Blow-Up (1966)

Met een moordmysterie heeft Blowup inderdaad vrij weinig te maken, maar dat neemt niet weg dat de film op sommige momenten toch behoorlijk spannend is. Vooral tijdens de scènes waarin David Hemmings de vergrotingen maakt, zat ik echt op het puntje van m'n stoel.

Aan de ene kant is het dan ook best jammer dat Antonioni verder helemaal niets met die scènes doet. Niet dat hij er nou perse een thriller van had moeten maken, maar qua scenario was het me toch iets te vrijblijvend. Daar staat gelukkig tegenover dan Blowup een ontzettend geslaagd tijdsbeeld is van de hippe sixties, al betwijfel ik dat dat Antonioni's bedoeling was. Ongetwijfeld wilde hij iets zinnigs zeggen over de flinterdunne grens tussen illusie en realiteit (vandaar ook de pantomimespelers), maar dat was me allemaal net iets té nadrukkelijk in beeld gebracht.

Nee, ik kijk de film liever voor zijn heerlijke sfeer dan voor de goedbedoelde kunstzinnige boodschap.

4 sterren.

Ontzettend langdradige film. Het thema van ontwrichte, gelaten samenleving en doelloosheid is mij wel duidelijk maar dat is al zo vaak beter gedaan dan hier. Spannende intriges waren er voor mij niet bij, daarvoor leunt de film teveel op (pseudo-)intellectuele dialogen en shots.

2* voor een aantal mooie beelden, 60s-sfeer en het coole optreden van The Yardbirds

ps Het audio-commentaar van de auteur op de DVD is overigens erg aardig. Leuker dan de film zelf .

Ontzettend saaie en vreemde film. Er gebeurt werkelijk geen hol, probeer na een minuut of 40 bijvoorbeeld maar eens te bedenken wat er gebeurt is in de voorgaande minuten. Dit hoeft opzich geen probleem te zijn, maar het verveelt ook nog eens vreselijk. De scènes hebben weinig tot geen samenhang en lijken allemaal afkomstig uit andere versies van hetzelfde script. Erg vaag.

Het moordverhaal is stompzinnig. Het is óverduidelijk dat er daar een dood lijk ligt (al helemaal als die gast er nota bene heen gaat en het ziet liggen!), maar de hoofdpersoon reageert absurd. Hij gaat niet naar de politie, nee, hij besluit plots om zich aan het nachtleven te wagen. Zo reist hij langs pseudo-sfeervolle locaties met als idioot dieptepunt een rockpodium met rockers en een groep mensen die geen enkel teken van leven vertonen. Wtf? Kunnen die mensen niet dansen ofzo? Vervolgens slaat één van de rockers om onduidelijke redenen zijn gitaar kapot en opeens wil het publiek de restanten wel hebben? Naast dat ik geen idee heb wat dit toevoegt aan de film, wat onze hoofdpersoon hier doet en wat je met een kapotte gitaar moet, snap ik echt niet hoe dit nog als realistisch te verdedigen is. Dat publiek lijkt het optreden oersaai te vinden maar ze zijn wel helemaal gek van een saai artefact als dit. Lekker logisch ...

En dan wordt het moordverhaal vervolgens maar losgelaten als het lijk de volgende dag weg is, en dat moet dan de suggestie van krankzinnigheid/twijfel sterk uitdrukken. Nou nou, sterke cinema hoor ...

Het acteerwerk is ook nog eens barslecht. Die Vanessa Redgrave heeft haar vak écht niet begrepen Triest gewoon wat een mallotige bekken zij hier staat te trekken. Daarnaast is ze ook nog eens afschuwelijk lelijk, dus naar haar kijken is niet echt een genot. Het lijkt wel alsof ze totaal geen idee heeft hoe een mens zich in bepaalde situaties handhaaft, en daarom staat ze maar wat aan te kloten. Samen met de rest van de cast overigens, slechts de hoofdpersoon doet het wel aardig. En samen met het eveneens wel aardige, maar ook geen spat meer, sfeertje vormt dat de positieve kant van de film. Die uiteraard voor geen meter opweegt tegen het dodelijk saaie karakter en de idiootheid van de film.

Geef mij maar Hitchcock. Die zou op zijn minst het moordverhaal fatsoenlijk uitgewerkt hebben en iets gedáán hebben met alle zogenaamd mooie vrouwen in de film. Deze film lijkt dat niet eens te pogen. Makkelijk filmmaken zo.

1,5*

Ik zag de film voor de derde keer en het blijft voor mij een meesterwerk.

Enkele scènes vind ik zondermeer schitterend : het fotomaken in het park ,met niets dan de wind in de bomen als geluid, de spannende ontwikkeling van die foto's. Dat is toch mooi en echt film.

Er steekt ook heel wat symboliek in deze prent, zoals de eindscène.

De oppervlakkige mens, de eenzame mens, de hulpeloze mens ?

Ik denk dat Antonioni het aan de kijker overlaat.

