Henry: Portrait of a Serial Killer (1986)

Leve zavvi

De meest angstaanjagende serie-moordenaars zijn degenen die dat niet zijn. Het is bovendien algemeen bekend dat serie-moordenaars niet zo gemakkelijk te herkennen zijn, omdat ze in de dagelijkse omgang vriendelijk, voorkomend en normaal overkomen. Dat geldt ook voor Henry [Michael Rooker], een karakter dat gebaseerd is op Henry Lee Lucas, een serie-moordenaar veroordeeld voor 3 moorden [waaronder die op zijn moeder] maar waarschijnlijk verantwoordelijk voor honderden moorden. Het scenario, dat regisseur John McNaughton schreef in samenwerking met Richard Fire, laat er echter geen twijfel over bestaan dat Henry een brute moordenaar is. In de schokkende opening zien we de gruwelijk toegetakelde lichamen van zijn laatste slachtoffers en horen we iets van de omstandigheden waaronder die moorden hebben plaatsgevonden. Door na deze beelden abrupt te snijden naar Henry, weten we meteen dat hij hiervoor verantwoordelijk is.

Henry logeert bij Otis [Tom Towles], die samen met Henry in de gevangenis zat en onder toezicht van de reclassering als pompbediende werkt, maar wat bijverdient met drugshandel. Henry maakt kennis met Otis’ nichtje Becky [Tracy Arnold] die zich al snel aangetrokken voelt tot de zwijgzame, maar ogenschijnlijk galante Henry, ook wanneer ze ontdekt dat Henry zijn moeder heeft vermoord. Wanneer Henry en Otis samen op stap gaan vermoordt Henry twee vrouwen die ze hebben opgepikt. Otis is aanvankelijk zeer geschokt, maar Henry weet zijn daad op ziekelijke wijze goed te praten. Het is het begin van een reeks moorden die een nog onaangenamere wending krijgen wanneer Otis de moorden en verkrachtingen opneemt met een gestolen video-camera en ze in slow-motion terug kijkt in zijn appartement. Maar waar Henry methodisch en beheerst te werk gaat, blijkt Otis impulsief en onbetrouwbaar. Becky komt hierdoor tussen twee vuren te staan.

In een tijd waarin het horrorgenre zich veelal richt op demonen en ander bovennatuurlijk gespuis, lijkt men vergeten dat de meest effectieve horror zich afspeelt om de hoek. Henry is namelijk het type dat je dagelijks op de straat zou kunnen tegen komen, dat eten bestelt en netjes dankjewel zegt, dat je buurman zou kunnen zijn. Hier is hij een zwerver, vooral omdat hij uit de handen van de politie weet te blijven door zich regelmatig te verplaatsen. Hoewel hij analfabeet lijkt te zijn, is Henry wel intelligent genoeg om ervoor te zorgen dat hij zijn methodiek zoveel mogelijk varieert zodat de politie geen patronen kan vinden, waardoor ze iedere moord als een afzonderlijke zaak behandelen.

Michael Rooker is perfect gecast in de hoofdrol, want hij heeft enerzijds die all-American look, maar hij heeft ook die diepe, wantrouwige blik die past bij het karakter dat hij speelt. Hij heeft dan ook een uiterst succesvolle carrière als acteur in alle mogelijke formats (TV, games, korte films en speelfilms) en is een veelgevraagde bad-guy. Recentelijk was hij nog te zien in de beide “Guardians Of The Galaxy” in een belangrijke bijrol als premie-jager Yondu. Die carrière heeft hij voor een belangrijk deel te danken aan zijn rol als Henry, een rol die hem twee filmprijzen opleverde. Tom Towler kwam meer terecht in het B-segment en deed regelmatig filmwerk, maar Tracy Arnold wist haar veelbelovende debuut niet om te zetten in een succesvolle carrière als actrice.

