Amarcord (1973)

Ik ben het ergens wel eens met Olaf K. De opzet van Fellini lijkt inderdaad een collage-film te zijn, dat betekent in dit geval een gebrek aan plot en dan begint er een andere user te klagen over, jawel, het gebrek aan plot. Ik zie ook weinig zinvolle dingen rollen uit een eventuele discussie.

Ah, maar voor mensen die, voordat ze film hebben gezien, niet weten dat er geen 'reguliere' verhaallijn in de film zit, waar ze deze wel verwachten, kan het toch zijn dat ze ontevreden over de film zijn? Ik zie daar niets verkeerds in en vond de reactie van Olaf in dat licht beschouwd niet geheel correct. Het al dan niet aanwezig zijn van een verhaallijn kan toch een beoordelingscriterium zijn? Dat was voor mij het geval, waardoor ik de film nu nog maar een 2,5* geef. Wellicht als ik binnenkort de film nogmaals bekijk, wetende wat ik nu weet, geef ik een hogere waardering. maar nog steeds vind ik, uitgaande van mijn mening, dat mijn beoordeling van de film niet on-correct is.

Kort en goed: alsje niet krijgt wat je verwacht of wellicht zelfs hoopt), kan het toch zijn dat je wat teleurgesteld bent? Het is wellicht gewoon even wennen

Ik zal de film zeker nog eens kijken, want ik heb nu nieuwe informatie die de blik wellicht wat verruimd. (En wellicht meer waardering gaat genereren).

Maar het is toch niet zo dat als een regisseur voor een bepaalde opzet kiest, dat je daar dan geen kritiek op mag hebben? Ik vind het hier verkeerd uitpakken dat hij ervoor kiest om een film met dit materiaal te maken zonder duidelijk plot, de reden heb ik hierboven al toegelicht.

???

Tuurlijk mag dat!

Alleen.....

En daarmee is het toch af?

Jij hebt gemeld dat jij eigenlijk een verhaal nodig had om je aan de film te kunnen binden (gevoel, inhoud, personages of wat dan ook) en ik (en andere users) blijkbaar niet.

Waarom en waarover moet er dan nog gediscussieerd worden?

Hier begon de discussie (die er overigens niet is). Best een interessante vraag. Ook best iets waar je over kunt discussieren, met in dit geval Amarcord als voorbeeld.

Maar goed, de metadiscussie over deze discussie boeit mij een stuk minder. Hou het voor gezien. Hoop dat de volgende Fellini me weer een stuk beter zal bevallen.

Mijd het (overigens fantastische) Roma maar. Viijf keer een non-verhaaltje...

Gisteren avond herzien. Alhoewel ik toch iemand blijk te zijn die een verhaal nodig heeft om de film op en top te waarderen, bleek de voorkennis die ik had na eerste ziening en de posts hier op moviemeter, mijn waardering te veranderen. Door nu niet de gehele film op een 'draad' en een 'plot' te wachten, kon ik me meer op de 'losse' gebeurtenissen, de cinematografie en de sfeer richten. Deze zijn allemaal dik in orde (soms zelfs veel meer dan dat). toch gaathierdoorde waardering niet echt omhoog, zeker niet in de richting van het gemiddelde van 3,7*. Ik wil gewoon een verhaal. Ik neem mijn stem dus weg. (simpel berekend: ik geef gemakkelijk een 5* voor cinematografie en sfeer enz. maar ook eenzeer laag cijfer voor het ontbreken van een verhaal. Dat leidt dan nog steed tot een cijfer in de richting van 2,5*). Dus: dan geen stem.

Amarcord. Ik herinner mij. Dat is wat deze film is: een stroom van herinneringen met zo nu dan groteske overdrijvingen à la Fellini.

Een stroom van herinneringen is ook nooit een doorlopend verhaal, dus dat klopt.

Soms is een film gewoon heerlijk om naar te kijken. En een lust voor het oor vanwege pakkende soundtrack.