Vooral een heel aparte film. Het begint vooral als soort voorloper van een Turks Fruit. Het lege bestaan van een recalcitrante kunstenaar die zich een vraag stelt die wij ons allen vroeg of laat wel eens stellen; 'is dit het nou'? Een film over een zoektocht naar meer, een film over eenzaamheid en een wereld onder de oppervlakte.

Naar mate de film vordert wordt het veel een mystery-achtige thriller. Die combinatie vond ik goed werken. Vond het thriller aspect op zichzelfstaand nogal slap en redelijk voorspelbaar. Maar als onderdeel van een slice of life, die slechts voor weinigen herkenbaar zal zijn, vond ik het intrigerend. 'Iemand die op zoek is naar iets, zal ook wel wat vinden', lijkt Antonioni te zeggen en daarbij; 'niets is wat het lijkt'.

Als de vrije lange aanloop naar het spannendere deel van de film voorbij is, volgen er een aantal heel unieke scènes. Wat te denken van dat concert, waar het publiek onbewogen de voorstelling aanschouwt, om zich vervolgens massaal te storten op de restanten van een gitaar. Of de worsteling met twee naakte groupies (de Britse censuur moet zich een ongeluk zijn geschrokken). Of anders wel de laatste scène.

Die eindscène schreeuwt; 'realiteit is relatief'. Dingen (en dan heb ik het over grotere en misschien wel hogere 'dingen' in het leven) zijn zo echt als je zelf wilt. We bepalen onze eigen realiteit. Je kunt het daardoor zo spannend en boeiend maken als je wilt. Vroeger als kind achtervolgde ik als zogenaamde spion wel eens mensen op straat. Meestal doodnormale mensen, maar soms zaten daar daadwerkelijk vreemde mensen bij. Die voyeuristische trekken zijn gelukkig wel weggetrokken, maar als je op zoek gaat krijg je ongetwijfeld meer te zien, dan de oppervlakte toe laat. Daar gaat de film over en hoewel de film grotendeels weinig echt indrukwekkende scenes heeft, is de film boeiend van a tot z. Knap. 4 sterren.

Een moeilijk plaatsbare film. Ik stemde direct eigenlijk 3*, maar na een nachtje slapen en alle indrukken rustig op zijn plek laten vallen, moet ik concluderen dat deze stem niet juist is.

Blow-up laat zich eigenlijk van vele kanten bekijken. De eigen interpretatie van de kijker als in een Hitchcock thriller. Zo laat Antonioni de kijker bij zich zelf gissen: "welke factoren spelen mee in de moord, is de moord er wel of niet. Wat is de invloed van het meisje in het park, is het haar geliefde. Waarom wil ze haar foto’s. Wat zijn haar motieven? Maar ook wat drijft Thomas. Voor wie doet hij het, wat wil hij zich zelf bewijzen".
Aan de andere kant, zien wij een La Dolce Vita over Londen. De Jetset, de “lege” Feestjes, de eenzaamheid en het isolement van de Elite. Alles draait om uiterlijke schijn. Dit is de wereld waarin Thomas zich bevind. De meisjes die bij hem langskomen, de vrienden die hij heeft. Iedereen lijkt iedereen te gebruiken om verder te komen in hun kleine en bekrompen wereld.


Blowup Balanceert tussen deze 2 film werelden De psychologie van Fellini en het thriller element van Hitchcock. De sfeer van de film begraaft het Moordcomplot, en lijkt ook niet het belang van de film te zijn. De passie die Thomas, krijgt voor het moordthema, is indrukwekkend. Maar zijn kille en afstandelijke interpretaties van de kansen in zijn eigen leven, leiden (bij mij althans) alleen tot zelfreflectie. Van niets raakt hij onder de indruk. De vrouwen, (niet alleen de modellen) aanbidden hem. Maar hij focust zich alleen op de liefde van zijn ex-vriendin. Hij is egocentrisch, verwent en zeer impulsief (zoals de propeller die hij kocht)In zijn passie voor de moord, herkent hij de liefde voor zijn werk, hij lijkt zelfs gelukkig.

Toen de film in ’66 uit kwam, was het een groot succes. Antonioni laat een rebelse jeugd zien, vol drugs, flair en mode. (de non die van de stoep wordt afgereden), maar ook Antonioni’s schets van de seksuele revolutie is iets wat ik zeker wil benoemen, zoals de orgy’s, maar ook het homo paar met de hond. Ik denk toen het uitkwam, dit zeker wat wenkbrauwen de lucht in het laten gaan. Maar zal weinig mensen van mijn generatie nog verassen.

AL met al zeg ik een goede film, zeker nog een keer bekijken.
4* (waarschijnlijk naar herkijken gaat het omhoog)

Strontvervelend en strontsaai ook. De tolerantiegrenzen van wat ik trek op filmgebied, werden met Blowup duidelijk overschreden. Wat vaagheid en pretentieusheid trek ik best, maar dit ging alle perken te buiten. Wat een vervelende rol heeft die David Hemmings ook.

De zoektocht is wel boeiend, maar de climax valt net als het intro wat tegen. Verder, van fascinerend tot erg saai, wisselvallige film. Doe mij maar Antonioni's Italiaanse films.