Maar het is regisseur John McNaughton die de belangrijkste stempel op dit meesterwerk drukt. Door die indrukwekkende, ronduit geniale opening, hangt er enerzijds veel suspense over de film omdat we weten dat Henry extreem gewelddadig kan zijn, maar anderzijds begrijpen we ook waarom Becky zo gecharmeerd van hem is. Als kijker betrap je je er zelfs op dat je hoopt en/of gelooft dat Henry en Becky elkaar vinden en dat ze samen de ondergaande zon tegemoet zullen rijden. In het eerste deel van de film herinnert McNaughton ons, door middel van ijzingwekkende musikale cues, eraan met wie we hier te maken hebben, maar zelfs wanneer we getuige zijn van de moorden ligt de sympathie bij Henry, ook al omdat medeplichtige Otis een veel meer opzichtige schoft is. En dan is er natuurlijk nog dat simpele, maar zeer doeltreffende einde dat eigenlijk geen schok zou moeten zijn maar het toch is... ook wanneer je het voor een tweede, een derde of een vierde keer kijkt. En deze film is het waard om meerdere keren te zien!

Film die mij positief heeft verrast. In het begin had ik nog mijn twijfels omdat je enkel het eindresultaat kreeg te zien van de moorden. Gaandeweg krijgen we dan toch wat meer geweld in beeld al blijft het toch vrij beperkt. Sterke rollen van Henry, Otis en Becky. Minder vond ik dat het personage van Henry weinig diepgang had meegekregen. Hij dist op een moment wel een verhaaltje op dat zijn moeder een hoer was die hem dwong te kijken als zij met een klant bezig was maar of dat daadwerkelijk zo is gegaan heb ik mijn twijfels over want echt stabiel is hij niet. Hij haat duidelijk vrouwen hoewel mannen en zelfs kinderen het ook moeten ontgelden als ze hem voor de voeten lopen. Als Becky dan in zijn leven komt, voel je de twijfel bij Henry. Er is wederzijds respect, hij voelt zich goed bij haar maar toch ook weer ongemakkelijk. Het is duidelijk dat genegenheid iets is wat hij niet heeft gekend. Sympathie voor hem had ik niet of toch even als hij Becky redt terwijl deze wordt aangerand door haar schofterige broer. Omdat Otis juist zo een rotzak is, is het gemakkelijk om hem te haten. Hij is opmerkelijk snel over de schok heen als Henry voor zijn neus 2 hoertjes vermoordt en wordt al snel een nog ergere moordenaar dan Henry zelf.

Ik vind het einde een beetje jammer, uiteindelijk is dat hetgeen je kan verwachten maar toch. De regisseur kiest hier voor de schok en helaas ook voor de voorspelbaarheid en toch op veilig speelt. Ik had liever gezien dat de film was geëindigd op het moment dat Henry en Becky wegrijden met de auto zodanig dat je het als kijker zelf nog kan invullen.
Al bij al verrassend goed, kort en krachtig dat hielp ook mee. Een goede tip Woland

Keihard filmpje over een meedogenloze seriemoordenaar waarvan ik vooral het einde als zeer schokkend ervoer. Niet voor tere zieltjes dus. Duidelijk of misschien toch ook weer niet dat Henry tot zijn daden kwam omdat hij gedreven werd door een enorme haat tegen vrouwen, waarschijnlijk omdat hij zijn moeder die hij verachtte en daarom vermoordde en waarschijnlijk op elke vrouw projecteerde . Maar misschien had Henry niet meer dan een ziekelijke drang tot moorden. Moorden om het moorden. Niet meer dan dat. Dan kan niet gezegd worden van Otis die zich door Henry liet meeslepen en moordde om zich tegenover Henry te bewijzen. Zo zie ik het althans.

3.5*

In de jaren '80 waren slashers erg populair vermaak voor tieners. John McNaughton wilde echter laten zien dat serie-moordenaars allesbehalve fantasie zijn. Zijn film is geen romantisering of verheerlijking van moord, maar zoals de titel al zegt een keihard portret van een serie-moordenaar.

Henry is een serie-moordenaar die samenwoont met Otis die hij in de gevangenis heeft ontmoet. Hij introduceert Otis tot het moorden en die vind hier nog meer plezier in als Henry. Dan komt Otis zuster bij hen wonen en zij lijkt Henry's menselijke kant weer aan te wakkeren. Gebaseerd op het leven van Henry Lee Lucas.

