Yume no Ginga (1997)

Enkele jaren geleden op Arte gezien, en tevens ook m'n eerste aanraking met regisseur Sogo Ishii. De film begint nogal rustig, met veel aandacht voor stijl. Na meer films van de man te hebben gezien, blijkt dit een voornaam kenmerk te zijn dat in al z'n films terugkomt. Yume no Ginga is een rustige film, waar door verbluffende beeldcompositie en een uniek sounddesign een zeer aparte sfeer opgebouwd wordt. Alles heeft een surreeel tintje, verhoogd door het feit dat Ishii ervoor kiest bij elke scene één geluid te viseren, en al het andere geluid naar de achtergrond te verwijzen. De film komt zeer rustig op gang, maar al snel had ik het gevoel in een soort trance alles te aanschouwen. Een soort berustend gevoel waarmee je totaal de film in wordt gezogen. Voor je het weet is hij dan ook gedaan, en blijf je zitten, verlangend naar meer.

Omdat het al een tijdje geleden is, 4.5*, maar waarschijnlijk wordt dit verhoogd naar 5* bij herziening. Schitterende film.

Twee hele jaren later

Het mag ironisch zijn, maar zonder het internet was ik waarschijnlijk nooit een filmfanaat geworden. Met dank aan hetzelfde internet nu eindelijk Engelse subs voor deze magistrale film. Tevens ook een dikke middenvinger naar alle corporate jerks die weigeren dit soort films te voorzien van degelijke DVD releases.

Anyway, de film. Het is moeilijk een film te vinden waar ik meer zin in had om te herkijken. Zeker 6 jaar geleden dat ik deze voor het eerst zag. Al een dik jaar heb ik hem in ruwe vorm. Zoiets nijpt. Gelukkig blijft de film na alle verwachtingen ook een tweede keer overeind. Het sfeertje dat Ishii opbouwt is uniek. Afgezien van enkele details lijkt de film zelfs een klassieker. De afgebleekte black & white, de performances, de gehele look.

Afgezien van enkele details dus, want de belichting is bijvoorbeeld iets wat je niet terugvindt in oudere films (althans, ik toch niet). Geweldige toevoeging aan de reeds prachtige shots. Maar wat vooral de aandacht trekt is zoals ik hierboven al zei, de sounddesign. Ishii creert in deze film een inpalmend sfeertje zonder al te veel poespas. Gewoon de juiste geluiden op de juiste momenten. Zacht gezoem, uitvergrootte omgevingsgeluiden, dan weer totaal geen geluid. De zachte vertelstemmen van de vrouwelijke acteurs. Het verhaaltje is banaal te noemen, maar de suspense die Ishii eruithaalt is verbluffend.

5* worden het (nog steeds) niet, al komt er vast nog een herziening. Unieke film, prachtig in beeld gebracht, machtig sounddesign en boeiend vanaf de eerste seconde. Voeg daarbij Asano als joker, en veel kan er niet misgaan.

Dikke 4.5*

Onwijs sterke film indd!

Enkele zeer sterke scénes. Bijvoorbeeld de scéne waar de 2 hoofdrol spelers elkaar ontmoeten, fantastisch! Of de scénes bij het treinongeluk op het eind, gewoon kijhard 5* materiaal.
Zelden zo enorm goed gebruik van muziek in een film gehoord, enorm sfeer verhogend en de finishing touch die de film zo uniek maakt.

5* geef ik er echter niet voor, wel een dikke 4,5

Zeer mooie film. Boeiend verhaaltje dat ontzettend goed met prachtige en sfeervolle zwart/wit beelden in beeld gebracht is. De beide hoofdrollen doen het uitermate goed maar vooral van Asano had ik dat niet anders verwacht. Voeg daarbij nog een ontzettend sfeervol, bijpassend en top getimede score bij en je hebt een meesterwerk.

5*.

