The Straight Story (1999)

"Maar aangezien dat niet mijn mening is zal ik dat niet beweren." Het is wel handig als je ook léést wat ik schijft. Ik zei niet dat je beweerde dan Madonna beter zingt dan Callas, ik schreef alleen dat je dat MAG beweren,

Iets argumenteren is iets anders dan bewijzen.

Over smaak valt niet te twisten. Ik kan net zo goed argumenteren dat deze film een sentimentele, aanstellerige draak is vol clichés, open deuren, über-sentimentele scènes, ongeloofwaardige 'toevallige' en vooral voorspelbare ontmoetingen, krankzinnige dialogen enz enz.

De film is een soort Theater van de Lach maar dan van het Sentiment.

Ik begin niet zomaar over 'recht op een eigen mening'. Er lijkt hier een soort Goede Smaak Politie te zijn die voorschrijft wat je van een film moet vinden, een Zo Hoort Het Inquisitie die iedereen met een afwijkende mening voor de rechtbank sleept. Daar heb ik commentaar op.

Lees zelf eens wat beter. Ik schrijf nergens dat jij zei dat ik beweerde dat Madonna beter zingt dan Callas. Wel dat ik dat niet zál doen, ook al mag het. Trouwens, dat dat mag is de zoveelste open deur die je intrapt.

Heel je verhaaltje over de 'goede smaakpolitie' zou je ook beter op jezelf betrekken, want jij bent degene die jouw smaak boven die van een ander stelde, door diens mening weg te zetten als 'parels voor de zwijnen', omdat het een flauwekul film is, een sentimentele draak, die ten onrechte wordt bejubeld als ware het een Vermeer, terwijl het een Rien Poortvliet is. Verder vergelijk je ook nog met Carel Willink tegenover Anton Pieck en Callas tegenover Madonna. Precies zoals de 'smaakpolitie' het ene boven het andere stelt.

Ik begrijp je eindelijk. Jij mag je mening boven die van mij stellen, ik mag mijn mening niet boven die van jou stellen, sterker nog, boven geen enkele andere mening.

Ik heb 2 uur lang wisselbaden genomen, van gloeiend heet tot ijskoud, maar nog kan ik geen logica ontdekken in je stellingname.

Mijn advies: lees mijn meer dan briljante bijdragen (IRONIE) niet meer, dat is het beste voor je geestelijke volksgezondheid (dixit Reve).

Je aandacht maakt me verlegen.

'Gejank' dat is natuurlijk een onderbouwd en beargumenteerd oordeel, dat ik dat niet eerder in de gaten had.

Ik vind de Griekse Kronos interessanter, so sorry.

Fijne Paasdagen, met stukjes spekjes en zo.

Vanaf 27 juni 2024 in de bioscoop (re-release, Dutch FilmWorks)

Het is echt jammer dat ik niet zo hard genoten heb van deze film als ik had gehoopt.

The Straight Story heeft alles wat dit soort films nodig heeft om te slagen: Een meer dan competente regisseur aan het roer, een persoonlijk en menselijk verhaal, een prachtige score en ijzersterke acteerprestaties door een ervaren cast. En toch deed het me allemaal niet zo veel.

Wat buiten kijf staat is dat er enorm veel wijsheid in de film verpakt zit. Een paar quotes die me echt diep raakten en verteld op een eerlijke, diepzinnige manier zonder pretentieus te zijn. De film heeft ook, net als de grasmaaier van Alvin Straight, een rustig en kabbelend tempo. De wijdse velden en het geluid van de motor zorgen voor een kalme sfeer die zich direct projecteert op de kijker.

Waarom beviel het me dan niet zo? Ik weet het oprecht niet. Misschien deden de vele velden en tractoren me te veel denken aan mijn West-Vlaamse roots? Of was het me allemaal net iets te ingetogen om er voor mij uit te springen?

Een ding is is zeker: Een takje is gemakkelijk te breken. Verschillende takjes samen zijn niet te breken. Dit noemt men familie.

Weergaloos.

Na jaren weer herzien, ditmaal in de bioscoop. Wat opvalt is dat dit een enorm menselijke film is. Mensen diep in het rode deel van de V.S. (waar een zekere trots bestaat en een zekere zelfredzaamheid) zijn lief en behulpzaam voor elkaar zonder dat het gemaakt aanvoelt. Deze film voelt echt aan en de mensen hebben daadwerkelijk wat te zeggen. Dit is één van die zeldzame voorbeelden hoe zoiets goed kan werken, door de juiste toon aan te slaan. Mooie beelden met de kleine grasmaaier en de gigantische oogstmachines op de weidse velden, geschoten in een wat gelige gloed die al met al enorm warm aanvoelt. De film is op het oog niets bijzonders maar mede doordat deze echt is, is die wel bijzonder en uitstekend gemaakt vooral. Iets verhoogd naar 4,5*.

In nagedachtenis van David Lynch die eerder deze week is gestorven hebben wij onze week afgesloten met één van zijn beste maar ook meest bijzondere films. Bijzonder omdat de film eigenlijk juist niet bijzonder is op de 'Lynch' manier. En zeker geen typische 'Lynch film' is. Geen absurde verhaallijnen of mysteries dit keer, maar juist een ontzettend ingetogen, eerlijk verhaal dat de traditionele Amerikaanse cultuur eerlijk maar vriendelijk neerzet. De nodige oneliners, mooie ontmoetingen. Soms weinig woorden. Het acteerwerk is weergaloos. Hoe de filmbeelden zijn geschoten ook hoewel het soms iets te veel herhaling werd. Het mooie is dat de ontmoetingen die Alvin heeft niet bedoeld zijn om het verhaal van de ander te horen, maar om het verhaal van Alvin te begrijpen. Beetje bij beetje leren we hem beter kennen en gaan we een beetje van hem houden. Het geheel vervalt ook niet in Hollywood drama, zoetsappigheid of overdreven emoties. Juist niet. Ik kan me voorstellen dat sommige de film en filmstijl té ingetogen of net té traag vinden. Traagheid is bij mij altijd een beetje hit & miss. De ene keer kan ik het niet hebben en val ik in slaap of zet ik de film uit, een andere keer bevalt het me juist goed. Dit is zo'n film van de laatste categorie.

David Lynch was voor mij toch wel één van de iconische filmmakers die ik heb ontdekt tijdens mijn studententijd in de Nijmeegse filmtheaters van Springweg en Louis Hardloper. Als ik heel eerlijk ben, 4 sterren. Maar voor deze gelegenheid geef ik er 5. Dank je, David Lynch, voor wat je de wereld hebt nagelaten.

Op zo’n twee derde van Lynch’ oeuvre is The Straight Story, na alle spanning, mystiek en geweld, een heerlijk meditatief rustpunt.

Een prachtige roadmovie over familie, vriendschap, trauma’s en ouderdom. Hoewel deze film op het eerste gezicht atypisch lijkt voor Lynch, zijn tal van zijn kenmerkende elementen toch weer aanwezig.

Zijn liefde voor personages met spraakproblemen, strepen op het asfalt en vreemde ontmoetingen springen in het oog. Daarnaast stopt hij de geluidsband stiekem weer vol met donder en machineronk. De prachtige, melancholische soundtrack vormt een mooi contrast.

Ik heb deze film destijds in de bioscoop gemist en zag ’m pas voor het eerst op dvd, later op blu-ray. Maar onlangs aangeschaft in 4K, en daar heb ik geen spijt van. Elke kijkbeurt wordt de film beter. Waarschijnlijk omdat ik zelf ook ouder word, maar vooral omdat het gewoon een film is van kosmische schoonheid.

4,5