Hoewel ik een groot fan ben van Thomas Harris' Hannibal-reeks moet gezegd worden dat het een verkeerd beeld schetst van serie-moordenaars. Dit zijn namelijk geen hoogopgeleide aristocraten met verfijnde redenen en geniaal opgezette plannen, maar over het algemeen ondergemiddeld intelligente en zeer impulsieve white trash uit de laagste klassen van de samenleving.

Opmerkelijk aan de film is dat we uiteindelijk als kijker een soort sympathie moeten gaan voelen voor Henry. Het is namelijk duidelijk dat Otis een nog veel groter monster aan het worden is dan Henry is. Bovendien heeft Henry - ondanks dat hij een moordenaar is - nog enige principes. Zo is hij heel erg tegen Otis pogingen tot necrofilie en incest op zijn zuster. Aan het einde lijkt het er even op dat Becky er inderdaad in is geslaagd het menselijke in Henry weer aan te wakkeren, maar dan komt de schokkende eindscène waarin blijkt dat hij haar ook heeft vermoord en net als Otis in stukken heeft gezaagd. Een zieke geest valt niet te genezen...

De film is sterk opgenomen. Door de 16mm krijgt de film zo'n heerlijke uitstraling die alleen 80's celluloid heeft. Cinematografisch is er dan ook niet veel mis mee, sterk hoe 'dromerig' de crime scènes in beeld worden gebracht met de onheilspellende synthesizers eronder. Door het 4:3 beeldformaat krijgt de film wel een beetje de uitstraling van een TV-film. En hoe sterk de cinematografie is, zo gedateerd is de editing waarbij vaak met abrupte overgangen wordt gewerkt.

Henry: Portrait of a Serial Killer doet erg denken aan de Oosterijkse film Angst. Beide een film gebaseerd op het leven van een echte serie-moordenaar, beide spelen zich af in de jaren '80 en maken gebruik van 16mm, beide hebben een elektronische soundtrack en beide zijn zo controversieel dat ze nauwelijks uitgebracht zijn. Een verschil is dan weer dat we in Angst alleen maar de subjectieve beleving van de moordenaar meemaken en zijn stem ook voice over horen, waar we hier in Henry ook nog een echt drama hebben van de mensen eromheen. Bovendien lijken Henry en Otis hierdoor ook veel menselijker, wat seriemoordenaars ook zijn, hun omgeving heeft het vaak niet eens door.

Al met al vind ik het een erg sterke film. Bepaalde dingen hadden beter gekund, zo zien we eigenlijk maar weinig hoe Henry de moorden nou pleegt en wordt de tweestrijd tussen Otis en Henry niet volop belicht. Desalniettemin een van de beste films over serie-moordenaars.

Henry: Portrait of a Serial Killer is een Amerikaanse misdaad/horrorfilm. Het verhaal is gebaseerd op de seriemoordenaar Henry Lee Lucas, die zijn slachtoffers met volstrekte willekeur selecteerde.

Na de gevangenisstraf te hebben uitgezeten voor de moord op zijn moeder en haar vriend reist de psychopatische Henry naar Chicago, waar hij met zijn vroegere celmaat Otis een reeks zinloze moorden pleegt. Intussen is Otis' zuster Becky op bezoek en vreemd genoeg wordt zij verliefd op Henry.

In de eerste drie minuten van de film word je als kijker gelijk op scherp gezet: er zijn vier bloederige, ernstig verminkte lijken te zien en dan weet je al welke kant het opgaat. De kijker wordt niets bespaard: je ziet een aantal gruwelijke moorden en een reeks nare verkrachtingen. En dat alles is ook nog eens behoorlijk realistisch gefilmd. De film schetst dan ook een somber beeld van de Amerikaanse samenleving, waarin seriemoordenaars straffeloos hun gang kunnen gaan zolang ze voortdurend blijven zwerven en van strategie veranderen.

Vanwege een meningsverschil met de distributiemaatschappij over de gewelddadige inhoud werd de film pas jaren later in roulatie gebracht. Pas in 1993 was de film in de Nederlandse filmhuizen te zien. 3*

Zeer goede film die een kennis mij aanrade nadat ik vertelde dat ik de film Angst uit 1983 erg goed vond en er van onder de indruk was, hij vertelde dat dit net zo’n soort film was en dan klopt inderdaad.

