City Lights (1931)

Kijk zijn biopic 'Chaplin' eens zou'k zeggen (aanrader!). Daar wordt er nader op in gegaan.

City Lights vind ik persoonlijk de minste lange film van Chaplin. Minder groots en theatraal dan zijn andere werk. Misschien toch maar eens herkijken? Voorlopig 2,5*.

Heerlijke film. City Lights bevalt me een stuk beter dan The Gold Rush. De combinatie tussen slapstick en drama is perfect verweven in het verhaal. Ik heb enorm gelachen om de spaghetti, ik werd ook getroffen door de verarmde en verlopen Chaplin aan het eind. De humor is wat subtieler dan weleens het geval is en daarbij is het verhaal goed uitgewerkt, coherent en onderhoudend. 3,5*

Prachtige film inderdaad. Bij vlagen wel wat al te flauw, maar ik heb ook flink gelachen. De choreografie en timing in de boksscene en het restaurant waren fantastisch en ook de openingsscene vond ik erg leuk.

Liefde is blind en City Lights één der mooiste liefdesverhalen

Enerzijds is City Lights een Chaplin pur sang, een 'immer charmante' aanval op je lachspieren die waar nodig kritiek levert op de gevestigde waarden. Anderzijds laat City Lights een andere en meer emotionele Chaplin zien, wat resulteert in een universeel liefdesverhaal dat recht naar het hart gaat. Daarnaast experimenteert Chaplin hier voor het eerst met geluid en hoewel dat in beperkte mate gebeurt (de hoge stemmetjes en het fluitje), zorgt het toch enigszins voor een 'komische' meerwaarde.

De eerste scene in City Lights mag gerust bij de beste uit de film gerekend worden. Chaplin neemt hier namelijk op sublieme wijze de draak met de authoriteiten, die via een standbeeld de boodschap van vrede en voorspoed wensen te verkondigen. Het volgende is daarbij ontsproten aan Chaplins brein: anale humor (het zwaard in de broek van de 'tramp'), fallische humor (de 'tramp' laat het standbeeld een poepje ruiken) en satirische humor (duim tegen neus). Wat Chaplin hier laat zien getuigt wederom van een ongelofelijke kennis voor opbouw (The Gold Rush is daarin heer en meester, hoe simplistisch het ook mag zijn). De gag op zich is vrij simpel, maar het gebeuren tussenin is bijna van buitenaardse orde. Het mag dan soms lang uitgerekt zijn, Chaplin vindt steeds weer een klein verschil in de handeling om zijn gag verder te zetten. Ik denk daarbij vooral aan de scenes die perfect gebruik maken van de wisselwerking tussen de 'tramp' en zijn 'double life' rijkeluipartner.
De soundtrack van City Lights is charmant en rubuust; intimistisch en opzwepend; en valt hier meer als ooit perfect synchroon met de handelingen op het scherm (het heeft wat weg van Leone, die zijn 'Once Upon a Time in the West' regisseerde naar de soundtrack van Morricone).

Zelden zulk een mooi liefdesverhaal mogen aanschouwen, een mijlpaal in de geschiedenis van de stille film en de filmgeschiedenis in zijn geheel. De ogen van het blinde meisje mogen daarbij gerust naast die van Maria Falconetti (La Passion de Jeanne d'Arc) en Peter Lorre (M) staan.

4.5*

Tja.

Charlie Chaplin was voor mij altijd iemand die op hetzelfde niveau stond als "den dikke en den dunne". Oud volksvermaak, zoiets als De Kampioenen of Zeg Eens A, maar dan gewoon wat ouder.

Het is pas sinds een half jaar dat ik (dankzij moviemeter) erachter kwam dat Chaplin een stevige reputatie als filmmaker had. De man van de lach en de traan.

Wat die lach betreft, ik heb niks tegen slapstick persé, maar dit kon echt niet. Niet alleen waren de grapjes van een uiterst bedenkelijk en verjaard niveau (steen op voet, duw in water, pak stoel af - man gaat zitten en valt), ze werden ook per scene een keer of 3 herhaald. Bepaalde pasjes in de boksscene heb ik wel 5 keer terug zien komen (al dan niet in lichte variaties). En wat de eerste keer al alles behalve grappig was, is dat de vijfde keer al helemaal niet meer.

