Quo Vadis (1951)

Typische Romeinse spektakelfilm. Drie uur lang vermakelijk, hoewel het verhaal nooit echt geweldig origineel wordt. Peter Ustinov is wel erg leuk als de verwende, kinderachtige keizer Nero.

Spectaculair, maar ook vol met saaie scenes. Met als grootste hekelpunt de verheerlijking van het christendom, dat in deze film toch wel 'mijn' irritatie-grens flink wist te overschrijden. Peter Ustinov is lekker op dreef als Keizer Nero, uitstekende prestatie. Fantastische lokaties (opgenomen in Cinecittà, Rome), kostuums, massa-scenes, noem maar op. Maar het script was zo nu en dan dus om van te huilen.

3 sterren. Komt niet in de buurt van Ben-Hur en Spartacus.

Groots opgezette spectacular boeit toch minder dan de onvermijdelijke vergelijkingspunten (Ben-Hur, Spartacus). Prachtig aangekleed, goed geacteerd, maar kan toch niet de volledige duur boeien.

3*.

Interessant oud spektakel. De decors waren hier verschrikkelijk mooi. Acteurs doen het hier ook goed, vooral de gemene Nero is erg goed gespeeld. 171minuten lang maar wel het kijken waard. Interessant, boeiend en intens vond ik het. Deze film heeft geen last van inkakkerigheid. De scene wanneer de christenen eindige als leeuwenvoer in het openbaar, zag er er toch nog overtuigend uit. Een lange, mooie en intense film daarom dus een 4,0.

Net als in "The Robe", het betere "Ben Hur" en andere, lag het sukses van deze "Quo Vadis", naast de groots opgezette spektakelwaarde, vooral in de link naar het bijbels verhaal.

Komt nu, 60 jaar later, bijna onvermijdelijk als onwennig over, maar destijds vele weken aan de top.

Peter Ustinov, als verwende, ziekelijk bedorven Nero, is outstanding en steekt boven alle andere acteurs uit.

Quo Vadis was een klassieker die ik al erg lang wou zien, maar het kwam er eigenlijk nooit van, tot gister. Moet zeggen dat ik toch wel met de verkeerde verwachtingen deze film in ben gegaan. Had verwacht een film als Spartacus te zien te gaan krijgen. Met veel actie en spectakel, maar dat was niet echt. Zeker de eerste helft niet, wat eigenlijk gewoon een romantisch drama in de romeinse tijd was. De tweede helft werd de film wel stukken meeslepender, groter, spectaculairder en ook veel beter.

Peter Ustinow steelt de show als de compleet gestoorde Nero. Vooral de tweede helft was zijn ondergang erg interessant om te zien. De film zag er verder ook mooi uit. Het kleurgebruik was ook mooi en ik had eigenlijk totaal geen idee dat ik naar een film uit 1951 aan het kijken was. Maar goed, dit was prima film, al was het wel wat minder dan verwacht dus. Vooral de eerste helft was niet super, maar dat werd wel gecompenseerd door de erg sterke tweede helft. Al zaten er jammergenoeg wel wat saaie stukken bij en boeide de film niet de hele speelduur. Maar alsnog was dit een leuke film die prima vermaakt.

3 sterren

Het was niet moeilijk om deze film te blijven kijken. Wat een prachtige kostuums en decors! En erg romantisch. Verder uitstekend geacteerd, met name Nero werd erg goed vertolkt door Peter Ustinov..

Het verhaal bevat wat historische aanknopingspunten en er wordt (voor zover ons nu nog bekend is) ook wat van afgeweken in deze film. Het bleef boeien.

Een erg mooi uitgevoerde klassieker die het waard is om te zien.

Mooie, epische spektakelfilm gesitueerd in de Romeinse tijd, zoals ze die wel meer maakten in de jaren ’50. Eind jaren ’40 liep het bioscoop drastisch terug en met de komst van de televisie, leek Hollywood zijn machtspositie op het gebied van vermaak kwijt te raken. Om de mensen weer terug in de bioscoop te krijgen, pakten ze in de jaren ’50 groots uit met diverse peperdure producties. Quo Vadis is één van de voorlopers uit dat genre. Met een budget van 7,5 miljoen dollar was de film één van de duurste producties ooit. De cijfers liegen er niet om: 110 sprekende rollen, meer dan 30.000 figuranten, en 32.000 kostuums. Meer dan drie jaar werd er aan Quo Vadis gewerkt. Maar dit was het ook wel waard, want Quo Vadis ziet er prachtig uit en was een grote inspiratiebron voor films als The Ten Commandments, Ben-Hur, Spartacus en Cleopatra.

