Look Who's Talking (1989)

Behoorlijk gedateerde comedy die enigszins onderhoudend is maar zich bediend van veel flauwe grappen. Gemiddeld.

Ontzettend jeugdsentiment. Als kleine meid heb ik deze film, toen nog op videoband, ontzettend grijsgedraaid. Een leuke no-brainer, waar je lekker onderuitgezakt op de bank van moet genieten.

Geen al te beste komedie. En dat is een understatement.

De film begint niet slecht. De zaadcel scène vond ik nog wel tamelijk amusant. Jammer dat dit ook meteen het hoogtepunt van de film was. Vanaf dan gaat alles de mist in. Een eindeloze combinatie van zwanger -en ouderschapsclichés, ergerlijke liedjes en nog veel meer dat de wenkbrauwen doet glooien.

De voice-over, ingesproken door Bruce Willis godbetert, doet alle haren ten berge rijzen. Alles wat hij zegt is flauw en ongeïnspireerd. Ik zat echt te wachten totdat hij 'Yippee-ki-yay, motherfucker.' zou zeggen. Gelukkig kwam het niet zover.

Verder een vrij onuitgewerkt verhaaltje, dat uiteraard ultra voorspelbaar is. Ik vond de plotse relatie tussen James en Mollie echter wel vreemd vormgegeven. In plaats van een langzame opbouw te creëren, wordt er zomaar een jaar overgeslagen. Zo krijg je natuurlijk nooit een goed beeld op hun visie ten opzichte van elkaar, en oogt de liefdesverklaring wel wat zonderling. Ik heb overigens geen enkel idee waarom zo'n grote sprong in de tijd nodig was.

Verder heeft James zich op de meest geforceerde manier in het verhaal gewurmd. Heel die affaire rondom zijn vader is maar een pover excuus om hem dichter bij Mollie te brengen.

Slecht acteerwerk, zeer matige regie, flinterdun verhaal en niets dat echt speciaal kan genoemd worden. Het lolligste aan deze prent waren nog wel de imponerende wenkbrauwen van James' vader.

1,00

In de tijd dat deze film gemaakt werd vond ik het zeker een hele leuke komedie. Zou heel misschien ook gekomen zijn omdat ik erg gecharmeerd was van John Travolta. Nu ik hem weer terugkijk zie ik dat hij wel erg gedateerd is en dat het voor deze tijd toch wel een behoorlijk flauwe film is. Maar ja, voor mij komt er toch nog wel wat nostalgie bij kijken.

Ik vond Travolta erg leuk maar Kirsty Alley vond ik heel nep overkomen. Af en toe kreeg ze zo'n zeikerig toontje in haar stem, dat vond ik gewoon niet leuk meer. En ach ja, die pratende baby. Toen was het leuk gevonden maar in deze tijd kennen we dat wel.

zalige komedie, niet om bij te gieren maar oh zo schattig.

Wel tof om het door de ogen van de baby te bekijken! Super leuk gedaan

Ik heb deze film niet opnieuw bekeken, maar toen hij uit kwam was het een hele leuke en originele komedie. En ik beoordeel de films altijd naar de tijdsgeest, dus de 80's (net aan .

Ik zie dat veel mensen hem hier beoordelen naar de huidige maatstaven. Maar als je dat voor alle films zou doen zouden er veel films afgewaardeerd moeten worden. EN dan blijf je ook bezig met stemmen aanpassen

Deze komedie was eind jaren 80 toch best een aardig succes (mede daarom zijn er ook nog twee vervolgdelen gekomen) in de bioscopen en het concept was opzicht ook geinig bedacht. Helaas is de uitvoering wat flauwtjes en is het verhaal ook niet echt geweldig (is weliswaar vaak bij een komedie bijzaak) , waardoor er buiten een aantal leuke grappen weinig van het geheel overblijft. Het kind Mikey met de stem van Bruce Willis is natuurlijk het leukste van deze komedie en zijn situaties zorgen natuurlijk ook voor de meeste lachmomenten. Opzicht deed John Travolta het ook nog redelijk, maar de rol van de vreselijke irritante Kirstie Alley was verschrikkelijk slecht. Leuk om gezien te hebben zullen we maar zeggen.

Een film moet je enigszins naar de huidige maatstaven kunnen waarderen en dan komt Look Who's Talking er niet goed af. Bruce Willis die een babystem doet kan best innovatief en grappig geweest zijn in 1989. Nu is dat absoluut niet leuk en wekt het alleen maar gekromde tenen op. Neem daarbij een allerbelabberdst en voorspelbaar verhaal en deze film kan rekenen op een zware onvoldoende. Wat een broddelwerkje.

Helemaal mee eens met betrekking tot het waarderen van een film in de juiste tijdgeest. Als je alle films steeds opnieuw moet waarderen naar de huidige tijdgeest dan denk ik dat er niet veel films overblijven met waarderingen boven de 2.0.

Laten we wel zijn, de King Kong van de jaren 40 of de Gremlins van de jaren 80 zijn in deze tijd ook niet om aan te zien maar waren in die tijd zeer vermakelijke films die destijds ook goed werden gewaardeerd (even los gezien van persoonlijke smaak)

Deze film was voor die tijd een leuke film, geen topper maar ook geen slechte film. Ik weet zeker dat deze film menigeen heeft doen lachen.

“This has got to be the weirdest day of my life... well, so far.”

De grote ster van Look Who's Talking blijft natuurlijk Bruce Willis als baby/peuter/kleuter Mikey. Ik heb de film ontelbare keren gezien, maar zijn innerlijke dialogen blijven hilarisch. Travolta en Alley hebben ook een leuke chemie.