Van traantjes heb ik ook weinig gemerkt, al zat de humor daar misschien wel een groot stuk voor tussen. Ik vind Chaplin een weinig boeiend figuur om gade te slaan, gooi daarbij totaal ongrappige en verouderde scenes en veel kans maakt het drama niet meer. Ook die laatste scene vond ik alles behalve speciaal.

Visueel en qua muziek vond ik het verder ook totaal niks. Editing was brak, shots slecht gekadreerd en verder ook niks te zien.

Misschien als de humor niet mateloos irritant geweest was. Maar als de tafel een koe was hadden we nu melk.

0.5*

PS: wel een prachtige poster!

Dit klopt niet helemaal en is wat mij betreft kort door de bocht! De blinde geit (een beetje disrespectvol, volgens mij was het een heel mooie meid!) houdt hem door puur toeval voor een rijke burger; hij plande dit niet! Volgens mij heeft 'de Tramp' ook nooit in de film beweert dat hij een rijk man was? De 'Geit' nam dit telkens alleen maar aan!

Ik heb zeer genoten van deze film en vond hem iets beter dan 'the Goldrush'. Leuk vond ik de boksmatch en wél een dijenkletster vond ik het moment dat de regenton omvalt over de dikke kerel.

Humor blijft persoonlijk, maar volgens mij zou men bij beoordelen van deze film echt wel in acht moeten nemen dat deze film al bijna 80 jaar oud is en dat het een 'stomme' film is. Chaplin kon dus alleen gebruik maken van visuele grappen (geluidsfilms waren nog maar nèt uitgevonden!), dus de vergelijking met 'de Kampioenen' (de minst grappige comedy allertijden!) vind ik mank.

Zo kan je ook wel zeggen dat de oermens die het wiel uit heeft gevonden maar een matige prestatie heeft geleverd in vergelijking met de hedendaagse raketgeleerden!!!

Tachtig jaar na dato kon ik nog wel om deze film lachen, dus een dikke voldoende van mij!

Na het tegenvallende ' The Great Dictator ' een betere film van de hand van Chaplin.

De humor had gewoon wel wat. Chaplin die tracht zijn collega - boksers om te kopen, Chaplin in de boksring, Chaplin die meerdere keren uitglijdt op het belachelijke af, Chaplin die zich de woede van zijn omgeving op de hals haalt door zijn onhandige manoeuvres.

Soms was de humor niet grappig en dan was er gelijk wat minder te beleven. Vooral dat constante hikken op dat feestje en het spaghetti - confetti happen schaar ik daaronder.

De muziek was verder redelijk energiek. Vooral ten tijde van het boksduel verschrikkelijk goed op zijn plaats. Viel ook op, die constante maalstroom aan muziek.

Waar deze film uiteindelijk punten op scoort is het mooi gebrachte verhaal. Chaplin die er alles aan doet om zijn wat hulpeloze meisje te plezieren. Al meerdere malen gezegd, maar waar. Pracht van een einde! Zo schattig en vertederend. Dat zwijgend naar elkaar kijken vond ik zeker een meerwaarde, gaf de film toch de vaak ontbrekende subtiliteit mee. 3,5*

Deed mij wat denken aan Playtime, vooral die aaneenschakeling van komische gebeurtenissen die niet met geluid ( de klankborden natuurlijk even weggelaten ) becommentarieerd werden.

beetje aanpassen doordat er niet wordt in gepraat, maar al bij al kan je mits een beetje volgen de meeste conversaties wel in je eigen hoofd vertalen. Charlie doet het hier uitstekend, en er zijn dan ook wat scènes waar er wat gelachen kan worden, bvb de zelfmoordpoging en de bokskamp. De film ziet er oud uit, is ook oud, maar ik heb me toch niet verveeld; ook al was dit de eerste 'stomme' film die ik zag. Voorlopig nog 3* (vanwege de aanpassingsperiode), misschien later nog een verhoging

City Lights

Men derde Chaplin en weer heb ik er toch een gemengd gevoel over. Eén van mijn favorieten, zoals de Marx Brothers, zal hij wel nooit worden maar ik zal toch niet twijfelen mocht ik weer één van zijn films tegenkomen die goedkoop geprijsd staat.

