La Cité des Enfants Perdus (1995)

Inderdaad een hele goeie film van dezelfde regisseur van Amelie (pas nog gezien ) en dat was wel te zien ook. Het weirde verhaaltje (hier eingelijk nog meer dan bij Amelie) de mooie camera beelden en erg weirde karakters. Acteerwerk vond ik ook erg goed (vooral van dat kleine meisje in de hoofdrol) dus ik heb me zeer vermaakt. Deze film krijgt van mij nu 4* maar dit vraagt om meer! !

Wat een heerlijk bizarre wereld wordt in deze film geschapen.

Met een art direction die de perfectie nadert. Er zijn maar weinig films die zo'n sfeer weten op te roepen.

De eerste keer dat ik de film zag was ik blijkbaar zo afgeleid van de bizarre vondsten, dat ik het verhaal niet meer zo goed volgde. Ditmaal had ik daar geen problemen mee.

Miette is zo'n beetje de stoerste kinderrol die ik me kan bedenken. Weergaloos hoe zij als 9-jarige (!) in deze film acteert.

Eigenlijk is elke rol precies goed gecast. Leuk al die Dominique Pinon cloons/clowns, reus Ron Perlman, de siamese vrouwtjes etc. etc.

Het wordt tijd dat Pitof, Caro en Jeunet weer eens gaan samenwerken!

4 sterren (was 2 sterren)

De laatste film die ik van Jeunet moest zien en wederom een pareltje. Ook deze film zit weer vol prachtige scene's, vooral die oorzaak/gevolg scene en de droomscene zagen er echt prachtig uit. Schitterende decors ook weer en een leuk verhaal.

De casting is ook perfect. De kinderrollen zijn erg sterk, vooral Judith Vittet acteert geweldig. Ron Perlman is qua uiterlijk ook de perfecte keuze geweest. Slim ook om hem niet te veel te laten praten want zijn Frans klinkt voor geen meter. Veel Jeunet regulars ook weer en die zorgen altijd voor goede acteerprestaties.

Alien: Ressurection is hem vergeven: 4*

Ps: Edward Scissorhands sprookje light noemen in vergelijking met deze film is onzin. ES is juist veel meer een klassiek sprookje dan deze film, dit is meer fantasy.

Pps: deze Inca poster vind ik echt briljant .

Prachtige aankleding en een evenzeer bevreemdend als interesse opwekkend verhaal. Ik was best onder de indruk toen ik hem keek. Perlman speelt erg goed.

Voorlopig 3,5*, maar dit is er wel eentje voor het herkijk lijstje.

Prachtige film waarin Jeunet en Caro weer volop hebben geëxperimenteerd met vele kleuren.

Na het sprookjesachtige Amelie weer een geweldig eigentijds sprookje alleen dan met vele grauwere kleuren en af en toe ook lekker grimmig.

Maar echt uitblinken deden de bizarre en bijna altijd grappige personages. De volgende creaties waren echt superieur: de 2 schooljuffrouwen, de vrouw van Krank en natuurlijk de veelzijdige personages gespeeld door Dominique Pinon.

De bizarre personages veroorzaakten veel hilarische situaties. Ik kwam niet meer bij toen Krank een charme offensief inzette jegens de kleine kindertjes! En hoe de 2 juffrouwen elkaar aanvulden....telkens weer. En hoe ze op hun harmonica een geweldig muzikaal hoogstandje ten gehore brachten. De duistere en gekke sferen kwam duidelijk van alle kanten op mij af en ik vond het echt prachtig.

De afsluiting is ook erg goed gedaan! Met dat eetgrage kind dat nog even een boertje laat Aangename verrassing! 4,5*

Fantastische art direction en cinematografie, waar Jeunet terecht vaak om geroemd wordt. Het ziet er allemaal prachtig uit, over elk shot is nagedacht en de decors, kostuums etc. zijn prachtig. De personages zijn heerlijk, zo weggelopen uit een goede Gilliam film (gespeeld door de vaste Jeunet cast).