3*

Een film die misschien wel nadrukkelijk aan een bepaald tijdperk verbonden is, maar toch alleen 'tijdgebonden' is waar het dat moet zijn, namelijk in de schets van het hippe milieu van het Londen van de sixties. Dat is echter alleen de vorm, de omlijsting van deze film.

Wat Antonioni hier wil laten zien over beeld en beeldvorming, en de macht en onmacht van de camera, is nog steeds actueel, en behoorlijk fascinerend, en levert enkele prachtige en schrijnende scènes op. Allereerst al die, waar de poster van de film naar verwijst: een onthutsend (en goed beschouwd tamelijk obsceen) beeld van de machtige fotograaf die zijn 'object' als het ware 'aanrandt', en (mis)vormt naar zijn wil.

Dat komt ook terug in de zo mogelijk nog schrijnender scènes met de vijf of zes modellen, die als willoze etalagepoppen gekoeioneerd worden. Of willoos? Het valt op dat al deze vrouwen (en de twee wannabees) zich maar al te graag laten vernederen om deel te hebben aan de magische macht van het beeld, om maar 'iets' te zijn, kennelijk.

Maar het hart van deze film wordt uiteraard gevormd door de werkelijk briljante episode met betrekking tot de vermeende moord in het park, en dan met name de ontwikkel-scènes, waarbij de beelden op de loop lijken te gaan met de 'verbeelding' van de fotograaf: de beelden-manipulator laat zichzelf manipuleren door zijn zelf geschapen beelden (en uiteraard ook door het gedrag van het Redgrave-personage). Mijn ruimtelijk inschattingsvermogen is niet al te best, maar vergis ik me heel erg als ons fotograafje hier de verschillende perspectieven, de blikrichtingen, door elkaar haalt, en zo zijn eigen werkelijkheid construeert? Hij lijkt hier tegelijkertijd de macht van het beeld te over- ('Ik heb een moord verhinderd!') én te onderschatten. Samen met de woorden van de 'bevriende' kunstenaar over het achteraf zien van betekenis, en de eindscène met de tenniswedstrijd, waarin de ontbrekende ballen door de kijker zélf worden toegevoegd, maakt dit alles toch tot een indrukwekkende film over beeld(vorming) en werkelijkheid, en hoe zij elkaar beïnvloeden.

Het zal zo zijn dat de ietwat kille, afstandelijke sfeer in deze film, en de personages die het karakter van pionnen of marionetten (!) niet overstijgen, bewust zo zijn gecreëerd. Je zou kunnen zeggen dat dat goed past bij de decadente setting waarin dit alles zich afspeelt, en ook volkomen 'in stijl' is met de veronderstelde 'leegheid' van de beeld-cultuur. Maar in dit geval heb ik toch een gevoel van gemis voor wat betreft de 'platheid' van de personages. Ik heb het idee dat de film nu iets teveel van een bedachte constructie heeft om mij echt te raken, terwijl dat er misschien wel had ingezeten.

Ik vind 'Blowup' daarom wel een bijzonder goede film, maar het is - vooralsnog - geen persoonlijke favoriet van mij. En misschien ligt dat dan uiteindelijk toch ook aan de door mij gevoelde afstand in de tijd.

Heerlijke film weer van Antonioni.

Laat ik vooropstellen dat het vooral een hele aparte film is, maar daarnaast wel een film die mij behoorlijk weet te intrigeren. Net als bij Zabriskie Point ligt de nadruk in het eerste gedeelte van de film om dialoog en sfeerschepping, waarna de film in de tweede helft pas echt goed loskomt. Antonioni schets ons een aantal unieke en erg mooie scènes, waarbij de worsteling van de fotograaf met twee naakte dames mij erg aan A Clockwork Orange deed denken. En zo zitten er nog een aantal mooie en best gedurfde scènes in, waarbij Antonioni gelijk zijn stempel op de film drukt.

Het tweede gedeelte van de film komt het echter allemaal pas echt goed los. Vooral het moment dat de foto’s in het park gemaakt worden zijn fascinerend. Net als de fotograaf heeft ook Antonioni veel aandacht voor de zijn stijl en fotografie. Vanaf dat moment wordt de film langzaam aan ook steeds mysterieuzer en laat de regisseur als het ware de keuze aan de kijker over hoe alles er nu echt aan toe ging. Vooral het ontwikkelen van de foto’s is daarbij fascinerend. Ik zat maar te kijken en te kijken wat de fotograaf nu zag, maar kon het zelf niet ontdekken. Het lijkt er dan behoorlijkop dat Antonioni de kijker aan het twijfelen wil brengen en zelf wil laten invullen wat er nu daadwerkelijk aan de hand is. Voor mij werkt dat in deze film bijzonder goed.