Deze film is wel wat netter dan Angst en minder bloederig maarja het is ook een Amerikaanse film en geen eurohorror.

Verhaal zat er goed in elkaar en voor de rol van Henry hebben ze een goede acteur uitgekozen. De hele film door is er een koele kille sfeer wat de film erg goed doet en natuurlijk ook de oude Chevrolet van Henry.

Wat ook erg mooi is is dat de film op 16mm is opgenomen en dat het beeld 4:3 is dat past hier erg goed bij dat word het een beetje homevideo-achtig.

Clean Shaven werd mij ook aangeraden die ga ik binnenkort kijken, ik ben erg benieuwd!

Voor de liefhebber van deze film die Angst uit 1983 nog niet hebben gezien dat is ook zeker een aanrader, erg goed! En nog wat bloederiger en heftiger dan deze film.

3,5*

God ja, deze hebben we vroeger best vaak gezien. "Plug it in Otis" was een gevleugelde uitdrukking in die tijd als iemand de stekker in het stopcontact stopte. Voor 2,49 (dankzij wat kortingsdingetjes bij bol) de (dubbel) DVD gekocht.

Oude tijden herleven dus binnenkort. Benieuwd wat ik er zoveel jaar later van ga vinden.

Wisselend.

Het is geen slechte film geworden, maar ook niet het meesterwerk wat sommige mensen zeggen dat het is. Het is duidelijk wel een rauwere horrorfilm, maar niet bepaalde de beste. Maar meestal weten deze ultieme low-budget films me ook niet te overtuigen.

Rooker speelt een leuke rol en doet het veruit het beste. Ook Towles doet het nog redelijk, en daarmee is het acteerwerk wel gezegd. Een hoop matig acteerwerk dat nergens weet te overtuigen buiten Rooker en Towles om dus.

De film opent al redelijk grimmig en probeert alvast de toon te zetten, maar zet gelijk ook de toon dat het een goedkoop filmpje is. Voor mij voelt het dan ook al snel aan als een regisseur die op een goedkope manier indruk wilde maken bij het publiek. En deze film is dan wel een manier om aandacht te krijgen.

Visueel niet al te best. De soundtrack is wel redelijk, en de moorden zijn soms wel rauw. Het is vooral de sadistische aard van de moorden die aanslaan. Maar veel meer dan dat toontje weet de film dan ook weer niet echt te bieden.

Je zou zeggen dat de boodschap van deze film is dat moorden slecht is, maar ik kan dat eerlijk gezegd moeilijk opmaken. Soms lijkt het gewoon eigenlijk als een goed iets neergezet te worden, al kan ik dat wellicht gewoon verkeerd gezien hebben. Voor mij heeft dat niet perse een meerwaarde.

Film duurt voor de rest niet lang en is wel vlot. Het is een rauwere film geworden met slecht acteerwerk van de meeste acteurs en actrices. Soms denkt het wat te makkelijk, maar in het algemeen is het niet slecht geworden. Soms voelde het gewoon wat nutteloos aan.

Dat is zo’n beetje de enige zin in je review waarin ik me kan vinden. Ook een beetje een open deur. Wat wat zou er wel zinvol kunnen zijn aan een realistisch portret van een empathieloze serial killer?

Hoewel hij Otis z’n behoeftes dan weer wel goed aanvoelt... “Let’s go you and I for a ride...” Geloof dat ik zelden een beangstigendere zin gehoord heb in een film.

Nihilistisch meesterwerk, de (realistische) low budget look is juist de kracht van de film.

“Guns are easy to get... I can make a phone call and get a gun. Anybody can get a gun, Otis.”

Door de goede woorden die vooral hier op MovieMeter worden uitgesproken over deze film was ik best benieuwd naar de uitwerking hiervan. Zelf ben ik wel fan van films en series (documentaires) over serie moordenaars, neem bijvoorbeeld een Ted Bundy. Ik ben het deels eens met de meesten hier, die allemaal snel zeggen dat je op het eerste gezicht niet kan zien of hij of zij een moordenaar is. Ook bij Ted Bundy bijvoorbeeld had je niet zo’n indruk dat het een groot serie-moordenaar is. Toch lag het bij deze film in mijn ogen wel anders, want Michael Rooker die de rol van Henry Lee Lucas vertolkt doet dit erg goed en is de aangewezen personen maar noch hij noch Henry zijn beiden mannen die eigenlijk al door hun introverte gedrag en de bepaalde blik er niet echt vertrouwd en geliefd uitzien, als je voor dat ik ooit had gehoord van de beste man had gevraagd of dit een serie moordenaar was had ik volmondig jaar gezegd.