Toch mist deze film wat. Waarschijnlijk een hart en ziel. Vond het allemaal ontzettend afstandelijk (en dan niet van een bedoelt soort) en het kon me geen reet schelen wat er met de hoofdpersonen zou gebeuren, iets waarmee hij twee jaar later ook de vierde Alien film mee zou verpesten (hoewel die ook nog geholpen werd door een volslagen belachelijk plot). De haast (ook al onbedoeld, waarschijnlijk) pedofilische relatie tussen Perlman en Vittet, vond ik vreemd en slecht uitgewerkt.

Een film met twee gezichten dus. Misschien na verloop van tijd nog eens zien. Voorlopig 3,5 sterren.

Waar ik Delicatessen nog te pruimen vond, vond ik deze toch echt niet meer uit te zitten. Heb het wel gedaan natuurlijk, maar het laatste uur keek ik regelmatig op de klok. Een paar mooie beelden, maar verder een lange herhaling van irritante personages en slechte humor. Too much.

Visueel een prachtige film, maar helaas is dat niet genoeg voor een voldoende. Inhoudelijk kan de film mij namelijk totaal niet boeien. Waar het bij een film als Brazil nog aardig te doen was, bevat deze film teveel vreemde en gestoorde personages, gecombineerd met teveel "over the top" humor. Ook was de film op veel momenten lastig te volgen. Waarschijnlijk zal er nog diepere betekenis achter verschillende gebeurtenissen zitten, maar eigenlijk kunnen die betekenissen mij niets meer schelen.

Ontzettende tegenvaller. Zat te wachten op een visueel meesterwerk maar het visuele beperkte zich tot bruine kamertjes met veel stoom en buizen en steegjes die door wat apart camerawerk een surrealistische sfeer mee moesten krijgen? Werkte voor geen meter. Mede ook door de soundtrack die niet intens genoeg was.

Daarnaast waren de personages allesbehalve personages waar ik me door mee kon laten voeren naar een wereld die poochte anders te zijn maar overduidelijk kleine studio's waren die allesbehalve sfeervol of inventief waren. Nergens werd ik ook in het verhaal gezogen. Hier en daar zat ik er dicht tegenaan maar werd het gelijk weer teniet gedaan door een te snelle overgang naar een volgende scene of een poging tot humor die eerder verbijstering teweeg bracht dan dat het op de lachspieren werkte. Die Jeunet en Caro zijn mijn regisseurs duidelijk niet. Ze hebben de visie waarschijnlijk wel maar de goede uitvoering ontbreekt.

2,5*

Erg mooie en aparte film van de combi Jeunet en Caro. Van Jeunet heb ik nu op Delicatesse na al zijn films gezien en vraag me steeds meer af waarom nu juist Amelie zo wordt aangeprezen altijd, vind dat duidelijk zijn minste film.

Nee geef mij maar deze bizarre, nachtmerrie-achtige, vochtige en stinkende sprookjeswereld. Een wereld die nog het meeste lijkt op die van een Jules Verne op een slechte LSD trip. Heerlijk dus kan daar echt van genieten Het is het type film wat ik iedere keer bij Tim Burton verwacht (sorry maar de vergelijking ligt gewoon erg voor de hand) maar nooit heb gekregen. Jeunet en Caro schakelen net dat tandje erbij. Bovendien ziet het er werkelijk prachtig uit, apart kleurgebruik ook.

De film wordt uitsluitend bevolkt door rare snuiters. Circus-artiesten, rondborstige bardames, straatschoffies en een rare gewelddadige cultus van cyclopen, het is een bonte stoet die aan het oog van de kijker voorbijtrekt.
Ik kan me heel erg goed voorstellen dat die kinderen spontaan gaan brullen bij het zien van een zingende Krank in kerstmannenoutfit Wat een scene en wat een totaal geschifte rol. Ik kan de humor hier sowieso wel prima pruimen.

La Cité des Enfants Perdus is weer een heerlijk raar en uniek filmwerkje waarvan je er maar weinig tegenkomt. Maar iedere keer als ik zo'n film gezien heb weet ik meteen weer waarom ik dat medium ook al weer zo fantastisch vind.

4.5* dik verdient.

