Help! (1965)

Mmm... 't was even zoeken wat ik nu van deze film moest denken. Na de animatiefilm Yellow Submarine ben ik wel meer tevreden met deze prent. Het verhaal is niet alles en doet wat denken aan Austin Powers. Maar dat verwijst nu eenmaal naar de 60's dus... The Beatles zijn geen echte acteurs en daar moet je rekening mee houden, maar het verhaal is dan ook gericht op de muziek van de groep en houdt het ook vooral op grappen met de 4 jongens. Die lukken over het algemeen wel, wat het mindere acteerwerk wel goed maakt. Iemand die een mop vertelt aan de toog hoeft ook geen acteur te zijn. Zoals Friac eerder zei heeft het geheel wel wat weg van Monthy Python en daar heb je tussen de doorsnee moppen ook de geniale grappen tussen zitten. Qua komedie maakt het in elk geval met moderne komedies en ik was blij nog eens dergelijke humor (modernere slapstick) te zien zonder dat het perse rond sex of pis en kak (sorry voor het woordgebruik) moet draaien zals American Pie, Little man, 40 year old virgian, Scary movie, Dumb and Dumber en zo voort. En met een soundtrack van zo'n groep kan het ook niet stuk.

Een leuke film, waarbij de vergelijking met Monty Python best terecht is. Hoewel Help! niet van constant hoog niveau is, zijn bepaalde momenten werkelijk schitterend. Grootste minpunt is het verhaal, waar helaas iets tekort aandacht aan is besteed. Hoewel ik ook wel besef dat het verhaal puur in het teken staat van de grappen in de film. Die grappen zijn ruimschoots voldoende uitgevoerd en dat maakt de film dus ook voldoende.

Melige Bondparodie die mij wat al te vaak deed denken aan Bassie & Adriaan. En de baron. Mooi gedraaid, dat wel.

Deze net op de BBC voor het grootste gedeelte nog kunnen zien.

Tja, voor Beatlesfans waarschijnlijk wel aardig om te zien, maar wanneer je niks met hen hebt is het toch een hele zit.

Typische jaren '60 comedy met zeer veel flauwigheden en leukdoenerij.

De Beatles praten behoorlijk plat en waren zonder ondertiteling regelmatig nauwelijks te verstaan.

Mooi geschoten op locatie, dat wel.

Jammer van de vreselijke muziek.

Meer dan een vier, ofwel twee sterren kan ik hier niet voor geven.

007 By The Beatles.

En dan met een flinke scheut kolder. Alhoewel.. Op het gejatte thema-muziekje na is hier weinig Bondesque aan.

Als je geen fan van de Fab 4 bent, heb je hier zowiezo weinig te zoeken. Want het verhaal is, op een paar geslaagde grapjes na, allesbehalve sterk. Tuurlijk snappen we, na een filmpje als dit, de samenwerking tussen Harrison en Python beter. Maar het Handmade-niveau wordt helaas niet gehaald. Wat mij enkel doet besluiten een halfje bij te tellen, is de muziek. Pardon, de geniale muziek..

Grappig om te zien is dat de 'clips' er nog steeds goed uit zien. Sterker nog, sommige kunnen makkelijk de concurrentie aan met de hedendaagse MTV-meuk. En dan zwijgen we voor het gemak maar even over de composities zelf. Want ik heb op de muziekzender zelden zulke compositorisch sterke hoogstandjes voorbij horen komen, heden ten dage.

Redelijk.

Stop worrying! HELP! is on the way!

De 5e september was, om een reden die mij eigenlijk niet bekend was, Beatles Night op de BBC. Eerst werden er een aantal documentaires over de Fabulous Four gegeven, waarvan ik jammer genoeg de titels ben kwijtgeraakt, om dan uiteindelijk af te sluiten met één van de twee films die de Beatles in hun jonge jaren hadden gemaakt. De film stond dus al een serieuze tijd op mijn decoder maar ik gisteren kwam het er dan eindelijk van om hem op te zetten.