City Lights begint vrij sterk met het stuk waar de Tramp op het standbeeld ligt te slapen dat juist onthuld gaat worden. En ook andere stukken zorgen wel voor een glimlach tot zelfs een luide lach, zoals wanneer hij dat fluitje inslikt, maar spijtig toch nooit voor een echte schaterlach, al kwam de boksscène toch wel redelijk dicht in de buurt.

Chaplin wordt vaak de koning van de lach en de traan genoemd en dat is zeker wel te begrijpen doordat humor en drama hier hand in hand met elkaar lopen. Let vooral dan voor het drama stuk op o.a. de laatste scène waar Chaplin compleet verwaarloosd uit de gevangenis komt met kapotte kleren, het blinde meisje met de huishuur,...

Chaplin is goed te pruimen al is hij volgens mij wel wat overrated maar daar kan ik pas over oordelen als ik meer van zijn films heb gezien.

3.5*

Wat een matigheid is dit, wederom afkomstig van Chaplin. Ik trap gewoon niet in die mierzoete komediedrama's van hem. De genialiteit van die eindscene is me ook totaal ontgaan. Het deed me (net als de rest van de film) helemaal niets...

Oef, vreselijk zoetsappig tragikomische film.. voor 87 min zelfs een zware zit.

Nou waren mijn eerste Chaplins al niet echt een succes, maar dit is nog een stuk slechter. Behalve de ontzettend irritante herhaalgrappen ook nog dat verschrikkelijk einde

Cijfer lijkt me duidelijk.

Mijn zesde Chaplin film, en helaas een van de minste tot nu toe, al blijven ze best onderhoudend. Het verhaal is best aardig en door Chaplin op een goede manier uitgewerkt, wat enkele mooie scenes oplevert tussen Chaplin en het blinde meisje. Die scenes samen zijn veelal sterk en daar scoort de film ook zeker punten op.

Het "probleem" in deze film voor mij was de humor die ik niet altijd even goed vond. De bokswedstrijd was leuk, maar verder hield het niet over. Veel herhaalgrappen zodat bijvoorbeeld het moment dat Chaplin de rijke man uit het water red en ze er allebei nog een aantal keren weer in vallen. Ook het moment dat Chaplin een fluitje heeft ingeslikt is meer irritant dan leuk.

Gelukkig is de hoofdlijn van de film echter goed en zorgt het goede liefdesverhaal er voor dat de film toch zeker een voldoende waard is.

3,0*

In City Lights redt Chaplin het leven van een rijke stinkerd die hem alleen maar herkent na een paar stevige borrels. Deze op alcohol gebaseerde vriendschap vormt een mooie aanleiding voor vele meesterlijk gechoreografeerde dronkenman scènes waarin Chaplin’s totale controle over z’n lichaam duidelijk blijkt. The Tramp is zoals gewoonlijk erg innemend en één van de prettigste protagonisten in de filmgeschiedenis, diens liefje (een blind meisje) één van de meest interessanten uit het Chaplin-oeuvre. Haar handicap en armoede weet Chaplin op mooie hartverwarmende manier te benaderen terwijl hij het geheel goed afwisselt met hilariteit. Een meesterwerk.

Het blijft toch vaak genieten met Chaplin. Weer weet hij de traan en de lach goed te combineren. De beginscène is uitstekend, sowieso is Chaplin de koning van het spel van het onbewuste, zoals ook de manier waarop de dronkaard en Chaplin met elkaar communiceren (en vooral als de man niét meer dronken is), maar ook zo'n grootste scène als de bokswedstrijd is nochtans vermakelijk. Maar ook zoals altijd zijn er wat mindere momenten, als Chaplin vervalt in de voorspelbaarheid van z'n grappen, de fluitscène bijvoorbeeld; De man heeft een uitstekende mimiek, daar niet van, maar het duurt gewoon te lang, en is jammer genoeg behoorlijk niet grappig. - Maar dat maakt 'ie dan vrijwel altijd weer goed door de lach even compleet te veruilen voor de traan, en zo laat zien dat 'ie op z'n best is. Die eindscène is dan ook van grootste kwaliteit.

