Dillinger (1945)

Lawrence Tierney is indrukwekkend in zijn eerste hoofdrol. Wat kan die man evil kijken als hij kwaad is. Hij was in de jaren veertig een veelbelovende acteur, maar kwam vaak in de problemen door de drank. In de jaren tachtig had hij een soort van comeback met als hoogtepunt natuurlijk zijn rol als baas Joe Cabot in Reservoir Dogs.

Een erg rap tempo, er had wel een half uur aan geplakt kunnen worden, gritty atmosphere en puik acteerwerk. 4*

Binnenkort eens kijken. Ik ken Lawrence Tierney alleen als Joe Cabot in RD, maar hij schijnt in de jaren '40 ook een paar goede films gemaakt te hebben.

Warner's Film-Noir Collection Vol.2 met ook "Dillinger" is onderweg; ben zeer benieuwd.

Duidelijk een low budget filmpje, maar zeker niet slecht. Had inderdaad ook wel het idee dat de film te kort is. Zijn periode van 10 jaar in de gevangenis, waar hij de contacten legde met zijn toekomstige "partners in crime" werd wel heel rap afgewerkt. Ook hoe John de leiding nam over de groep, werd een beetje te simpel getoond. Kortom, dit is geen film die het moet hebben van een langzame karakterontwikkeling, alle feiten worden snel afgehandeld. Wat overblijft is een opeenvolging van bankovervallen en afrekeningen. Aardig om te zien, maar er had met een wat groter budget en een langere speelduur volgens mij meer ingezeten.

3*

Verhaal is vrij standaard, maar zeker niet slecht. Anne Jeffreys (84 inmiddels) maakt op mij eigenlijk de meeste indruk.

3*

Het verhaal van een kruimeldief die zich opwerkt tot topgangster. Inderdaad vrij standaard. Onderhoudend, zonder meer, maakte op mij geen grootse indruk. Wel goede vertolkingen. Philip Yordan kreeg een Oscar Nominatie voor het beste originele script van dit jaar.

Aardige film noir, al was het weer zo'n typisch verhaaltje zoals ik ze ondertussen wel al meer gezien heb. Houdt niet tegen dat ik me weer goed vermaakt hebt met de opgang en tenondergang van public ennemy n°1, John Dillinger, een gangster uit de begin jaren '30. Het acteerwerk vond ik maar matig, alleen Anne Jeffreys sprong eruit als Helen Rogers, John's vrouw. De film bevat ook leuke verwijzingen naar de cinema van begin jaren '30 (de Walt Disney cartoons).

3.0 sterren

Uiterst succesvolle B-film over de opkomst en ondergang van John Dillinger, Public Enemy Number 1 tot hij in 1934 stierf toen hij de politie probeerde te ontvluchten die hem door een tip van hoerenmadam Sage buiten een bioscoop stonden op te wachten. Het lage budget betekent dat er maar een beperkte hoeveelheid acties is. De meeste misdaden vinden plaats in korte montages, soms met beelden uit andere film waaronder 'You Only Live Once'. Lawrence Tierney is erg sterk in de hoofdrol en er is goed ondersteunend acteerwerk, onder anderen van Edmund Lowe (als 'Specs', de leider van een bende waarbij Dillinger zich aansluit) en Elisha Cook jr (als één van de bendeleden). Dit is een compact vertelde, goed geschreven biografie met een hoog tempo en degelijke regie. Een scène waarin Dillinger een ober confronteert die hem eerder beschimpte omdat hij geen geld had is een hoogtepunt, evenals de scène met de Carolsingers op Kerstavond. Een bescheiden, maar fraai juweeltje.

De allereerste film die in meerdere of mindere mate het levensverhaal van de beruchte gangster John Dillinger wilde brengen, was deze Monogram productie. De hoogdagen van de echte John Dillinger speelden zich af in de periode 1933-34 waarin hij samen met zijn bende een twaalftal banken beroofde. De film is opgevat als een flash-back naar die periode, begint en eindigt bij de bioscoop waarmee een cirkel wordt gesloten. Het is een verhaal van opkomst en ondergang van een crimineel, zonder overbodig sentiment en met grote nadruk op actie. Gierende banden en ontploffende kluizen alom. Lawrence Tierney heeft een erg dreigende ongure uitstraling en is geknipt voor de hoofdrol. De interactie in de gangsterbende geeft een interne machtsstrijd weer, waarbij zaken als verraad, wraak, jaloezie en achterdocht gemeengoed zijn. ‘One happy family’ zoals in de film cynisch wordt aangegeven.

Het opzet van de film is hoogst ernstig, in tegenstelling tot vele andere (misdaad)producties van die tijd vind je hier geen spatje humor terug, enkel de dreigende tronie van Tierney. Misschien was dat een vanzelfsprekende keuze omdat het gaat over een biografisch verhaal met échte slachtoffers. Het lijkt verder een B-film maar anderzijds ontving hij wel een oscarnominatie voor beste script, alsook kunnen we genieten van de score van de vermaarde Dimitri Tiomkin. Prima vermaak en vooral de moeite waard omwille van Lawrence Tierney’s charisma.