Tootsie (1982)

Vooral een film over de strijd die acteurs leveren om te overleven, waar dat in New York natuurlijk helemaal een massaal iets is. Vond ik een erg sympathiek gegeven.

Verukkelijke komedie met Dustin Hoffman in een overtuigende hoofdrol, Jessica Lange in de Oscarwinnende vrouwelijke bijrol en Geena Davis in haar filmdebuut. Zij brak in '91 echt door met Thelma & Louise, naast Susan Sarandon

Leuke komedie met een vermoedelijke ondertoon. Konden vrouwelijke acteurs toen makkelijker werk vinden dan mannelijke ?

Dustin Hoffman speelt het goed maar ik vond de vertolking van Robin Williams als Mrs Doubtfire ook wat natuurlijker.

Beiden mannen zijn niet echt melk muiltjes.

Toch een goede film dus geef ik een 3.0.

Tootsie is een aardige film en dat is vooral te danken aan hoofdrolspeler Dustin Hoffman, die een erg sterke rol neerzet, of beter gezegd twee sterke rollen. Vooral zijn rol als vrouwelijk alter ego Dorothy Michaels is soms behoorlijk vermakelijk. Ook de scènes met zijn huisgenoot Bill Murray zijn leuk, doordat Murray hem telkens belachelijk probeert te maken.

Verder bevat de film best sterke dialogen en een vlot tempo. Jessica Lange doet het ook goed als tegenspeelster van Hoffman en vrouw waar hij zelfs verliefd op wordt. Ondanks dat de film op sommige momenten wel enigszins voorspelbaar is, was ik vooral benieuwd naar de afloop en het moment dat Hofmann zou onthullen dat hij in werkelijkheid geen vrouw, maar een man is. Een vermakelijke film dus, al zal ik hem volgende week waarschijnlijk grotendeels al weer vergeten zijn. Het is echter wel duidelijk waar Mrs. Doubtfire zijn inspiratie vandaan heeft gehaald.

3,0*

"Does Jeff know?"

Eind jaren '50 hadden we Billy Wilder's briljante Some Like It Hot en begin jaren '90 was het Robin Williams die in vrouwenkleding verscheen in Mrs. Doubtfire. Maar vlak de jaren '80 niet uit met Dustin Hoffman in een heel scala aan jurken in Tootsie. Voor ik de film zag had ik sterk mijn bedenkingen hoe een dergelijke komedie maar liefst twee uur leuk zou kunnen blijven. Maar het lukt. En dat komt vooral door het uitstekende en erg geestige script, met goede timing en veel sterke dialogen. Daarnaast is het mooi om te zien hoe niet alleen Dustin Hoffman alle kans krijgt om te schitteren, maar ook de bijrollen worden geweldig vertolkt. Charles Durning, George Gaynes, Bill Murray. En ook Sydney Pollack zelf blijkt een hele leuke sparringpartner voor Hoffman.

4 sterren.

Tja, ik weet dat het een klassieker is maar nee .... het komt bij mij toch niet verder dan het geforceerd lachen om een vent die als vrouw gekleed is. Hoffman is een geweldig acteur en hij heeft een zeer sterke rol neergezet maar dat is voor mij toch niet voldoende. Puur vanwege het feit dat het verhaal me niet zo kon boeien en de humor eigenlijk ook niet.

Ja, twee zelfs, maar niet voor deze film. Voor Tootsie verloor hij van Ben Kingsley in diens eendimensionale vertolking in Ghandi.

Leuke film, dit, die met gemak mijn sympathie wist te winnen. Ik had er nooit echt iets van verwacht, ondanks de klassieke status, maar hij is zeker wel bovengemiddeld. Vooral toch wel door het goede scenario, de sterke karakters en de goede casting. Het viel me enorm op hoe weinig echte grappen er eigenlijk in zaten. Zoals Stephan voor mij al schreef wordt het eigenlijk gewoon gebracht als drama, maar is de situatie zelf gewoon grappig. Dat dit een goede komedie maak durf ik enorm te betwisten, al is het maar omdat de meeste van mijn favoriete komedies gewoon wel veel grappen bevatten, maar ook omdat ik ergens het net iets prettiger gevonden had als Tootsie ook soms hilarisch werd. Het is nu meer een glimlachkomedie. De feministische trekjes zijn verder leuk, maar het is ook wel weer jammer om te zien hoe krampachtig geprobeert wordt om iedere hint naar goedkeuring van homoseksualiteit (wat hier op de loer ligt) constant weggewerkt wordt. Dat is natuurlijk Hollywood voor je.