Goede film. Iets minder als Modern Times en The Great Dictator maar als ik hem een keer herzie zal ik hem wel beter vinden. Vond Chaplin weer goed acteren, in ieder geval voor hoever Slapstick gaat. Verhaal is simpel maar het werkt wel goed.

3,5*

Leuk!

Heb me prima vermaakt met de slapstick en lichtvoetigheid van Charlie Chaplin, en dat het alweer bijna 80 jaar oud is werkt ook wel mee, heb vol bewondering gekeken eigenlijk.

Chaplin is fantastisch, wat een lichaamsbeheersing en uitstraling heeft die man. De bokswedstrijd steekt er wat mij betreft bovenuit (op het overtuigende einde na dan), prachtig uitgevoerd met een erg goede score. Op andere momenten begon de muziek wel wat op m'n zenuwen te werken moet ik zeggen.

Deze film was mijn 6de chaplin film en is me weer aardig bevallen.

Mooi verhaal en enorm leuke grappen vooral dat fluitje deed het goed.

Chaplin was een groot man en dat bewijst hij in deze film weer.

4 sterren

De minste Chaplin film die ik tot nu toe heb gezien. Misschien komt het omdat het de eerste 'stomme' is. Maar er was niets mis mee. Chaplin speelt weer geweldig. Zijn loopjes en bewegingen zijn echt geweldig. De grappigste scene vond ik de boksscene, die was erg goed. Maar ook de rest van de film verveelde niet. Maar ik vond het net geen superklassieker zoals enkele andere film van hem.

M'n 4e Chaplin film en toch iets minder (andere die ik gezien heb zijn Great Dictator, Modern Times en Gold Rush) Je merkt wel dat Chaplin veel in handen heeft. De film lijkt een gewone slapstick, maar de grappen zijn perfect gechoreografeerd. Ik mis wel de charme van Gold Rush. Chaplin kan veel, maar zit vast in het genre waar hij juist goed in is: de stomme film. Bij Gold Rush (en vermoedelijk ook The Kid gaat dat nog) maar hier wordt het nogal een druk gedoe. Opvolger Modern Times is dan ook een enorme stap vooruit in mijn ogen. Daarin gaat hij een stijl aan die visueel veel verder staat en ook qua muziek en sfeer beter past in het plaatje. Een trend die hij later verder zet met Great Dictator.

Maar de humor werkt wel en de grotere scènes (restaurant, boksmatch, conversaties met de dronken miljonair) zijn goed in elkaar gestoken. Af en toe is het wel wat te druk en gewoon het feit dat je weet wat Chaplin nog allemaal kan blijf je wel wat op je honger zitten.

Mooie film met alweer geslaagde charmes van Chaplin, het is wel duidelijk dat hij deze film draagt en geen andere factor (misschien alleen nog de prachtige muziek dan, die een dikke pluim verdiend!). Wat is dit een geweldige man zeg, hoewel ik niet echt gelachen heb zoals bij zijn andere films vond ik het alsnog erg amusementvol om naar te kijken. Wel wat moeite mee met het verhaal, het is natuurlijk niet echt diepgaand en er gebeurd ook niet veel of wat. Toch blijft het interessant en dat wil ik hem wel nageven. Tijdloze film. 3,5 ster

Aardige en lieve film, maar van de Chaplin films die ik heb gezien vind ik deze toch het minst. De humor deed me deze keer toch wat minder, maar het verhaal is wel mooi. Ook de muziek en Chaplin zelf zijn gewoon van hoog niveau.

3.5*

Wat een heerlijke, intelligente film van Charly Chaplin.