Wat een prachtige film! Zo veel rustiger als dead end run en Electric dragon maar wel net zo mooi. Prachtige sfeer en ook de geluiden dragen er erg goed aan bij, en Asano zet weer eens een weergaloze acteerprestatie neer ( die man is geweldig) een hele dikke 5*

Totaal niet mijn ding. Zó traag. Ik kan me ook nauwelijks in de 2 hoofdpersonen inleven. Zal stilistisch allemaal wel mooi zijn, maar het verhaal boeide eigenlijk alleen maar bij de openingsscene. De emotie die deze Japanse regisseur probeert over te brengen, is helaas niet aan mij besteed:

*

Als een slaaplied wiegt Yume no Ginga me in een sluimerende dagdroom.

Sogo Ishii wist me een paar jaar geleden volkomen te verassen met het geweldige Dead end Run. Een film die vooral uit dansende mensen bestaat. Waar die film (en Electric Dragon) behoorlijk vol en druk zijn, is Yume een slaaplied.

De sfeer, die vooral bepaald wordt door de soundtrack en de editing, is grandioos. Na enkele minuten viel de film als een warm deken over me heen. De steeds terugkerende rustgevende muziek reflecteert de staat waarin de hoofdrolspeelster (Tomiko) verkeerd. Ze lijkt haast alle grip met de realiteit te zijn verloren en in een irrationele wereld te zijn beland. Dit maakt het verhaal (dat ook een suspense film zou kunnen opleveren) tot een onconventioneel liefdesverhaal. Tomiko is op zoek naar een invulling voor haar (saaie)leven en vind dat in Tatsuo. Het verhaal wordt doormiddel van sfeer haast ondergeschikt. Ik was als kijker vooral bezig met me te laten betoveren door de prachtige soundtrack, geluidsediting (prachtige wegvallen van achtergrond geluiden, en die fluisterende stemmen) en geweldige zwart/wit fotografie, dan me volledig te concentreren op het verhaal. Het verhaal had misschien op sommige punten iets beter mogen worden uitgewerkt, mocht nog wat sterker staan. Dit is dan ook gelijk mijn enige kritiek op de film.

Het tempo van de montage wisselt af en toe en is snel waar hij dat moet zijn, maar ook zeer traag op momenten de prachtige scène waar Tatsuo en Tomiko tegenover elkaar zitten .

Eén van de meest betoverende, haast meditatieve, films die ik in lange tijd zag. Een klassiek ogende film (personages lijken soms rechtstreeks uit een Ozufilm te lopen, wat een klein nadeel is. Ik zie liever ‘hedendaagse’ mensen in dit soort films rondlopen), maar toch erg vooruitstrevend in uitwerking. Dan rest mij nog twee dingen. De eerste is dit te belonen met een dikke 4* of kleine 4,5*. Ten tweede: voor de sfeer.

[quote=De Knip] Helemaal mee eens[/quote]

Eindelijk engelse ondertitels gevonden.

Nu de film nog bemachtigen.

Mijn tweede Ishii en een hele andere ervaring dan het hyper Electric Dragon 80.000V. Wel ook hier weer een sterke Asano en mooie zwart-witbeelden. De rustige beelden en minimalistische soundtrack zorgen samen voor een lekker rustige kijkervaring. Helaas wist het verhaal mij niet echt te boeien. Het bleef de hele tijd maar op hetzelfde tempo voortslenteren, waardoor mijn aandacht soms wat verslapte. Een onverwacht en heftiger einde, om eens even keihard wakker geschud te worden uit de trance, had de film waarschijnlijk veel goed gedaan. Labyrinth of Dreams is dan ook meer een film die je kijkt om even lekker weg te dromen. In dat opzicht is Ishii helemaal geslaagd.

Na Electric Dragon 80.000V mijn tweede Ishii. Net als bij die film had ik aanvankelijk mijn vraagtekens bij de keuze om er een zwart-wit film van te maken. Maar ook hier zou ik na afloop niet anders meer willen. Kleuren zouden er een totaal andere film van maken, en of dat de fantastische sfeer ten goede zou komen vraag ik me af.