Wat goed is is echter goed en er valt niet zoveel te klagen over Tootsie. Fijn ook dat de grappen uit Some Like It Hot niet echt herhaalt worden, wat gemakkelijk al dan niet bewust gekunnen had. Zo goed als Wilders film is deze niet, daar is hij niet wild of gedurft genoeg voor. Tootsie steunt echter op zijn sterke personages en hun geloofwaardige relaties en ontwikkelingen. Hoffman is perfect en het is verrassend moeilijk om iemand anders te bedenken die hier mee weg zou komen. Murray steelt met beperkte schermtijd de show (zijn beschrijving van zijn ideale theaterpubliek is het meest grappige moment). Jessica Lange won een Oscar. Daar valt ergens wel wat voor te zeggen, maar Teri Garr verdiende hem meer. Al met al een meesterwerk misshien, maar toch zeer vermakelijk.

3,5*

De film doet natuurlijk een beetje aan Mrs Doubtfire denken, al vond 'k dat Tootsie toch iets meer de serieuze toer op gaat en er zelf ruimte is voor drama. Dustin Hoffman speelde erg overtuigend. De beelden voelden niet gedateerd aan, enkel de muziek was wel typisch jaren '80.

Het is zeker geen komedie waar je constant plat ligt van het lachen, maar vervelen deed hij zeker ook niet. 'k vond hem toch wel de moeite om te bekijken.

Leuke verrassing om droogkloot Bill Murray ook aan de bak te zien in deze 'Tootsie'. Best vermakelijke film verder, al had ik wel wat meer verwacht. Hoffman is prima bezig, verder kon ik niet zoveel bijzonders ontdekken in deze film, op een paar geinige scénes na; het moment wat me bijblijft uit deze prent is de scéne dat Dorothy om een taxi schreewt: ''Taxi! Taxi! TAXI!'' (mannenstem). Het man-verkleed-als-vrouw gegeven is ongeëvenaard in Billy Wilders meesterwerk Some Like it Hot.

Amusant.

Maar ik ga het toch bij één kijkbeurt houden. Tootsie wil iets te veel een snedige komedie zijn dat met het vingertje zwaait. Dan kijk ik liever een Some Like It Hot, dat gewoon om het plezier draait.

Dustin Hoffman zet een sterke rol neer en wordt bijgestaan door een paar degelijke bijrollen, met als uitschieter Bill Murray. Dat is ook wel nodig om de irritatie van Teri Garr te milderen.

Sydney Pollack verdient ook wel wat pluimen. Hoewel Tootsie nergens briljant wordt, zorgt hij ervoor dat het einde zowaar een climax wordt - daar waar een hele hoop andere romcoms taai worden. Hier worden de vergissingen en toevalligheden leuk en opvallend frivool uitgewerkt.

3

Films met mannen die zich voordoen als een vrouw vind ik nooit echt geslaagd. Het draait vaak uit op een overdreven typetje, maar hier in Tootsie blijft het nog binnen de perken. Dustin Hoffman komt maar niet aan de bak als acteur, maar als zijn vrouwelijke alterego Dorothy steelt hij de show in een matige ziekenhuisserie. Hoffman vult deze rol opvallend geloofwaardig serieus in, wat ik wel geslaagd vond! Uiteindelijk ontstaan er allerlei komische verhaallijnen rond Dorothy en is het wachten hoe het bedrog uitkomt en ook dat was nog heel aardig gedaan! Al met al een minder vervelende film dan vooraf verwacht.

Dit is een combinatie van twee soorten humor. Enerzijds is het een travestieklucht, een genre dat berust op vermommingen, misverstanden en leugens, teruggaand tot Shakespeares Twelfth Night. Anderzijds is het een satire op het milieu van acteurs die het willen maken in New York. Zij doorstaan een opeenvolging van afwijzingen en audities en wringen zich in alle mogelijke bochten in de hoop een rol te krijgen. I can be different!

