Amores Perros (2000)

Amores Perros

Amores Perros is een zeer donkere film van Iñárritu waarin hij weer verschillende verhaallijnen laat samenkomen door een tragische gebeurtenis. Het is soms hartverscheurend wat je te zien krijgt, en wie niet tegen dierenleed kan zal soms met de handen voor zijn ogen zitten. We krijgen de mens weer op zijn slechts te zien, en Iñárritu laat zien dat iedere actie uiteindelijke een tragisch gevolg kent. Zelfs een goedbedoelde actie zoals het verzorgen van een dodelijk gewonde hond.

Het eerste gedeelte met Octavio en Susana is fantastisch, en ook het laatste gedeelte met El Chivo is zeer sterk. Alleen het middengedeelte, waarin we een vrouw volgen die door een auto ongeluk haar been verliest en haar modellencarrière op haar buik kan schrijven, is iets minder. Het acteerwerk van vooral Bernal en Echevarria is weergaloos, en Iñárritu weet uiteindelijk alle verhaallijnen op een bevredigende manier af te sluiten.

Innaritu's zijn debuut was al meteen raak. Intrigerende film waarin 3 verschillende personages met elkaar even kruisen. En dat in levensbedreigende omstandigheden, waarin de derde hoofdrolspeler van de film nog even de eerste zijn geld steelt.

Elk verhaal is uniek, net zoals elk leven uniek is. Er zitten veel memorabele scenes in de film. Soms zijn de beelden niet prettig, maar er worden bij mijn weten geen honden in beeld doodgebeten. Een beetje jammer is misschien dat steeds hetzelfde muziekje terug leek te komen. Ook is de film een open einde want je weet van niemand hoe het nu verder zal gaan in zijn/haar leven. Maar elk verhaal is wel zodanig afgewerkt dat het een volwaardige afronding is van ieders persoonlijke verhaal.

De acteurs zijn mij niet bekend maar spelen erg degelijk. Aanrader als je tegen dierenleed kan.

Toen ik de film voor het eerst zag, was ik direct onder de indruk. Een sterk drieluik over het harde leven in Mexico. En wees gewaarschuwd, de titel mag dan op hondenliefhebbers hinten, de beestjes hebben het zwaar in deze film. Maar nog niet eens zo zwaar als de mensen in deze film. Iñárritu schets het leven in Mexico als een harde dog eats dog wereld, waarbij er uiteindelijk geen winnaars zijn.

Het is allemaal fantastisch geregisseerd. Naturel acteerwerk en een camera die continu, haast documantair dicht, op de huid zit, maken het een indringende kijkervaring.

Iñárritu zou met zijn volgende films ook laten zien een van de allergrootste te zijn, met zijn poëtische vertelwijze en heeft ook met elke film wat te zeggen. Gelukkig is hij weer aan het werk en aan zijn tweede Mexicaanse film, Limbo, begonnen.

Klein meesterwerk.

De alternatieve titel "Love's a Bitch" dekt de lading misschien wel beter dan Amores Perros (houdt van honden). Er wordt wel van honden gehouden in deze film, maar we zien ook hondenleed. De drie hoofdpersonen zijn allen wat de liefde betreft nieuwe wegen ingeslagen. Het levert verhalen op, welke op een cruciaal punt met elkaar verbonden worden. Dat is ronduit geniaal gedaan. Het eerste verhaal levert direct vuurwerk op en komt vanaf de eerste minuut hard binnen. Het tweede verhaal is dan een stapje terug, ook het tempo neemt dan af. Tenslotte komt het derde verhaal wel weer intensief tot leven. Het rauwe straatleven in Mexico stad wordt echt prachtig weergegeven en de overlevingsdrang in combinatie met de amoureuze ontwikkelingen brengt van alles boven bij de betrokkenen. Het is jammer dat halverwege de boel wat inzakt, verder is dit een sterke film met erg realistisch aanvoelend drama.

Goed.

Maar echt briljant vond ik het niet, niettemin wel de beste van de trilogie geregisseerd door Iñárritu. Als regisseur heeft hij een aardige balans weten te vinden in het combineren van sterke verhalen met een aantrekkelijke visuele look. Hij weet ook heel goed hoe hij de aandacht maximaal kan vasthouden, door direct met een intense scene te openen.

