The Insider (1999)

Vannacht te zien op TV> WDR > 00:15 uur

Sterke film van Mann met glansprestaties van Crowe, Pacino en Plummer en alle andere acteurs in kleinere rollen trouwens. Deze film is eigenlijk een verhaal dat alle dagen plaatsvindt en de machteloosheid aantoont van het individu tegen het systeem ook al heb je recht van spreken. Hier loopt het goed af, maar meestal is dat niet het geval. Wat me vooral bijbleef in dit waargebeurde verhaal is die line up van dikbetaalde CEOs die schaamteloos uit puur geldgewin meineed plegen, dat deed me echt walgen. Dit is een film met weinig actie en veel gesproken scenes, maar Mann toont hier op een fantastische manier aan dat enkel met conversaties een meeslepende thriller kan worden gemaakt. Dat is de grote verdienste van deze film. Een minpuntje misschien - nou niet echt - is de duur van de film. De eerste hoorzitting vindt plaats na meer dan 90 minuten. Al wat voorafging kon eigenlijk in 15 of 20 minuten verfilmd worden. Hierdoor wordt het echt een heel lange film al heeft hij mij van begin tot einde geboeid. 4,5 sterren

Waargebeurde verhalen over de 'vieze spelletjes' achter de schermen van grote firma's, instanties of overheden hebben me altijd aangetrokken. Zo ook hier. Het verhaal wordt langzaam en secuur uit de doeken gedaan en de beklemmende spanning van de situatie waarin de hoofdpersonen zich hebben geworsteld is goed voelbaar. Acteerwerk, met name van Pacino, is geweldig. Idem voor beeldvorming.

De duur had iets korter gekund, want naar het einde toen gaat het net wat te langzaam. De film eindigt dan ook niet met een zekere knal, de climax zit er net wat voor. Samen met de soms iets te complexe lijntjes is dat misschien wel het enige minpunt van de prent.

Sterke film, wat je met een erg nare smaak achterlaat. En dat is precies de bedoeling.

Het dossier en het menselijke drama. Dat wil wel eens een statige film opleveren, maar Mann laat altijd wel wat leuks los op de kijker. Hoe hij Wigand en zijn min of meer eenzame worsteling met close ups en grote shots onder de loep neemt bijvoorbeeld. Het is natuurlijk makkelijk om in zijn strijd mee te gaan, maar het is niet zo dat hij op overdreven wijze als de grote held wordt geportretteerd.

Veel meer een kwetsbare man, slachtoffer van zijn eigen moraal. Veel van de soundtrack is beheerst en gepast, al komt er af en toe wat gejodel voorbij dat mij teveel aan een klaagzang doet denken. Ondanks het grote onderwerp, de duimschroeven die langzaam worden aangedraaid en enkele thriller aspecten, schiet Mann rondom Crowe eigenlijk een intieme film.

Als het gaat om CBS pakt hij de zaken groter en feller aan, maar ook daar vliegt de film niet uit de bocht. Het kost wat tijd om dit soort mechanismes uit de doeken te doen en die wordt dan ook genomen. Toch voelt dat nergens als een last. Mann heeft een aangenaam tempo te pakken en levert een fraaie film af, grotendeels waardig van toon en tot en met de bijrollen (Philip Baker Hall!) goed gevuld.

Typisch Amerikaanse film met een op zich interessant ogend verhaal dat op waargebeurde feiten is gebaseerd. Als film is het helaas wel verre van volmaakt. Het verhaal wordt op een erg saaie en langdradige manier gebracht, dat was niet nodig geweest als de film geen 157 minuten had moeten duren. Daarnaast wordt steeds het sensationele opgezocht (daar waar het er niet is), zoals meteen in het begin als een geblinddoekt iemand (Bergman) naar een ontmoetingsplaats met een terrorist wordt gebracht. Heel spannend allemaal, maar met het verhaal uit deze film heeft het niets te maken en zien we ook niet meer terugkomen...