Dus ik ben het niet eens dat je het er niet van af kon zien, wel ben ik het eens dat deze film een harde is. De grimmige sfeer die we maar voor 82 minuten krijgen is voldoende om ons niet prettig te laten voelen terwijl wij deze film kijken. De jaren tachtig stonden bekend om hun slashers maar hier is het anders, de titel zegt het inderdaad al en het is duidelijk dat John McNaughton ons wil waarschuwen hoe vriendelijk een seriemoordenaar kan over komen, en laat ons een kijkje nemen in hun leven.

De film oogt in het begin erg soft, waar het lijkt alsof we alleen de lijken van de vermoorde mensen maar gaan zien. Maar na mate de film door dendert worden de beelden ook gruwelijker en zien we Henry daadwerkelijk moorden, ook zijn vriend Otis komt er niet ongeschonden van af en zo werd de film eigenlijk constant een beetje spannender. De 82 minuten zijn dan ook helemaal niet lang te noemen en het is steeds leuker om te volgen. Dat Henry toch wat voor het meisje voelt en die na een tijdje zelfs in bescherming neemt was leuk en goed om te zien.

Dus ja, een zeer vermakelijke film die wat mij betreft rustig op gang kwam. Er zat voor mijn gevoel niet echt een verhaal aan vast en dat was wel jammer. Want buiten het moorden om is de film verder ook niet heel spannend of boeiend te noemen. Ja, een tvtje kopen of wat anders maar daar blijft het bij, er is geen uiteindelijke doel van het verhaal. De film is dan ook abrupt afgelopen en daar moet je het maar mee doen. Maar de duistere en grauwe sfeer en het donkere acteer werk van Michael hebben de film gered en maakte het toch goed om naar te kijken.

3.5*

De film ontstond nadat regisseur John McNaugton een documentaire had gezien over seriemoor-denaar Henry Lee Lucas. Hij deed het met een budget van iets meer dan 100.000 dollar. Plaatsen waar Henry Lee Lucas actief was, fungeerden als locaties voor de film. De acteurs waren veelal amateurs. Die dingen vergen natuurlijk weinig investering. De geringe uitgaven werden trouwens ruimschoots terugverdiend. De controversiële reputatie van de film zorgde daar wel voor.
In veel landen werd de film niet uitgebracht of was hij in gekuiste versies te zien. De reden daarvoor lag niet zozeer aan de extreme weergave van het geweld, maar was gelegen in de onnatuurlijke kilte en afstandelijkheid waarmee de moorden in de film worden gepleegd. De impact van de moorden is juist daarom heel heftig. De afschuw en de schrik begrijp ik. De censuur niet.
De beelden zijn vaak korrelig. De scènes zijn grof gecomponeerd. De personages zijn onsympathiek. Rauw, zelfzuchtig en gewetenloos. Als gevolg daarvan straalt de film een viezige, hardvochtige energie uit. Ook sluimert er in de personages een continu gevoel van verveling en onvrede die eruptief aanwezig is. Een gevoel dat zegt dat er elk moment een buitenproportionele geweldsexplosie kan plaatsvinden. En af en toe gebeurt dat dan ook. Het geeft een beklemmend gevoel.
Het geweld gebeurt heel onbewogen. Heel onverschillig. In enkele scènes worden de moorden door Henry gefilmd met een camcorder en zijn we getuige van een koelbloedige home invasion, waarbij de camcorder de gewelddadigheden heel kil en emotieloos registreert. Het knakkende geluid van een brekende nek klonk nog nooit zo afschuwelijk. In de volgende scène zien we Henry en zijn medeplichtige vriend Otis heel relaxed voor de tv hangen terwijl ze hun eigen film bekijken, alsof beide een saaie praatshow consumeren. Hoe waanzinnig. Hoe koud. McNaughton toont de gruwelijke waanzin als een normaal alledaags gebeuren.
Henry is een complex personage. Hij is een geestelijk wrak. Hij zit financieel aan de grond. Hij heeft geen gezonde sociale contacten. Hij is uitgekotst door de samenleving. Hij is afhankelijk van blikjes bier, heeft seks met prostitués en voedt zich met geweld om zich goed te voelen. Hij is zwijgzaam. Hij is onberekenbaar. Hij is eng.
Michael Rooker speelt hem heel verdienstelijk. Hij speelt hem rauw. Zijn eerste film ook nog eens. Tijdens het draaien van de film werkte hij nog als conciërge. In de film draagt hij in enkele scènes zijn eigen werkkleding, die natuurlijk niet vies mocht worden. Dat zou zijn baas niet leuk hebben gevonden. Ik weet overigens niet of hem dat gelukt is.
Henry: Portraot of a Serial Killer tekent een genadeloos portret van verdoemde zielen in een stedelijke jungle, waar de wetteloosheid regeert. Henry is een rauwe en deprimerende film die na het bekijken nog een tijd zwaarmoedig na suddert.