De eerste film, A Hard Day's Night, had ik ooit al wel is gezien maar die werd niet zo super beoordeelt omdat ik toen helemaal nog niet into the Beatles was. Dan heeft Help! een gelukkiger tijdstip uitgekozen want ik ben me pas verleden jaar me echt beginnen bezig houden met hun muziek. Voor velen zal dit dan waarschijnlijk heiligschennis zijn maar ik kan de oudere albums zoals Help beter waarderen dan bijvoorbeeld Revolver. Qua soundtrack heeft deze film dan vast en zeker wel een streepje voor want, afgezien van de 9e symphonie van Beethoven, is alle muziek doorheen heel de film van het Help album. Neen, dat is niet waar want het Bond deuntje komt ook nog eens een keer voorbij geloof ik. Het is in ieder geval dan ook vrij nodeloos om te zeggen dat de film qua muziek al zeker de moeite waard was voor mij.

Eerlijk gezegd had ik wat schrik voor het verhaal van de film. Ik had het vermoeden dat de film meer ging dienen als een ander medium om het gelijknamige album te promoten. Ook vroeg ik me af hoeveel tijd hier in gestoken ging zijn of dat het meer een test was om te zien of The Beatles nu effectief alles konden verkopen waaraan ze meededen. Onterecht want hoewel er hier nogal redelijk vaak het tegendeel wordt beweerd vond ik het verhaal echt amusant. Het is alleen jammer dat ik dit zonder ondertitels heb moeten zien want iedereen mompelt nogal redelijk veel, van The Beatles had ik dit verwacht maar niet van de echte acteurs. Soit, het was nog wel te doen. Wat me het meest kon bekoren was de typische Britse humor die doorheen heel de film zit geweven. Het meeste van de tijd deed het me allemaal denken aan Monty Python, vooral met de interludes in het midden van de film. Voor de rest is het verhaal vaak te absurd voor woorden maar het absurde blijft leuk. Ringo krijgt op één of andere manier een gigantisch lelijke ring in zijn handen en wordt vanaf die moment achtervolgd door een sekte, een gekke wetenschapper met zijn handlanger en uiteindelijk ook nog een superintendent van HMSS. Absurd maar o zo leuk. Ik heb me in ieder geval best wel vermaakt met de bochten waarin het verhaal zich wrong.

Het meest lachwekkende van Help is volgens mij nog de cast. Dat Lennon, McCartney, Starr en Harrison niet veel acteertalent zouden bezitten kon ik met mijn ogen toe voorspellen maar dat de andere 'echte' acteurs zo slecht gingen zijn dat had ik niet verwacht. Oké, het is allemaal wat over the top maar dit was soms echt wel van een verschrikkelijk laag niveau. Gelukkig vallen de Beatles zelf eigenlijk nog het beste mee van iedereen. Oscars zullen ze nooit winnen maar eerlijk gezegd, ik had het slechter verwacht. Je zag gewoon dat ze plezier hadden in het maken van de film. Wat ik in ieder geval heerlijk vond was de droogheid waarmee sommige Beatles soms commentaar gaven op elkaar. Vooral Lennon bleek hier heer en meester in te zijn.

Als Beatlefan kon ik me hier gerust wel in vinden. De muziek is zeer goed en qua verhaal is het ook allemaal wel leuk. De vier hebben er plezier en dat vertaalt zich naar het scherm. Misschien toch nog eens achter A Hard Day's Night gaan.

4*

Niet uit te zitten.

Had wel de indruk dat er wat minder muziek inzat dan bij A Hard Day's Night, maar het is weer niet meer dan muziek + zingende hoofden, dus wie zich niet kan vinden in de muziek wordt telkens 3 minuten geconfronteerd met het absolute niks.

