Bom Yeoreum Gaeul Gyeoul Geurigo Bom (2003)

Was de geblindeerde vrouw niet het meisje van de lente maar dan opgestaan uit de dood?
Op het laatste zie je ook dat de vis en slang die zijn teruggekeerd uiot de dood.

Kan het vrij kort houden bij deze film want hiervoor is maar 1 juiste beschrijving namelijk sprakeloos.. Wat een pracht van een film, vanaf het moment dat die schitterende tempel in beeld komt pakte deze film me bij de vodden en wat volgt was een magische reis.. jezus mina wat een topfilm. Had wellicht de volle mep kunnen worden als de muziek die zo nu en dan begint te spelen was weggelaten, persoonlijk had ik liever de geluiden van de natuur eronder.

Wanneer er een grootheid uit de cinema is overleden, kijk ik altijd een film van diegene om er even bij stil te staan. Dit is wel de ideale film om dat te doen zeg. Een briljante film van een geweldige regisseur. Tijdens het winter stuk raakte ik geëmotioneerd, dat heb ik niet vaak. Neig naar de volle mep.

Na 2006, toen ik filmkunst nog maar net aan het ontdekken was en diep geraakt werd door met name het einde van de film, met 5* als gevolg, heb ik Spring, summer, fall, winter ... and spring nooit durven herzien. Ik wist wel dat die eerste ervaring er niet meer in zou zitten. Dat geldt ook voor Dogville overigens (die ik wel herzien heb). De film was dan ook al uit mijn top-10 verdwenen. Het overlijden van Ki-duk Kim vormt echter de aanleiding om hem opnieuw op te zetten. En eigenlijk houdt 'Bom Yeoreum' dan goed stand: de setting is bijzonder mooi, het verhaal wordt efficiënt verteld, montage is sterk, geluidsband en muziek zeer fraai, en zelfs de Oosterse mystiek (waar ik verder een pesthekel aan heb) komt goed tot z'n recht. De catharsis van de protagonist blijft kippenvel bezorgen: het shot vanaf de berg is simpelweg weergaloos. Ruimschoots de beste film van Ki-duk Kim.

Goed.

Tweede kennismaking met Kim Ki-duk en deze was een stuk plezanter dan de eerste. Niet dat Bin-jip (3,0*) zo vervelend was, maar dit sprak me toch iets meer aan. Het sfeertje tussen deze twee films is nagenoeg hetzelfde, maar inhoudelijk geef ik toch echt de voorkeur aan deze film. Toch wel een klein verschil te merken.

Veel betekenis en diepere lagen, maar ik zal eerlijk zijn, de meeste zijn tijdens het kijken volledig langs mee heen gegaan. Enkele moest ik opzoeken, anderen moest ik maar raden. Het houdt je echter wel bij de les, en gezien deze film een cultuur lijkt te belichten die compleet losstaat van die van "ons" maakt het dan ook iets interessanter.

Visueel ziet het er allemaal netjes uit. Er wordt prachtig gebruik gemaakt van de natuur, soms versterkt dit de sfeer op waanzinnige manier. De rust en kalmte worden er goed ingehouden wat voor een soms relaxende ervaring weet te zorgen. Niet altijd even intrigerend verder, maar een groot deel weet goed te boeien. Vooral de eerste twee "seizoenen" weten lekker weg te kijken.

Acteerwerk is half. Er zitten enkele sterke rollen bij, maar ook rollen die soms naar het vervelende neigen. Iets te opvliegend, zoals de oudere versie van dat knaapje in het begin. Dat vloekt toch wat met de rust die de film verder bewaard. Daarnaast zitten er ook wat taaiere stukjes tussen, maar in het algemeen blijft dit een film die bijna ten alle tijden weet te boeien.

Het is alleen jammer dat het misschien net wat te lang doorgaat, maar de minimalistische opzet werkt uitstekend, en hoe minimalistisch het ook mag ogen, er wordt toch heel wat uitgetrokken. Dit was best een plezierige en aparte kijkervaring. Eentje die ik niet meteen ga vergeten, al zal er vast het 1 en ander aan me voorbij zijn gegaan.

Een bijzondere en tevens bizarre film die stof geeft tot nadenken geeft over het leven. Een titel overigens die me bij aanvang weinig zei maar Canvas heeft toch een interessant programma de laatste weken.

