Amarcord (1973)

En wat verwacht je van dan van La Dolce Vita?

Meer, aangezien die in jouw top 10 staat.

Duurt alleen een stuk langer. Is ook de reden dat ik hem niet heb gekeken voor de KO.

Als je dit al saai vind, zou ik er maar gewoon mee ophouden voor nu en het over een paar jaar nog eens proberen. La Dolce Vita ga je volgens mij helemaal niet trekken. Vind het wel apart trouwens. Kan goed dat het je ding niet is, maar de film zit juist helemaal volgestopt met gebeurtenissen. De samenhang is niet zo voor de handliggend als je waarschijnlijk doorgaans gewend bent. Lees de berichten erop na hier, want het is er echt.

Vind wel dat het je meer zou sieren als je wat minder blehrt. Je zegt eigenlijk niet veel meer dan dat je het saai vindt in 10 varianten, maar je noemt verder niet echt iets inhoudelijks.Teksten als 'heb geloof ik wel een paar 100 keer gegaapt', zetten door je grandioze overdrijving, je punt geen kracht bij.

Net zoals jij nu overdrijft?

Het is moeilijk inhoudelijk te discussiëren als de film 0,0 impact heeft gehad.

Hoe overdrijf ik dan? Ik verwacht gewoon wat meer dan alleen maar 'ik vind het saai'. Als je straks La Dolce Vita niets vindt, kun je precies hetzelfde stukje plakken. Niemand die het verschil merkt.

Het is onzin dat er niets te discusieren valt, dat gebeurt toch echt dagelijks op MM met gebruikers op wie een film 0,0 impact had.

Films die mij op geen enkel vlak heeft kunnen boeien, gaan bij mij (spreekwoordelijk) het ene oor in en het andere uit.

Ik zie niet in wat ik inhoudelijker had moeten vertellen. Had het geholpen als ik had gezegd welke personages niet interessant waren en waarom?

Je krijgt nog steeds niet meer dan een 'dat vind ik niet'-discussie.

Wat had jij dan gewild?

Dat je ook maar één scene, inhoudelijk aspect, voorbeeld, personage of wat dan ook had genoemd, waar ik bij wijze van spreken uit af kan leiden dat je de film hebt gezien (begrijp me goed, geloof wel dat je hem hebt gezien, hoor). Vertel eens over het eind, wat was daar nou zo slecht?

Waarom zouden we hier dan uberhaupt discussieren? Dit is een discussiesite. Dan krijg je tegenwerpingen, een dialoog en vervolgens kom je ergens. Of niet. Nu vraag ik me af wat je wil met je bericht, anders dan ons laten weten dat het grandioos saai was. Het is een inwisselbaar bericht die je bij elke film had kunnen plaatsen die je saai vindt. Het is niet zo gek dat ik vraag naar toelichting, hoor.

Het einde is niet zozeer slecht, het is gewoon niet boeiend. Zoals die scène waarin die man die stenen gooit op de personen die naar boven komen op de ladder.

Iets wat in het begin dus wel aardig gedaan werd. Met het vuurwerk bv. Er gebeurt niks, maar er wordt toch op z'n minst een beetje sfeer gecreërd. M.a.w. de kijker wordt toch nog enigszins nieuwsgierig naar wat er verder gaat gebeuren.

Wat vooral het probleem van Amarcord is, is het feit dat het nergens naar toe werkt. Het wordt nergens duidelijk wat nou precies het nut is van de film. Wat wil het nou eigenlijk? Waar werkt de film naar toe?

Niks, ik voel er overigens ook weinig om te discussiëren over deze film. Vandaar misschien weinig inhoudelijks, zodat er geen/weinig discussie mogelijk is. Dat heeft niks te maken met het feit dat ik geen zin heb om te discussiëren over films die ik slecht vind (bv. Festen en Antichrist, waar ik het wél leuk vind om over te discussiëren).

Als je dit saai vindt, zou ik niet aan LDV beginnen.

La Dolce Vita oogt toch anders.

Film moet ergens naar toe werken, film moet dit film moet dat. Sja, met zulke bekrompen denkbeelden over film wordt het zelfs bij Fellini al niks, natuurlijk.

De film beeldt op bijzonder geestige wijze uit hoe Fellini zijn eigen jeugd ervaren heeft. Zoals het veel Fellini `s van na 1960 betaamt, is het allemaal wat uitvergroot en niet zozeer reëel, bovendien zie je de film grotendeels door de ogen van een puberende jongen, die er naar hartelust op los fantaseert en veel onbevangenender tegen bepaalde mensen en gebeurtenissen aankijkt. De film is fragmentarisch maar dat maakt hem nou juist zo aanstekelijk, als je zelf terugdenkt aan je jeugd dan krijg je toch ook niet logischerwijs een abc verhaal opgediend?!