Visueel gezien is er dus niets mis met deze film, maar net als de hiervoor genoemde voorbeelden, leidt ook Quo Vadis aan de gebruikelijke minpunten. Met een speelduur van bijna 3 uur is de film wat aan de lange kant, en met name de eerste helft van de film heeft een erg laag tempo. Het verhaal is helaas te zwak om bijna 3 uur te boeien, maar gelukkig redden de grootse scènes de film.

Hoofdrolspelers Robert Taylor en Deborah Kerr zijn wat kleurloos en worden volledig weggespeeld door met name Peter Ustinov als de maffe keizer Nero (hij kreeg hiervoor terecht een Oscar-nominatie). Andere opvallende bijrollen zijn die van Patricia Laffan als de slinkse Poppaea, Leo Genn als Patronius (werd eveneens genomineerd voor een oscar) en de bijna 2 meter grote kolos Buddy Baer (jongere broer van voormalig bokskampioen Max Baer) als de bodyguard van Lygia. Met name het stierengevecht in de Arena is prachtig om te zien.

Quo Vadis is zeker niet perfect, maar wel een prachtige film om te zien.

Quo Vadis was onlangs te zien bij de bbc, tegenwoordig zenden zij die films uit op zaterdagmorgen, dat maakt opnemen dus een noodzaak. Vanwege de lengte van de film moet je even de tijd nemen om de film goed te kunnen kijken.

Een ouderwetse spektakelfilm dus, waarin echter door een aantal leden van de cast gewoonweg goed geacteerd wordt.

Zoals wel vaker bij films over het oude Rome draait het om de politieke intrige en machtsstrijd en een flinke dosis bloedvergieten in de arena.

De politiek komt flink aan bod en begint al direct als de thuiskerende troepen Rome niet mogen betreden.

Daarna ziet de kijker minuten lang flemen, hielen likken, konkelen en draaien waar de huidige politici nog iets van kunnen leren. Heerlijk om te zien dat er een voortdurende strijd om de pikorde was. Als soldaat trekt hoofdrolspeler Taylor zich daar niets van aan en gedraagt zich in eerste instantie als een bruut door alles wat niet Romeins of man is, minderwaardig te behandelen.

Ondanks dat de love story tussen Kerr en Taylor de centrale verhaallijn moest zijn van de film, gaan Ustinov en Genn er vandoor met de film. Zij leveren een geweldige acteerprestatie af, Ustinov als de gestoorde keizer Nero en Genn als senator Petronius die zich tot het uiterste inspant om Rome te behoeden voor de idioot Nero en daarbij zich in allerlei bochten moet wringen om in de gunst en het vertrouwen van Nero te blijven, die scene's zijn qua acteren van een verschrikkelijk hoog niveau.

Gek genoeg werd de film bij de oscars, ondanks veel nominaties, overgeslagen.

Het wachten is natuurlijk totdat Rome brand en de reactie van in eerste instantie Nero hierop, nogmaals Ustinov zet een geweldige rol neer.

Het is jammer dat er tussen Kerr en Taylor niet echt een vonk overspringt, hun love story blijft onderbelicht.

Dan de actie, voor die tijd geweldig in beeld gebracht, schitterende kleuren en prachtige massa scene's.

Het bloedbad in de arena ziet er getrouw uit zonder daarbij te bloederig te worden.

Rest mij de muziek, geweldig, ook nu nog passende, maar ook pakkende muziek van Rosza

Heb de film op schijf en ga deze nog wel een keer bekijken.

Aardige film waarin een generaal na een overwinning terugkeert in Rome en verliefd wordt op een vrouw. Het meeste spektakel is bewaard voor het laatste gedeelte, en daarvoor duurt de film toch echt wel te lang. De ommedraai van het hoofdpersonage gaat nogal gemakkelijk. Peter Ustinov zet zijn rol behoorlijk dik aan en is hiermee redelijk vermakelijk. Verder genoeg pracht en praal op het scherm in de vorm van kostuums en decors.

