bedriegt iedereen zo'n beetje en het is een en al haat en pijn en wordt er niet beter op. Niet iedereens cup of tea maar ik vond het een prachtige, fascinerende film en kan niet eens precies mijn vinger leggen op waardoor dat nou komt

Regisseur Mike Nichols heeft in het begin van zijn carrière een paar prachtige films gemaakt over gespannen relaties: (...) Virginia Woolf, The Graduate. Daarna is het allemaal wat minder geworden. Dat geldt ook voor Closer over twee mannen, die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, zelfs als dat ten koste gaat van de eigen liefdesrelatie. Het is een aartsdonker psychologisch drama met als enige lichtpuntje Natalie Portman. Haar slotscène in de straten van New York is “dazzling”.