De film werkt trouwens wel degelijk ergens naar toe. Zoals iemand anders al eerder opmerkte, aan het einde van de film komt een einde aan een onbezonnen, onbezorgde jeugd, dankzij sterfte en dankzij mensen die vertrekken.

Overigens vind ik het ook onzin dat een film altijd ergens naartoe zou moeten werken, het maakt een film soms juist levensechter als hij dat nou juist niet doet.

Mijn punt van kritiek nummer 1. Ik vond de beelden allesbehalve interessant, laat staan geestig.

Wel graag al mijn berichten lezen...

Je vraagt je bepaalde dingen af, als je daar dan een antwoord op krijgt moet je er niet omheen gaan praten. Ik weet dat jij deze film niet geestig etc. vond.

Verder heb ik ook je eerste bericht gelezen, maar ik vind het niet echt een interessant argument, als je stelt dat er in Amarcord niets te beleven valt. Het omgekeerde is waar, of het je ligt is een tweede uiteraard. Oninteressante personages vind ik daarbij ook veel te algemeen en toepasbaar op iedere film klinken.

Ik heb deze nu 4 keer gezien waarbij ik aanvankelijk, na de eerste kijkbeurt (eigenlijk al tijdens) niet bepaald enthousiast was. Inmiddels is dat anders (had anders ook niet 4 keer de moeite genomen de film op te zetten). Waar ik graag op reageer is die oninteressante personages. Het zijn natuurlijk geen van alle helden of bijzondere personen in de meer klassieke zin des woords.Wat dat betreft (en als dat het is wat Chevy93 bedoelt) kan ik hem gelijk geven. Ook is het bij een aaneenrijging van ogenschijnlijk losse scenes wellicht niet gemakkelijk karakterontwikkeing te tonen, laat staan te kunnen volgen. Waarin de personages voor mij in vele gevallen zeer interessant zijn, is het feit dat je je echt bepaalde zaken gaatafvragen. Waar komt die drive bij die oude kerel vandaan om steeds maar over het stadje en zijn geschiedenis te vertellen? Wat is zijn achtergrond? Waarom is elke man zo verkikkerd op die dame in het rood? Waarom is ze zo enorm hoog aangeslagen? Waarom is die vader zo fel tegen facisten? Hoe komt het dat die constant geile, blonde tante constant geil is en loopt te flirten enz.

Er zijn voor sommige van die vragen best antwoorden te vinden in de film of er zijn wellicht op zijn minst interpretaties van, maar het maakt het in mijn optiek intrigerend. Ik vreaag meaf,me richtend tot Chevy93, of hij dat tenminste deelt of ook dat niet (wat mij betreft ook oke, hoor)?

Ook vind ik de algemene sfeer in het stadje heerlijk en boeiend. Averrechts werkte op mij de scene met de gek in de boom. daar ontbreekt die mooie sfeer.

En of iets geestig is uitgebeeld, tja, dat is zo subjectief, daar waag ik me niet aan. Ik had ooit een zeer goede leraar Nederlands die graag uit de camera Obscura voor las en dat niet kon zonder telachen. Hij was van mening dat als je daar niet om kon lachen, er iets mis moet zijn met je gevoel voor humor. En ik vond dat boek zo flauw...........

Wat een overschatte pulp.. Flinterdun verhaal, niet uitgediepte personages. En erg (zelfs voor die tijd) brave humor. Ik snap niet dat Felini zo hoog wordt aangeslagen.

Een film moet een uitgewerkt verhaal hebben, een film moet uitgewerkte personages hebben. Een film moet helemaal niks! Ik word zo moe van die dooddoeners...

Hear hear!

Leuke film, die ik als veel toegankelijker heb ervaren, dan de andere Fellini's die ik tot nu toe heb gezien. Leuke structuur, lekker speels en uiteindelijk krijg je toch een gevoel van intimiteit bij Rimini en haar inwoners. De, af en toe, iets te platte humor houden me van een hoger cijfer af, maar een film die duidelijk invloed heeft gehad op bijvoorbeeld Respiro en I Served the King of England.

Heerlijke Fellini, na Le Notti di Cabiria mijn favoriet.