Naast een weergaloos komische boksmatch en een werkelijk ontroerende slotscène, laat Charly niet na om voortdurend de maatschappij op de korrel te nemen, met inzonderheid van de doorgaans minder stichtende gedragingen van de mens.

Erg goede, aangepaste muziek wat het niveau van de film nog optilt.

Meer dan 80 jaar oud en nog steeds om lief te hebben.

Vind het Chaplin's mooiste

Mijn tweede Chaplin film na Modern Times. Ik vind deze iets minder, maar wel de moeite waard. Hoewel het verhaal best aardig in elkaar steekt en er best enkele grappige scenes in deze film zitten, leunt het slapstick gedeelte iets te zeer op herhaling. Meerdere keren in het water vallen, meerdere keren beurtelings omvallen tijdens de bokswedstrijd. Daarnaast was het einde wel erg plotseling. Chaplin zelf acteert echter weer uitstekend en de muziek geeft de film nog iets extra's.

City Lights

Pas mn tweede Chaplin film. Na behoorlijk onder de indruk te zijn van The Great Dictator besloot ik mijn ervaring maar eens met Gold Rush, Modern Times en City Lights uit de breiden. Beginnende met de laatste dus.

Het verhaal steekt aardig in elkaar. Het is natuurlijk niet heel bijzonder. De combinatie van romantiek en humor is goed en evenwichtig. Er doen zich meerdere hilarische situaties voor vooral met Chaplin en Harry Myers. De zekere dramatiek die op het einde in de film komt is een goede inmenging. Net als bij The Great Dictator kon ik een zekere morele boodschap ontwarren, wat voor mij Chaplin weer die extra punten geeft.

Ik denk dat ik mag concluderen dat Chaplin des werelds grootste acteur aller tijden is. Wat hij met louter mimiek en muziek kan neerzetten is werkelijk fenomenaal. Zijn gehele preformance is adembenemend. Zowel qua gezicht als lichaamstaal straalt de klasse er vanaf.

Naast Chaplin lijkt Myers niet veel natuurlijk, maar als je hem in zijn context bekijkt doet hij het ook zeker niet slecht. In combinatie met zijn tegenspeler weten ze het beste in elkaar naar boven te halen.

De film is goed geschoten. Naar huidige maatstaven wat simplistisch natuurlijk, maar dat zou anachronistisch zijn. Het steekt gewoon allemaal erg goed in elkaar. Leuke en diverse locaties wisselen elkaar af. De filmmuziek is in mijn ogen bij stomme films altijd beter geweest dan bij geluidsfilms. Ook hier vind ik dat weer van toepassing. De gehele sfeer en alle scènes staan of vallen met de muziek. Het is alleen jammer dat Chaplin de muziek meerdere malen herhaalt.

City Lights is iets minder dan The Great Dictator en dat komt dan echt doordat het verhaal simpeler is. Acterend en qua muziek is het fantastisch.

3.5*

Wonderschone en tijdloze film. Ik dacht dat geen andere Chaplin het niveau van The Great dictator kon benaderen, maar deze doet dat wel en overstijgt het misschien zelfs. De film vangt aan met een heerlijke komische beginscène die de lat meteen hoog legt voor de rest van de film. Gewaagd. Maar de kracht van de film zit in de combinatie tussen de humor en het drama.

De ontmoeting met de bloemenverkoopster, met name het moment dat Chaplin merkt dat het meisje blind is, maakt veel indruk en is zowel door hem als door haar subliem geacteerd. En dat geldt ook voor de slotscène, waar het meisje eerst moet lachen om de armoedzaaier die ze voor zich ziet, totdat ze zijn hand vasthoudt, pas op dat moment 'ziet' ze echt wie ze voor zich heeft en volgt het laatste dialoog:

- "Can you see now?"
- "Yes, I can see now."

De mimiek van Virginia Cherrill nadert in die twee scènes de perfectie en werpt bijna een schaduw over de acteerprestatie van Chaplin. Als Chaplin in het zwartwit en zonder geluid dit soort films kon afleveren doet het je afvragen wat hij voor ons vandaag zou kunnen hebben gemaakt.