Zo zitten er meer dingetjes in die me steeds uit het verhaal haalden, wanneer bijvoorbeeld Wigand naar de rechtzaal rijdt, met escorte van een stuk of tien politievoertuigen. Iets overdreven lijkt me dat. De terugreis gebeurt zonder politie-escorte en hij wordt bang als hij bij een stoplicht een politieauto ziet staan. Kennelijk herinnert hij zich dan dat hij in de gevangenis kan belanden in een andere staat (waar hij nu niet is), maar is hij vergeten dat hij nu niet in die staat is (en daar is ie niet omdat men die dreiging van de gevangenis in de rechtzaal tegen hem gebruikte terwijl het duidelijk daar geen nut had). Bizar genoeg is hij op de heenweg, omringd door een politie-escorte van jewelste, niet bang voor de politie. Ook wordt steeds, vaak met behulp van de muziek, het sentimentele opgezocht. Dat zijn vrouw hem verlaat bijvoorbeeld, iets wat uit uit de lucht komt vallen, net als wanneer zijn vrouw opeens bij hem terugkomt.

De film plaatst de twee hoofdpersonen steeds in de rol van bescheiden en zelfopofferende helden (typisch Hollywood), en dat gebeurt zo nadrukkelijk dat ik daar grote twijfels bij heb v.w.b. het echte verhaal. Na wat zoekwerk kwam ik op dit artikel uit waarin staat: "Wallace and Hewitt railed against Bergman as a self-promoting traitor to the news division who began work on his "Hollywood revenge" even before leaving "60 Minutes." They called the film an inaccurate record of events and an unfair characterization of their respective positions on the decision not to air the Wigand interview. In an early review, Frank Rich of the New York Times agreed that "'The Insider' fudges chronology and makes Mr. Pacino's Bergman into a superman that even the real-life prototype finds a bit 'too neat.". In de film prijst Bergman zichzelf omdat hij niet ijdel is, maar of dat in het echt ook zo is? Wigand verdient tegenwoordig zijn brood met lezingen over de tabaksindustrie, dus het voorval en deze film kwam voor hem als publiciteit bijzonder goed uit. Het heldenimago wat de film probeert te presenteren hapert wat mij betreft. En de nieuwsfeiten verdwijnen door die heldenfocus naar de achtergrond.

Tot slot nog de dialogen als laatste minpuntje, deze waren niet best, te standaard en cliché voor mijn smaak. De eerste helft van de film moest ik moeite doen om het door te komen, daarna won de film wel wat aan vaart. Voor mij is dit een langdradige doorsnee Amerikaanse thriller geworden, en als thriller een tikkeltje slap zelfs. Acteerwerk is wel in orde, en naarmate de film vordert neemt de kwaliteit van het geheel ook toe. Een magere 2,5*

Dit is ons oordeel en daar moet u het mee doen!!!

Mann, Al Pacino en Russell Crowe, zoveel kon er niet misgaan. En dat gaat het eigenlijk ook niet, maar echt bijzonder is het ook niet.

Aardig verhaal, visueel aardig en een aardige soundtrack. Allemaal 'aardig' inderdaad, maar niet meer dan dat. Het acteerwerk van Al Pacino en Crowe is wel weer merkwaardig goed, vooral van eerstgenoemde.

Heb deze film gezien in 3 delen over 2 dagen, misschien dat dat je steeds een beetje uit het verhaal haalt, maar ik denk het haast niet.

Deze heb ik gisteren avond gezien vond het een geweldige film van begin tot het einde werd het boeiend. En Al Pacino speelde ze rol geweldig een genot om naar te kijken.

Het was alweer een hele tijd geleden dat ik The insider nog eens zag. Zo heel veel kon ik er mij niet meer van herinneren behoudens de strijd tegen de tabakslobby en de meer dan uitstekende acteerprestaties van Al Pacino en Russell Crowe.

Weinig echt opmerkelijke scenes sieren deze film, toch niet als je eerder van actie houdt. Deze film blinkt uit in zijn uitstekende dialogen en goed plot. Corruptie, verwerven en behouden van macht staat centraal en de grenzen van het toelaatbare worden afgetast (afpersing, intimidatie, corroptie) om hun eigen vel te redden. Witteboordencriminaliteit van de hoogste plank dus. Geen verheven heldendom, wel een realistisch thriller met "de waarheid" als het zwaard van Damocles boven het hoofd hangend.