Het tempo is traag, toch werd ik de film ingezogen. Bij de scene waar ze voor het eerst zoenen, leek ik de aanrakingen zelf te voelen, dat heb ik niet zo vaak bij films. Erg passende muziek overigens, dat droeg erg goed bij aan de sfeer. Jammer alleen dat een aso in mijn flatgebouw het nodig vond om keihard The Foo Fighters op te zetten. Ik heb halverwege maar een koptelefoon opgezet, wellicht heeft dat er ook voor gezorgd dat ik diep de film in werd gezogen, maar daarvoor zat ik ook al aan de buis gekluisterd.

De climax was lichtelijk voorspelbaar, maar dat boeit weinig na zo'n geweldige kijkervaring.

Na hem tussentijds verhoogd te hebben, moest er een herziening volgen al was het maar om te zien of de verhoging terecht was. Eigenlijk verkeerde volgorde, maar ach.

Een goede soundtrack is het halve werk. Wat dat betreft slaagt Ishii met de hoogste lof. Ontzettend sfeervol, en de beelden blijven zeker niet achter. Bijzonder esthetisch geschoten, waardoor ik ook deze keer weer de film ingetrokken wordt. Terechte 5*.

Flinke tegenvaller. Het verhaal, de regisseur, de thematiek en ook de acteurs. Alles sprak me aan, maar ik vond er helaas weinig aan. Het was me allemaal veel te traag en voelde ook geen enkele spanning of betrokkenheid. Enkel het laatste kwartier vond ik boeiend. Dat redt de film van een zware onvoldoende.

2,5* Al kan ik begrijpen dat mensen die wel door het slaapverwekkende sfeertje worden gepakt er meer in zien. Nee, mat afstand de minste Ishii.

Na Kyoshin is dit de tweede film van Ishii die ik gezien heb en in tegenstelling tot Reinbo kwam het sfeertje in deze zeer mooie zwart/wit film voor mij zeker niet slaapverwekkend over. Voor een groot gedeelte kwam dit door de zeer mysterieuze en aantrekkelijke verschijning van het hoofdpersonage Tomiko. Haar verschijning vond ik expressionisme ten top. Audiovisueel vond ik het ook allemaal heel erg mooi. De ritten in de bus, de aandenderende trein, de tunnel, de neerkletterende regen enz.

Blijft voor mij altijd moeilijk dit soort films onder woorden te brengen. Je moet het eigenlijk allemaal ondergaan. Er zit duidelijk een stukje Zen filosofie in die films van Ishii. Toch nog maar eens meer gaan bekijken van deze regisseur, wiens films voor mij toch als echte kunstwerken ogen.

4,0*

Tip: kijk August in the Water als eerste. Die is ook behoorlijk meditatief net als deze en Kyoshin. Verder is ook Angel Dust behoorlijk rustig, de rest daarentegen is meer cyberpunk.

Ik gok dat de eerste short van Dead End Run wibro wel zal liggen.

Zowel August in the Water als Dead End Run ken ik nog niet. Moet wel zeggen dat dít mijn favoriete Ishii tot nu toe is, maar het cyberpunk-deel van zijn oeuvre mij ook wel aanspreekt, maar dan wel vooral het vroegere deel (Crazy Family en zo). Wil Crazy Thunder Road ook nog graag zien. Net als Sabu's werk is het werk van Ishii ook alleen maar wat hap-snap uitgebracht op DVD.

Echt een heel fijne ingetogen sfeer kent dit mooie filmpje, met een stoïcijnse Tadanobu Asano en een zeldzaam dromerig sfeertje (onder andere dankzij de zwart-wit fotografie). De film is narratief gezien iets minder, maar het zit barstensvol sfeer en intriges.

Een film die ik al 3 jaar wou zien, maar nu uiteindelijk heb kunnen kijken

Het verhaal was ok maar de manier waarop het is gefilmd maakt dit een prachtige film.

Mja, ik heb een beetje een gemixt gevoel. Langzame, zwijgzame Japanse films kan ik best hebben, maar deze kon me niet altijd even veel boeien. Het zag er wel heel goed uit, en leuk verhaal en onverwacht einde.

