Napoleon Dynamite (2004)

Niet echt mijn ding deze film.

Naar het einde toe vond ik het een beetje leuk worden, maar verder vond ik er niets aan.

Omdat er veel berichten op dit forum beginnen met een quote uit de film, dacht ik: 'Laat ik dat ook eens een keer doen!', maar als ik dat bij deze film zou doen, zouden het er heel veel worden, want deze film zit -naar mijn mening, althans- vol geweldige uitspraken, zoals:

''You know, there's like a butt-load of gangs at this school. This one gang kept wanting me to join because I'm pretty good with a bo staff.''

''I mean, we chat online for like two hours every day, so I guess you could say things are getting pretty serious.''

' 'What's a liger?'

- ''It is pretty much my favorite animal. It's lika a lion and a tiger mixed... bred for its skills in magic.'' '

''Do the chickens have large talons?''

Wat een geweldige film!

De film is een enorm vreemde eend in de bijt. Alleen hoe het verhaal wordt vertelt al: in losse stukjes. De film is eigenlijk een aaneenschakeling van humoristische losse stukjes die soms wèl te maken hebben met het verhaal en soms weer niet.

De humor in deze film is gortdroog, en daar moet je van houden. Ook schuilt de humor vaak in de details, zoals bijvoorbeeld de omgeving of de kleding die iemand aanheeft.

Volgens mij was het de bedoeling van de regisseur om een beeld te schetsen van het dagelijks leven

van de wat-simpelere Amerikaan, en dat is mijns inziens goed gelukt. Het was een beetje Zaai-achtig. (http://www.youtube.com/user/ZaaiChannel)

Ik kon er de humor wel in zien. Vijf sterren, want ik heb me geweldig vermaakt.

Heel af en toe komt er een film langs die je in één woord kunt samenvatten. Bij Napoleon Dynamite is dat 'gênant'.

Bijna elk aspect van deze film is wel gênant te noemen; het acteerwerk, het scenario, de muziek. Hier en daar wekt dat nog wel een glimlach op, maar daar blijft het dan ook bij. Dat is echter niet genoeg om dit als een echte comedy te mogen bestempelen.

Indien je wat afwisseling nodig hebt en derhalve een film zoekt die vrijwel nergens over gaat, ben je hier aan het juiste adres. In elk ander geval mag je Napoleon Dynamite gerust links laten liggen; je kunt je tijd beter besteden aan iets met een daadwerkelijk verhaal.

De meeste mensen zien hier gewoon de humor niet van in.

Jammer...

Dit is gewoon pure "camp" die de draak steekt met "teenage/high school" en "stoner" films. Je moet er volgens mij niet veel meer achter zoeken dan dat. Als je deze film leuk vond dan is "Eagle vs Shark", uit 2007, misschien wel van je gading, of anders wel "Hot Rod" uit datzelfde jaar. "Adje", bekend van de tv-shows gepresenteerd door Paul de Leeuw lijkt leentjebuur te hebben gespeeld bij het hoofdpersonage van deze film.

Iedereen speelt een typetje. Voor deze maffe film moet de kijker waarschijnlijk ook in een melige bui zijn. Wel leuke muziek.

Genietbare komedie. Alles wordt heel helder verteld en vrijwel ieder personage heeft zo zijn karakteristieke eigenschappen. De poster doet vermoeden dat het tekenen van Napoleon de belangrijkste activiteit zou vertegenwoordigen maar eigenlijk is dat totaal niet het geval; het gaat toch meer om de momenten die de personages met elkaar delen. Elke scène is het aanzien waard en naar mijn idee draait het meer om realtime belevenissen in plaats van eventuele banden die er ontstaan want bijna iedereen articuleert op een monotone wijze zonder al te veel emotie of gevoel. Maar dit werkte goed. De acteurs zijn allemaal perfect uitgekozen en lijken geknipt voor hun rol. Ook de muziek is met zorg geselecteerd (bijvoorbeeld ''So ruff so tuff'' van Zapp and Roger dat wordt afgespeeld in de wagen van de latino's nadat ze onze hoofdfiguren hebben opgepikt). Verder mochten de dansmoves van Jon Heder er ook wezen en was de glimlach van zijn compagnon na het realiseren van zijn winst eveneens behoorlijk prijsloos.