Uitstekende film, maar eentje die ook snel in de verdomhoek belandt. Blinkt nergens ook écht in uit, degelijk zonder meer.

Waargebeurde films of op waargebeurde feiten gebaseerde films doen het bij mij altijd goed als ze ook goed in elkaar gezet zijn met goede cast, visualisaties en opgebouwde dramatiek. Een voorbeeld van zo'n film is deze The Insider die ik al meerdere malen bekeken heb.

Er zijn meerdere films gemaakt over klokkenluiders (Snowden o.a.) maar deze blijf ik nog altijd de beste vinden, wellicht ook door de rol van Pacino die een superrol neerzet hier. Zelfs Crowe, die ik meestal niet goed vind in karakterrollen, doet het behoorlijk goed in de rol van Jeff Wigand, de fameuze klokkenluider die een persoonlijke oorlog startte tegen de tabaksindustrie. Misschien ligt het ook aan Michael Mann die een aantal fantastische films op zijn naam heeft staan zo ook deze.

Verder nog een leuke bijrol voor Gina Gershon, een van mijn favoriete vrouwelijke actrices. Toch jammer dat we haar zo weinig meer zien !

Ook in het journalistengenre vind ik dit een top film, een film die het dilemma laat zien tussen de waarheidsvinding en het beschermen van een bedrijf tegen sluiting of grote rechtzaken. Daarom dat ik ook enorm uitkijk naar The Post binnenkort in de bioscoop.

Boeiende en ook gewoon geweldige film met veel grote namen die meerdere verhaallijnen laat zien, zoals het persoonlijk drama van Wigand die zijn huis en gezin verliest, het reilen en zeilen in zo'n TV-maatschappij en de gedrevenheid van tegen radicaal aanzittende journalisten die maar 1 doel hebben, waarheidsvinding naar het volk toe.

Absolute topfilm

Fascinerend acteerduel tussen drie grootheden met enorm verschillende acteerstijlen. Russell Crowe, Al Pacino en Christopher Plummer schitteren hier en Bruce McGill en Gina Gershon maken indruk in hun bijrollen. De telefonische confrontatie tussen Pacino en Crowe is een hoogtepunt, maar ook het moment waarop Plummer (als Mike Wallace, de presentator van 60 Minutes) zijn steun voor Pacino (als redacteur Lowell Bergman) intrekt. Michael Mann doorspekt de film met soms aan claustrofobie grenzende paranoia en daarmee zet hij hier bijna een meesterwerk neer. Bijna, omdat het scenario zich in de tweede helft teveel richt op Lowell en daarmee het meer indringende verhaal van de klokkenluider teveel naar de achtergrond schuift. Al Pacino is foutloos, maar zijn karakter is dramatisch gezien gewoon minder interessant.

Goede smaak heb je mrklm

Niet slecht, maar zeker te lang en daardoor soms moeilijkt te volgen. Bij "all the president's men" had ik echt het gevoel dat er iets groots was gebeurd, hier vond ik het einde wat tegenvallen (men geeft uiteindelijk toch maar toe dat er gerommeld wordt met chemicaliën om de roker aan het roken te houden), en de hele trage aanloop ernaartoe vond ik achteraf toch wat overdramatisch.
Crowe blééf me doen denken aan een gladiator die men voor deze gelegenheid van een bril en een maatpak had voorzien, m.a.w. ik vond hem niet passen in deze rol (typecasting?), en de emoties kwamen op mij soms wat gekunsteld over.

IJzersterke film! Spannend de hele film lang, Pacino op zijn best, sterke dialogen en een heftig verhaal. Er stond een bak chips op tafel maar die is niet aangeraakt omdat iedereen zo door de film in beslag genomen werd. Fijn ook Lisa Gerrard als soundtrack. Sommige scènes waren me net iets te dramatisch aangezet, maar dat mocht de pret verder niet drukken. Ik krijg direct zin in meer Michael Mann-films (al doen de ratings hier vermoeden dat hij niet heel veel meer geweldigs heeft gemaakt).

