Ginger Snaps Back: The Beginning (2004)

De film mist eigenlijk de bal die gespeeld werd in de vorige films. Waar het vooral ging in het worstelen met de transformatie naar weerwolf worden, is dit meer een strijd tegen weerwolven. En dat concept is al meer verfilmd en is niet echt 'Ginger Snaps'. Origineel is het ook niet echt, dit mocht wel wat flitsender. Misschien wat zwarte humor of het semi-gotische uit deel 1. Toch nog leuk door het bekende duo uit de vorige films, maar als film toch een pak minder geworden helaas.

Tegen alle verwachtingen in een uitermate geslaagde film. Niet dat ik had verwacht dat Emily Perkins en Katherine Isabelle een slechte prestatie zouden leveren, maar je weet maar nooit met prequels hoe ze uitpakken. De eerste twee films werkten heel goed omdat ze zich afspeelden in onze huidige tijd, een prequel in de 19e eeuw zou hier een hoop van kunnen verzieken. Gelukkig is dit niet het geval, al kan ik me voorstellen dat mensen het nut van zo'n deel niet inzien.

Als we de film echter bekijken vanuit een pure horrorkant (want die zwartgallige humor was rond de 19e eeuw toch anders aanwezig) is het meer dan geslaagd. De weerwolven zien er net iets beter uit dan in de vorige films, de locatie van het fort is erg mooi, er zit vrij veel gore in en de film is prima geschoten. Daar komt tevens bij dat Brigitte en Ginger net als in voorgaande films nog steeds op sterke wijze hun band uitbeelden, waardoor het voor mij geen probleem was dat de teenangst minder nadrukkelijk naar voren komt.

De voor mij verder compleet onbekende cast deed het verder uitstekend, vooral de geflipte priester en de sympathieke dokter waren uitstekend gekozen. Veel minder humoristisch, maar tegelijkertijd veel duisterder en bloederiger, zo mag ik ze graag zien!

Verrassend goed en spannend vervolg

Alweer het laatste deel in de serie,en ik heb er van genoten.

Dit laatste deel is weer lekker spannend en heeft bakken sfeer.

Toen ik deel 2 gezien had werd ik gegrepen door de kracht van deze films.

En dat zijn toch wel de karakters en het verhaal wat mij betreft.

Nu kan ik dus met blijdschap melden dat ik de keuzes van de zusjes beter begrijp.

Het gaat natuurlijk om liefde,net zoveel als dat deze films zijn gemaakt met liefde

De eerste Ginger Snaps bleek toendertijd een behoorlijk leuke verrassing, waarbij de cynische, wat morbide zusjes Ginger en Brigitte de weerwolverij inrollen. Deel twee beviel al een stuk minder, en dat behoedde me er een beetje voor om dit derde deel op te zoeken. Maar bij deze dan toch maar: Ginger Snaps Back: The Beginning. Zoals de titel al aangaaft is het een prequel van de eerdere Ginger Snaps. En niet zo'n beetje ook; hoewel de wederom charmante Ginger en Brigitte weliswaar de twee centrale rollen spelen, speelt de hele film zich af op een compleet andere locatie in een compleet ander tijdperk. We volgen de zusjes op een toch door donkere Canadese bossen, met Indianen, pelsjagers en legendes over de Wendigo, lokale mensenetende monsters.

Als deel drie van de trilogie heeft het niet zo veel meerwaarde, maar als op zichzelf staand filmpje is het nog best wel redelijk. De arctische setting in grootse bossen is sowieso een pluspunt, en hoewel ik de details van het verhaal wat warrig vond (al is de rode draad over weerwolven/Wendigo's die zowel de Indianen als de pelsjagers bedreigen duidelijk), haalt de film op sfeer alsnog wel een voldoende. De film ziet er naast de setting best aardig uit, niet alleen dankzij Ginger en Brigitte, maar ook is er best nog wel redelijk uitziende bloed en gore te zien. Ook iets lichter van toon dan de tweede film, gelukkig, wat toch beter past bij het type pop-horror wat deze serie uiteindelijk toch is. Ik heb me toch best wel vermaakt.

Het derde deel van de Ginger Snaps serie over de twee zussen Ginger en Brigitte die met een weerwolf vloek worden geconfronteerd, was absoluut sfeervol maar viel verhalenderwijs wat tegen. Deze prequel verlegt de handeling van de huidige tijd naar de winterse Canadese wildernis van het jaar 1815. De setting is een afgelegen fort dat door een bescheiden hoeveelheid mensen wordt bewoond en door weerwolven wordt belegerd.