Cinema pur sang. Ruim 4,5*, met kans op verhoging naar 5*

Verrukkelijke Chaplin film. Nooit zoveel gelachen bij een stomme film, terwijl de film daarnaast

af en toe buitengewoon charmant en ontroerend is. Grandioze choreografie ook, waarbij

Chaplin volgens mij als in geen andere film van hem qua timing en bravoure zijn capriolen

zozeer ten beste weet te geven. Geniale verhaal structuur ook, met aldoor wisselende situaties.

Was voorheen zijn The Great Dictator voor mij zijn beste. Deze gaat er net even overheen.

In de slipstream van de herziening van Limelight ook deze magistrale film voor de zoveelste keer nogmaals gekeken en mijn waardering naar het hoogste niveau gebracht. Deze ontroerende mix van slapstick en drama is mijn all time Chaplin-favorite. Alles klopt aan deze film: de regie, het verhaal, het acteerwerk, de muziek. Een absolute topper.

"A comedy romance in pantomime"

Toen ik dat als las, zat de schrik er bij mij goed in. Dit ga ik dus niks vinden. En uiteindelijk is dat ook gebleken. Dit soort stomme films is dus niet aan mij besteed. Dat theatrale vind ik helemaal niets. Helemaal niet in combinatie met de slapstick comedy die Chaplin hier in brengt. Ik vond het echt niet grappig. En dan wordt ook elke grap eens een keer of wat herhaald. Wat overblijft is wel een film met een mooie boodschap en een leuk liefdesverhaal. Ook sommige interacties met de rijke man zijn nog genietbaar.

Wel erg kundig gemaakt door Chaplin. Hij weet duidelijk wel waar hij mee bezig is. Mooi gefilmd, goede editing. Het gebruik van muziek als geluidseffecten op een erg aanwezige manier vond ik wat minder werken. De muziek zelf is ook wat matig gekozen, en begon me op den duur zelfs te storen.

Dit is dus alles wat ik niet zoek in silent cinema. Ik wist min of meer wat ik kon verwachten, maar had het toch iets genuanceerder verwacht. Het is niet zozeer dat het een slechte film is, maar dit is gewoon niet mijn ding.

Dit is mijn eerste kennismaking met Chaplin, dus wil hem nog niet helemaal opgeven.

Fraaie Chaplin die steeds beter wordt. Het begin is nogal flauw met zijn typische humor die niet de mijne is (ik zie liever dan Buster Keaton) maar Chaplin heeft nog wel talent genoeg als regisseur om het tempo er goed in te houden. Het tweede deel als die meligheid naar de achtergrond verdwijnt en Chaplin een lief liefdesverhaal vertelt wordt het allemaal een stuk fijner. Leuke personages en gewoon een fijn filmpje dat je even zo ook tussendoor kan kijken. Het grote meesterwerk zie ik er echter niet in. 3,5*.

Vraag mij wat de beste filmscène aller tijden is en zonder enige twijfel zal ik zeggen dat het voor mij de slotscène is van City Lights. Chaplin beschouwde het zelf ook als het emotionele hoogtepunt uit zijn oeuvre en mede daardoor beschouwen veel filmkenners deze film als het hoogtepunt uit zijn zeer indrukwekkende oeuvre. Je kunt die slotscène op YouTube vinden, maar doe dat alsjeblieft niet. Het is de bekroning van een eenvoudig, maar intelligent geconstrueerd verhaal.
Charlie ontmoet een vriendelijke bloemenverkoopster [Virginia Cherrill] en laat al zijn charmes op haar los wanneer hij met zin laatste centen een bloemetje van haar koopt. Het meisje blijkt blind te zijn en door een misverstand denkt ze dat Charlie een miljonair is. ’s Nachts, wanneer hij een bankje aan het water zoekt om te overnachten, ontmoet hij een stomdronken miljonair die zichzelf wil verdrinken. Charlie weet hem te stoppen en uit dank neemt de miljonair hem in huis en geeft hem een smak geld. De volgende dag zoekt Charlie het bloemenverkoopstertje op en koopt een gigantische bos bloemen, waardoor er een vriendschap ontstaat tussen de twee. Maar wanneer hij terugkeert bij het huis van de miljonair, is die man weer nuchter, kan hij zich Charlie totaal niet herinneren en gooit hij hem op straat! Wanneer Charlie leest over een wonderoperatie waardoor het blinde meisje haar gezichtsvermogen terug kan krijgen, belooft hij de operatie te zullen betalen en neemt hij allerlei klusjes aan in een poging het geld bij elkaar te krijgen, ook al betekent dit dat hij haar dan zal moeten verlaten om haar niet te laten merken dat hij niet is wij zij denkt dat hij is.