The Greater the Truth, the Greater the Damage: ‘The Insider’, Michael Mann’s White-Collar Thrill Ride of Corporate Malfeasance

Klasse film

Mooie keuze voor Zomergasten!

Bijna een te lange zit ,maar vooral Pacino en Crowe maken het waard. Indrukwekkend (waar gebeurd) verhaal en dat in Mann style. Gewoon goed.

Af en toe denk je nog dat Vincent Hanna (HEAT) een ander beroep heeft gekozen

Zit zelfs nog een stukje soundtrack van Heat in deze film.Wat Mann in Miami Vice 2006 ook nog eens deed.

Een boeiend stuk "waar gebeurd".., maar de film boeit niet echt, een lange zit.. Klein zesje.

""You cant beat tobacco".

“No that's fame. Fame has a fifteen minute half-life, infamy lasts a little longer.”

Vakkundig gemaakte dramafilm. Een film over de gevaren van roken en de manieren waarop de tabaksindustrie de waarheid probeert te verdoezelen kan al snel een taaie en saaie film opleveren, maar Michael Mann zorgt er met een strakke regie en een vlijmscherp script voor dat je aandacht eigenlijk geen moment verslapt. En met acteurs als Crowe, Pacino en Plummer kan er op acteervlak ook weinig mis gaan. In het tweede gedeelte komt de focus op de journalistieke verantwoordelijkheid te liggen, en ook dit gedeelte maakt indruk.

We take a bunch of leaves, we roll them together, you smoke 'em.
After that, you're on your own. We don't know.

Behoorlijke vakkundig gemaakte film van Mann die een in de kern niet boeiend onderwerp, niet geschikt voor een spannende film zou je zeggen, toch weet om te zetten naar een intrigerende film die weliswaar langzaam begint maar vooral het laatste uur en drie kwartier aan spanning, verbazing en walging, tegen het getoonde, toeneemt.

De issues die meteen al opvallen zijn wat Wigand weet, het debacle te moeten kiezen of klokkenluider te zijn of voor de veiligheid van zijn gezin te kiezen, en vooral een uitermate vervelende vrouw die kennelijk meer geeft om het rijkeluis leventje dan de morele bezwaren van haar man. Naarmate de contacten met Bergman toe nemen, typische pitbull rol die Pacino prima past, beginnen de hoge bazen van B&W nattigheid te voelen en zetten Wigand verder onder druk. Prima rol overigens ook van Gambon. Samen met de toenemende stress van Wigand speelt Mann perfect met de toenemende spanning en kleine maar toch voortreffelijk opgebouwde spanningsmomenten zoals de toeschouwer op de golfbaan en de nachtelijke bezoeker. Mooie opbouw qua muziek ook. De muziek is verder ook wel even het noemen waard die sfeerverhogend, prikkelend en mooi is. Nog beter is de keuze die Mann zo nu en dan maakt voor stilte. Prima balans in dit geval.

De film vervolgt zich in een ontluisterende smeercampagne met laster, bedreiging, dagvaardingen, zelfs naar gedoe van de FBI die duidelijk beïnvloed wordt en last heeft van vriendjespolitiek, en het spel wordt tenslotte wel op erg hoog niveau uitgevochten door bedrijven en organisatie met belangenverstrengeling, termen als onrechtmatig inmenging en vooral de angst voor rechtszaken en groot financieel verlies. Dit is ook de fase dat je al walgend van de ene verbazing in de andere valt. Geweldige momenten in de film zijn uiteraard de strijd om de docu nog op tv te krijgen, het verhoor en woede uitbarsting van McGill, geweldig vind ik die 'WIPE THAT SMURCK OF YOUR FACE!', de opbouw en keuze of Wigand uberhaubt gehoord wil worden en de fase in de hotelkamer dat je denkt hij gaat zichzelf iets aan doen. Verder valt Plummer op als gigantische ijdeltuit die vooral aan zijn eigen eer en glorie denkt maar dan toch zijn bek opentrekt wanneer er in zijn airtime geknipt wordt, walgelijk figuur als je het mij vraagt. Het einde vind ik script technisch super in elkaar zitten, men krijgt het voor elkaar. Wigand gezuiverd en zijn zegje op tv...maar tegen welke prijs? Een bittere nasmaak blijft.