De sfeer is fantastisch. Kil en grimmig. De film overtuigt met een continue duistere laag die behalve door de troosteloze setting wordt gevoed door tragisch klinkende muziek met veel strijkwerk. Ja, fijne sfeer. De dood is alomtegenwoordig. Dreiging is er voortdurend. Uiteraard van buiten maar ook van binnenuit.

De personages die het fort bewonen, zijn niet heel boeiend. Nogal stereotiep vormgegeven en voorspelbaar in hun gedrag. Zo is er uiteraard een recalcitrante officier die zich bruut en wreed opstelt. Zo is er uiteraard een fanaticus, die zich met zijn behoudende gedrag te weer stelt tegen alles dat afwijkt van zijn norm. Zo is er uiteraard het redelijke en begripvolle personage dat de zusjes bescherming biedt. En zo is er de stoere zwijgzame inheemse buitenstaander die met zijn gesluierde houding, mysterie inbrengt. Ik onderging het schouder ophalend.

De plotjes die zich in het fort ontwikkelen zijn geënt op de persoonlijkheden en derhalve eveneens niet heel boeiend. De zusjes Ginger en Brigitte zijn even bekoorlijk en charmant als in de voorgaande films. Hun aanwezigheid doet je soms de zwakke handeling even vergeten.

Er zijn films waarin de beesten er absoluut beter uitzien, maar de speciale effecten kunnen er zeker mee door. De beesten brengen prettige actiescènes in de film, die het dus niet van de verhaallijn moet hebben. Met name de slotscène waarin het beestachtige geweld glorieus losbarst is (in contrast met het verhaal dat vrijwel ongeboeid langs me heen ging) dan gewoon erg opwekkend.

Het derde deel is een aardige film met een aantal prima scènes en een verrekte fijne sfeer. Om het derde deel overbodig te noemen gaat wat ver, maar een enorme verrijking van het filmaanbod is het nu ook weer niet.

Sja... aparte setting, fraaie sets, mooie fotografie, en de kou is bijna voelbaar, maar hoe goed het allemaal ook is en hoe intrigerend de setting ook is, op een gegeven moment is de koek toch op en voegen de complicaties van de plot nog maar weinig toe aan het oorspronkelijke gegeven, zodat deze film eigenlijk niet veel meer met het origineel te maken heeft. Gothics zijn de zusjes hier zéker niet, zelfs geen negentiende-eeuwse, en hoezo The beginning – zijn de gezusters hier soms voorouders die helaas pindakaas met hetzelfde monster als hun nazaten geconfronteerd worden? (Overigens blíjft dat monster er slecht uitzien, net zoals de pruiken van de commandant van het fort en zijn zoontje.) Geen beste afsluiting van een trilogie die zo geweldig begon (en die het wat mij betreft ook best bij dat eerste deel had kunnen laten).

Deze derde toevoeging aan de wolvenreeks werd meteen na het tweede deel opgenomen en plant zich in een ouder tijdperk, een ideaal excuus om Katharine Isabelle als volwaardig hoofdpersonage terug te brengen. Ze overklast de matige Emily Perkins met gemak en zorgt voor wat benodigde flair, maar regisseur Grant Harvey decoreert de boel erg lomp en slaagt er niet in om de spanningsopbouw op te krikken. Daarnaast wordt de relatief effectieve humor aanzienlijk teruggeschaald en ruimt het veld voor meer opbouw en dramatiek, maar dat kent (natuurlijk) weinig effect. Wel kent de film een grotere aanwezigheid van bloederige taferelen en een redelijk bombastische finale. Toch zal het zich er niettemin bij moeten neerleggen dat het beste erop zit en zal moeten onderdoen aan het eerste deel, dat echt geen heilige graal onder de horrorfilms vormde.

Door het vergelijkbare derde deel uit Fear Street werd ik herinnerd aan deze, die ik in de eindfase van de horrorchallenge 2024 niet eens afgekeken of gewaardeerd blijk te hebben.

Deed Fear Street 1666 een Ginger Snapje; Ginger Snaps doet in feite een Back-To-The-Futuretje en springt terug naar het verleden: een tijd die ik minder interessant vind en die een beetje de naturelle benadering van acteurs en regie verruilt voor een historisch jasje met aangepaste aankleding en jargon. Ook de dames leken de eerste twee delen meer op hun plaats want hoewel hun karakters redelijk intact blijven, voelt het acteerwerk hier wat kunstmatiger aan. Ook wat veel gebazel over visioenen en voorbestemming maar ze hebben er toch wel iets interessants van gemaakt; je merkt alleen dat (misschien mede door een nieuwe regisseur) de wisseling in tijdsgeest dit derde deel op een weinig positieve manier tot buitenbeentje in de reeks maakt, als een beetje buiten ieders comfortzone. 2,5*