De humor staat meer centraal in deze film, en voor een keer is het de hoge grappendichtheid die een comedy de das omdoet. Heb werkelijk geen enkele keer kunnen lachen en da's taai als er elke vijf seconden een nieuwe grap volgt. Deed mij wat denken aan een mix van Suske & Wiske achtige humor met slapstick, leuk was het in elk geval niet.

Moet toegeven dat ik niet de gehele film gezien heb, tijdens het hele middenstuk ben ik meerdere keren in slaap gesukkeld, vond er echt helemaal niks aan. Snel vergeten dit.

0.5*

Help, inderdaad ! Help mij met het kunnen inzien van het hoge gemiddelde van dit stukje gedrochtelijke baggerwerk.

2,96 is dit serieus. Voor een film vol met gebrek aan humor (0,0 keer gelachen) situaties die van hot naar her gaan, niet volgbaar en zelfs zogenaamde dialogen die komisch moeten zijn? Het ergste vind ik nog dat je een beetje plezierige Engelse humor verwacht. Dat was niet het geval hier. Ik wist het woord eerst niet voor deze zogenaamde humor, maar het lezen van de recensie van Onderhond weet ik 't. Inderdaad Suske en Wiske taferelen/humor die zelden zo pijn doet. Om dan niet te beginnen over het verhaal. Ik had 'm zondag gekocht op de vlooienmarkt voor 0,25 cent. Ik wou er gelijk aan beginnen. Maar uiteindelijk 7 kijkbeurten over gedaan om dit uit te zitten.

Ik vraag me daarnaast ook af wat de Beatles zelf van deze film vonden. Zal in ieder geval wel weer wat zakjes met ponden voor hen gevuld hebben. Laten we hopen dat ze zelf ook afvragen wat ze hier nou deden. Dit past wat mij betreft makkelijk in de tien slechtste en irritantste films ooit. Gewoon echt niet leuk en gewoon echt zoooooo slecht dat zelfs de muziek geen redding meer is.

Herziening na vijf jaar.
Dat de muziek tijdloos en van zeer hoog niveau is, staat buiten kijf. De muzikale interludia zijn, zoals Zinema eerder aanhaalde, gewoon geslaagde videoclips.
Maar daarmee maak je nog geen goede film. Het verhaal is vergezocht en de achtervolging van The Beatles door de cultus én de wetenschapper wordt na een tijdje irritant. De grappendichtheid is daarbij ook te laag. Had men The Beatles meer vrijheid gegeven om zich met hun typisch droge humor uit te leven, in plaats van ze in het keurslijf van een achtervolgingsplot te dwingen, dan was het resultaat wellicht beter geweest. De absurde, Monty Python-achtige toetsen zijn immers merkbaar (dat intermezzo!).
Arme Beatles.

Het succes van A Hard Day's Night (1964) schreeuwde om een vervolg. Deze verscheen 1 jaar later volledig in kleur! Het idee was om er oorspronkelijk een western van te maken die zich in Texas zou afspelen. Dit script is echter nooit werkelijkheid geworden. Ook de titel van de film werd later aangepast. Zo zou deze eerst "Eight Arms to Hold You " heten.

The Beatles waren zelf niet zo tevreden met "Help! ". Ze kregen meer het gevoel dat ze op de achtergrond stonden in hun eigen film. De plaatsen waar de bandleden kwamen, werden op hun verzoek aangepast. Het ging hier b.v. om de Australische Alpen waar ze nog nooit waren geweest. Verder gaven ze te kennen dat ze tijdens het filmen experimenteerde met marihuana. Dit verklaart waarom ze zoveel nonsens eruit flapten, en continu stoned waren. "Help! " was de 1e film waarin John Lennon gebruik maakte van zijn herkenbare bril. Volgens sommigen gebeurde dit pas in How I Won the War (1967), maar dit blijkt dus feitelijk onjuist te zijn.