Dustin Hoffman was figuurlijk geknipt voor die rol, omdat hij een gelijkaardige achtergrond had. Het is straf hoe hij iemand volkomen anders wordt met behulp van een pruik, make-up en enkele veranderingen in z'n bewegingen en z'n stemgebruik. In het gesprek met z'n agent, gespeeld door regisseur Sidney Pollack zelf, schakelt hij naadloos heen en weer tussen die twee personages. Zijn Michael Dorsey ondergaat een verandering. In z'n vermomming begint hij zich echt een vrouw te voelen in een machowereld, met bijhorende feministische uitspraken. Wanneer hij tegen het einde z'n pruik afzet, is hij gegroeid als persoon en heeft hij meer empathie voor vrouwen.

Iets minder uitgewerkt zijn een paar van de nevenpersonages. Jeff (Bill Murray) is er voornamelijk bijgehaald om Michael dialoog te geven in z'n privétijd. Op het einde kiest Michael voor het al te ideale liefdesobject Julie (Jessica Lange). Een relatie met de wispelturige Sandy (Teri Garr) was spannender geweest.

Dit is een van de betere komedies van de jaren '80 dankzij de snelle opeenvolging van grappen met een ernstig onderlaagje en een glansrol voor de veelzijdige acteur Dustin Hoffman.

Amerikaanse komedie met heel wat drukdoenerij, over en 't weer gepraat, spitsvondige zinnen die geen mens gebruikt, bla-bla, ge weet wel. Ook erg voorspelbaar en te lang voor het eigenlijk iets gaat betekenen.

Dustin is natuurlijk wel verdienstelijk in vrouwenkledij (Heb al veel beter geslaagde man in vrouwenkleren gezien) en Jessica is gewoon mooi. Weinig echt fijne humor.

Zeker niet slecht en met genoeg leuke momenten, maar ik vond hem nu, na al die jaren, wat traag verlopen en wat tam. Ook de "vrouwenstem" van Dorothy vond ik iets te geforceerd, en er wordt behoorlijk wat gepraat...

Acteur Michael Dorsey (Dustin Hofman) zit voortdurend zonder werk. Ten einde raad besluit hij zich te verkleden als vrouw en voortaan als Dorothy Michaels door het leven te gaan. Wanneer hij auditie doet bij een televisiesoap wordt hij aangenomen en vervolgens wordt hij een grote ster. Dit geeft uiteraard complicaties wanneer twee oudere mannen verliefd op hem worden en hij zelf verliefd wordt op een mede-actrice.

Tootsie (1982) is een vermakelijke film, al had ik moeite om Dorothy niet constant te zien als een verklede vent. Ik kon me dan ook niet voorstellen dat geen enkel personage in de film maar enigszins vermoedde dat ze met een man te maken hadden. Dit ondanks het goede spel van Dustin Hoffman, want als vrouw doet hij het absoluut niet onaardig. Vermeldenswaardig is de fantastische bijrol van Bill Murray als Michaels boezemvriend, maar die heb ik werkelijk nog nooit een slechte rol zien spelen. 3,5*

Ok.

Je zou eigenlijk gelijk al denken dat een verhaal zoals deze op voorhand een ideaal scenario is voor een mislukt project vol met een lading flauwe en irritante humor. Echter is het dan ook wel verrassend dat deze film dit helemaal niet is.

Hoffman speelt een aparte rol, maar doet het voor de rest nog wel aardig. Echter is het wel raar dat niemand merkt dat Hoffman een man is, want het is toch soms aardig duidelijk dat er een man in het pak rondloopt. Maarja, dat moet je dan maar wegdenken.

Voor de rest is er verrassend veel drama te bekennen, maar deze is niet bijzonder sterk. Het zijn een beetje de standaard dingen die het scherm passeren, die wel vermaken maar nooit echt de kijker emotioneel in de film betrekken.

De humor is soms nog best leuk. Hier en daar wel eventjes gelachen, maar een echte komedie-fan zal wel een beetje met koude kermis thuiskomen. Dit is eigenlijk niet zozeer een komediefilm, vooral een dramafilm met wat vlotte humor en een merkwaardig plot.

De film is best vlot, ik had het niet gedacht. Pollack red de film wel degelijk met een soms wat serieuzere aanpak op de film. Het zorgt er wel voor dat deze film niet vervalt in een ton met flauwe grappen, een welbekend mislukkingsscenario, maar zijn film inplaats daarvan ook echt een beetje benut.

Maar, er is nergens echt impact. Het is net wat te voorspelbaar echter. Je weet eigenlijk al snel hoe het verhaal in elkaar steekt, en op dat gebied dat Pollack ook wel iets meer mogen bieden. Bovendien is 116 minuten ook wel iets lang.