Fenomenaal opgebouwde film, intrigerend, boeiend, goed geacteerd en wat mij betreft een wonder dat de film ondanks zware concurrentie dat jaar met geen van de zeven nominatie naar huis ging bij de Oscars.

Briljante film! Pacino is indrukwekkend maar ook Crowe zet een enorme prestatie neer. Behoord tot de beste films van Mann.

Beklijvende film waar de spanning regelmatig te snijden. Interessante plot van één man die tegen machtige tabaksindustrie ingaat. Zowel Crowe als Pacino spelen sterk. De film duurt wel een tikkeltje te lang hoewel het op zich niet stoort, dat deed de score die soms te nadrukkelijk aanwezig was daarentegen wel regelmatig.

Whistleblower heeft schadelijke info dat zijn bazen in de verlegenheid kan brengen. Dan weet je het wel, whistleblower verliest alles en zijn bazen krijgen een 'slap on the wrist'.

Nou moet ik zeggen dat het bedrag wat betaald moest worden flink was maar uiteindelijk ging er niemand op achteruit. Het zal eerder verwerkt zijn in de aandelenprijzen, niet in de bonussen en salarissen.

Je vraagt je af waarom toch zoiets doen? Dan moet je wel een heel bijzonder mens zijn. Een echte held.

Al Pacino is weer op dreef maar Russel kreeg de nominatie. Sterke film dat zeker, maar aan de lange kant.

Al een tijdje geleden voor het laatst gezien. Ik herinner me deze film vooral als een geweldig acteerspektakel. Categorie: Puntje van je stoel. Binnenkort eens herzien.

Adembenemend meesterwerk (pun intended)

Het is lang geleden dat ik deze Mann gezien had en door een retrospectief van films uit 1999 kwam hij weer op mijn radar. Film bleek nog knap lastig te vinden ip blu ray (voor een redelijke prijs)

Goed herzien dus. En wat blijkt dit toch een briljante film. Nu heeft het genre onderzoeksjournalistiek al meer sterke films opgeleverd, maar deze steekt er met kop en schouders bovenuit. Dat komt vooral dankzij de regie van Mann. Hij maakt constant gebruik van sterke contrasten. Licht vs donker, zwart vs wit, close vs wide.

Door hier constant in te wisselen en mee te spelen ondersteund hij op visueel vlak de twijfels van de verscheurde hoofdpersoon. Daarbij weet Mann ook prachtig de relaties binnen het gezin met beeld te vertellen. Een ware masterclass waarbij duidelijk goed naar The Godfather is gekeken.

Wat ook erg sterk is, is dat de vijand, de tabaksindustrie vooral op de achtergrond (in het duister) figureert, maar niet minder aanwezig is.

En dan is er ook nog de geweldige cast. Pacino’s beste rol uit de jaren 90 omgeven door tal van grootheden. Natuurlijk is het verhaal ook buitengewoon goed en interessant. Dus al met al een film die op alle vlakken excelleert. Ik vergeet bijna de prachtige muziek te noemen.

Ondanks dat het na twee uur even inzakt, kan ik hier niet minder dan 5* aan kwijt.

Nu pas gezien. Wat een knaller. Alles is hiervoor al wel beschreven. Ik geef 5* voor de soundtrack.

