Twentynine Palms (2003)

Ik heb er niks op tegen als een film een ongemakkelijk gevoel wil opwekken. Verder heb ik absoluut geen hoge pet op van de mensheid. Ik heb er ook niks op tegen als een filmmaker een dergelijke visie wil overdragen.

Maar waarom 2 uur lang kijken naar twee mensen die niet kunnen acteren en alszodanig volkomen ongeloofwaardig spelen alsof ze ruzie hebben. En daarnaast, heel lelijk gefilmd, sex hebben. En dan overkomt hen iets gruwelijks en is 't filmpje uit. Bwoh.

Het is wellicht handig als Dumont (wiens vorige twee films ik overigens níét laag acht) zich zou beseffen dat, als hij iets wil vertellen met z'n film, het handig is als de kijker op enige wijze geraakt wordt, of zich ergens mee kan identificeren. Op deze wijze verlaat hij op z'n best schouderophalend de zaal.

AK

Een regelrechte waardeloze film. Dit mag geen predicaat film krijgen. Te ongelooflijk voor woorden (waardoor je het toch gezien moet hebben). See it yourself...

Zorgt ook de omgeving niet voor mooie beelden?

Ik vond persoonlijk de ultieme leegte bij Twentynine Palms een heel gave ervaring om mee te maken.

Is dit al te huur? Ben d'r wel benieuwd naar.

Verdomme. Wat moet je nu aan met zo'n film?

Is it good?

- It's not good.

But it's good.

Heb al meer van dit soortgelijke ervaring meegemaakt tijdens films, die je toch weer ineens doen choqueren en je doen walgend, edoch in bewondering doen achterlaten. Die je geniaal vind, maar ook echt heel slecht, of makkelijk. Die je nieuwe inzichten geven (over culturen, omgevingen, relaties), maar die ook gewoon echt oppervlakkig zijn. In dat 'straatje' (voor zover je over een straatje kunt spreken, daar is hij te onbewoond voor) ligt Twentynine Palms.

Yekaterina Golubeva kiest haar films in ieder geval wel uit. Mocht haar eerder aanschouwen in het ook al niet te makkelijke Few of Us. Haar verbouwereerde blikken spreken vaak boekdelen. Ze is even ondoorgrondelijk als naïef. Net als de film eigenlijk.

Geweldig mooi en afschuwelijk in één, daarom haast niet om te zetten in een cijfer (waar het niet voor het einde, dan was het stukken makkelijker). Ergens tussen de 1- en 5* dan maar.

Grappig. Een typische love-it-or-hate-it-film schijnt dit te zijn. En jij vertegenwoordigd beide kampen in een persoon.

Absoluut niet, daarvoor zaten er te veel fascinerende scènes in, en bleef ik teveel in dubio achter. Een film die dat met mij doet verdient sowieso punten, althans ik heb het nog nimmer anders mee gemaakt.

Toe maar, nog een halfje erbij !

Film die me blijft achtervolgen en fascineren. Wellicht een erge bold gesture (geen idee of hij daar blijft), maar dat moet kunnen, op zijn tijd.

Een beetje rare film een soort road-movie met als hoogtepunt samen naakt de berg op klimmen.

Ik heb het volgende artikel over deze verontrustende en belangrijke film

geschreven: Movie Twentynine Palms

Twentynine Palms is een unieke, onthutsende film die verscheidene aspecten van conventionele cinema durft te demythologiseren.

In de eerste plaats wordt er afgerekend met de mythe van het Amerikaanse westen. Het pittoresk panorama was o.m. in het westerngenre van groot belang en kreeg daar een idyllische, geromantiseerde connotatie. Zelfs Antonioni's subversieve, on-Amerikaanse Zabriskie Point stelde de woestijn voor als een harmonieuze ontvluchting van de moderne maatschappij. Hier krijgt dezelfde setting een totaal andere rol toegediend: het is een soort van existentieel vacuüm waarin de twee hoofdpersonages de enige bewoners zijn en zelfs ‘gevangen’ zitten. Het is dan ook opmerkelijk hoe Dumont zo een omvangrijk landschap als claustrofobisch en zelfs bedreigend kan voorstellen.