Genomineerd voor 11 Oscars, maar deze briljante, tijdloze komedie moest het afleggen tegen het grootschalige, indrukwekkende Gandhi. Hoffman speelt één van zijn beste rollen als acteur Michael Dorsey die zijn hoofd boven water houdt door acteerlessen te geven. Zijn eigen audities leiden veelal tot afwijzingen: hij is 'te klein' en ja, soms zelfs 'te groot' of 'niet het juiste type'. En wanneer hij wél een rol krijgt ergeren regisseurs zich aan de kritiek die MIchael levert op het scenario of op de regie. Daardoor is Michael blut en de wanhoop nabij. Wanneer hij zijn beste vriendin Sandy [Teri Garr] helpt bij haar voorbereiding op een auditie voor een tijdelijke rol in een soapserie, leert hij de rol zo goed kennen dat hij besluit een gok te nemen: hij verkleedt zich als vrouw en doet zélf auditie.

Michael kan het echter niet laten om het scenario te bekritiseren (hij walgt van een scène waarin hij een vrouw die ernstig mishandeld is door haar man moet adviseren om in therapie te gaan), maar nu hij zich voordoet als vrouw oogst hij lof voor diezelfde tegendraadsheid waardoor hij voorheen steeds werd afgewezen. Michaels plan lijkt dus te slagen, totdat hij verliefd wordt op tegenspeelster Julie [Jessica Lange] en het steeds moeilijker wordt om Michael en zijn vrouwelijke alter-ego van elkaar te scheiden.

Onder de regie van Sidney Pollock schitteren alle acteurs, maar alleen Lange won een Oscar (in een categorie waarin Gandhi niet was genomineerd). Bill Murray (Michaels huisgenoot), Charles Durning (als Julies vader), George Gaynes (als veteraan die zijn tekst niet kan onthouden) en Pollock zelf (als Michaels manager) hadden even goed een nominatie kunnen krijgen. En Geena Davis had zich geen beter debuut kunnen wensen. Maar dit is een tour-de-force van Hoffman, die zelfs zijn eigen make-up bedacht, en een even venijnige als hilarische satire op seksisme in film en op televisie. Eén van de leukste films uit de jaren '80.

Gelet op de filmposter en de omschrijving had ik een erg melige film verwacht, maar dat viel gelukkig goed mee. Dustin Hoffman doet het prima als hoofdpersoon. Met name de scènes met Jessica Lange en Bill Murray zijn de moeite waard. Verder een best vlotte film die aardig wegkijkt en af en toe grappige momenten kent.

Dat Tootsie een sterke film is valt eigenlijk niet te ontkennen. Deels farce en romcom, maar ook een fijne zedenschets. Dorsey, een acteur waarmee niemand wil werken omwille van zijn perfectionisme, krijgt geen rollen tot hij zich vermomt als Dorothy en een ster wordt van een soap. Hij wordt verliefd op zijn tegenspeelster (Lange) Wie attent is zal bemerken dat hij als Dorothy zich stilaan bewust wordt over hoe seksistisch vrouwen door mannen behandeld worden en reageert daarop op een intuitieve manier bvb zijn improvisaties op de set die de regisseur (Coleman) mateloos irriteren. Eénmaal terug Michael gedraagt hij zich dan opnieuw als vele andere mannen zoals bvb de leugentjes tegen Sandy om "haar niet te kwetsen". Vanuit die hoek bekeken vond ik het een film die erg goed werkte en waaruit erg grappige situaties voortkwamen. De manier waarop alle personages zich tot elkaar verhouden vond ik erg knap in Tootsie. Een bewijs dat een film enkel en alleen goed kan zijn door sterk acteerwerk en een inventief uitgewerkt script. Dustin Hoffman is zijn geld opnieuw meer dan waard.

Rewatch !

Idem als mijn voorganger...een zeer lange tijd geleden dat ik deze film zag en zal ook ergens in de jaren '80 geweest zijn. Tempo ligt vrij hoog en de cast doet het uitstekend. In mijn herinnering dacht ik dat de film toch wat meer komischer zou zijn, maar dat valt toch wat tegen. Qua script zit er wel heel wat maatschappijkritiek in wat betreft onderlinge relaties tussen mannen en vrouwen. Leuk om eens terug te zien. 7/10