We zijn nu de kaap van de 50 gepasseerd en het niveau wordt opgepompt. Nu komen de films die mogelijks nog beter, nog magischer en nog sterker zijn. Meteen presenteren we één van de grootste films uit de Jaren ’90 nl The insider. Eerste beeld linkt meteen de titel met het thema (alle grootse films hebben zo’n opening). We gaan meekijken met de personages en in de eerste scene mag je dat letterlijk nemen want we zitten binnen in een doek. Het is een POV van Pacino die geblinddoekt naar een ontmoeting wordt gebracht. Net als Pacino weten we niet waar we zijn, zijn we onzeker en verward. Pas als het gordijn opent (wat een schitterend shot), zien we de buitenwereld. Maar de titel slaat ook op het personage van Crowe, (Jeffrey Wigand) een klokkenluider die de tabaksindustrie aanklaagt. Ze maken immers het product bewust verslavend en hebben erover gelogen. Mann bouwt in de eerste helft rond Jeffrey Wigand. Zijn dilemma om al of niet uit biecht te klappen en hoe de industrie dit probeert te verhinderen. Ondersteund door de gekozen muziek is dit een Bijbelse vertelling over een martelaar, een man die het zijn plicht ziet om het publiek waarheid te verschaffen maar intussen alles verliest (job, gezin, reputatie, zichzelf). Russell Crowe stond aan zijn doorbraak (er volgden nog Gladiator, A beautifull mind and Master and Commander : far side of the world – films die niet mijn hart hebben gewonnen maar wel een resem Oscars). Hij laat perfect zijn verscheurdheid voelen tussen geweten en loyaliteit. Zijn lichaamsbouw, zijn uiterlijk, zijn bewegingen … alles straalt een alledaags kaderlid uit die onder grote druk staat.

Tweede deel ligt de focus op het personage van Pacino (Lowell Bergman), een gereputeerde nieuwmaker/producer van het al even gereputeerde nieuwprogramma 60 minutes (het is dan ook gebaseerd op echte feiten waar soms in de film met een detail naar wordt verwezen zoals bv de Emmy Award van de echte Lowell Bergmaan kan je zien in de slaapkamer wanneer Pacino voor het eerst Crowe contacteert). Bergmann is erin geslaagd om de reportage te maken maar hij moet nu vechten om dit binnen zijn eigen omroep uitgezonden te krijgen. De reportage komt immers in gevaar doordat het een financiële deal tussen het netwerk CBS en een machtig bedrijf zou saboteren. Wat is hun argument ? Hier ironie ten top : omdat je de waarheid laat zien. Een leugen zou beter zijn want dan kan je de betrokken persoon beschuldigen van liegen. Met de waarheid kan je als netwerk geen verdediging voeren. De surrealistische wereld van nieuwsprogramma’s. De pogingen dan van Bergmann om het interview uit te zenden (met een warrige nevenlijn van een undercover actie) is een gevecht waar de nieuwsmaker tot zijn eigen verbazing plots alleen voor staat. Het is mogelijks de beste rol voor Pacino, In tegenstelling tot Crowe is Pacino druk, luid en expressief. Hoe hij zijn zijn monologen brengt bv : Are you a businessman or a journalist is telkens opnieuw een kippenvel moment). Pacino behelst knap de integriteit en woede die zijn personage voor staat.

We weten sinds onze nr 95 dat Mann de man is van de misdaad drama’s (Heat dus maar ook Thief, Collateral, Miami Vice, Public enemy – in die kwalitatieve volgorde) maar hier verrast hij ons met een zuiver drama. Doch ook hier loeren loyaliteit, gewetenskwesties, het milieu, etc om de hoek. Hij past dezelfde codes toe als in de misdaad. Een individu tegen een milieu. De slechten zijn 2 financiële imperiums nl de tabak en CBS holding. De opmerkelijke score is in feite een soundtrack van ambient (Jan Garabek), experimenteel (Einstürzende Neubauten ) en instrumentaal (Gustavo Santaolalla – Iguazu) waarin telkens de dramariek en emotie tot in de vingertoppen wordt gevoeld. Magistrale scene : wanneer Crowe zit te kijken naar een schilderij dat omgevormd wordt tot een familieportret met muziek van Lisa Gerrard & Pieter Bourke getiteld Meltdown. Magistraal omdat Mann visueel de wanhoop van een man toont die hunkert naar warmte, naar liefde. De strijd, de opofferingen, de twijfels. Samen met zijn vaste cameraman Dante Spinotti (hun samenwerking kwam tot stand met Manhunter het moment dat Spinotti zijn carrière in Hollywood begon) creëren ze een beeldtaal waar personages en hun tweestrijd centraal staat. Camera staat soms bijna op de schouder van het personage om mee te voelen in hun leefwereld. Wat er rond hen gebeurd is vaak niet te zien. De paranoia (wat een scene op het golf terrein wanneer die lampen uit gaan) en de dreiging (voetstappen in het gras, zijn dochter die iemand in de tuin zag) zijn intens te beleven. De twee hoofdacteurs worden knap ondersteund. Christopher Plummer als de veteraan nieuwsanker, Philip Baker Hall als de baas van het programma, Michael Gambon als de CEO van de tabaksfirma, Het eindbeeld is Mann op zijn best. Het afscheid. Geen woorden. Pacino stapt weg (door dat kleine glimlachje weten we dat hij de juiste beslissing heeft gemaakt). Door de draaideur, slow motion en Massive attack knalt door de speakers. I was looking back to see if you were looking back at me to see If I was looking back. Maar Pacino kijkt niet om. Alles is verteld.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 49 : The insider