Qua acteerwerk is het ook allemaal goed. De dames doen hun ding, maar Hemmings overtuigd echt als soms behoorlijk nare vent, wiens karakter wij hier goed leren kennen. Verder heeft de film een erg sterke sfeer, die erg jaren zestig aandoet. Ondanks dat de film zich afspeelt in Londen is de film ook behoorlijk kleurrijk, waarbij het lijkt Antonioni ons wil laten zien dat het zeker geen saaie periode was. Toch kan ik me daardoor best voorstellen dat mensen hierdoor de film juist als gedateerd zien, iets waar ook best wel voor te zeggen valt, maar ik vind dat juist de charme van deze film.

Blowup schetst een mooi tijdsbeeld van de jaren zestig, is een fijne karakterstudie en vooral ook een erg kleurrijke film.

4,0* dik

Some people are bullfighters, some people are politicians. I'm a photographer

Om de een of andere reden sprak Blowup me wel aan. Ik had nog nooit iets gezien van Antonioni maar ik ben altijd wel geïnteresseerd in Italiaanse cinema dus dit leek me wel interessant. Het plot leek iets Hitchcockiaans te zijn dus toen ze hem gaven op TCM heb ik niet getwijfeld, opnemen geblazen. Eergisteren dan eindelijk eens kunnen zien maar wat een enorme teleurstelling is dit geworden..

Ik krijg het gevoel dat je deze tijdsperiode moet hebben meegemaakt om echt volledig te kunnen genieten van het beeld dat Antonioni geeft. Ik ben zelf een jaren '90 kind dus echt een compleet andere generatie maar de film kwam gewoon enorm maar dan echt enorm traag op me over. De film is gebaseerd op een kortverhaal, vraag me af van hoeveel pagina's, maar dat is er jammer genoeg ook aan te merken. Thomas is een strontvervelend personage en kon me langs geen kanten boeien. Het begin verloopt erg langzaam en wanneer je denkt dat er wat schot in de zaak komt, krijg je een redelijk wazig einde voorgeschoteld. Normaal gezien kan ik het best wel waarderen wanneer een einde voor meerdere interpretaties open is maar eerlijk gezegd, ik had hier niet echt een interpretatie aan te geven. En ook de zin om het op te zoeken was redelijk ver te zoeken. Maar toch, ik wil de film niet compleet afschrijven want The Last Picture Show was een film die ik ook compleet overgewaardeerd vond bij de eerste keer maar die is langzaamaan tot één van mijn favoriete films uitgegroeid. Enige verschil was wel dat die film door mijn hoofd bleef spoken en Blowup ben ik al grotendeels vergeten maar dat terzijde.

Van de regisseur had ik dus nog niets gezien maar ook de cast kende ik totaal niet, hoewel Redgrave ergens een belletje deed rinkelen. David Hemmings neemt de rol van de fotograaf op zich maar of het nu aan het script lag of aan zijn manier van doen, hij is enorm vervelend. Zelden zo'n ambetant personage gezien dat dan ook nog eens zo irritant wordt neergezet. Bah. De rest van de cast is eigenlijk niet veel soeps (het niveau is dan ook vrij laag met de twee stalkende tienermeisjes als dieptepunt) maar de enige reden waarom dit eigenlijk nog iet of wat van sterren krijgt is één woord: Yardbirds. Ik ben een enorm grote fan van de groep maar had er geen idee van dat ze ooit optraden in een film. In een flits zag ik hun naam verschijnen op de openingscredits maar dan was het nog even afwachten uit welke setting de groep ging bestaan want dat varieerde wel wat in de loop der jaren. Gelukkig is het hier mijn favoriete line-up geworden met Jimmy Page, Keith Relf en Jeff Beck. Het eenzame hoogtepunt uit heel de film en ergens is dat best wel triest.

Verder wil ik er niet teveel woorden aan vuil maken maar waarom dit zo wordt gewaardeerd, het is mij een raadsel. Normaal gezien kan ik altijd nog wel de goede kanten in iets zien maar hier is dat wel echt moeilijk. Blowup is traag, saai, vervelend en heeft een barslechte cast. Thank God for the Yardbirds.

1*

Hier kon ik echt heel weinig mee. Leuk, dit soort stijloefeningen, maar wanneer een film gewoon saai is werkt dat bij mij ook niet meer als excuus. Antonioni zoekt vaak de grens van het geduld op en na een uur houdt het gewoon op. Wel kent de film nog een leuke opleving met het optreden van The Yardbirds.

2*

Prachtige weergave van underground London in de 60's.., wat had ik toch graag geleefd in die tijd.

En dat up-tempo nummer idd, wat is dat fijn..

"Get along

Sweet little woman, get along

On your way, get along

Sweet little woman, get along on your way

With a heave and a ho

Well, I just couldn't let her go"

Officieel mijn derde Antonioni, maar feitelijk telt dit niet echt. Il Deserto Rosso heb ik ooit verplicht op een comateuze maandagmorgen gekeken met een filmvak, uiteraard op onchristelijk tijdstip, en ook van l'avventura herinner ik me weinig. Die laatste staat ook al even op de herzieningslijst.