Ik lees hier dat veel mensen geen binding krijgen met de personages, maar ik denk niet dat Fellini daar in het bijzonder op uit is. Voor hem is het hoofdpersonage de stad zelf en daar kreeg ik wel binding mee. Heel makkelijk zelf. Ik hou van films met grote casts, waarin de personages allemaal op een losse, ongeforceerde manier met elkaar in verbinding staan en waarbij je hoe verder de film vordert je meer gezichten gaan herkennen. Amarcord is daar een prachtig voorbeeld van.

Ook beweren boze tongen dat dit een doelloze film is, die nergens heen gaat en slechts een verzameling sketches zou zijn. Zo heb ik het niet ervaren. Nou ontbreekt inderdaad een verhaal, maar langzaam wordt er toch echt wel iets opgebouwd. Het is moeilijk te vatten, maar er zit een zekere lijn in hoe bepaalde elementen later terugkeren, hoe zekere karaktertrekken onopvallend geïntroduceerd worden om uiteindelijk belangrijk te worden. Het draait om de geleidelijke manier waarop we met iedereen kennis maken. Nashville is een andere film die dit erg sterk doet, al heeft die een totaal andere toon.

De kunst van Fellini zit hem in de kleine dingen, zijn oog voor detail. De muziek en de beelden zijn natuurlijk heel mooi, maar zijn grootste talent zit hem in het opzetten van een situatie en de acteurs daarin plaatsen. Het acteerwerk in een Fellini is dan meestal ook wat anders dan bij andere regisseurs. Let bijvoorbeeld op de eetscène waarin de vader erachter probeert te komen of een van zijn zoons kattenkwaad heeft uitgehaald, wat uiteindelijk uitloopt tot een ruzie tussen iedereen van het gezin, behalve een oom die zich niets aantrekt van het lawaai om hem heen. Zo'n scène wordt perfect opgebouwd en de reactie van ieder lid van de familie bij iedere twist in de scène is bijzonder goed getimed.

Het script is uitstekend en bijzonder komisch, vol met kleurrijke situaties. Maar humor is niet het enige aan Fellini's hoofd. Hij heeft ook een aantal stille, lyrische momenten, zoals een spontane dans van jongeren in de mist (de film voelt soms aan als een musical) en de komst van de boot. De dood van de moeder zorgt ook nog eens voor sterk drama. Iedere scène wordt uitgespeeld voor wat ie waard is, waarna Fellini's gedachten weer spontaan op iets anders lijken te vallen. Ik hou van die losse structuur die toch meer bevat dan je zou denken. Het eindresultaat is een warm, komisch en zelfs ontroerend portret van een dorpje, dat misschien niet zo diep graaft als ik ergens stiekem zou willen, maar die geen moment verveeld. Het is misschien geen realistisch portret, maar Fellini had dan ook al lang besloten dat neorealisme niet de stijl was waarin hij het beste paste.
4*

P.S.: Woody Allens Radio Days wordt er soms van beschuldigt een soort rip-off te zijn van Amarcord. Ik zie de overeenkomsten ergens wel, maar evengoed heb ik niet aan Radio Days gedacht tijdens Amarcord. Niettemin zou ik liefhebbers van Amarcord sterk aanraden Radio Days eens een kans te geven.

@the one ring: Helemaal mee eens!

Wat wil deze film ons vertellen? Amarcord = Ik herinner mij. Het zijn jeugdherinneringen van Fellini. Dat betekent dat sommige vragen, die je stelt, niet zo relevant zijn.

- Waarom is de vader zo fel tegen de fascisten? Dat doet er niet toe, omdat de film niet "Het leven van mijn vader" heet. We zien dat de vader binnenshuis een grote tegenstander van het regime is, maar dat hij buitenshuis niet zo uitgesproken durft te zijn. Dat is iets wat een zoon opmerkt bij zijn vader.

Overigens zien we in de loop van de film de invloed van de fascisten toenemen.

- Waarom is elke man zo verkikkerd op die dame in het rood? Omdat het zo is. Jij vindt haar misschien niet zo aantrekkelijk, maar iedere man in het kleine stadje wel. Het is een gegeven.

En dat is ook heel herkenbaar. Iedere kleine gemeenschap, dorp, school of bedrijf heeft zo'n vrouw, die door de meeste mannen aantrekkelijker wordt gevonden dan de andere vrouwen. Vaak weet je ook niet precies waarom dat zo is.

- Hoe komt het dat die constant geile, blonde tante constant geil is en loopt te flirten? Omdat het zo is. Kennelijk heeft zij een grote behoefte aan lichamelijk contact. Waarom? Omdat het een menselijke behoefte is.

