Reunion in France (1942)

Spannende Joan Crawford-film over het verzet in de 2e wereldoorlog.

Haar tegenspeler is niemand minder dan Philip Dorn,een Nederlandse acteur,die in de jaren 30 onder de naam Frits van Dongen een ster was in Nederlandse films.

John Wayne heeft een kleine rol als een Amerikaanse piloot.

Ode aan het Frans verzet tijdens de eerste twee jaar van WO II in een niet zo indrukmakende film.

Alleen het feit dat deze film volledig in het Engels wordt gevoerd en dat er geen enkele allusie wordt gemaakt op vermoedens en moeilijkheden die kunnen ontstaan wanneer een Amerikaan Duits of Frans spreekt.

Daarnaast is het allemaal nogal oppervlakkig, uiteraard bedeeld met Amerikaanse quick-romance en ook wel voorspelbaar.

Bijwijlen potsierlijk daar waar enige gemeende ernst op zijn plaats zou zijn.

John Wayne is beter met een cowboyhoed, maar dat is niet het ergste....

There is something you and/or the German army can do. Nevermind, I'm sure it's punishable by death

Ik begin langzamerhand een zekere fascinatie voor Joan Crawford te krijgen. Ik heb op zich nog niet zo bijzonder veel van haar gezien maar wat ik zag was de moeite waard. Het interessante echter is dat Reunion in France net als Above Suspicion in volle oorlogsperiode is opgenomen en een hekel thema aanspreekt via de strijd tegen Nazi's. Propagandafilms zoals de Duitsers die ook hadden maar in mijn ogen toch redelijk gedurfd. Plus, John Wayne doet hier in mee en dat is altijd een aanrader.

En Reunion in France heeft werkelijk alles om een dikke 4* te krijgen ware het niet dat ze compleet de mist in gaan met de gesproken taal. Als er nu één ding is waar ik me enorm aan kan ergeren in dit soort films is dat de Duitsers Engels praten. Dat gebeurt hier echter niet de gehele tijd want af en toe zitten er volledige dialogen in het Duits tussen maar dit speelt zich, zoals de titel natuurlijk doet vermoeden, volledig af in Frankrijk en er is geen Frans te bespeuren. Soms wordt er eens een monsieur of madame tussen gegooid maar dan is het kalf natuurlijk al lang verdronken. Zonde eigenlijk want voor de rest levert Jules Dassin een degelijke film af die van de eerste tot de laatste minuut blijft boeien. Aangenaam verrast ook door het einde want ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet had zien aankomen dat Michelle dan toch nog voor Robert ging kiezen. Leek me eerder dat het de bedoeling ging zijn dat je als Fransman koste wat het kost alles moest opgeven voor je land, zelfs als het je eigen dood betekent. Met dit einde ben ik ook tevreden dus op zich geen probleem natuurlijk.

Zoals gezegd nog niet veel van Joan Crawford gezien (dit is nog maar de 3e film) maar ik begin fan van haar te worden. Ze heeft een soort van Bette Davis uitstraling (ironisch genoeg konden beide dames elkaar niet ruiken of zien, wat voor een hoop bittere ruzies heeft gezorgd) en ze weet de rol van upclass Franse mademoiselle die alles verliest op een degelijke manier neer te zetten. Sterke rol ook van de Nederlandse Philip Dorn die de wederhelft van Crawford speelt en zeker naar het einde toe de lakens naar zich toe weet te trekken. Als je de poster en de openingscredits bekijkt, dan krijg je het idee dat John Wayne hier een hoofdrol in heeft. Niets is minder waar doordat hij maar een redelijk kleine bijrol heeft maar wel één die typisch Wayne aanvoelt. Het is in ieder geval één van de weinige keren dat ik hem op een geloofwaardige manier zie flirten. Let trouwens ook nog op een erg kleine bijrol van de ravissante Ava Gardner in één van haar eerste filmrolletjes. Degenen die haar hebben gemist: haar scène is op deze link terug te zien.

Interessante film over het veroverde Frankrijk tijdens de tweede Wereldoorlog. Als Belg kom je niet goed uit de film (onze honden waren beter bewapend dan onze soldaten volgens een Duitser in de film) maar het is wel de volledige speelduur genieten. Alleen jammer van al dat Engels gepraat.

3.5*