Een mooi gemaakte film is het zeker. Camerawerk is goed en de stad zelf brengt veel sprookjessfeer samen met de soundtrack. Net zoals ook in Amelie is er goed met kleuren gespeeld al is Amelie daarin uiteraard nog een stapje hoger. Zeker een aanrader voor sprookjes-fantasy fans.

Toch heeft de film ook enkele minpunten in mijn ogen. Het verhaal zelf is minder boeiend en het grootste minpunt: De irritante personages. Van de meeste personages (zeg maar iedereen buiten de kinderen en de sterke kerel) irriteerde me mateloos. Veel te veel geroep, getier en overacting. Ben daar totaal geen fan van.

Desondanks de personages toch een zeer goed rapport voor La Cité des Enfant Perdus omdat het visueel eigenlijk niet veel beter kan maar wie weet wat er met betere personages had ingezeten .

4*

Waar ik me tijdens Delicatessen reeds een beetje ergerde, was dat bij La Cité Des Enfants Perdus al vaker het geval. De personages van Dominique Pinon bijvoorbeeld, daar kan ik dus echt niks mee. Alsof ie in een film voor kleuters is terechtgekomen...

Daar staat dan de magnifieke Judith Vittet tegenover die als Miette toch nog twee sterretjes uit de brand sleept voor deze prent. Wat een naturel!

Het universum van Jeunet en Caro is inderdaad uniek en geeft blijk van een creatieve geest, maar meer complimenten kan ik daar ook niet aan kwijt. Te overdadig, te afstandelijk.

Net als bij een Tim Burton of Terry Gilliam heb ik het gevoel dat alles zodanig origineel en uniek moet zijn dat alle gevoel uit de film, uit de personages zijn geperst. Het glijdt zo van me af. Not my cup of tea.

Weer een sublieme film van Jeunet en de hulp van Caro. Weer o zo mooi gemaakt kwa stijl en decors. De decors van die ene stad op het water en verdere vond ik wel heel mooi en je word meteen meegezogen in de sfeer. Zo kleurrijk en uitgebreid met allerlij oud en nieuw dingen doormekaar alsof mensen het moeten doen met allerlij overgebleven dingen van de maatschappij enz. Ook vind ik dat dit verdacht veel op een strip verhaal lijkt en dan ook vooral van de strips van Tardi. Die weirde personages, de achtergronden enz enz. Ook is City of Lost Soul weer zo'n scherpe zwarte komedie na Delicatessen maar dan weer met een nieuw ludiek verhaal. We krijgen nu ook te maken met allemaal vreemd uitziende figuranten: wat me vooral bijblijft is oa die Siamese Tweeling (wat een krengen) en die hersenen op sterk water, en natuurlijk die sterke man en die schoffies. Ook dat meisje vond ik heel lief. Dat einde op die booreiland was ook erg leuk.

Gewoon weer een prachtig opgezette film die ook barste met sprookjes elementen en surrealisme. Visueel is TCOLC echt weer een lust voor het oog, kwa achtergronden van de stad en ook vooral de kleuren die gebruikt worden. Of het term Science Fiction hierin gebruikt mag worden durf ik nog niet te zeggen.

Maar gewoon weer petje af voor Jeunet en zijn hulpje Caro!

4,5*

Man wat een irritante film. Toch blijven kijken tot het einde omdat ik beterschap dacht te vinden, maar dit is toch niet echt mijn ding. Absurde films als dit zijn voor mij niet weg gelegd, ik geniet niet echt van een rariteitenkabinet. 't Zal wel allemaal knap en origineel zijn, maar als het mij niet kan bekoren heb ik niet veel aan de film. Wel toegeven dat de stijl van Jeunet duidelijk naar voor komt. Al is dat met gewoon sprookjesachtige films (Amelie of Long Dimanche de Fiançailles) veel mooier om te kijken. Deze valt voor mij echt wel uit de boot. Jammer....

De enige Jeunet die ik nog niet heb gezien, maar ook deze is weer heerlijk.

Gewoon een hartstikke leuk filmpje met de gebruikelijke Jeunet formule; Visueel schitterend, een zeer originele vormgeving, maffe personages, veel sfeer en een dosis humor. Ik vind het gewoon een erg leuke regisseur en hij weet altijd een juiste snaar te raken.