Met Amores Perros volgen we weer een aantal personen die allemaal tegen ongeluk en hoop aanlopen, waarbij honden ook een centraal thema vormen. Niet zo moeilijk te raden, want "Hondse liefde" is tenslotte de titel van de film. Zodra er dus honden op komen dagen lijkt het me vanzelfsprekend dat er een diepliggende boodschap aanwezig is, en die wordt keurig verwerkt.

Jammer genoeg komt de film nooit boven het niveau uit van het eerste uur. Vond het verhaal rondom de jongens verreweg het meest intrigerende stuk. Daar lijkt ook het meeste aandacht naartoe te gaan, want de andere verhaaltjes lijken vooral toevoeging te zijn. Bij lange na niet zo sterk uitgewerkt als het eerste verhaal ook, en dat was jammer want er wordt veel potentie benut in het eerste uur.

Qua stilering moet het je ding zijn. Er wordt snel geknipt, geplakt en gemonteerd. Iñárritu weet daarmee knap de druk en spanning te verhogen, al heel vroeg in het verhaal. Vervolgens weet de redelijk rauwe en lompe stijl van de film ook keurig te boeien, al weet het vooral effect te hebben op het eerste verhaal dat een stuk duisterder opgezet is dan de andere verhaaltjes.

Leuk dat ze elkaar raken, maar het vermengen van de verhalen zal niet al te veel tijd hebben gekost vrees ik. Niettemin was het een boeiende film waarvan de lange speelduur slechts enkele keren gevoeld wordt. Een aantal indrukwekkende beelden en een pakkende stijl, Iñárritu weet erg goed waar hij mee bezig is en gaat daar vol voor. Ik mag het graag zien, maar een meesterwerk vind ik het niet.

Amores Perros is een alleraardigste mozaïekfilm over een straatboefje, topmodel en zwerver. In tegenstelling tot het enerverende eerste gedeelte is het middenstuk echter saai, langdradig en voegt het bovendien niks toe. Het slotstuk met een sterk acterende Emilio Echevarría schudt je weer wakker, maar toch mis ik een solide verweving van alle plotlijntjes. Er had simpelweg een stuk meer ingezeten en dat is ergens jammer.

3,0 * Blaffende honden bijten niet

Het was best een verrassing deze top 250 film tussen de films te vinden die ik onlangs mee had genomen uit de kringloop. Het was puur een gok deze mee te nemen of had ik toch de naam Inarritu gezien? Het zou best kunnen, doch een garantie voor succes vind ik Inarritu niet hoewel The Revanent in mijn persoonlijke top 10 staat en Birdman oké is. 21 Grams daarentegen krijgt een voldoende maar had ik geen connectie mee en Biutiful en Babel vind ik met hun zware thematiek en droge langdradige vertelstijl films waar niet door te komen is en daar was ik met deze Amores Perros ook wel bang voor.

Inarritu laat er in ieder geval geen gras overgroeien en neemt je meteen mee in de door hem geschapen hectische wereld. Meteen is wel duidelijk dat dit uit het leven gegrepen is, het is hard, het is rauw, het is bruut, zonder opsmuk en het is heel naturel. Het verhaal betreft drie relaties die elkaar ongewild kruisen en gewild/ongewild invloed op elkaar hebben, het valt tijdlijn technisch als een Nolan film uit te leggen met dingen die niet altijd in de volgorde getoond worden dat ze ook gebeuren, daarnaast valt het te vergelijken met een Crash uit 2004 waar ook veel karakters bij betrokken zijn en alles in elkaar grijpt als een soort van puzzel. Het betreft goede mensen die domme dingen doen, slechte mensen die goede dingen doen, goede daden die slecht uitpakken, je zou kunnen stellen dat het een uitgekiend radarwerk is die inelkaar grijpt waarop iets in werking gezet wordt en gebeurd.