Zeer relevante film, helaas ook voor in de toekomst - en misschien (of waarschijnlijk, met de technologische veranderingen) nog een tandje meer corporate censuur dan dat er nu al is.

Het doet me denken aan de twee campagnes voor het presidentskandidaatschap van Bernie Sanders, waarbij media ook voortdurend onder druk werd gezet om censuur toe te passen of dit vanuit zichzelf al toepasten, óf juist veel meer positieve of negatieve aandacht gaf aan dingen buiten rationele proporties om - en waarbij er ook media-mensen ontslag hebben genomen of zijn ontslagen - van presentatoren tot onderzoeksjournalisten.

Het is van alle (moderne) tijden en ik hoop dat filmstudio's hier aandacht aan kunnen en willen blijven geven.

Mann, mann, mann....hier had wel 3 kwartier afgekund. Ik kan me herinneren dat de eerste keer dat ik hem zag, ik barstte van de slaap op het eind. De speelduur heeft daarbij zeker niet geholpen.

Een thriller is het ook niet. Het is een interessant klokkenluidersverhaal wat veel te langgerekt is. Regisseur Michael Mann heeft hier wel vaker een handje van. Maar hier ontbreekt het aan spetterende scenes als in Heat, waardoor het meer een probleem is.

Prima acteerprestaties van Pacino en Crowe (hoewel ik zijn accent wat vreemd vond...Crowe blijft een kiwi). Het klokkenluidersdilemma wordt zeker overtuigend en beklemmend gebracht. Je wordt gewoon kapotgemaakt en riskeert alles te verliezen zonder dat er perse wat tegenover staat. De overwinning aan het einde voelt pyrrisch, zeker als je het einde leest.

Een recente (eigenlijk nog wat betere) film die iets vergelijkbaars deed was Dark Waters. Ook over een fout en machtig bedrijf dat dikke boetes en rechtzaken betaalt als chump change. Doet Microsoft ook al decennia maar die heeft nog meer macht over media.

Censuur in Amerika is nog veel erger geworden. Deels absoluut corporate. Zoals big farma een flinke grip heeft op de main stream, 70% van de advertenties gaat naar ze. Robert Kennedy Jr wordt al sinds 18 jaar gecensureerd door hun macht. Daarnaast de censuur van Twitter. 80% van de werknemers deed niets anders, de hele dag. Ze zijn daarom ontslagen door Musk. Facebook en Google censureren ook, heel Big Tech. Met onderwerpen als COVID, verkiezingsfraude of klimaat wordt je door hun duidelijk (of gewiekst) naar het voorgeschreven narratief geduwd.

Maar deels is het van overheidswege. Kijk maar naar de censuur op het Hunter Biden laptop schandaal (vanuit de FBI met klem verzocht), of de censuur op camerabeelden van Capitol Hill die 2 jaar lang niet gedeeld werden met het publiek.

Er is genoeg duisters voor wel 100 films maar Hollywood heeft zelf natuurlijk ook zijn slijmerige en kleffe verstrengelingen.