Blowup heeft me nooit heel erg getrokken om te kijken, ondanks zijn plaats in de filmgeschiedenis. Als tijdsdocument is hij nog steeds behoorlijk interessant, maar dezelfde bezwaren die enkele van mijn voorgangers aanhalen, gelden in vergelijkbare mate voor mij: David Hemmings is nogal leeg (volgens mij hadden ze beter Terence Stamp kunnen houden), wat het geheel niet aangrijpender maakt. Maar ook Antonioni's regie doet het niet echt voor mij op het vlak van de filmbeleving. Ik raak nooit echt in zijn film. Zijn visie op filmmaken en het analyseren van zijn films, verschaffen me in die zin meer plezier dan het kijken ervan. En ergens vind ik dat toch zonde.

Als ik kijk naar andere films die dat jaar uitkwamen, zoals The Good, The Bad and The Ugly, Andrei Rublyov, The Battle of Algiers, Persona en Who's afraid of Virginia Woolf, dan blijft Blowup daar voor mij persoonlijk niet tussen overeind. Wel wordt direct duidelijk dat Antonioni's film er (meer dan welke andere titel dan ook) echt tussenuit springt, al zou je met hetzelfde gemak kunnen beargumenteren dat verscheidenheid juist hét kenmerk van bovengenoemde films is.

Op papier intrigeert het ontzettend: een film die niet de relatie tussen de hoofdpersoon en anderen onderzoekt, maar tussen de hoofdpersoon en de realiteit zelf, en wellicht ook over verveling en betekenisgeving. Het is denkbaar dat herziening over tig jaar meer filmisch genot oplevert, maar voor nu overheersen de bezwaren en ennui aan mijn kant.

Antonioni! Werkelijk. Na 'Zabriskie Point' een nieuw meesterwerk van de man. Wat een film! Is alles wel wat het lijkt? Vatten we dingen wel op hoe ze werkelijk zijn? Zijn alle dingen om ons heen wel zo? Of denken we te veel, beïnvloed het één het ander en is de werkelijkheid wat mensen denken en hoe dingen echt zitten toch nét wat anders. De eindscéne met de ''tennisbal'' (én het stuitergeluid ineens) vat alles perfect samen.

'Blowup' is een aaneenschakeling van fantastische scenes; Hemmings in z'n dikke auto, de (foto)studio van de man, de vrouwen, de propeller, de stoeiscéne met de 2 dames is niets minder dan briljant, de wandelingen in het park (de foto's + het opzoeken van het lijk) zijn verschrikkelijk meeslepend (de geluiden ook steeds; de wind, de takken; prachtig) en vanaf het moment dat alle foto's + negatieven missen uit z'n studio gooit Antonioni er nog een andere wending achteraan. Deze film heeft zoveel. Prachtig.

En dat alles gegoten in een heerlijk jaren 60 sfeertje. De kleding, de kapsels, het inrichten van de huizen, een optreden van Yardbirds (ook heerlijke scene tijdens dat concertje) en de fijne camerastandpunten die Antonioni vaak gebruikt. Een genot om naar te kijken dit. Had deze prent al tijden klaar liggen - op één of andere manier is het er nooit van gekomen, maar ik ben blij deze prent eindelijk gezien te hebben.

Sinds in Brian De Palma's Blow Out heb gezien was ik al nieuwsgierig naar Blowup. Blowup is namelijk de inspiratie voor De Palma's Thriller geweest. Bovendien is het concept van de film bijzonder sterk.

In het London van de jaren '60 maakt een jonge impulsieve fotograaf foto's van een koppel in het park. Als hij later een vergroting van een van de foto's maakt komt hij erachter dat hij een moord heeft gefotografeerd.

David Hemmings (die later in Dario Argento's Giallo Profondo Rosso zou spelen) speelt een nogal impulsieve fotograaf die geen seconde rust lijkt te kennen. Zodoende lijkt het ook haast dat de film nauwelijks tijdsprongetjes bevat. Het geeft mij zelfs de indruk alsof er geen script was en Antonioni ter plekke de hele film heeft verzonnen. Want 80% van de film heeft eigenlijk helemaal geen toegevoegde waarde voor het verhaal. De hoofdpersoon loopt totaal uit het niets een club in waar een The Yardbirds een optreden geven. Een gitaar wordt kapot geslagen en de fotograaf vind het nodig die te bemachtigen om de een of andere reden.

Het lijkt erop dat Antonioni alleen maar bezig was met een tijdsbeeld schetsen van de jaren '60 en niet met het vertellen van een verhaal. Daardoor is de film behoorlijk saai en zelfs moeilijk uit te zitten. Het verhaal begon pas halverwege echt te boeien en wordt uiteindelijk compleet vergeten. De fotograaf doet namelijk helemaal niets met zijn ontdekking.

Al met al dus geen prettige kennismaking met de veelgeprezen Michelangelo Antonioni, ik zie de genialiteit van deze film in ieder geval niet in. Opzich een interessant tijdsbeeld en dan met name de combinatie van de allernieuwste trends samen met de alom aanwezige overblijfselen van de industriële periode van London. Maar daarvoor kun je ook gewoon een film als Frenzy van Hitchcock opzetten.