Verhaaltje heeft weinig om het lijf, maar de personages en de humor maken het zoektochtje leuk om te volgen. Perlman is een uitstekende dommige spierbundel.

4*

Een mooie gemaakte film met een sterke sprookjesachtige sfeer, waarbij ik echt het idee had in een soort van andere wereld terecht te zijn gekomen. Ook de aankleding ziet er wat dat betreft meer dan goed uit. Helaas houdt het daar qua pluspunten voor deze film wel enigszins op.

Inhoudelijk is de film maar erg matig en op een gegeven moment totaal niet interessant meer. De personages zijn voor het grootste deel niet boeiend en de humor is vaak te geforceerd, waardoor het meestal niet leuk overkomt, op gelukkig wat uitzonderingen nagelaten.

Jammer dat dit laatste de overhand had op mij, want met leuke personages had er veel meer ingezeten, want de basis van de film is op zich goed. Een kleine onvoldoende aldus voor deze film.

2,5*

Sympathieke film, maar wel de minste van de vier Jeunets die ik zag. Opvallend dat zoveel hoogstemmers hier en passant Amelie even afkraken, terwijl dat de enige film van Jeunet is die weet te raken. Mij althans. La cité des enfants perdus is verder erg leuk bedacht, prachtig gemaakt en Miette is een ubercool personage. Maar het blijft voor mij iets teveel hangen in het etaleren van fantasie, zonder dat het je als kijker nog wat doet. Beetje het Walter Moerssyndroom. Leuke film natuurlijk, dat wel, maar gelukkig heeft Jeunet later ingezien dat het soms beter is om iets soberder om te springen met z'n gedachtenspinsels.

Weer een zeer leuke film van Jean-Pierre Jeunet. Weer een bizar verhaal wat ook bizar is uitgewerkt. Bizarre karakters die goed geacteerd zijn en mooi camerawerk. De special effects zijn verouderd, maar het decor is fantastisch. Een prachtig rioolachtig bruin sfeertje. Erg vermakelijk om te zien.

Aparte film. Erg mooi geschoten, aardig sfeertje, behoorlijk veel fantasie, maar wist me toch niet helemaal te pakken, wellicht omdat de muziek niet zo speciaal was. Een uitzondering was de scene waarin Perlman onder invloed van het draaiorgel het meisje probeert te vermoorden.
Af en toe leuke shots, zoals die vrouwelijke Siamese tweeling waarvan de een de sigarettenrook inhaleert en de andere het weer uitademt.

Leuke rollen overigens van het meisje en Pinon. Grappig dat er hier net als in Amélie niet echt een fijnzinnig met de teddybeer wordt omgegaan.
Voorlopig 4*, wellicht meer met een herziening.

Een fantastische sfeervolle film die me als kind meerdere malen naar de videotheek heeft gelokt om telkens keer deze film uit de rekken te halen. Laat de Franse taal vooral niet afschrikken want deze prent heeft heel wat te bieden. Heb uiteindelijk deze film op dvd binnengehaald en heeft voor mij een nostalgische waarde.

De acteerprestaties zijn zeer goed , de décors zijn surrealistisch net zoals de personages , maar dat is wat men mag verwachten van een fantasy film.

Is een absolute must voor ieder die deze film nog niet gezien mocht hebben.

Prachtige prent: 5*

La Cité des Enfants Perdus is als een bouwpakket zonder lijm. De losse onderdelen zien er leuk uit, maar een geheel zullen ze nooit worden. Ik heb genoten van de verscheinheid aan personages die wordt opgevoerd. De gekke tweeling voorop, fantsatisch geacteerd vooral, maar Krank, Uncle Irvin (!) en die kloons zijn ook stuk voor stuk leuke creaties. Ook de decors waarin ze manouvreren zien er prachtig uit en ten slotte is het ook nog eens prima in beeld gebracht. Expressionisme ten top.