De synopsis over de monnik en het jongetje en hun periodes moge bekend zijn. Het verhaal zelf, overigens prima gebracht en geacteerd, is eigenlijk niet half zo belangrijk als waar het allemaal voor staat en de symboliek van het geheel. Herman Hesse beschreef het allemaal als eens in zijn Siddhartha, de reis die een mens maakt van leerling naar leraar. Dat de ervaring die men gedurende de reis opdoet wijsheid is, wijsheid die niet over te dragen is maar geleerd moet worden. Dan wordt er in de film nog de boodschap getoond dat het nooit te laat is schoon schip te maken en opnieuw te beginnen. Ondeugd, naïviteit, lust, verlangen, woede, sadisme, veel gevoelens en gemoedstoestanden van het menselijk spectrum worden getoond in deze film. Toch blijft de wroeging van het kind het meest aangrijpend en is er voor veel mensen iets te leren in het stuk acceptatie en boetedoening voor gemaakte fouten. Vooral de acceptatie en wijze om los te komen van alle woede en verdriet met het kerven is interessant. Het is overigens niet allemaal somber want sommige valkuilen zijn ronduit herkenbaar en grappig, zo ook de reactie van de meester, vooral met het vol laten lopen van de boot.

Verder is de film een plaatje wat betreft de locatie en omgeving. Ronduit idyllische. Vooral de winterse plaatjes zijn adembenemend. Vragen zijn er echter nog wel. Waar staat iedere dier voor in iedere episode. We hebben een haan, hond en kat en deze dieren zullen toch stuk voor stuk een aanvullende betekenis hebben. Reïncarnatie is sowieso ook een item in de film blijkt later. En zo kunnen we nog wel even door gaan. Niet te vergeten de acteerprestaties en muziek nog te benoemen. Een film om meteen weer te gaan kijken is het niet, ik twijfel ook of ik de film ooit in mijn collectie zou willen hebben, toch een interessante en universele boodschap kan de film niet ontzegt worden. Een veilige drieënhalf voor nu.

Als keuze-film van Zomergasten (weer) op TV, op zondag 15 augustus NPO 2 23:30 - 01:15. Dat wordt of lang opblijven of de opname inplannen. Voor sommige liefhebbers wellicht beide. Deze film is het zeker waard en geeft enorm veel stof tot nadenken, overpeinzen, misschien wel contempleren, want Kim Ki-duk zet de luiken wagenwijd open om zijn wonderlijke (film)wereld te beleven.

ZG keuzefilm.

wonderschone opnamen van de verschillende seizoenen.

de allereerste keer dat ik de film zag, hield ik het niet droog.

De steen als metafoor voor de fouten, die je in je leven hebt gemaakt en nog met je meedraagt.

Man, wat een verademing deze film, letterlijk. Aanrader. Zeker omdat je je goed realiseert wat voor standaard supermarkt rotzooi je krijgt voorgeschoteld aan films met name uit Amerika en wat voor onrust we onszelf hebben aangedaan met smartphone e.d. Meestal dut ik in bij een film zo laat, maar deze heb ik geboeid uitgekeken.

Had er niets van verwacht: oosterse mystiek, berglandschappen en amper dialoog, terwijl mijn voorkeur uitgaat naar de seculiere wereld, het vlakke land en veel gepraat.

Toch ontroerd door deze mooie film; ik weet ook niet hoe dat kan.

Vaak te nadrukkelijke symboliek voor mijn smaak, maar toch heel boeiend om naar te kijken. Interessant vond ik ook hoe de relatie tussen de echte wereld en de verinnerlijkte wereld van de Boeddhisten zichtbaar werd. Als buitenstaander vraag je je weleens af of het geen escapisme is en of mensen die zich zo afzonderen niet vroeg of laat worden ingehaald door de realiteit. Deze film gaf wel antwoord op die vragen.

Goed.

Als snotaap van een jaar of 16 had ik op mijn katholieke school een leraar godsdienst die weinig tot niks onderwees over religie en dergelijke. In plaats daarvan deed hij groepsgesprekken over maatschappelijke toestanden, politiek en dergelijke meer. Als gespreksleider was hij weliswaar een flapdrol, maar ik vond het niettemin aangenaam dat er ruimte gegeven werd om zelf eens na te denken. In die optiek toonde hij af en toe een film: Requiem for a Dream, District 9 en, jawel, Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat een klaslokaal en lesuren van 50 min (dus ongeveer een dik half uur film per keer) verre van de beste kijkervaring oplevert. Ik heb lang gedacht dat deze film daaronder leed en vandaar dat ik reeds enkele jaren geleden mijn stem van 3 sterren verwijderde.