Mijn 1e Fellini. Best wel vermakelijk, prachtige plaatjes, veel idiote karakters en behoorlijk wat bizarre - bij vlagen érg grappige - gebeurtenissen. De onbereikbare Gradisca, oom Theo in de boom, de rukscéne in die auto, het enorme schip, de dikke borsten van de sigarenverkoopster etc. etc. Ook veel leuke, kleine details hiernaast nog. Fellini brengt zijn jeugdherinneringen in het Italiaanse dorpje ergens in de jaren '30 leuk in beeld.

Maar... het deed me allemaal bijzonder weinig en zowel de personages als het plot kon me niet boeien. Scénes die willekeurig aan elkaar geplakt leken te zijn, een érg onsamenhangend geheel. Toch heb ik me best vermaakt en is er genoegs positiefs te zeggen over de film, maar viel deze toch ietwat tegen. Had in ieder geval meer verwacht. Ben benieuwd wat Fellini's volgende, La Dolce Vita waarschijnlijk, te bieden heeft.

Onsamenhangend geheel?Onduidelijk verhaal?De gebeurtenissen in 1 stadje aan de hand van de 4 seizoenen en de belangrijkste gebeurtenissen als geboren worden en sterven:hoe duidelijker wil je het hebben eigenlijk?En alles gelardeerd met groteske beelden van bizarre (arche)types ,prachtige decors(de oceeanstomer b.v.)en omlijst door een magistrale score van Nino Rota.Beste Fellini die ik heb gezien.

Prachtige, wervelende sfeerschets van Fellini's jeugd.

Eigenlijk gewoon plot- en richtingsloos en een groot sfeervol en visueel feest. Geweldige personages en mooie dialogen kleuren de film tot wat het is, gewoon erg leuk om te zien.

Er zijn paralellen te trekken met de films van Kusturica, heeft dit ongetwijfeld ook gezien en als inspiratie gebruikt. Al vind ik die films vaak ook nog wat grappiger dan Amarcord. Wel een andere, minder uitgesproken vorm van humor weliswaar, wat meer tussen de lijntjes, maar ook met slapstickelementen en effecten van muziek. Helaas ook niet altijd even grappig.

kleine 4*

Dit soort films zijn eerder een aaneenschakeling van luchtige sketches, dan dat ze één verhaal vertellen. Maar de rare typetjes, het schilderachtige camerawerk en de poëzie tillen Fellini's sketches, hoe vulgair soms ook, moeiteloos boven de Benny Hill Show uit. Nu weten we ook waar Giuseppe Tornatore (Malena, Cinema Paradiso) zijn inspiratie vandaan heeft. Maar zowel als Tornatore als Fellini hebben weer veel te danken aan Pirandello.

Mijn eerste Fellini en het is een zeer bijzondere ervaring. Ik ben vooral onder de indruk van het enorme perfectionisme waarmee het gemaakt is. Zelfs de meest onbeduidende figurant lijkt nog iets toe te voegen an de film. Het verhaal wordt nu eens niet verteld aan de hand van enkele vaste karakters maar als het verhaal van een dorpsgemeenschap in het geheel. Het is een enorm genoegen om karakters als een soort cameo's terug te herkennen in andere scenes. Mijn enige bezwaar is dat het allemaal wel erg seksueel getint was, op het puberale af.

Ik keek hier verschrikkelijk naar uit! Daarom maar opgebleven en deze rustig bekeken.

En ........... ik vond het tien keer niks!

Verhaal was buitengewoon oninteressant net als de personages en het hele poëtische gebeuren.

Helaas zijn zulke werken niet aan mij besteedt!

Ik schaam me een beetje dat dit de eerste enigste Fellini film is die ik gezien heb. Maar wat een prachtige hilarische film. Ik ga ook maar eensLbijvoorbeeld La Strada kijken dan.

Dit wordt mijn derde Fellini, heb hem opgenomen en ik kan niet wachten om deze film te gaan zien.