Deze film was ooit mijn eerste Antonioni, zonder dat ik wist dat deze van hem was (ik kende de beste man nog niet eens van naam) maar deze was eerder een film uit de kast van m'n vader die zeer geïnteresseerd is in de jaren 60. Nu vele Antonioni's verder kijk ik toch net wat anders naar de film. De ervaring blijft redelijk dezelfde, maar ik herken wel veel uit andere films. De beelden van een modern Londen (liefst met kale flats - daarom zie ik ook liever de films in zwart-wit waar de vormen en lijnen veel belangrijker zijn), de tijdsgeest die vooral in mode naar voren komt, de stille beelden en de rust en ritme in montage. Een bijzondere film die soms nergens heen lijkt te gaan en aan het eind laat de film je ook verweesd achter: waar heb ik naar zitten te kijken? Maar wel op een fijne manier want altijd heb je het idee dat Anotnioni precies weet wat hij doet, maar de bal vervolgens bij de kijker neerlegt.

Visueel niet heel bijzonder. De aankleding is wel aardig met soms mooi gekleurde kleding, maar als geheel wat grauw en saai ook. En als geheel ook geen film die onder de huid kruipt. Wel de volle speelduur enorm boeit en daarom verhoogd naar 4,0*.

Swinging London werd het beste weergegeven door een Italiaan. De jaren '60 waren een periode van rebellerende jeugd, modcultuur, protest tegen oorlog en kernwapens. de eerste rocksterren en supermodellen.

Ook een fotograaf kon een ster zijn. In het begin word je op het verkeerde been gezet wanneer Thomas (David Hemmings) ongeschoren tussen een groep daklozen verschijnt. Hij was daar "undercover" voor een fotoreportage. Meteen daarna blijkt hij in een Rolls-Royce te rijden. Hij is niet sympathiek, maakt vrouwonvriendelijke opmerkingen, is arrogant. Dagelijks omringd door fotomodellen raakt hij hen beu en begint hij hen als voorwerpen te behandelen. Hij is rijk en excentriek. Zo koopt hij een propeller, puur omdat hij die mooi vindt.

De titel slaat op het vergroten van foto's, waardoor details beter zichtbaar worden, maar waardoor ze ook vager worden. Ze lijken op de pointillistische schilderijen van z'n Bill, die beweert dat hij er vormen in ontdekt die hij er niet bewust in gestoken heeft. Ook Thomas ontdekt achteraf dingen op z'n foto's, zowaar leidend tot een klein moordmysterie. Na vijfenzestig minuten is er een wazig beeld van een man met een pistool in het struikgewas. Na de worstelpartij is een vage foto van het lijk te zien. Vanessa Redgrave past niet in het rijtje oppervlakkige modellen, maar is wel degene die Thomas' interesse opwekt.

Enkele beroemdheden zijn te zien. Er is een optreden van de Yardbirds met Jimmy Page en Jeff Beck, die z'n gitaar kapotslaat. Binnen de concertzaal is die gitaarhals een relikwie, daarbuiten is hij opeens waardeloos. De jonge Michael Palin staat tussen het publiek. Julio Cortázar, de schrijver van het kortverhaal, heeft een cameo als dakloze. Veruschka was een Duits fotomodel. Ook Jane Birkin draaft op als wannabe.

De tennismatch in pantomime is surrealistisch. Eerst is er beeld zonder geluid; dan geluid zonder beeld. Het gaat over het onvermogen van de menselijke waarneming om de realiteit volledig en objectief te registreren.

Goeie film over een fotograaf die iets denkt te zien op een aantal foto's die hij heeft genomen. Het plot dat laat geïntroduceerd wordt lijkt er verder niet echt toe te doen (het komt mede hierdoor wat onsamenhangend over). Wel een paar prachtige scenes (zoals de scene waarin de foto's worden genomen in het park en de scene waarin de foto's ontwikkeld worden). Verder een mooi tijdsdocument (helemaal vanwege de kostuums).

Dit is zo'n film die je achteraf met een vreemd gevoel achterlaat. Waar heb ik nu net naar zitten kijken? Blowup is in de verste verte niet gelijkaardig met Brian De Palma's Blow Out. In feite doet de plot er helemaal niet toe in deze film. De film lijkt amper tijdsprongen te maken waardoor er weinig lijkt te gebeuren. Het einde laat je dan ook verdwaasd achter. Is er wel iemand vermoord? De foto's vertellen van wel en het lijk in het park ook. Maar plots is het lijk verdwenen. Is het meegenomen door de politie of is het niet gebeurd? Erg dubbel maar ik zie er wel iets meesterlijks in.

Deze Blowup is vast een film met een heleboel verborgen symboliek en boodschappen. Mensen zijn meelopers. Ze doen mee met de massa. Een kapot stuk van een gitaar wordt in een publiek gegooid en iedereen hecht er op dat moment enorm veel waarde aan. Tot David Hemmings ermee gaat lopen en het eenmaal buiten gewoon als een stuk rommel op de grond gooit.
Daardoor geef ik ook 3.5* en geen 2* omdat het een film is die mij toch doet nadenken.
Helaas vond ik het geheel toch vrij duf en saai aanvoelen. Visueel vond ik het qua kleur weinig interessant, al is de cameravoering vrij apart. Net zoals de film.