Net als in “Modern Times” dient het verhaal deels als een framework voor losse sketches, die Chaplin tot in de perfectie uitwerkte. In 1931 was de filmindustrie volledig overgegaan op geluid en ook Chaplin heeft deze mogelijkheid of overwogen, maar uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het zwervertje niet zou kunnen spreken, omdat daarmee de universele aantrekkingskracht van het karakter verloren zou zijn gegaan. Chaplin neemt de geluidsfilm in de openingsscène op briljante wijze op de hak. Hierin onthullen drie hoogwaardigheidsbekleders, die elk kort iets zeggen tegen het aanwezige publiek, een standbeeld waarop Charlie blijkt te slapen. De woorden van deze mensen zijn vervangen door een geluidseffect. Wat ze zeggen is immers totaal niet van belang voor de film, dus dialoog is volstrekt overbodig. En even later trekt Chaplin zelf letterlijk een lange neus naar de filmindustrie! De film zit vol gedenkwaardige momenten, of het nou gaat om Charlies vergeefse pogingen om als straatveger grote dieren te vermijden, de scène waarin hij zijn handen wast en een collega zijn zeep aanziet voor iets anders, of zijn etentje met de miljonair [die hem in beschonken toestand behandelt als zijn beste vriend] waarin hij probeert een sigaar te roken en spaghetti te eten. Maar het komische hoogtepunt van de film is die waarin Chaplin een deal sluit met een bokser: ze geven een show weg en delen vervolgens het prijzengeld. Het loopt echter mis wanneer Charlies handlanger er voor de wedstrijd tussenuit knijpt en de organisator een andere tegenstander aanwijst. Het daarop volgende gevecht doet denken aan The Champion, die hij in 1915 maakte, maar toont aan hoeveel Chaplin sindsdien had geleerd. Het is een geniale combinatie van slapstick en ballet waarbij je je lachen niet in kunt houden. Aan het eind van de scène doet Chaplin iets wat typisch is voor deze film: hij eindigt de scène met een totaal onverwachte wending die juist daardoor bijzonder effectief is. Chaplin houdt de emoties van de kijker op meesterlijke wijze in de hand en laat City Lights moeiteloos overgaan van komedie naar drama en weer terug.
Chaplin kon eigenlijk altijd goed overweg met zijn vrouwelijke tegenspelers, maar tussen Cherrill en Chaplin wilde het niet boteren. Toen Cherrill het in haar hoofd haalde om te melden dat ze de set eerder moest verlaten wegens een kappersafspraak, besloot Chaplin haar zelfs te ontslaan! Hij deed een screentest met Gloria Hale, met wie hij The Gold Rush had gemaakt, maar moest toch terug komen op dat besluit omdat het simpelweg teveel tijd en geld zou kosten om scènes opnieuw te filmen met Hale. Op de DVD uit de Chaplin Box staat die screentest, waarin Hale de beroemde slotscène speelt. Het is fascinerend om te zien hoe haar spel zich ontwikkelt, maar het versterkt toch de overtuiging dat de kracht van die scène heel veel te danken heeft aan het volstrekt natuurlijke spel van de onervaren Virginina Cherill. Dus houdt de zakdoeken maar bij de hand voor dat legendarische einde waarvoor ik geen superlatieven kan bedenken die recht doen aan de kracht van die scène.