Fikse tegenvaller. Het verhaal stelde nauwelijks iets voor, nergens samenhangend. Dat hoeft op zich geen ramp te zijn als het verder wel vermakelijk of mooi is, maar dat was dus ook niet het geval. Ik vond het alles behalve grappig, heb me vooral lopen ergeren aan al dat quasi-grappige geschreeuw en dergelijke. Dan blijft er al niet zo heel veel meer over. Eigenlijk was het alleen het visuele goed. Onder andere de scene met het cruiseschip bijvoorbeeld en het Rimini uit de jaren '30 in het algemeen. Daar blijft het echter dan ook bij en dus een flinke onvoldoende.

1.5*

Ook vervelend overigens dat die stemmen niet synchroon liepen :s

Mijn eerste Fellini.

Hij beviel me goed. Ik heb altijd een beetje gevreesd voor Italiaanse films, totaal niet mijn straatje. Heb het een paar keer geprobeerd, maar dat pakte niet zo goed uit. Fellini doet het gelukkig goed voor me.

Vooral het eerste uur was erg leuk. Mooie beelden met bijzondere kleuren waardoor het soms een schilderijtje leek. Verder een vrolijke, drukke sfeer die opzwepend werkt. Al dat Italiaanse gebabbel en dan dat gedoe ernaast, erg leuk. Het viel me op dat er erg veel humor in de film zat, leuke humor.

Het tweede uur gaat de vaart er een beetje uit. Fellini toont fragmenten uit zijn jeugd en sommige zijn daar nou eenmaal niet zo interessant.

Over het algemeen gewoon een erg leuke film met een nog leukere cast. Een hele aangename kennismaking met Fellini, smaakt naar meer. Door het tweede uur een 3,5*.

Edit: Vergeet ik bijna iets te zeggen over die prachtige muziek! Erg mooi, een van de mooiste dingen uit de film zelfs.

Het duurde even voor er ik in kwam, ik denk vooral doordat er niet meteen een duidelijke hoofdpersoon te vinden was en het daardoor een beetje als los zand overkwam. Wel mooi los zand, dat dan weer wel.
En het laatste uur (plusminus) vond ik schitterend en betoverend met al die mooie plaatjes en meer de belevenissen van en rond de jonge Fellini volgend in een lekker gemoedelijk tempo.

Wat betreft een 'verhaal': de adoratie voor Gradisca en wat puberale humor die van het begin af aan aanwezig zijn en hoe dat verbonden is met opgroeien en seksualiteit tot aan het einde waar Gradisca gaat trouwen en één van de aanwezigen op het feest opmerkt: ''Titta went away a long time ago.'' Er gebeurt veel meer, natuurlijk, maar er is toch wel een hoofdlijn.

Beter omschreven: Titta's sentimental education is emblematic of Italy's "lapse of conscience". Fellini skewers Mussolini's ludicrous posturings and those of a Catholic Church that "imprisoned Italians in a perpetual adolescence" by mocking himself and his fellow villagers in comic scenes that underline their incapacity to adopt genuine moral responsibility or outgrow foolish sexual fantasies. (bron: Wiki)

Voor nu nog net niet zo goed als 'Otto e mezzo', maar dicht in de buurt:

4,0*.

Nee, om dit nou een Grote Film te noemen....

Ik zie het (nog) niet.

Ook Dolce Vita raakte niets bij mij en deze film al evenmin.

Maar voor ik iemand tegen het zere been stoot moet ik er bij zeggen dat ik me voor kan stellen dat dit soort films bij anderen wel de gevoelige snaar kan raken.

Over een paar jaar maar weer eens kijken dus.

Voordat je de film gaat kijken is het ook wel goed om te weten dat er geen echt plot is.

Weet je dat niet zit je elke scene te ontleden op zoek naar verhaal.

Die ontbreekt waardoor je je een beetje kan gaan ergeren.