Het verhaal is standaard en op sommige momenten kakt het allemaal wel erg in. Vooral wanneer Travolta en Alley niet bij elkaar zijn of als Mikey buiten beeld is, beginnen de scheurtjes toch wel zichtbaar te worden. Maar vanaf het heerlijke nummer van The Beach Boys in het begin (en de erg komische beelden) zit je met een glimlach naar deze film te kijken. En dat telt ook wel.

Een film die ik als kind vaak met plezier zag, maar bij een herziening zie ik nu pas dat de film eigenlijk helemaal niet voor kinderen is. De Baby’s Day Out- achtige poster en de premisse van een baby met een grappig stemmetje lijken gericht op een jong publiek, maar de doelgroep van deze romantische komedie is toch duidelijk voor twintigers en dertigers. De film vertelt over een alleenstaande moeder en haar zoektocht naar een ideale vader. Met grappen over seks, zwangerschap en belastingaangiftes. Ik denk dat de meeste grappen vroeger dan ook volledig aan mij voorbij gingen, ik zag vooral een film waarin Bruce Willis een baby - en later peuter - van een stem voorziet en met komische opmerkingen strooit.

Dat laatste werkt trouwens nog steeds. Willis werd door Die Hard wellicht een actieheld, maar daarvoor was hij vooral een komisch acteur. En hij doet het leuk, beter dan de Willis op automatische piloot, die we de afgelopen jaren vooral krijgen te zien. Ook prima zijn hoofdrolspelers Alley en Travolta. Noodzakelijk bij een film als dit is uiteraard de chemie tussen het hoofdstel en dat zit hier wel snor, ze lijken veel plezier te hebben in hun rol. Met Olympia Dukakis, George Segal, Abe Vigoda en Don S. Davis kent de film ook nog een paar geinig bijrollen. Hilarisch is Look Who’s Talking nooit. Zwaar ontroerend of stilistisch fascinerend ook geen seconde. Maar een sympathieke dertigers romkom over baby’s, seks en boekhouden is het wel.

3 sterren.

Recent weer eens gezien. Was destijds een populaire film en er zijn meerder vervolgen op gemaakt. Vond hem toen ook leuk en origineel maar tegen de tand des tijds is deze film niet bestand. Vooral het schreeuwerige acteer werk van Kirstie Alley veroorzaakt hoofdpijn. Maar de film is nog hetzelfde dus ik ben veranderd. Een cijfer geven zou niet eerlijk zijn

Jeugdnostalgie en een typische film van zijn tijd. Welkom in de brave jaren '80 met komedies die voor het hele gezin geschikt moeten zijn. En wat is er leuker dan wat lachen met een pratende baby. Of toch een baby van wie we de gedachten kunnen horen, in de stem van Bruce Willis dan nog wel. Willis kon toen blijkbaar moeilijk 'nee' zeggen tussen 2 Die Hard films in. Eerder had hij al een single uitgebracht met een cover van Under the boardwalk. Maar toen werd het wel geslikt, de film werd een commercieel groot succes en er volgde 2 sequels...

Look who's talking is met momenten nog wel leuk, maar de humor is ondertussen wel wat belegen en meer dan een komische trip is het ook niet.

Dit is de eerste van een 3 dvd set.
Onder regie van en met verhaal van een vrouwelijke regisseur Amy Heckerling en dat haal ik er wel uit met die opnamen van de baby/peuter Mickey met de stem van Bruce Willis al zijn het vaak ook wel lieve opnamen daar niet van. Een komedie maar eigenlijk ook wel een romantische komedie met dat verschil, dat Mollie (Alley) eigenlijk helemaal niet zo veel geeft om taxichauffeur en vlieginstructeur James, ze houdt eigenlijk van Albert (George Segal).

Mollie werkt als accountant. Albert is haar vriend en goede klant. Dan maakt Albert haar zwanger maar hij is getrouwd. Zij verzint voor haar ouders maar ook voor James een smoes over kunstmatige inseminatie. James geeft erg veel om Mickey en dat is wederzijds want, die ziet er ook wel zijn vader in, maar meer dan een oppas ziet Mollie er toch niet in Albert vertikt het de verantwoordelijkheid op zich te nemen en bovendien ziet Mollie dat hij weer vreemd gaat met een andere vrouw. Als Albert aan het einde Mickey bezoekt komt James achter de waarheid.
Als Mickey tijdens bezoek aan de opa van James aan de aandacht ontsnapt, zetten James en Mollie de achtervolging in en zien ze dat ze voor elkaar bestemd zijn. Tot slot krijgt Mickey er een zusje bij.

Het laatste gedeelte had niet gehoeven en het verhaal rijmt niet helemaal, ook met de opa is wat overbodig en het is jammer dat de mondjes van Mickey en andere kinderen niet bewegen. Nou ja, misschien konden ze dat nog niet zo goed.
Ik heb goede herinneringen aan John Travolta (Saturday Night Fever, Grease....) al doet hij het hier ook erg leuk. Er zitten goede grapjes en opmerkingen in. Iedereen brengt het wel leuk in deze film en ik heb me er goed mee vermaakt. 5.0

Bij die opening in de begingeneriek met de spermatozoïden op weg naar een eicel dacht ik: ik ken deze scène. Al van school. Allicht ooit met biologie wat gezien. Niettemin, de rest van de film was me wel onbekend.

Het idee met die baby wiens gedachten worden ingesproken is op zich wel leuk maar werkt niet echt. Willis weet ook niet echt de juiste toon te raken. En het liefdesverhaaltje tussen Travolta en Alley is wel schattig maar ook wat zouteloos. Dan zijn de scènes met Travolta en kind leuker. Wel lekker kort, het begin kijkt prima weg (daarna wordt de film saaier) en enkele goede grappen (die baby met een Indiaas accent die over reïncarnatie begon vooral) maar dat alles kan de film als geheel niet redden. 2,5*.