Daarnaast speelt ook het thema masculiniteit een grote rol. Met zijn sjofel voorkomen en smalle carrure is David de meest onwaarschijnlijke voorstelling van een held. Dat weinig ‘mannelijke' voorkomen over-compenseert hij dan weer op andere vlakken. Denk maar aan de haast fetisjistische band met zijn Hummer. Maar als David al een onwaarschijnlijke held is, dan is zijn partnerkeuze nog onwaarschijnlijker. Katia kun je zelfs als zijn tegenpool beschouwen: een irrationeel, kinderlijk type dat plagerig omgaat met een man die werkelijk schreeuwt om bevestiging / duidelijkheid. Je kunt haar nog het best vergelijken met Amy uit Straw Dogs. Het is bovendien een koppel dat niets gemeen heeft en letterlijk langs elkaar heen praat (ze spreken nog niet eens dezelfde taal).

Op een volledig non-narratieve wijze observeert de film het gedrag van deze twee subjecten met het kleinste oog voor detail: dagelijkse routines (ruziën, seks hebben, eten) worden naturalistisch bestudeerd. Voornamelijk de seksscènes zijn zeer ambigue van toon: kil, dierlijk, maar ook passioneel. Toch zijn dit in het algemeen oncomfortabel uitgebeelde scènes te noemen, omdat David duidelijk ook seksueel zijn mannelijkheid wil bevestigen en Katia bijgevolg agressief behandelt.

Tenslotte speelt Dumont net als Haneke met de conventies van mainstream thriller / horror cinema, specifieker gesteld het survival genre (The Hills Have Eyes, The Texas Chain Saw Massacre). Dumont gebruikt alomgekende frames en shots om bij de kijker een reactie te anticiperen. Terwijl je verwacht dat de opgebouwde suspense zal leiden tot een escalatie van geweld, gebeurt er niets. Tot in het laatste kwartier, wanneer het onheil plots, onaangekondigd losbarst en de protagonisten belaagd worden door drie ongure kerels. Ook hier manipuleert Dumont de kijker in zekere zin. In een soortgelijke scène zijn we haast geconditioneerd te denken dat er een welbekend stramien zal gehanteerd worden: de vrouw wordt verkracht, waarop de held zich wreekt en zo zijn mannelijkheid bevestigt. De ‘orde’ is dan volledig hersteld. Maar hier worden de rollen echter omgekeerd en wat kan David vervolgens nog doen om zijn reeds fragiele ego te redden? De gruwelijke wanhoopsdaad dient uiteraard om zijn schaamte te wissen, al geeft hij zich hierdoor onvermijdelijk zowel fysiek als mentaal bloot. Tijdens deze moordscène gebruikt Dumont wederom een cultureel gecodeerde afbeelding, namelijk het beeld dat we sinds Psycho (1960) automatisch met moord / geweld associëren.

Een waar meesterwerk en misschien wel de meest choquerende film die ik ooit gezien heb.

Goede recensie, Yeyo! Het is jammer maar ook onvermijdelijk dat een film als deze, als ervaring eigenlijk maar één keer gekeken hoeft te worden.

Bedankt Ik wil de film in de toekomst zeker wel eens opnieuw kijken, maar het effect / de shock zal dan inderdaad ongelofelijk aan kracht inboeten.

Prima film, op dat rare slot na. Over een stel dat niet helemaal spoort. Had hem al eens gezien en wist dat hij gruwelijk eindigde. Maar het gaat natuurlijk vooral over die relatie van afstoten en aantrekken, en die Katja is natuurlijk zo gek als een deur. Yekaterina Golubeva speelt haar uitstekend en is ook niet bang om zich naakt te laten zien. Wel een lekker stuk hoor. In ieder geval geen saaie film van Bruno Dumont, die hier opvallend weinig waardering krijgt.

Fraai zijn natuurlijk toch ook de beelden van de Californische woestijn. I've been there, op weg naar de outlet van Barstow en Death Valley. Ongelofelijk die flora en fauna. Al die bijzondere planten die het volhouden in de brandende zon, vrijwel zonder vocht. Geweldig om aan het eind van zo'n hete dag lekker in zo'n zwembad te dobberen. Al is het water warm...