Is deze film nog een beetje waarheidsgetrouw?
Aangezien meneer Lucas achteraf toch niet zo schuldig was als dat hij zelf beweerde in de 1ste intantie? En hij hoogstens "maar" 3 moorden heeft gepleegd?

De verklaringen die later zo bleken totaal uit de duim gezogen waren.

Maar goed dat konden ze destijds deze film gemaakt was ook niet weten want dat bleek pas later.

Waar het ook op gebaseerd is, maakt mij eigenlijk niks uit. Het is een fantastisch vormgegeven duistere vertelling. Haast documentair.

De duistere (heel enge) sfeer en dat het toch heel realistisch overkomt maakt het toch tot een heel goede film. In die tijd was het blijkbaar heel trendy om van deze films over seriemoordenaars te maken. En ik heb er heel wat van gezien in die tijd. Deze vond ik het griezeligst. Horrorachtig.

Herzien. De film heeft niet meer de impact van destijds (ik zag 'm begin jaren '90 op vhs), maar het is nog steeds een intens en vooral verontrustend werkje. De kille en afstandelijke toon past goed bij de haast documentaire-achtige visuele aanpak; jammer dat de overdreven en behoorlijk knullige geluidseffecten op cruciale momenten een beetje roet in het eten gooien. Het geheel was waarschijnlijk meer effectief geweest zonder muziek en dergelijke misplaatste effecten. De meest gruwelijke scene is die waarin Henry en Otis een door hen gefilmde home invasion samen zitten te bekijken en Henry aan Otis vraagt, terwijl deze de tape terugspoelt: "What are you doing?". Otis: "I wanna watch it again". Brrrrrr.

Kon me niet herinneren dat ik deze al gezien had (na deze kijkbeurt, wist ik dit zeker, zou anders zeker bijgebleven zijn) en was 1 vd films uit de top 300 horrorlijst hier op MM, die ik zeker wou zien, aangezien deze ook wel regelmatig in andere toplijstjes voorkomt en als redelijk verontrustend wordt beschouwd, was het nu tijd om deze eens op te zetten. Er heerst sowieso een heerlijk grauw sfeertje en we volgen het leven van een serial killer en dat is toch wel zeer sterk gebracht, realistisch ziek, en het gegeven of dit nu deels gebaseerd is op een ware serial killer of niet, op zich is dit altijd een mogelijkheid, deze mensen zijn er nu eenmaal, toen, nu en altijd en dat gegeven geeft zulke films toch een extra dimensie. Daarom vind ik zulke films ook vaak harder dan menig horrorfilm en dus een voltreffer. En ook al heeft deze film al een aanzienlijke ouderdom, dit is bij deze film alvast nooit een minpunt gebleken. Acteerwerk is van een hoogstaand niveau en ze voeren het perfect uit, hoe wij, de kijker het moeten ervaren volgens de regisseur. Alles klopte voor mij gewoon en ervaarde deze film als een bijzondere kijkervaring. Was dus echt hoogtijd, om deze te kijken, ik schaam me beetje dat ik deze zo lang links heb laten liggen. Ik wil hier met alle plezier de volle 10/10 voor geven en katapulteer deze meteen recht m'n top10 in.