Een beetje van het niveau "zo fout dat het weer leuk word". De film is eigenlijk een aaneenschakeling van sketches met terugkerende personages. Leuk voor een keer.

Goeie film over een jongen die op school geen vrienden heeft en ook nog geen date voor het eindgala. Een toch wel originele comedy als is het maar vanwege de toch wel eigenzinnige personages. Droge humor en leuke scenes (wel wat fragmentarisch). Jon Heder doet het prima in de titelrol met zijn constant dezelfde gezichtsuitdrukking.

Rare film. Ik verschoot nadien als ik zag dat de film uit 2004 kwam. Leek me eerder zo'n domme brave 80's komedie die vooral als cultfilm nog overeind blijft. Zo'n beetje de voorloper van Dumb and Dumber. De humor met een oerdomme nerd is niet bepaald mijn ding. De dansscène zou legendarisch zijn, maar ook daar blijf ik wat op mijn honger zitten. De sfeer en de soundtrack maken nog wat goed en het ontbreekt gelukkig aan de echte vulgaire moppen. Maar dat maakt de film niet goed.

Ondanks de positieve cijfers moet ik eerlijk zeggen dat mij Napoleon Dynamite totaal niet is bevallen. Voor mij was Napoleon Dynamite een pijnlijke komedie die regelmatig het bloed onder de nagels vandaan haalde. Simpel gezegd: niets, maar dan ook niets, wat de film qua verhaal of personages probeert slaat aan. Napoleon is een vreemde, robotachtige jongen die geen emotie lijkt te tonen gedurende de gehele film. Het maakte niet uit of hij geluk of pech had, het leek geen enkele invloed te hebben op hij hij zich gedroeg. Door de hele film heen heeft hij een houterige, slaperige blik in zijn gezicht die op den duur begon te storen om naar te kijken. Ik heb niets tegen een intentioneel dom personage, er zijn per slot vele goede komedies waarvan de personages niet slim zijn, maar er is iets aan de emotieloze vreemdheid van deze personages die ongemakkelijk was om naar te kijken. Bij een televisie als Mr. Bean kan ik lachen om het hoofdpersonage omdat het één vreemd figuur in een normale wereld is. De komedie in die serie ligt niet alleen bij de vreemde trekjes van Bean, maar ook in de grappige reacties die het bij andere personages kan wekken. Bij een serie als The Simpsons zijn alle personages vreemd, maar ik begreep hoe de personages in elkaar zaten waardoor het grappiger was om hun met elkaar te zien omgaan. In The Simpsons hebben de personages meer diepgang, meer kanten en maken ze ontwikkelingen mee ondanks dat ze absurdistisch zijn. In Napoleon Dynamite zijn alle personages vreemd en, al sla je me dood, kan ik van niemand zeggen hoe diegene in elkaar zit. De meeste personages leken nooit verbaasd, verdrietig, blij oid. Ze hadden, ongeachte wat voor vreemde dingen er gebeurde, altijd dezelfde emotieloze houterigheid die alle komedie ontnam. Van personages die wel emotie toonde kon ik hun motivatie niet begrijpen (zoals waarom dat meisje geïnteresseerd leek in Napoleon)

Dit is een film waarbij het aantal “waar zit de grap?” momenten zo hoog is dat, tegen de tijd dat er een aardige grap kwam, het plezier eruit was gezogen. Niet alleen Napoleon zelf kon ik niet uitstaan, maar zijn vrienden zijn minstens zo oninteressant. Dit zijn een paar van de meest geforceerde “vriendschappen” die ik in een positief beoordeelde komedie heb gezien. Napoleon kan tegen iemand aanlopen en… dat is genoeg. Vanaf dat moment zijn ze vrienden voor het leven. Geen opbouw, geen logische interactie, geen band creëren op welke manier dan ook. De enige onderbouwing die de vriendschappen hebben zijn een paar ongemakkelijke gesprekken waarin ze op een emotieloze, stijfe wijze wat woorden uitwisselen. Geen originele gesprekken of grappen die aanslaan, maar een paar vreemde gesprekken die schijnbaar een vriendschap moest vormen. De acteerprestaties zijn vreselijk, maar deze robotachtige performances lijken bewust te zijn gebruikt. Ik weet niet waarom voor deze richting is gekozen voor de personages. Het zorgde ervoor dat ik niet om de personages leerde geven of om de grappen kon lachen.