Twee ideologieën worden hier tegenover elkaar geplaatst. De Romeinen staan voor wereldlijke macht, uiterlijk vertoon, geweld, slavernij, brood en spelen. De eerste christenen geloven in naastenliefde, vrijheid en een koninkrijk niet van deze wereld. Deze tegenstelling is ook aanwezig in de muziek van Miklós Rózsa, die afwisselt tussen heroïsch trompetgeschal en een engelenkoor. Hier en daar word een loopje genomen met de historische feiten. Nero stak Rome niet echt in brand, Paulus was in werkelijkheid voorstander van slavernij en de Romeinen spraken geen Engels maar Latijn.

Peter Ustinov steelt de show als keizer Nero. Deze lijdt aan grootheidswaanzin en narcisme, gelooft in z'n eigen goddelijkheid en z'n genialiteit als dichter. Met één duimbeweging beslist hij over leven en dood van de gladiatoren. Ustinov slaagt erin zijn zwakke, ziekelijke karakter te laten zien en het komische met het donkere, dramatische te combineren. De andere glansrol is voor Deborah Kerr. Haar gezicht is vaak fel belicht, alsof ze het goddelijke licht weerkaatst. Hoofdrolspeler Robert Taylor, vaak in strijdvaardig rood gekleed, ondergaat de verandering van de Romeinse naar de christelijke ideologie. Het is ironisch dat de sterke beer Ursus, toepasselijk gespeeld door Buddy Baer, gelooft in de zachte waarden van het christendom. Nero's vrouw Poppaea, gespeeld door de Britse Patricia Laffan, is getooid in gifgroen als manupilatrice op de achtergrond. De Italiaanse schone Marina Berti kreeg een laag donkere make-up om de slavin Eunice te spelen. Leo Genn heeft een dubbele tong in z'n rol van Petronius, de auteur van Satyricon. De stem van Finlay Currie had de draagkracht voor de toespraken van Petrus.

Het was een grootschalige productie van de Cinecitta. Duizenden figuranten, kostuums en nogal wat dieren geven een episch karakter aan de massascènes, met als hoogtepunten de brand van Rome, de scène met de bloeddorstige leeuwen en Ursus' gevecht met de stier. Een tableau vivant beeldt Het Laatste Avondmaal van Da Vinci uit. Het citaat Quo Vadis komt uit de apocriefe Handelingen van Petrus, geschreven rond het jaar 200. De christelijke boodschap zal een modern publiek minder aanspreken, maar de kritiek op ijdel en hardvochtig leiderschap blijft actueel. Het is vooral een grandioos spektakel met uitstekend acteerwerk.

Eentje die past in het rijtje Spartacus, Ben Hur en Cleopatra, maar me vooral deed denken aan het italiaanse epos Fabiola door de nadruk op de christenvervolging. Quo Vadis is onderhoudend en af en toe spectaculair, maar de hoofdrollen zijn nogal vlak. Kerr is niet slecht maar heeft betere rollen op haar naam staan en Taylor wordt overschaduwd door de veel interessantere bijrollen van Ustinov en Genn als Nero en Pretorius, die samen de beste scenes hebben en terecht genomineerd werden voor een Oscar. Grappig was de scène waarin Pretorius al suïciderend Nero belachelijk maakt met zijn laatste dictaat, als een verloren scène uit Life of Brian.

Quo Vadis moet het verder hebben van de grootse sets en massascenes, waartussen ook Elizabeth Taylor moet rondlopen- ik heb haar niet kunnen spotten. Het moet indrukwekkend zijn geweest op het grote doek, de binnenkomst van het triomferende legioen, het brandende Rome, de slachtingen in de arena. De film zakt jammer genoeg geregeld in als de hoofdpersonen centraal staan.

"Lovely women shouldn't have the time to think that deeply."