Goede analyse van yeyo

Deze huiveringwekkende liefdestragedie heb ik gezien omdat ik dacht dat het ook een horrorfilm zou zijn (op "IMDb" krijgt de film namelijk het stempel Drama / Horror), maar Horror is hier niet op zijn plaats, op twee scènes op het einde misschien na dan. "Twentynine Palms" is vooral een ongemakkelijke, opzettelijk onaffe en onduidelijke roadmovie, waarin een Amerikaanse man en een Oost-Europese vrouw (die overigens in de hele film alleen maar Frans praat) continue neuken en ruziën en waarbij afstandelijkheid en hysterie elkaar afwisselen. Er zit eigenlijk geen verhaal in "Twentynine Palms" en er zijn ook slechts twee personages en die heten ook gewoon David en Katia, net zoals de acteurs zelf.

David (David Wissak) rijdt in zijn Hummer vanuit L.A. samen met zijn vriendin Katia (Yekaterina Golubeva) naar het dorpje Twentynine Palms in Californië om een aantal dagen in de Californische woestijn door te brengen. Hij is namelijk op zoek naar locaties voor wat een fotoshoot of een film moet worden. Ze rijden daarbij door een bergachtig gebied met oneindige wijdten en vlakten vol zand, dorre bomen en stof. De uitstapjes worden gekenmerkt door tedere en rauw seksuele momenten maar vooral door botsing van karakters. Een gewelddadig incident maakt echter een einde aan deze merkwaardige harmonie.

De emotioneel desolate en wanhopige sfeer die David en Katia oproepen terwijl ze zwijgend in hun Hummer door Californië rijden doet sterk denken aan het verguisde "The Brown Bunny (2003)" van regisseur / acteur Vincent Gallo. Daarin trekt een even zwijgzaam personage in zijn busje door Californië en zijn seksuele escapades lijken even passieloos en bruut. Terwijl het eveneens seksueel zeer expliciete einde de gekwelde ziel van de hoofdpersoon net zo genadeloos blootlegt.

De film opent met David rijdend in zijn Hummer die een stukje rood plakband op zijn stuur plakt, waarna we Katia liggend op de achterbank in beeld te zien krijgen, die aan het slapen is en wakker wordt. Na circa acht minuten stoppen ze langs de weg en kijken ze naar een windmolenpark (terwijl een goederentrein passeert) en gaat Katia op haar hurken zitten om te plassen en wordt er gezegd:

David: Someday l want to see you pee.
Katia: No.
Katia: Still not taking your photo?
David: No.

De twee vormen met de omgeving een eigen wereld, waarop anderen alleen maar inbreuk kunnen maken en ze zijn ook erg verliefd. Katia zegt ook regelmatig "I love you" tegen David, waarop hij meestal iets zegt als "I want you" Katia neemt David mee in haar emotionele (ze verandert vaak van stemming) verwondering en David neemt Katia mee in zijn seksuele. We zitten de twee zo dicht op de huid dat hun ademhaling bijna constant hoorbaar en voelbaar is. David en Katja hebben elkaar erg weinig te vertellen en zoals dat kan gaan op vakanties, hopen de kleine ergernissen over elkaar zich langzaamaan op tot grotere ergernissen over het gedrag van de ander en nemen de spanningen tussen de twee meer en meer toe en dat gebeurt ook in deze film.

Terwijl ze rijden hoor je vaak het aparte liedje "Akata Sun Dunchi" van Takashi Hirayasu en Bob Brozman en ook wisselen ze elkaar af met rijden. Beter gezegd, Katia mag alleen rijden in de woestijn omdat ze niet kan rijden (ze maakt ook krassen op de auto als ze rijdt). Als ze na circa 13 minuten aankomen bij hun Motel, gaan ze naar het zwembad om te ontspannen en neuken ze daarin en wordt er gezegd:

Katia: You love me?
David: You have my penis? Put it inside.
David: More, more!
David: Can you feel it?
Katia: l feel it.

Daarna gaan ze na naar een Chinees restaurant (daar ontstaat een ergernis bij Katia als David naar een andere vrouw kijkt) en eten ze wat, waarna ze moe en voldaan gaan slapen. De volgende dag beginnen ze dan te rijden in de woestijn, waarbij Katia ook mag rijden en dan krassen maakt op de auto, waar David zich aan ergert. Na een tijdje rijden stoppen ze, kleden ze zich uit (dan zien we ook voor het eerst de borstjes en billetjes van Yekaterina Golubeva) en lopen ze naar rotsen waarop ze gaan klimmen en neuken. Maar dat laatste lukt niet echt en Katia zegt ook:

"l'm too dry, my love."

