Nous Ne Vieillirons Pas Ensemble (1972)

Deze film is recent op dvd verschenen via homescreen. Indrukwekkend relatiedrama.

Ik heb hem op het Britse Masters of Cinema, die deze samen met zes andere van Pialat hebben uitgebracht.

De MOC-versie is inderdaad te prefereren aangezien de Nederlandse versie weer eens alle interessante extra's mist.

Ze vullen elkaar eigenlijk perfect aan: de kale homescreen voor weinig en wie wat meer wil betalen krijgt extra's. Beeldkwaliteit is vermoed ik gelijk, ik denk namelijk dat ze dezelfde bron hebben gebruikt.

Uitstekend acteerwerk in een aangrijpend relatiedrama. Zeker 3,5 sterren waard.

Prettige film, goede acteerprestaties.

Geen spijt gehad dat ik 'm gezien heb.

Door de titel van de film weet je hoe het verhaal zal eindigen. Omdat het verhaal, over mensen die ogenschijnlijk slecht bij elkaar passen, vrij simpel is, moet de productie het vooral hebben van een ijzersterke cast. Het lijkt een soort van battle (om een "The Voice"-term te gebruiken) tussen de seksen, maar meer nog spitst de story zich toe op waarom vrouwen in hemelsnaam bij een bittere, egocentrische man blijven, als de hoofdpersoon. Maar mensen doen vaak dingen, die je maar moeilijk begrijpt.

Maurice Pialat baseerde dit realistische liefdesdrama op z'n eigen roman. De plaatsen waar de minnaars elkaar ontmoeten om hun problemen uit te praten staan voor vluchtigheid: een nauwelijks ingericht appartement, z'n auto, een restaurant... Jean (Jean Yanne) heeft al jarenlang een overspelige relatie met Catherine (Marlène Joubert). Hij behandelt haar slecht en ze maakt het uit. Wanneer hij haar kwijt is, wordt hij zielig en krijg je de indruk dat hij wel degelijk van haar gehouden heeft. Tegelijk vraag je je af waarom hij niet tevreden is met wat hij heeft. Z'n vrouw Françoise (Macha Méril) moet in geen enkel opzicht voor z'n maîtresse onderdoen, maar hij lijkt zo iemand voor wie het gras groener is aan de overkant. Een bevreemdende scène is wanneer z'n vrouw hem troost na de breuk met Catherine. In de jaren '70 was overspel geen taboe meer. De familieleden van Jean en Christine waren de hele tijd op de hoogte.

Jean is een regisseur van documentaires. Hij vergelijkt z'n eigen leven met dat van de personages in klassiekers als Ordet en Psycho. Deze laatste citeert hij wanneer hij van zichzelf beweert dat hij geen vlieg kwaad zou doen.

Lichtblauw is aanwezig in de letters van de titelsequentie en in de strandscène met een heldere hemel en zonlicht. Hier vangen we een glimp op van betere tijden. Wanneer hun relatie vertroebelt, zie je meer donker en rood. Op het einde worden beelden van een gelukkige Catherine in zee een vage, grijze herinnering. De stijl is sober maar mooi, met goede dialogen en acteurs. Voor de personages voel je bij momenten sympathie, al zou je ze soms toe willen roepen dat ze moeten ophouden met zich zo aan te stellen.

Irritante film over de knipperlicht relatie van een overspelig stel, dat voortdurend met elkaar overhoop ligt. Goed en wel bekomen van de schrik blijkt het in de volgende scène telkens toch weer aan te zijn. Mensen kunnen vreemde dingen doen, maar enige vorm van logica is in het gedrag van deze protagonisten ver te zoeken.

Pialat heeft naar mijn mening films met wisselvallige kwaliteiten gemaakt. Dit is zeker niet z’n beste. Van Jean Yanne heb ik nooit een hoge dunk gehad. Van Marlène Jobert verwacht ik evenwel beter werk.

Uitstekende film over amoureuze relatieproblemen met heel wat herkenbare toestandjes en menselijke trekjes. Beide hoofdacteurs zijn verbluffend goed. Yanne, als de bezitzieke en eigenlijk degoutante minnaar, kreeg terecht een prijs in Cannes als beste acteur. Ook de titel van de film is zeer goed gekozen en spreekt tot de verbeelding. Mooie,suggestieve eindscène. Ook Christine Fabréga vertolkt uitstekend haar rol.

Helemaal mee eens. Compleet onduidelijk voor mij waarom deze twee steeds weer bij elkaar kwamen. Alleen maar om de seks? Flinterdun verhaal met zwak uitgewerkte personages.