Waarom Fellini zich haar herinnert, is misschien, omdat zij afwijkt van de norm. In de regel laten vrouwen hun behoefte aan sexualiteit niet zo openlijk blijken.

- Waar komt die drive bij die oude kerel vandaan om steeds maar over het stadje en zijn geschiedenis te vertellen? Omdat het ook zijn geschiedenis is en omdat hij klaarblijkelijk van dit stadje en deze gemeenschap houdt.

Eigenlijk hoeft Fellini binnen de context van dit verhaal helemaal niets uitleggen. Het zijn herinneringen en je herinnert je meestal gebeurtenissen, geen dieperliggende oorzaken of psychologische drijfveren.

Met die gebeurtenissen (die niet altijd even realistisch zijn) wordt toch een verhaal geschetst. Het gaat o.a. over het opgroeien van een jongen en over volwassen worden.

Voor de liefhebber: komt op 8 feb 2011 op blu ray uit bij Criterion

Info:

# Audio commentary by film scholars Peter Brunette and Frank Burke.

# American release trailer.

# Deleted scene.

# Optional English-dubbed soundtrack .

# New 45-minute documentary, Fellini's Homecoming, on the complicated relationship between the celebrated director, his hometown, and his past (44:18).

# Video interview with star Magali Noel (15:35).

# Fellini's drawings of characters in the film.

# Felliniana, a presentation of ephemera devoted to Amarcord from the collection of Don Young.

# Audio interviews with Fellini (30:41), his friends, and family (59:03) by Gideon Bachmann.

# New restoration demonstration.

Link

@ cinema.rex: prima dat je mijn gehele bericht in de quote zet en dat je mijn vragen een beetje gaat beantwoorden, maar daar waren mijn vragen helemaal niet voor bedoeld. Het ging me er meer om aan te geven dat er juist veel interessante zaken in de film zitten die het een boeiend en intigrerend geheel maken.

@driello: Dan is het laatste misschien niet helemaal gelukt. De vragen vond ik niet boeiend of intrigerend. Daarbij : als je je afvraagt, waarom elke man verkikkerd is op de dame in het rood,

dan zou Fellini zijn werk niet goed gedaan hebben.

Wat mij betreft, wordt het meteen duidelijk als je de eerste scene met haar bekijkt.

Hoe het ook zij, het is een bijzondere film. In ieder geval zijn we het daar over eens.

Een film die me niet echt kon boeien, maar wel kwaliteit heeft.

Aha, zo bezien snap ik hem helemaal. Daarom nemen de gebeurtenissen en figuren groteske vormen aan. Het is een collage van zijn uitvergrote en vervormde herinneringen.

Ik ben best een groot liefhebber van Italië en haar cinema. De warme kleuren en het theatrale sfeertje kunnen altijd op mijn goedkeuring rekenen. Amarcord heeft dit allemaal, maar wat (zoals vaker bij Fellini) ontbreekt is een enigszins gestructureerd verhaal. In Amarcord vliegt weer van alles alle kanten op en ik kan er maar niks mee. Af en toe heeft het aardige op zich losstaande scenes, maar deze film met jeugdherinneringen van Fellini had ik zoveel beter gevonden, wanneer er iets meer plot aanwezig was.

Ik vond het een geweldige film. Het is inderdaad zo dat er aan zich geen echt plot aanwezig is, maar ik vind dat er een sfeer hangt die de film moeiteloos twee uur stuwt. Ik vind de personages net zo atypisch dat ze fascinerend worden en dat je ook in de film gezogen wordt. De filmtaal staat eigenlijk centraal om de gedachten en herinneringen van Fellini vorm te geven en daardoor is er geen echte nood aan een duidelijk afgebakend verhaal. Zeer aangename eerste ontmoeting met Fellini. Vraag me af welke film ik hierna het best kan aanschaffen?

Otto e mezo wellicht? Prettig film ook, met mooie beelden, goede sfeer, prachtige shots. Of La dolce vita. Eigenlijk net zo goed.

Goede sfeer maar voor mij niet meer dan 2 uur lang losse stukjes kijken. Op een gegeven moment herken ik de hoofdpersonen wel maar kan er niet uit opmaken waar het nou eigenlijk over gaat. plus zeer voorspelbare humor.

Echte grootmeesters hebben blijkbaar geen zinkende Titanics of tegen elkaar botsende planeten nodig om op verbluffend overtuigende manier de condition humaine (en de bijbehorende melancholie) te verbeelden... 'In der Beschränkung zeigt sich der Meister...'