Ze besluiten daarom maar om naakt op de rotsen te gaan liggen en te genieten van elkaar en de zon. Eenmaal terug bij het Motel gaan ze weer ontspannen in het zwembad en dit keer laat David zich pijpen door Katia, die dat onder water doet. Als David haar te lang onder water houdt en ze bijna stikt, wordt er gezegd:

Katia: You're crazy!
David: l didn't mean to do that, Katia.
David: l'm sorry.

Als daarna terug op de kamer zijn, kijken ze wat televisie en lopen ze daarna over straat (waar iemand in een auto boos op ze is) naar een supermarkt om iets te kopen voor de krassen op de auto en daarna gaan ze ergens een ijsje eten, praten ze wat (o.a. over het knippen van haren), waarna ze gaan neuken op de kamer. Daarbij is er veel gekreun, gejammer en gejank te horen is. David en Katia kunnen eigenlijk alleen via seks communiceren, maar zelfs dat lukt nooit echt. Jammerend komen zij klaar. Dat zien we naderhand ook nog een keer als David in de kamer wordt gepijpt door Katia en hij eigenlijk alleen maar schreeuwt.

We zijn dan inmiddels in de circa 60e minuut beland en eigenlijk is er dan nog niets gebeurt. Daarna gaan ze weer rijden en krijgen ze ruzie met elkaar vanwege een hond met drie poter, die per ongeluk wordt geraakt door David (eigenlijk door toedoen van Katia). Uiteindelijk komt het tot een confrontatie (ergernis, ruzie, boosheid waarbij Katia wegloopt en vechten) tussen de twee geliefden nabij hun Motel, die echter geheel in het niet valt bij het verschrikkelijke onheil dat de twee de dag daarna nog staat te wachten in de woestijn.

Als ze de dag daarna namelijk weer in de woestijn gaan rijden, worden ze geïntimideerd door een grote pick-up truck. Die rijdt daarna ook weer weg, maar naderhand (na circa 100 minuten) komt die weer terug en drukt die ze van de weg af en moeten ze stoppen. Er stappen dan drie mannen uit de pick-up truck, die David en Katia uit hun auto halen. Katia kleden ze daarbij uit (dan zien Yekaterina Golubeva ook voor het eerst van top tot teen naakt vanaf de voorkant), wat makkelijk gaat omdat ze alleen een jurkje draagt) en David slaan ze in elkaar (vooral zijn hoofd) met een knuppel. Je zou dan verwachten dat ze Katia gaan verkrachten, maar dat gebeurt niet, want één van de mannen gaat juist David verkrachten en neukt hem in de kont en Katia moet daarbij toekijken. Als de man klaarkomt en begint te janken, rijden ze weer weg in hun pick-up truck en laten ze David en Katia aangeslagen achter.

Die scène deed me overigens denken aan de Thriller / Avontuur film "Deliverance (1972)", waarin subtiele botsingen tussen natuur en techniek, primitieve emoties en een dun laagje beschaving de hoofdpersonen op een kale en confronterende manier op zichzelf en hun instincten terugwerpen. Ze rijden dan naar hun Motel, waarbij er gezegd wordt:

Katia: We must call the police.
David: No.
Katia: l love you.
Katia: You want to eat?

Katia gaat dan pizza halen en als ze terugkomt heeft David zich opgesloten op de badkamer. Als Katia dan op bed gaat zitten, komt David opeens kaalgeschoren en naakt met een mes de badkamer uitgerend en steekt hij Katia herhaaldelijk (circa 15 keren) dood met het mes. We zien dan Katia dood en onder het bloed op het bed liggen en in het volgende shot zien we David dood en naakt in de woestijn liggen, waarbij er een politieagent boos rondloopt, die via zijn portofoon zegt:

"No, i need somebody up here now! 2 unit, i need 2 unit here immediately, now! Give me 2 unit immediately. Yes, i'm asking u to help. There is no problem, l need this staff immediately. l can't believe we have this conversation. Just get this staff right away. Get your ass of there, stop fucking your wive! And get me somebody else here now!"

Daarna is de film ook na circa 116 minuten afgelopen.

De plot van "Twentynine Palms" is zo uitzonderlijk afschuwelijk van zeggingskracht dat je als kijker nog lang kan nadenken over de vraag of deze film betiteld kan worden als een geniaal meesterwerk of een oersaaie stijloefening. Ik zit er eigenlijk tussenin, want ondanks dat er eigenlijk geen verhaal is, het langdradig is en er eigenlijk nauwelijks iets gebeurt, heb ik me er toch mee vermaakt.