Erg obscuur filmpje, maar ik vond hem wel goed. Vaak vind ik dit soort films te amateuristisch om geloofwaardig te zijn, maar deze was naast de gritty look ook goed gespeeld en geregisseerd. 4*

Henry stamt uit 1986, maar het was pas ergens in 1987 of 88 dat via de pre internet tamtam het bericht bij horrorfans in Europa belandde dat er een nieuwe ultieme horrorfilm bestond. Henry Portrait of a serial killer zou Taxi Driver doen verbleken en was nihilistischer dan The Texas Chainsaw Massacre. Maar de kans dat we deze ooit te zien zouden krijgen was klein. Filmfestivals die dergelijk films zouden vertonen waren schaars en de videotheken bevinden zich in een cross over tijdperk, waar illegale kopieën in de ban waren gedaan en 99,9% van het aanbod zich uit legaal lokaal aanbod bestond.

Het duurde tot 1989 voordat ik via een kennis met connecties in het ‘underground circuit’ aan een vhs kopie kon komen. Die had hij uit Hamburg opgestuurd gekregen. Het betrof een kopie van een kopie van een kopie. En misschien daar wel weer een kopie van.

Het beeld was voor 80% zwart wit en geplaagd door de bekende vhs artifacts en storingen. Maar dat mocht de pret niet drukken. Sterker nog het droeg blij aan de mythische status en het grauwe realisme van de film. Een meesterwerk openbaarde zich dat, een zeldzaamheid, z’n vooruitgesnelde status bevestigde. Wat een fantastische nare nihilistische film! Van Michael Rooker had nog nooit iemand gehoord.

Ondanks dat het een instant favoriet van mij werd, heb ik de film niet heel vaak gekeken. Twee jaar later in de bios op het WOT. Ja, dat was een van de hoogtepunten in de eerste 10 jaar van dat festival, daarna op vhs, laserdisc, dvd en nu blu ray. En man wat ziet het er goed uit. Film staat nog steeds als een huis. Al is het wel jammer dat Michael Rooker nu Michael Rooker is. Toen we hem nog enkel als Henry kende, gaf dat de film nog wat extra’s.

Otis ❤️

5*

Basto - ik heb deze indertijd toch echt gewoon bij de plattelandsvideotheek kunnen huren, met prima VHS-kwaliteit. Of dat meteen in '86 al was, dat denk ik niet, eerder '88 / '89 of zo. Ik heb nu zelf nog een mooie dvd-uitgave, dus blu-ray heeft geen haast.

Zal toch echt pas in de jaren 90 zijn geweest. In ieder geval niet voor de vertoning op WOT.

Gevonden!

De film heeft sowieso eerst 4 jaar op de plank gelegen en werd enkel sporadisch op festivals vertoond. Pas in maart ‘91 in Amsterdam en het duurde nog twee jaar eerdat die op video uitkwam. 1993 dus.

HENRY: PORTRAIT OF A SERIAL KILLER (B) - schokkendnieuws.nl

Basto - dat zal dan wel kloppen; voor m'n gevoel was het eerder.

Ik heb hem destijds in 1992 in de bioscoop gezien tijdens een zogenaamde "Horror filmmarathon" op een vrijdag of zaterdag, die in de avond begon (ik meen om 22:00 uur) en in de ochtend (ergens rond 06:00 uur) afgelopen was en toen zond men vier films uit en dat in onderstaande volgorde:

1e Braindead (1992);

2e Candyman (1992);

3e Henry: Portrait of a Serial Killer (1986);

4e Hellraiser III: Hell on Earth (1992).

Zowel "Braindead" en deze film maakten toen indruk op mij en aantal aanwezigen in de bioscoop haalden de laatste film niet (was eigenlijk ook de slechtste), want die vielen toen in slaap (door het tijdstip en het vele nuttigen van alcohol). Na afloop van iedere film werd er ook een pauze gehouden van circa 15 minuten.

Komt uit op 4k UHD bij Arrow!

Vond deze vooral erg saai en totaal niet schokkend.

Heb veel erger gezien en zelfs dat is niet schokkend voor mij.