Wel mooie plaatjes en de film is vooral met veel liede gemaakt, waardoor ie zeker een dikke 3 sterren verdient.

Amarcord is een zgn. 'coming-of-age-tale' (te vergelijken met Cinema Paradiso (1988) en Maléna (2000) van Giuseppe Tornatore) die zich afspeelt tegen het decor van een plaatselijke gemeenschap. In plaats van dat er een lineair verhaal met een plot wordt verteld, is er een aaneenschakeling van herinneringen, dikwijls vermengd met dromen en seksuele fantasieën (in de puberteit lijkt het nergens anders over te gaan) die in luchtige sketches verpakt zijn. Hoe vulgair deze soms ook mogen zijn, bij Fellini tillen de rare typetjes, het schilderachtige camerawerk en de symbolistische poëzie de sketches moeiteloos boven de Benny Hill Show uit.

Amarcord is gefilmd vanuit het perspectief van Titta Biondi en haalt herinneringen op aan Fellini’s jeugd in het Rimini van de dertiger jaren. Een jaar lang volgen we het wel en wee van Titta en de plaatselijke gemeenschap. In Amarcord richt een van de figuren zich rechtstreeks tot het bioscooppubliek en wordt zo de verteller van de film. Het zogenaamde ‘doorbreken van de vierde wand’ is een van Fellini’s handelsmerken geworden. Dit principe herhaalt zich in E la Nave va uit 1983. Deze film kondigt zich overigens in Amarcord al aan in de scene met het ocenaanschip. Fellini vond het helemaal niet erg dat zijn films vaak op elkaar leken. “Ik kan mijn films niet van elkaar onderscheiden. Voor mijn gevoel heb ik altijd dezelfde film gedraaid.”

Mijn derde Fellini, en weer gemixte gevoelens. Voor mij wat te fragmentarisch om zo'n speelduur te vullen. Het was een afwisseling van mooie sfeervolle scènes en ietwat saaie stukken. Wel zijn er de hele film schitterende beelden te zien en zaten er prachtscènes bij. Mijn favoriete scène was de biechtscène. De kerk en wat puberende jongens komen geweldig bij elkaar in die scène. Zoiezo weet Fellini dingen erg mooi te schetsen, alleen blijf ik erbij dat het te fragmentarisch was. Dit was nog erger bij La Dolce Vita omdat ie bijna 3 uur duurt en La Prova D'Orchestra was nou ook niet wat je noemt één doorlopend verhaallijn. Naar het einde toe wordt de film wel weer steeds leuker, mooier, zelfs droevig en tragisch, met een schitterende eindscène, met zowel nostalgie en verlangen naar het nieuwe. Sfeervolle schets van Fellini's nostalgische gevoelens met schitterende beelden, maar die gewoon een tikkeltje te lang is.

3,5*

Kijk een aan, dat fragmentarische uit La Dolce Vita vond ik geweldig. Heb deze film inmiddels op dvd, en mijn verwachtingen worden maar hoger en hoger.

Wat een saaie film.

Totaal stuurloos, geen touw aan vast te knopen. Nu is dat niet erg, als er maar genoeg te beleven valt. Niet dus. Personages zijn oninteressant, de scènes zijn langdradig en saai en de muziek is slaapverwekkend. Vooral het einde... Ik geloof dat ik maar een paar honderd keer gegaapt heb.

Vooruit, het begon leuk. Wat aardige scènes in het begin, maar daar houdt het eigenlijk ook wel bij op.

1,0* en dat is eigenlijk nog zo'n ster teveel.

Ik heb langer geslapen dan normaal. (1e 2 uur vrij )

Daar ligt het dus niet aan.

Sinds wanneer moet je een excuus hebben?

Waarom heeft die user z'n berichten verwijderd..?

De Italiaanse filmwereld is sowieso niet echt mijn ding. 8½ en La Dolce Vita ga ik zeker nog wel een keer kijken. Vooral van 8½ verwacht ik wat beters dan dit.