De vertelling van de film gebeurt in een tergend langzaam tempo, omdat de beelden lang en traag zijn. Dit vergt het uiterste van je als kijker. Minutenlang wordt de auto van David door het schitterende woestijnlandschap gevolgd, zonder dat er werkelijk iets gebeurt. De twee geliefden zitten ook langdurig zwijgend in de auto of liggen op bed en zeggen af en toe wat tegen elkaar met wat nietszeggend gemompel.

Aangezien David en Katja weinig met elkaar praten en dat wat er wordt gezegd geen enkele diepgang lijkt te hebben, moet de film het vooral hebben van de vele fraaie beelden van het Amerikaanse woestijnlandschap, de sfeer, de opwinding en de dramatische ontknoping en dat laatste komt eigenlijk gewoon uit de lucht vallen en zal niemand zien aankomen. Daarvoor lukt het maar niet echt meegevoerd te worden door het verhaal. Er gebeurt in circa de eerste 100 minuten van het verhaal simpelweg te weinig om echt te kunnen boeien. Door de minimale aandacht voor dialogen kom je als kijker ook nagenoeg niets te weten over de karakters en hun achtergronden. Om een beeld te krijgen van hen moet je als kijker het doen met een paar opmerkingen waaruit een diepere betekenis zou kunnen worden afgeleid en die iets zouden kunnen zeggen over de achtergronden en drijfveren van de personages.

Beiden hoofdrolspelers deden het wel verdienstelijk, waarbij de debuterend filmacteur David Wissak de goedmoedige, seksbeluste en neurotisch-agressieve David speelt. De Russische Katia Golubeva speelt de ietwat egoïstische vrouw Katia die alleen Frans praat. Tekstueel wordt er weinig van hen verwacht, maar qua beeldvullende stiltes en lichaamstaal des te meer en wat dat betreft passen ze goed bij elkaar en in deze film. Het schijnt dat regisseur Bruno Dumont haar maar een rare griet vond. Ze was inderdaad ietwat apart (dat vind ik altijd leuk aan een vrouw) en ze was ook een mooie griet, die we gelukkig ook een aantal keren naakt mogen bewonderen. David Wissak is overigens ook een aantal keren naakt te zien.

Duidelijk is wel dat regisseur Bruno Dumont je als kijker met deze film zeer nadrukkelijk aan het denken heeft willen zetten en absoluut niets cadeau heeft willen geven. De vraag gedurende bijna de hele film is echter waartoe de regisseur ons tot nadenken wil aanzetten. Pas aan het einde vindt er een indringende, gruwelijke en uiterst gewelddadige gebeurtenis plaats, waardoor de essentie van de film opeens wordt blootgelegd. Dan blijkt dat hij een film heeft willen maken over macht, seksueel misbruik en de verwoestende werking hiervan op slachtoffers.

Goed verhaal van Theunissen, al is het misschien wat lang. Hij heeft goed opgelet en zet een aantal gebeurtenissen in perspectief. Ik beleefde de film weer opnieuw. Maar ook op de momenten dat er niets lijkt te gebeuren, gebeurt er eigenlijk best veel. Een film die lang blijft doorzeuren.

Tjonge, er werd wat afgereden in deze roadmovie…Een Amerikaanse man en een Oost-Europese/Franse vrouw rijden in een Hummer door Californië, neuken, ruziën en neuken opnieuw. In horrorfilms zie je altijd kortstondig wat personage ergens naar toerijden om op de plaats van bestemming hun lot te ondergaan. In principe gebeurd dat hier ook, maar met dat verschil het rijden duurt 1uur en 40 minuten. Nu is het uiteraard in eerste plaats ook een drama, en worden er een paar summiere elementen uit de horror geleend. Wat die griezeligheid betreft is het een soort statement waarbij de mannelijke dominantie en zijn trots worden weggenomen door een invloed van buitenaf. Maar deze vertelling gebeurt in zo tergend langzaam tempo. Minutenlang wordt de auto van David door het woestijnlandschap gevolgd zonder dat er werkelijk iets gebeurt. De twee geliefden zitten langdurig zwijgend in de auto, zonder dat er iets gebeurt. De twee liggen op bed en zeggen af en toe wat tegen elkaar maar meer gebeurt er niet. Kortom cinema met eindeloos niets...