Jammer dat het verder als los zand aanvoelt. De personages - hoe leuk ze ook zijn - lijken zich meer over de decors heen te bewegen dan erdoor. Op de een of andere manier heb ik nooit het gevoel gehad dat er een stad wordt nagebootst, het ontbreekt aan levendigheid en drukte. Verder zijn de twee hoofdpersonages nog het minst interessant. Er blijft wegens gebrek aan een goede introductie een afstand tussen hen en het publiek. Alleen de incestueuze band die tussen het tweetal opbloeit is opmerkelijk. Pearlman moest ongetwijfeld een jongetje in het lichaam van een volwassen man voorstellen, waardoor hun vriendschap eerder vertederend dan pervers moest zijn, maar alles wijst op een ontluikende liefdesrelatie tussen een oudere kerel en een meisje van elf.

Er wordt ten slotte weinig moeite gedaan om een verhaal te vertellen. We kijken in de plaats daarvan vooral naar een aaneenschakeling van grappige typetjes. Die blijven erg vermakelijk, maar voor de plot van dit simpele maar grimmige sprookje zijn ze vaak overbodig. Wat er allemaal verder te gebeuren stond maakte me verhaaltechnisch daarom geen biet uit: de hoofdpersonages zijn toch al saai en de andere figuren hebben niet genoeg met elkaar van doen om de plot interessant te houden.

Hoe anders is dat in Amélie? Visueel eveneens een pareltje en in tegenstelling tot La Cité is die film wel meeslepend. Heb ik me bij deze prent vermaakt? Zeker. Heb ik naar iets moois gekeken? Zonder twijfel. Ben ik in vervoering geraakt? Verre van. Het oogt allemaal appetijtelijk, maar het mist een hart.

Wederom een mooie / leuke film van Jeunet. Grootste pluspunt van de film zijn de schitterende locaties; prachtig, fantasievol, creatief en érg mooi om de verschillende en (veelal) leuke personages daar door te zien bewegen. Schitterend gemaakt. Op visueel vlak een regelrechte parel.

De sterke cameravoering, waarbij soms gekozen is voor bijzonder fraaie standpunten maken het audiovisuele plaatje samen met de sterke muziek van - David Lynch's vaste man - Angelo Badalmenti helemaal compleet. Mja, hoe leuk en mooi de decors ook zijn, het verhaaltje kon me minder boeien. De (vele) personages zijn wel leuk, maar nergens écht overtuigend, iets wat Jeunet met o.a. 'Amélie' en 'Micmacs' wél met veel overtuiging op het scherm wist te toveren.

Het ligt 'm dan ook een beetje aan mezelf, omdat ik behoorlijk moe (en niet helemaal fit was), waardoor ik naar het einde toe bijna mijn ogen niet open kon houden. Maar als de personages en het verhaal écht intrigerend waren geweest, dan had de film me wel wakker gehouden. Toch kent de film weer genoeg creatieve (typische Jeunet) vondsten, veel leuke details en een magisch sfeertje.

Ron Perlman is aardig, maar vooral Judith Vittet, als Miette, steelt de show - sterk gespeeld. Jeunet slaagt er in ieder geval weer in om een bijzonder vormgegeven wereld te schapen, met leuke bijpassende effecten. Daar heb ik in ieder geval van genoten. Makkelijke voldoende dan ook.

Jammer, toch tegenvallend. Cinematografisch valt er weinig op af te rekenen aan deze film. Alles ziet er bloedmooi uit, leuke visuele trucjes, mooi geluid, mooie decors/outfits en gekke creaties.

Toch hangt er zo'n hele waas van doodheid over de film. Het lijkt maar niet tot leven te willen komen en het voelt allemaal zo traag aan. Ook voelen de personages in de hoofdrol een beetje doods aan, waardoor ik niet mee kon leven in het avontuur dat zij beleefden. Dit schijnt overigens ook zo het geval te zijn in Delicatessen, een film die ik nog moet zien. Even afwachten nog of ik die moet zien.

Krappe 2,5*

'k vond hem wel nog goed. Je moet er echt wel inkomen, maar eenmaal dit is gelukt vond 'k hem zeker eens het bekijken waard. Ron Perlman is toch zeker het vermelden waard, zeker omdat hij Frans spreekt en dit waarschijnlijk niet zo evident is voor een Amerikaan.