Hard, triest en armoedig is het leven in Mexico City op verschillende lagen, de manieren van overleven zoals de hondengevechten zijn ook niet bepaald een sinecure, zeg maar gerust dat deze beelden niet geschikt zijn voor de gevoelige mensen onder ons, maar de pech slaat ook toe bij de beter bedeelde kant van het volk, daarnaast wordt er goed geacteerd en komt het veelvuldig over als heel realistisch. Zoals gezegd van opsmuk of toeters en bellen is geen sprake, wat wij zien is pure ellende en hartzeer. Maar zoals al vaker geconstateerd bij een Inarritu, zoals bijvoorbeeld ook Biutiful, stomp ik op een gegeven moment een beetje af van al die ellende, wil de film mij op een gegeven moment ook helemaal niet meer boeien, zoals het midden gedeelte met het model en voelt de film ondanks zijn uitgekende boodschap toch wel erg zwaar aan en vind ik 2,5 uur toch wel erg lang

Ik was er al bang voor maar deze Inarritu is toch ook weer niet een homerun, duidelijk vind ik wel het verhaal en de boodschap met alle ellende en hoe dingen in elkaar grijpen, vind ik de term/alternatieve titel love is a bitch wel heel toepasselijk met wat er gebeurt rond alle betrokkenen en kan ik ook echt wel zeggen dat er goed geacteerd wordt maar de wow factor heeft de film in eerste instantie toch zeker niet. In de collectie komt ie dan ook niet, maar wel op de stapel met twijfelgevallen die ik nog eens wil herkijken. Voor nu een 3 sterren, wie weet wat een herkijk brengt...

Uitstekend werk van Inarritu waarin drie verschillende verhalen elkaar maar net overlappen. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden die de karakters met elkaar verbindt. Het eerste uur (het verhaal van Octavio) is duidelijk het sterkste, maar ook de andere verhalen zwakken nooit echt af. Het tempo is stevig, de beelden van het massale dierenleed in Mexico-Stad zijn gruwelijk. Het heeft bij momenten zelfs een dystopisch karakter, al wil ik aannemen dat het er in de Mexicaanse achterbuurten en drukbevolkte wijken niet veel romantischer aan toe gaat. In elk geval stevige kost met een hoop ongemakkelijke en brutale scènes, maar het verhaal en de inkijk in de wereld van de hoofdpersonages zit bijzonder vernuftig in elkaar.

Niet de grootste fan van hyperlink cinema met een ensemblecast, maar deze steekt er dan toch wel bovenuit. Wel enorm depressief, een beetje te veel van het goede soms en neigt naar misery porn/exploitation met momenten. Maar het zit wel goed in elkaar allemaal. Er wordt goed geacteerd, het blijft boeiend en ook de soundtrack/gebruik van muziek is hier een meerwaarde en draagt bij aan de toon van de film.

tweede maal dat ik deze film bekijk, speelt zich af in een zuid-amerikaanse grootstad?
3 kort verhalen waarin het thema "love is a B*tch" (liefde is een t**f) speelt. In elk verhaal is er ook een belangrijke rol weggelicht voor de hond.
1° driehoek liefdesverhaal over 2 broers en het liefje vd oudste broer, die allen samen bij de moeder vd broers wonen.
2° een topmodel die een schoothondje heeft en een relatie begint met een getrouwde man
3° een oudere huurmoordenaar die terug in contact wil komen met z'n vervreemde dochter

Jaren geleden heb ik deze gezien op de buis en was dit een absolute topfilm, onlangs opnieuw bekeken. Ik moet zeggen dat ik nu toch wel een paar onlogische zaken zie 2de verhaal hondje Ritchie komt vast te zitten in gat onder de vloer... waarom haal je hem er niet uit? Bij mij gaat zoiets er gewoon niet in
in het eerste verhaal lopen Suzanna en Ramiro weg met geld v Octavio, over het geld word er later niet meer gesproken, ook iets dat bij mij er echt niet in gaat
De open eindes, wat ik een beetje luiheid vind imho, doen afbreuk aan het verhaal
Niettemin een goede film, er is wel wat dierengeweld hier, dus weze gewaarschuwd.

It's over, nobody wins...

Meesterlijke film die u zowel in beeld als in opzet en intrige gedurende meer dan 2 uur werkelijk niet loslaat.