Mooi.

Blijft een zeer stijlvolle, kalme film wiens mysterie drijft op geweldige floue zwart/wit visuals en uitzonderlijk sound design. Jammer dat deze film nog steeds niet op een eenvoudige/begrijpbare manier te verkrijgen is.

Ishii is een held, welke voornaam hij ook gebruikt. Ook véél meer dan de punk regisseur waarvoor hij maar al te vaak versleten wordt. Toch blijft dat wel de basis en ook deze film draagt genoeg punk-signatuur voor diegene die Ishii's achtergrond kennen.

Verhaaltje is simpel en zeker niet de hoofdmoot, de sfeer komt uit het audiovisuele. Ook leuk om een oude Asano aan het werk te zien, al geldt hier wat voor vele andere Japanese films geldt: wie niet omkan met de stoicijnse manier van acteren zal tegen een emotieloze muur opbotsen.

4.5* en een uitgebreide review

jammer van t suffe verhaal

die meid is trouwens een plaatje

WOW!

Voor mij de beste Ishii die ik tot nu toe zag (al waren dat er slechts 4). Werkelijk erg fraai en het geheel van beelden en geluid trekken je helemaal de film in. Daar heb je geen 3D-brilletje voor nodig! Ik kan moeilijk onder woorden brengen wat me zo aantrok in deze film of juist toch wel, met één woord: sfeer.

Nou! Perfect gecast voor zwart-wit en deze film! Ik heb haar nooit in andere films gezien, jammer eigenlijk.

(edit: toch wel zag ik net toen ik het even opzocht: piepjong in 'August in the Water'. Ze is ook 1.60 meter groot en heeft bloedgroep AB )

(piepjonge) Asano speelt prima, maar Rena doet zeker niet voor hem onder.

Hand over het hart gestreken. Want waarom niet, als het alles heeft wat je hart begeert?

Droomfilm!

Een dikke schande dat er al ruim 2 jaar geen bericht geplaatst is hier. Gelukkig staat hij dan wel in de Tip 250 te pronken. Visueel wordt er een verbluffende sfeer neergezet met weelderig zwart wit gebruik, hevige stortregens, de tunnel, de steeds weer terugkerende spoorwegovergang, het struikgewas, de woeste zee en alle busritjes natuurlijk. Er gebeurt niet zo gek veel, maar de kleinste handelingen worden op een positieve manier uitvergroot, zodat je helemaal opgaat in dit mysterie. Het gonst duidelijk in het kleine dorpje. Briljante vertelling met prachtig, sluimerend camerawerk en genoeg hoogtepunten. 4,5*

Bijzondere film zeg, ontegenzeggelijk cinematografisch meer dan dik in orde!

Naast eerder genoemde elementen als surrealistisch, dreigend, mysterie vind ik de film nog een aantal eigenschappen heeft die 'm ver boven het gemiddelde uittillen.

Zo heb ik wel 'n aantal keren gecheckt of 1997 wel écht 't productiejaar is, de '50-'60's look en feel is dan wel zeer goed benaderd. Zo ook met de audio. Waar normaliter nasynchronisatie een tenenkrommend effect heeft werkt dit in deze film juist mee. Door isolatie en weglaten van omgevingsgeluiden krijgt enkel dat wat van belang extra aandacht. Knap werk!

Zeer mooie stijlvolle film. Moeizame liefde gekruid met wat melancholie. Maar visueel gaat deze film toch een pak verder. Adembenemend hoe sfeervol de busreizen en ook de trein worden weergegeven met prachtige zwartwitbeelden en een serene soundtrack.

Daarnaast die sfeer van mysterie en dreiging in combi met romantiek. De setting van de jaren 50-60 wordt prima weergegeven. Een film die je moet ondergaan en waarbij het plot ondergeschikt is aan het geheel. Het zit hem in de kleine dingen zoals de tunnel, treinovergang en de busritjes.