De film ligt in de lijn van Delicatessen, dus je mag weer een speciale film verwachten.

The city of lost children vind ik een prachtige film. Visueel ziet het er allemaal zalig grauw uit; zowel het decor als de maffe personages. Bij de aftiteling kon ik nauwelijks geloven dat Ron Perlman de hoofdrol speelde. Ik wist niet dat hij Frans kon, maar bij deze dus "chapeau!". Hij zet zijn rol met verve neer. Een paar degen geleden had ik 'Hellboy' gekeken en daar acteerde hij toch een stuk minder. De gehele cast zet trouwens goede prestaties neer.

Het verhaal is niet altijd even sterk, maar het is wel zeer fantasierijk en er hangt de hele tijd een vreemde en mysterieuze sfeer en dat bevalt me wel. Je hebt even de tijd nodig om erin te komen, maar vanaf dan zal de film je geen seconde meer vervelen.

Tja, beetje hetzelfde verhaal als bij Delicatessen. Al vind ik deze dan nog wat beter.

De kwaliteit van deze film valt moeilijk te ontkennen lijkt me, en dat doe ik dan ook zeker niet. Visueel ziet er uitstekend uit namelijk. Mooie kleuren, belichtingen, en best sfeervol. Veel details ook, zoals wel vaker bij films van Jeunet. Qua visuals en vormgeving had het duidelijk een betere/andere film verdient.

Want waar ik vooral over struikel bij deze film is wederom o.a. de humor en de personages. Nogal flauw en kinderachtig, net zoals bij Delicatessen. Erg jammer, aangezien het sommige scenes in de film voor mij gewoon verpest. De personages zijn ook behoorlijk dom en stompzinnig, en dan niet op een leuke manier. Vooral Pinon is zoals wel vaker strontvervelend.

Ergens schuilt een geweldig en volwassen sprookje, maar het is jammer dat het een beetje teniet gedaan wordt door de humor. Verder wel gewoon een aardig filmpje, dat vooral visueel erg uitblinkt. Kleine 3,0* dan maar.

Het ligt natuurlijk helemaal totaal absoluut aan mij, maar dit is een film die in alle opzichten zo inventief, zo kleurrijk, zo fantasierijk en zo levendig is dat ik me bijna niet kan voorstellen dat mensen hier níét enthousiast over zijn. Een kleine keuze uit de memorabele momenten: de gehuilde traan die een serie gebeurtenissen ontketent die uiteindelijk leiden tot het stranden van een schip, het brein op sterk water met migraine, de vlo met een injectienaald aan z'n snuit, Cycloop nummer 1 die Cycloop nummer 2 wurgt en dan z'n eigen camera op het brein van de ander aansluit zodat die naar zijn eigen stervende gezicht kijkt (volgens Jeunet een eerbetoon aan Michael Powells Peeping Tom, en de Siamese tweeling waarvan de ene mond inhaleert en de andere de rook uitblaast) – de ene na de andere onvergetelijke scène komt voorbij. Briljante decors, prachtige muziek en geweldig spel van perfecte koppen (Daniel Emilfork als Krank!) in een even nachtmerrieachtig als ontroerend verhaal. Ja, ik weet het wel, ieder z'n eigen smaak, zoveel mensen zoveel meningen, over smaak valt niet te twisten en alles is subjectief, maar La cité des enfants perdus is zó'n absorberende film dat ik het ondanks alle berichten van teleurgestelde kijkers (Dominique Pinon strontvervelend?!) bijna onbegrijpelijk vind dat deze film niet stijf in de MovieMeter-top-100 staat.

Bijft gaaf.

Misschien wel de puurste Jeunet/Caro, waarin het duistere wereldje met laconieke, vreemde personages het best tot leven komt. Maakt wel dat het als film een beetje losjes aanvoelt soms, het gaat hen ook meer om het verkennen van de wereld zelf dan het volgen van het plotje.