Uiteindelijk blijkt die score nog redelijk stand te houden. Ik kom ietsje hoger uit, maar heb wel even getwijfeld. Het meesterwerk dat de gemiddelde MovieMeter-user hierin ziet, zie ik er niet in. Mijn score is aan de gevleide kant en dankt het aan een uitmuntend slot.

Na de vrij gezapige en weinig subtiele 'Spring'- en 'Summer'-hoofdstukken, waarin de film niet veel meer is dan simpele moraallessen, stijgt het niveau vanaf het 'Fall'-hoofdstuk. Ik moet hierbij eerlijk bekennen dat ik de herfst sowieso al het mooiste seizoen vind, en Kim Ki-Duk maakt daar handig gebruik van, al is het visueel over de ganse lijn wel oké.

Vanaf de herfst zijn de moraaltjes ook wat volwassener, al wordt dat hoofdstuk wat ontsierd door erg belabberd acteerwerk van de terugkerende jonge monnik. Het slot van dit hoofdstuk zet de toon naar het afsluitende 'Winter'-hoofdstuk, dat grandioos in beeld gebracht is en verhalend veruit het sterkste is. De finale tocht met het Boeddha-beeld is geweldige cinema. Met de korte epiloog wordt de cyclus mooi afgesloten.

Dus eindelijk eens herzien. Mijn toenmalige leraar is in de tussentijd meermaals onderwerp van roddels over relaties met (minderjarige) studentes geweest. Als daar een grond van waarheid in zit, zal hij niet echt wakker gelegen hebben van zijn eigen moraaltjes maar ik ben alvast blij dat zijn onderricht toch nog een filmtip of 3 heeft opgeleverd.

3,5

Blijft erg mooi.

M'n favoriete Kim zal het nooit worden. Ik hou toch iets meer van het werk met de duistere kantjes, daarvan is er hier niet zo héél veel te merken. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat dit Kim's meest bekende film is, 't is ook z'n meest toegankelijke.

De prachtige setting speelt in ieder geval een sleutelrol. De cinematografie is ook zeker op niveau, de soundtrack mag dan niet zo origineel zijn, de uitvoering is wel geweldig (deed bij momenten zelfs wat aan Hisaishi denken) en ook het acteerwerk is solide, met een leuke rol van Kim zelf. 't Is een film die op alle vlakken wel op niveau is met andere woorden.

Het thema is redelijk bekend, Kim zelf voegt misschien niet geweldig veel toe, maar in dat opzicht is dit bijna een typische genrefilm: eentje die het moet hebben van uitvoering, niet originaliteit. En die uitvoering is gewoon piekfijn in orde, ook na meerdere herzieningen.

4.0* en een uitgebreide review

Ik vind dit nog steeds (het was mijn eerste) de mooiste maar zet zijn duisterder en veel latere Moebius tegenwoordig op de tweede plaats.

Vind ik toch een beetje verrassend, had bij jou eerder een Bin-Jip, of zelfs The Isle verwacht.

Wat is de reden dat deze er als beste bovenuit komt?

Zoals de titel al doet vermoeden is dit een film in hoofdstukken. De eerste twee waren daarvan niet heel erg opzienbarend. Ze vormden de opmaat naar de herfst en vooral de winter, waarin de film naar zijn hoogtepunt toewerkt. De mooie beelden zijn een lust voor het oog, de levenslessen en de mentale krachten van het menselijk leven worden heel kleurrijk in beeld gebracht. Zo zat ik met veel plezier naar de film te kijken. De hoge score hier kon ik er niet helemaal aan afzien, maar ik kijk dan ook vrij nuchter naar deze oosterse wijsheden, religieuze aspecten en symboliek. Met het laatste hoofdstuk was de cirkel weer rond, dat zat er natuurlijk dik in.

Ik heb de volle vijf gegeven want dit is helemaal een film naar mijn hart. Het was een heerlijke afsluiter van mijn zondag dit echte ongelooflijk pareltje. Het leek een gewone simpele trage film, maar sorry dit was het absoluut niet! Alle emoties kwamen aan bod in deze film zei iemand en dat klopt helemaal, o.a verdriet, boosheid, jaloezie, afgunst, vertrouwen enz. Heb wel een beetje moeten nadenken achteraf want alles zal wel een redenen gehad hebben. Een deur waar je zo kan naast lopen, waarom staat ze er dan, welke betekenis heeft dit dan? De vrouw met de sjaal rond haar hoofd, en zo waren er nog wel enkele dingen....

Zo zei iemand ook iedereen heeft wel een lente, zomer, herfst en winter in zijn leven.......