Qua verhaal kiest Napoleon Dynamite om geen hoofdfocus te hebben en zich bezig te houden met het dagelijks leven van verschillende personages schetsen. De problemen waar de personages tegenaanlopen (zoals schoolpresident worden of een date zoeken voor het schoolbal) zijn echter thema’s die al vele malen door andere films & series zijn behandeld, en vele malen beter zijn gedaan. Hier kan een probleem, zonder enige opbouw, komen en het gaat net zo snel weer weg, zonder een impact te maken. Alsof de makers een aantal losse korte sketches schreven, ze besloten aan elkaar te plakken en het een film te noemen. Bijvoorbeeld: de vriend van Napoleon, Pedro, wil schoolpresident worden. Pedro is een personage die niets anders deed dan emotieloos achter Napoleon aanlopen waardoor ik geen idee had hoe hij dacht, laat staan dat president worden schijnbaar een verlangen van hem was. Waar dit verlangen vandaan komt of wat hij wilt doen als hij eenmaal president is word niet uitgelegd. “Het is gewoon iets wat hij nu wilt”. Vervolgens maakt het niet uit of de verkiezingen goed of slecht gaan, hij heeft soortgelijk als Napoleon telkens dezelfde emotieloze reactie, alsof het niet uitmaakt wat er gebeurd. Als het hem niet lijkt te interesseren wat er gebeurd, zijn motivaties onduidelijk zijn, de doelen onduidelijk zijn en ik het personage niet eens goed heb kunnen leren kennen rond dit punt, waarom zou het mij een drol interesseren of hij wint? Maar bij Napoleon Dynamite hield het niet daarbij op: Pedro wint uiteindelijk de verkiezing na een weergaloos waardeloze speech te hebben gegeven, enkel omdat Napoleon een goede dans deed. Dansen is niet grappig, nog sloeg het ergens op dat wegens deze dans Pedro won. Dit was een pijnlijke humorloze zit waarvan het verhaal geheel niets te bieden had.

Het voelt vreemd om te zeggen, maar het beste onderdeel van de film vond ik de openingstitel. Dit was een originele, leuk gefilmde openingsscène die een fijne feel-good toon had. Ik vond dat het niet goed de rest van de film representeerde, maar op z’n minst was dit een originele opening die ik niet ergens anders heb gezien. Er waren 3 grappen waar ik om "wel kon lachen" en er waren een paar shots, voornamelijk de symmetrische shots bij de kluizen, die ik mooi gedaan vond. In dat opzicht is het niet een film waarvan letterlijk niets aansloeg, maar als ik de kleine positieve dingen moet afwegen tegenover de dingen die mij niet bevielen dan vind ik niet dat de positieve aspecten veel invloed hebben op mijn eindbeoordeling.

Een film die flink in het verkeerde keelgat schoot. Emotieloze en slecht onderbouwde personages met slechte acteerprestaties, pijnlijke slechte grappen, inhoudsloos verhaal waarvan zijn plotelementen door andere films & series vele malen beter zijn gedaan. 3 grappen die "wel leuk" waren, een originele opening en een paar aardige shots, maar meer positiefs kan ik niet zeggen en deze punten vond ik niet sterk genoeg het laagste cijfer te besparen.

0,5*

Zelden een "komedie" gezien die zo totaal niet grappig is. Jon Heder irriteert vanaf de eerste tot en met de laatste minuut. Ik kan er werkelijk niets positiefs over melden. Ik vraag me af waar de relatief hoge score vandaan komt hier op MM.

“What are you gonna do today, Napoleon?”

“Whatever I feel like I wanna do. Gosh!”