Visueel nog steeds erg knap. Mooi belicht, geweldig gedetailleerd en toffe decors. Acteerwerk bepaalt sterk de sfeer (en maakt het geheel wel wat luchtiger), maar zal niet ieder's smaak zijn. Emilfork steelt in ieder geval wel de show wat mij betreft, wat heeft die vent een geweldige kop.

Aparte, wat duisterdere soundtrack ook voor een Jeunet, verder vooral genieten van de gekke personages, de geweldige decors en de geweldige ideetjes van Jeunet en Caro. Na 20 jaar nog niet teveel van z'n pluimen verloren. Jammer genoeg blijft het een wat vergeten Jeunet.

4.5* en een uitgebreide review

La Cité des Enfants Perdus is een erg aparte en stijlvolle film. Een soort mix van Terry Gilliam en Tim Burton's stijl in een wereld die doet denken aan een mediterrane steampunk-versie van Dark City. Persoonlijk herinnerde de film me ook aan de boeken van De Kleine Kapitein van Paul Biegel, daarin komen ook van die roestige constructies in de zee voor.

De film verteld het verhaal van een post-apocalyptische wereld waar blinde-sekteleden kinderen ontvoeren voor de slechte Krank. Krank en zijn hulpjes zijn gecreëerd door een gekke wetenschapper. Krank kan niet dromen en daarom wil hij de dromen van kinderen stelen. Omdat alle kinderen bang van hem zijn krijgt hij enkel nachtmerries. Op een dag wordt het kleine broetje van circusartiest One ontvoerd door de sekteleden en gaat hij hen achterna. Onderweg ontmoet hij het meisje Miette.

Wat hebben alle acteurs in deze film geweldige koppen zeg. Met name Daniel Emilfork (die niet zou misstaan als Nosferatu) en Dominique Pinon hadden bijzondere gelaten. Ron Perlman vertolkte een goede hoofdrol als One. Erg knap gezien hij helemaal geen Frans spreekt.

Aan de ene kant voelt de film aan als een kinderfilm, maar aan de andere kant is het ook erg duister. Het komt grotendeels door de humor en de tedere momenten dat het me aan een kinderfilm doet denken, en die Dominique Pinon zou zeker veel kleintjes aan het lachen maken. Het zal in ieder geval aardig wat nachtmerries opleveren als je dit aan kinderen voorschotelt. Toch vind ik de 16+ kijkwijzer-indicatie weer ontzettend overdreven.

Het aparte kleurgebruik is verkregen door wit geschminkte acteurs op een donkergekleurde set te filmen en de kleur dan zodanig aan te passen tot de witte gezichten op huidskleur lijken. De sets zagen er allemaal goed uit en de industriële steampunk-designs waren lekker grimmig. De CGI-effecten zoals de luis kwamen gelukkig niet al te veel voor, al moet ik zeggen dat de veroudering/verjonging-effecten er wel bijzonder goed uitzagen.

Hoewel de film erg sfeervol was wordt de sfeer die de mooie poster heeft niet geëvenaard in de film. Het duurt heel lang voor de hoofdpersonen daadwerkelijk op weg gaan naar het eiland en dan gaat alles redelijk snel. Het verhaal is erg simpel en had een aantal erg leuke en sfeervolle elementen. De muziek van Angelo Badalamenti was ook bijzonder mooi.

Al met al vind ik La Cité des Enfants Perdus een geslaagde film. De humor was niet te overdreven, het acteerwerk is goed en verder is het allemaal erg sfeervol en een lust voor het oog.

Hier kon ik helemaal niets mee eigenlijk. Jeunet is sowieso al niet mijn lievelingsregisseur maar zo'n zwakke film heb ik zelfs van hem nog niet gezien. Nu dus wel. Een zootje lelijk uitschot bij elkaar lijkt het wel. Nogal absurd allemaal voorgesteld en weer zo'n lelijke filter zoals gewoonlijk bij Jeunet. Hier zijn ongetwijfeld liefhebbers maar ondanks dat fantasy een erg geliefd genre is voor mij - deel ik Jeunet zijn fantasieën niet helaas. Slecht verteld en gewoon een vreemde film met zeer rare personages. Typisch gevalletje van love or hate film.