Met deze film kan je alle kanten uit, wat maakt dat het lezen van recensies, analyses en duidingen je weinig verder helpt. Bij de meeste films ga je na afloop van bezichtiging dan op zoek naar één van je favoriete filmrecensenten, totdat je een duiding hebt aangetroffen die precies verwoordt wat je vagelijk al voorvoelde, maar niet wist, of niet durfde, te articuleren. Deze prent heeft daarentegen de wonderbaarlijk eigenaardigheid dat je volledig op jezelf bent aangeworpen. Antonioni vraagt zijn publiek ronduit: en wat denk jij nou? Ook stapsgewijs redeneren, waarbij je iedere scène en iedere line zorgvuldig op de weegschaal legt, helpt niet: want zodra je denkt dat je de essentie hebt weten te grijpen, schiet je weer een ander verband te binnen waardoor je kleine theorietje overhoop - blowed up, inderdaad - komt te liggen. Die essentie heb ik ook niet kunnen vinden in de besprekingen van de door mij meest gelezen filmrecensenten, Roger Ebert, Dan Schneider en Dennis van Dessel. Ook bij hen kun je geen zin onderstrepen die de kern van hun betoog blootlegt. Of die multi-interpretabiliteit de film groots maakt, het wordt vaak gezegd, weet ik niet.

Dat gezegd hebbende, blijven twee woorden met name op mijn lippen bestorven liggen: illusie en ennui. Nu heb ik hierboven kenbaar gemaakt dat ik geen grand theory van deze film wil ontwerpen, omdat een andere perceptie even plausibel kan zijn, net zoals het vermeende moordplot zelf geïnterpreteerd kan worden naar lievelust, maar persoonlijk moet je over de brug komen, zeker omdat dat nu juist iets zegt over je persoon zelf (misschien een van de intenties van deze Italiaanse grootmeester?). Aan de oppervlakte is de fotograaf een hooghartige kwast die de snauwerige opmerkingen die hij zijn omgeving toewerpt metterdaad vergeet. Van iemand die nergens bij stilstaat, mogen we ook geen reflectie op zijn geweten verwachten. Dat kun je immoreel, maar ook amoreel noemen. Zoals Antonioni zelfs de personages tegen het einde van de film laat vervluchtigen, zo blijven de werkelijke gebeurtenissen in het leven van de protagonist volledig verstoken van enige zingeving die hij eraan geeft.

Hier zijn echter een aantal uitzonderingen op, en hier komen we misschien nog het dichtst in de buurt bij de bedoeling van de film. Voor drie objecten weet de fotograaf wel ergens zijn interesse, zij het niet constant en volhardend, en stuk voor stuk blijken ze omgeven door de mogelijkheid van de illusie. Allereerst is er natuurlijk het moordcomplot, waarvan geen verstandig mens kan zeggen of het, waarom het en hoe het nu precies heeft plaatsgevonden. Waar de fotograaf in de loop van zijn constructie van het voorval een aantal belangrijke leads gevonden lijkt te hebben, zijn deze aan het eind van de film allemaal verdwenen, dat zelfs de vraag rijst of er überhaupt íets heeft plaatsgevonden. Was dit dan niets dan illusie? Wanneer hij zijn vriend Ron erbij roept om de opgespoorde feiten te verifiëren, en deze vanwege zijn benevelde staat niet thuis geeft, geeft hij er maar de brui aan en mengt hij zich in het feestgedruis. Zelfs de waarheid mag niet baten.

Dan de aanwezigheid van twee vrouwen: met de vriendin van zijn huisgenoot lijkt hij een heimelijke verbintenis te hebben: wanneer hij 's avonds thuis komt, en haar aantreft terwijl haar vriend bovenop haar ligt om zijn behoefte te doen, zij daar niet in het minst voor geporteerd lijkt te zijn, kijkt zij naar hem met een blik van kennelijke verstandhouding. Na afloop van de vrijpartij komt zij nog even langs bij de fotograaf en vraagt ze achteloos of hij soms iets zocht daarnet. Was die hele connectie dan louter inbeelding? Van hetzelfde laken een pak aangaande zijn relatie met het personage van Vanessa Redgrave. Is er een seksuele connectie tussen de twee? Zij kleedt zich voor hem uit, gereed om samen de sprei te bespringen, om iets van hem gedaan te krijgen, dat wordt letterlijk gezegd, maar bij vlagen vangen we signalen op dat zij daadwerkelijk geamuseerd voelt in zijn bijzijn (wanneer er wordt aangebeld vraagt zij hem niet open te doen, is de suggestie dat zij hem dit vraagt om het moment van de seksuele spanning niet te breken). Dit wordt vervolgens weer ontkracht wanneer we hem zien smeken om een telefoonnummer en zij, zoals naderhand blijkt, hem een verkeerd nummer heeft gegeven. Zat er nu daadwerkelijke betekenis in hun samenzijn, of berustte dit alles op het schijnoordeel van een van levenslust leeggezogen, zelfoverschatte fantast? Een sluitende bewijsvoering valt niet te geven, voor geen van beide theorieën, en kijker en hoofdpersoon zijn voorbestemd om in het ongewisse te blijven. Want telkens als de hoofdpersoon iets op het spoor is waar hij zich aan vast kan klampen, laat hij dit weer los, hetzij door zijn karkater, hetzij omdat externe omstandigheden hem ertoe dwingen.