Het derde luik lijkt mij eventjes het minste van de drie, al laat grootmeester Iñárritu ook hier niet na op overrompelende wijze de menselijke onhebbelijkheden dik in de verf te zetten.

Tegenvaller.

Spijtige tegenvaller, want hier had ik echt iets van verwacht. De film opent wel heftig en zet de deur wagenwijd open voor meer drama en spanning, maar verzandt al snel in iets soapachtig. Het eerste verhaal heeft daar het minste last van en als men alleen daar verder mee ging, was mijn score wellicht wél een voldoende.

Maar verhaal 2 is nietszeggend en ook het derde verhaal is vrij flets, al leunt het hier en daar wel aan bij het eerste verhaaltje. Sowieso vind ik de manier waarop de drie verhalen met elkaar verweven zijn niet echt sterk in beeld gebracht. Het is mij te banaal hoe men ze aan elkaar linkt. Jammer.

2

Dit is weel een heel rauw drama!

De tweede verhaallijn vond ik niet echt hoogdravend, te veel toevalligheden ook.

De verhaallijn van de zwerver (Emilio Echevarria) vond ik uitmuntend; de manier waarop hij zijn laatste opdracht invult door de twee halfbroers het samen uit te laten vechten: subliem!

En ja, dan de lengte: had van mij zeker korter gemogen.

3,5☆

een en al drama van harde leven in mexico! je blijft wel kijken... ****

Amores Perros is een wauw, wauw, wauw film echt super mooi gedaan. Alles klopt gewoon. De verhaallijnen die elkaar opvolgen en samenkomen maakt het dat de lange speelduur niet lang genoeg kan zijn. Had hem al eens eerder gezien en vond een tweede kijkbeurt qua mening niet anders. Blijft gewoon een hele goede film. Terecht in de top 250 op een hoge ranking.

Schitterend. Drie verhalen gedrenkt in het melodramatische waarin liefde, verraad en honden een rol spelen. Slim om de verhalen subtiel en sporadisch te linken met de andere door het zelfde tijdsstip te gebruiken voor de centrale actie nl het auto ongeval. Film speelt zich af in Mexico met de achtergrond van de klassen (in chronologische volgorde : working class, rijk, marginaal vs middenklasse) waarin misdaad met een groot deel van de samenleving is verweven. De rauwe vertelling met handcamera, het puike storytelling (het beeld van het model in het appartement met haar geamputeerd been wanneer haar poster op de gevel wordt vervangen bv)en een soundtrack die bol staat van de couleur locale. Het is natuurlijk het individueel drama dat benadrukt wordt waarin de personages streven en hopen op een beter leven maar helaas het deksel op de neus krijgen (in het geval van het derde verhaal is dit in feite een flashback). Amores perros had op mij een impact zowel visueel als inhoudelijk. Meer moet dat niet zijn om als een vier sterren film ingeschreven te worden.

Blijft een ijzersterke film. Ik was eerlijk gezegd wel voor een groot stuk vergeten hoe de film in elkaar zat. Het enige dat me nog echt was bijgebleven waren de hondengevechten, wat achteraf gezien niet onlogisch is, dus een herziening kon zeker geen kwaad.

En Iñárritu heeft met deze Amores Perros een erg meeslepende film gemaakt. Verhaaltechnisch weet hij me steeds weer te imponeren, want de verhalen zijn erg knap uitgewerkt en op een vloeiende wijze met elkaar verbonden. Bovendien is hij erg sterk om de stukjes informatie beetje bij beetje aan de kijker prijs te geven. Ook met 21 Grams deed hij het op een gelijkaardige manier. Het maakt dat elk van de drie verhalen boeiend blijft en met een speelduur van 2 uur 30 heb ik geen enkel moment op de klok gekeken. Ik heb wel een voorkeur voor het eerste verhaal tussen Octavio en Susana, omdat daar het meeste spanning in zat (zowel in de driehoeksverhouding met de broer van Octavia en de hondengevechten), maar Iñárritu slaagt er zelfs in om een meeslepend verhaal te maken rond een hondje dat vastzit onder de planken.

Topfilm en de score van 4* blijft makkelijk overeind.

4*