Ontzettend droog en soms best grappig. Droge humor kan ik meestal wel waarderen en Napoleon Dynamite heeft zeker zijn sterke momenten. Vooral de dialogen zijn bij vlagen ijzersterk. Jammer genoeg zijn er te veel momenten waarop Napoleon totaal wegzakt en bijna niet door te komen is.

Zelfs de prima acteurs en de korte speeltijd kunnen daar niets aan veranderen. De film probeert anders te zijn dan andere doorsnee tiener/ coming of age films en daarvoor verdient de Napoleon alle credits. En het einde is hilarisch en ontroerend tegelijk.

Speciaal.

Voor de humor hoef je Napoleon Dynamite in ieder geval niet te kijken. Op dat vlak lijkt het wel een montage van deleted scenes uit jaren 80-komedies. Goed geprobeerd, maar net niet.

Hess weet er gelukkig nog een eigenzinnig filmpje van te smeden. Mooie sfeer en bonuspunten voor Alphaville en Cyndi Lauper op het bal. 2.5*

Blij om de aftiteling te zien, want hier kon ik niet veel mee. Ik heb me laten meeslepen door een vlotte recensie in de TV-gids. Dergelijke type films scoren sowieso max een 3,5*, maar dat niveau haalde het in mijn ogen niet als ik alles in beschouwing neem.

Toch zaten er hier en daar wel enkele leuke momenten in. Hoe Napoleon Trisha trachtte mee te krijgen naar het schoolbal vond ik erg geslaagd. Haar reactie was schitterend toen ze een zelfportret onder haar neus geschoven kreeg. Ook het schoolbal zelf en de fameuze dans van Napoleon kon ik nog best smaken. Voor de rest had ik er niet veel aan.

Zijn idiote expressie ergerde me na een tijdje. In het begin denk je richting Dumb & dumber, maar hier zat géén wijziging in zijn gezichtsuitdrukking. Voor de rest matig tot zeer zwak qua humor, acteerprestaties, verhaal, originaliteit ... Misschien nog een kleine positieve vermelding van "lijger" en co, maar voor de rest weinig soeps.

Gniffelend en met duidelijk goede herinneringen raadde een collega mij deze film aan. En vermakelijk is ie zeker. Heeft ook iets stripachtigs met dito figuren en de kale omgeving als achtergrond.

Maar een regelrechte aanrader vind ik het niet.

Een van mijn favorieten films aller tijden. Blijft leuk om te zien en de dans-scene is natuurlijk een van de pluspunten. Alleen vond ik de humor niet geslaagd. Goed geprobeerd, maar nee.

Het heeft een leuke 80s-vibe en goeie muziek zoals Jamiroquai en Cyndi Lauper. Een echte aanrader....

Dit is niks. Ik kan om deze humor totaal niet lachen!!

Nah, dit was niet veel. Vond er weinig komedie aan. Blijkbaar zat ik goed met mijn gevoel om deze film lange tijd te skippen.

Uber-quirky film die de high school comedy op de hak neemt is nog steeds behoorlijk grappig. Napoleon is een geweldig personage, sociaal onaangepast en zonder gêne, en dan die verongelijkte toon en dat open mondje de hele tijd. Hij heeft ook wel de beste teksten, en de beste moves natuurlijk. Pedro en in mindere mate de foute oom waren ook wel grappig. Kip vond ik dan een iets te doorsnee nerd die op de makkelijke lach mikt. Het heeft verder een enorme 80s vibe en niet alleen door de muziek. Leuk om eens in de zoveel tijd terug te kijken.

Flauwe komediefilm, maar dermate eigenzinnig neergezet door regisseur Jared Hess en vooral hoofdrolspeler Jon Heder dat het wel z'n charmes kent. De wereld van Napoleon Dynamite moet het dan ook hebben van buitengewoon excentrieke aankleding, waartussen Hess met zo weinig mogelijk middelen zoveel mogelijk probeert te bereiken. Over een algemeen vlak is het acteerwerk niet geweldig en krijg je als kijker geen band met de figuren die hier rondlopen, maar het duurt verder dan ook niet te lang en schiet nergens uit de bocht. Prima vermaak voor een luie middag.