Voor mij leert deze film - en ik weet bij voorbaat dat ik hiermee nog niet de halve lading van de film dek - dat er een verband bestaat tussen ennui - de Latijnse term voor ons Hollandse verveling geeft toch een existentiële lading - en illusie. De mens is nu eenmaal een vat dat gevuld moet worden, en komt het gist nu niet uit het leven zelf bovendrijven, dan haalt hij zich stof wel elders. En of iets werkelijk is, of berust op illusie, weten we pas wanneer we er betekenis aan geven. Wie dat nalaat, blijft in een schemer van onwetendheid hangen.

Ik had van Michelangelo Antonioni enkel La Notte gezien, maar voor mij een zeer geslaagde film. Blowup is toch wat anders. Een wat losgelaten projectiel, dat ongetwijfeld zijn invloed heeft gehad. Qua sfeer begint het ook goed met een fotograaf in de jaren '60. Passende muziek, mooie kleuren en de frivoliteit van een fotograaf en zijn modellen. Maar dan ben ik de weg wat kwijt. Het is mooi, maar kan er helaas niet veel mee. Vooral omdat de sfeer wat naar de achtergrond wordt gedrukt voor het mysterieuze verhaal. En dat evenwicht is wat mij betreft minder geslaagd.

Ook herzien en ik had in veel opzichten een heel andere film in mijn geheugen zitten dan het blijkt te zijn. Allereerst: hoewel de toon en het decor anders zijn staat dit minder ver van de voorgaande films van Antonioni af dan ik dacht. Ten tweede: de film is veel minder op plot gericht en veel meer een handelingsfilm dan in mijn herinnereing. Ook veel minder dialoog. Ten derde was ik ook vergeten hoe centraal kijken staat in deze film. Ik vind '[m ook veel beter nu. Ik doe er een hele ster bij.

Had m ooit gezien, maar toen was mijn smaak nog niet genoeg ontwikkeld om deze film te waarderen. Keek toen nog met name plot gedreven films in het actie, avontuur en thriller genre. Niks mis mee, maar ik word nu graag wat meer uitgedaagd.

Daarom is juist deze associatieve cinema nu meer mijn ding. Antonioni reikt je wel alle puzzelstukjes aan, maar niet persé op het moment dat je er naar zoekt. Het is opletten geblazen, want als kijker ben jezelf de detective in dit misdaad mysterie.

Wat ook opvalt is dat er ook veel aandacht is voor de grote verschillen in het Londen van de jaren 60. De film zit vol met uitvergrote tegenstellingen tussen de conformistische fabrieksarbeiders en de swinging youth, tussen de high end modellenwereld en de talentloze wannabee’s. Tussen kleurrijke muurschilderingen in de hippe wijken en het grauwe Londen van de jaren 20/50. Zo valt er genoeg te zien. Ook leuk te ontdekken waar Austin Powers zijn roots liggen. Dat had ik me nooit beseft.

Zo is Blow Up een hele rijke vertelling, waarbij je als kijker vooral moet kijken en genieten van de sfeer en schitterende fotografie en art direction.

Een oplossing, die komt er niet. Zoals alle Antonioni’s die ik gezien heb, eindigt het in leegte. Het leven is geen afgerond verhaal, laat staan dat het een happy end kent.

De blu ray van Criterion is ook schitterend. Ben erg blij dat ik die in bezit heb, voor dat de Woke en de Me too beweging de film in hun vizier krijgen en die vanwege het machtsmisbruik van de hoofdpersoon op de brandstapel willen werpen.

4,5

Neen, nu weet ik het wel zeker na zijn 6 bekendste en meest bekeken films gezien te hebben. Antonioni is niets voor mij. Met La notte haal ik nog een 3,5*, de rest zit eronder. Ook deze Blow-up dus waar ik inhoudelijk weinig kon mee aanvangen. Ik mist telkens die diepere laag die er schijnbaar steeds blijkt te zijn.

Visueel vond ik het wel een meerwaarde met de mooie fotografie en aankleding. Inhoudelijk bizar en mysterieus. Een waas tussen realiteit en fictie met wat in het park te zien is, vooraf en achteraf, en wat te zien is op de ontwikkelde foto's. Interessant, maar het kon me onvoldoende grijpen.

Daarnaast veel spielerei met wat modellen, de één al wat welwillender dan de andere, niet in het minst om de eigen carrière van de grond te krijgen. Het einde is open en laat je verbaasd achter. De verklaringen liggen alvast niet voor het rapen.