Deze 2e film evenaart bijna het succes van A Hard Day's Night (1964). Richting het einde worden de grappen meliger. Eleanor Bron maakte met deze film haar debuut. Volgens Paul McCartney is the track "Eleanor Rigby " naar haar vernoemd. Jammer dat Peter Sellers destijds een rol heeft afgewezen. Ook Judy Cornwell moest wegens haar zwangerschap afhaken. Toch blijft dit een aanrader voor de echte Beatles-fans!

3,5 *

Gewoon slecht of camp, ik ben er nog niet uit. Maar ik denk dat eerste. Het verhaal is vreemd, maar dat kan nog wel in zo'n komedie. Was het Monty Python geweest, iedereen zou het prima vinden. Alleen darin zit geslaagde humor, in deze Help! zie je wel de pogingen maar missen de acteurs (en zeker de Fab Four) komisch acteertalent waar met verkeerde timing en/of intonatie de grappen pijnlijk doodslaan. Dan wordt dit echt wel een onding.

Enkele momentjes zijn wel leuk, het kijkt ook best makkelijk weg (echt vervelen deed ik niet) en de muziek is simpelweg briljant. En dan staat een liedje als Yesterday (wel op de LP) er nog niets eens bij. 2,0*.

Samen met A Hard Day’s Night voor mij de meest entertainende speelfilm die The Beatles gebracht hebben. Leuk scenario dat lijkt te baden in een typisch Brits Peter Sellers comedy sfeertje en tussendoor fijne songs (als je ervan houdt). Geen moment slaat de verveling toe. Beroemd is de scène waarin The Beatles zich vermommen en zo een voorafspiegeling blijken van de looks die ze enkele jaren later zouden aannemen (behalve McCartney dan).

NIet alle users kunnen blijkbaar de humor in deze film waarderen, maar voor mij gaat het op dat vlak om een vlotte en pretentieloze film die me wel amuseert. Je voelt ook de typerende sixtiessfeer in deze film, toch op vele culturele en maatschappelijke vlakken een decennium van transitie.

Het valt toch op dat de jongens uit Liverpool in hun eerste jaren - behalve de muziek - graag de nadruk legden, of lieten leggen, op hun zin voor (Britse) humor. Deze film en bijhorende LP hoorden bij het einde van de eerste fase van hun carrière. Het jaar daarop zouden ze stoppen met optreden en zich volledig gaan concentreren op studiowerk. De relaties zouden langzamerhand ook wat stroever worden en verzuren. Maar dat is hier nog lang niet aan de orde in deze Help! , waar de band overkomt als een machine waarvan je maar al te graag een Ticket To Ride wil.

In de jaren '60 waarschijnlijk heel experimenteel, hip en grappig maar nu vooral tergend irritant.

Enkele spaarzaam originele vondsten en de muziek is wat overblijft.

Geen goede film, wel stukken beter dan A Hard Day's Night. In de voorgaande berichten komen een aantal vergelijkingen voorbij die allemaal wel hout zagen. James Bond (zelfs de soundtrack klinkt op een gegeven moment als Bond), Monty Python (de humor is soms wel erg absurd, met als hoogtepunten het huis en vooral de intermissie). Op een gegeven moment had ik het wel gezien, maar toen bleken we niet eens op de helft van de film te zitten.

Het vervolg zakte flink in wat niveau betreft, waarbij je inderdaad aan Bassie en Adriaan kan denken. Of je gaat volledig absurd, zoals by Monty Python, of je gaat voor een actieplot zoals bij James Bond, maar dit zat er net tussenin op een infantiele wijze met de "aziatische" mensen en de gestoorde wetenschappers die aan de series van de clown en acrobaat doet denken. De liedjes worden wel wat beter ingepast dan in A Hard Day's Night. Uiteindelijk een stuk beter en vermakelijker dan die laatste film waar echt niet doorheen te komen was, dus een ster meer dan die film. 1,5* dus.