Door de jaren heen zijn er heel wat van dit soort historische of Bijbelse filmepossen geweest. Een van de eerste (misschien zelfs de eerste) was in 1913 een Italiaanse boekbewerking van Quo Vadis? Deze was zo populair dat men in 1924 het nogmaals verfilmde. Deze MGM-productie en derde film kende een lange geschiedenis. De rechten werden al eind jaren '30 verworven maar met het uitbreken van WO II legde het project voor onbepaalde tijd stil. Toen in 1949 de film Samson and Delilah een kaskraker werd, was dit eveneens de start voor vele andere met zwaarden, sandalen en vaak Bijbelse verwijzingen gevulde epossen.

Deze en vele andere tussen 1951 en 1965 bezitten als stelregel; groter is beter. Ook hier dus uitbundige productieontwerp in levendige Technicolor en met gigantische sets, zowel op locatie in Rome, als in de studio, een grote cast met bekende namen, duizenden figuranten en naar verluidt minstens 32.000 verschillende kitscherige kostuums. Helaas gebeurt er eerste twee uur vrij weinig en zijn er best veel dialogen, die ook nog te uitleggerig zijn. Daarnaast draait het verhaal vooral om de liefde tussen de Romeinse generaal Marcus Vinicius en de Christelijke vrouw Lygia.

Tja en de uitkomst daarvan is eigenlijk direct wel bekent; Verliefd en verlicht. De film is dan ook veel interessanter doordat dit zich afspeelt tijdens het keizerschap van Nero. (de film is, net als de roman, zijn gebaseerd op de "negatieve" weergave van de keizer door o.a. historicus Tacitus in zijn Historiae) Nero is namelijk bekend om zijn fanatieke christenvervolging en de wreedheden die hij tegen hen beging. Het derde en laatste uur bevat meer spektakel en hier is de film dan ook op zijn best.

Het beste aan deze film zijn dan ook de verschillende spektakel-scènes en degene waarin Peter Ustinov als keizer Nero speelt. Helaas zijn het matige script, de soms ouderwetse opvattingen, gedateerde effecten en de religieuze ondertoon, dan weer een stuk minder. En zoals het grote Hollywood-producties uit die tijd beaamd eindig het happy, echter werd het een bijzonder turbulent jaar (Vierkeizerjaar) en het bewind van Nero's opvolger Galba was dus maar van korte duur.

Met de strenge codes in het oude Hollywood, waren Bijbelse films al snel populair. Wat niet wegneemt dat ze evengoed een mooi excuus waren voor de nodige gevechten en romantiek in het verhaal natuurlijk. Quo Vadis vertelt het leven van Nero en zijn strijd tegen de christenen. We zien dus ook Jezus, Petrus en Paulus verschijnen. Een epische verfilming met een grote sterrencast, indrukwekkende decors en massa's figuranten. Een film voor het oog dus, al is het verhaal zelf niet zo heel bijzonder. Ook hoofdrolspeler Robert Taylor is weinig interessant en Peter Ustinov als Nero lijkt eerder een parodie dan een tirannieke keizer.

In de bijrollen bekende namen, al moet je ze wel weten zitten: Christopher Lee, Bud Spencer, Elizabeth Taylor en Sophia Loren. Meer in de picture is hoofdrolspeelster Deborah Kerr die het best wel goed doet.

Als kind hadden de scènes waarin Rome brandde veel indruk gemaakt op mij... Quo Vadis moest ik dus zeker eens herzien. Behoorlijk weinig stemmen voor een film die vaak in één adem genoemd wordt met een klassieker als Ben Hur. Gaat over een donker hoofdstuk uit de geschiedenis van Rome : de heerschappij van keizer Nero, die niet echt een toonbeeld was van geestelijke gezondheid. Marcus Vinicius is één van zijn generaals die terugkeert van een campagne en daarna verliefd wordt op Lygia, die een vroege Christen is. De tweede helft van de film draait om de Christenvervolgingen amper 40 jaar na het overlijden van Jezus. Ze waren eigenlijk de zondebok voor het in brand steken van Rome door Nero. Veel spectaculaire scènes zijn er niet over een lengte van drie uur en de vele dialoog over het "nieuwe geloof" zullen wellicht voor velen een hinderpaal zijn. Toch is dit een historische film die zeker eens mag gezien worden, al was het maar voor de schitterende rol van Ustinov als de zwakzinnige Nero.